Βαράνε, βέβαια, τα νταούλια –καταπώς έλεγε και ο Τσίπρας- και συνεχίζουν ακατάπαυστα οι «χοροί». Αλλά τα νταούλια τα βαράνε οι μεγάλοι και μικρότεροι ληστές και φονιάδες του πλανήτη και οι «χοροί» σέρνουν σε όλο και πιο μεγάλη λεηλασία, καταστροφή και εκμετάλλευση τους λαούς και τους εργάτες του κόσμου. Σε αυτούς τους χορούς και τους ρυθμούς είναι πειθήνια στοιχημένη η κυβέρνηση της χώρας και όλα τα κόμματα και οι δυνάμεις του συστήματος. Γι’ αυτό και η ημερήσια διάταξη της «παραγωγής» (λέμε τώρα) της κυβερνητικής πολιτικής, των προτάσεων της ΝΔ και των λοιπών δυνάμεων της «εθνικής ευθύνης» ξεχειλίζει από το ποια θα είναι και πώς θα προωθηθούν τα νέα μέτρα που θα τσακίζουν εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, που θα φορτώνουν με νέα δεσμά το πλέγμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας και θα τη μετατρέπουν ακόμα παραπέρα σε πεδίο λεηλασίας και βάση των πολέμων των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Ετσι, με την «αγωνία» να περάσουμε το σύνορο πρώτης-δεύτερης αξιολόγησης του τρίτου Μνημονίου, δουλεύει στο «κόκκινο» η συστημική κυβερνητική προπαγάνδα απέναντι στα εμπόδια αυτής της νέας «επιτυχίας»: Τα σωματεία ως οργανώσεις των εργαζομένων απέναντι στο κεφάλαιο και την εργοδοσία, οι συλλογικές συμβάσεις, η απεργία, ό,τι απέμεινε από το δωρεάν και δημόσιο σχολείο (λείπουν και τα ιδιωτικά ΑΕΙ κραυγάζει ο Μητσοτάκης, το Ποτάμι και άλλοι) και το δικαίωμα στις σπουδές για τα παιδιά του λαού είναι μερικά από αυτά τα εμπόδια. Και όλα αυτά και άλλα πολλά, πάντα στο όνομα του λαού, σκούζει ασταμάτητα η κυβερνητική προπαγάνδα, που καταφέρνει ακόμα να κάνει το μαύρο άσπρο. Ενώ αναζητούν με ποια τακτική θα προωθήσουν την ισοπέδωση ιστορικών εργατικών κατακτήσεων, μιλάνε στο όνομα των σωματείων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ενώ προωθούν με πλήθος μέτρων την πιο ταξική και αντιδραστική εκπαίδευση των τελευταίων δεκαετιών, εμφανίζονται μαχόμενοι «υπέρ του δημόσιου σχολείου» και των «σπουδών για όλους». Ενώ η κυβέρνηση υπέγραψε με την ΕΕ οι 60.000 πρόσφυγες να κοιμούνται πάνω σε χαρτόνια πεινασμένοι και φυλακισμένοι, μας κάνουν «αντιρατσιστικά μαθήματα» και επιδιώκουν η λαϊκή οργή για τους φασίστες να γίνει δικαίωση της πολιτικής τους. Ενώ υπηρετούν όλους τους ξένους αφεντάδες και διαπλέκονται με την παλιά και «νέα» ντόπια πλουτοκρατία, βάζουν τους κάθε λογής Κατρούγκαλούς τους και Πολλάκηδές τους να «συγκρούονται» με τους ισχυρούς.
Στα λύματα της Αθήνας ανιχνεύτηκε αύξηση έως και 35 φορές των ψυχοφαρμάκων! Είναι και αυτό ένα πραγματικό δεδομένο της ταξικής αλήθειας, της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο λαός και η νεολαία της χώρας. Και είναι βέβαιο ότι η θεραπεία για τα βάσανα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας βρίσκεται στο δρόμο της μαζικής αντίστασης και διεκδίκησης, στη μαζική πάλη. Εκεί βρίσκεται η «χαμένη» δύναμη και αισιοδοξία των μαζών, εκεί και μόνο εκεί θα την «ανακαλύψουμε»!
Περιπλοκές και κίνδυνοι
Η όξυνση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού διεθνώς, που από τη μια δεν έχει τις βασικές προϋποθέσεις (στρατηγικές συμμαχίες) για να βρει τον –εφιαλτικό- δρόμο του, αλλά από την άλλη είναι «απελευθερωμένος» στη βάση της ήττας-αποσυγκρότησης-υποχώρησης των εργατικών λαϊκών δυνάμεων, παράγει διαρκώς έως και «παράλογες» περιπλοκές. Ας δούμε ενδεικτικά.
Στις ΗΠΑ, τη δύναμη που είναι επικεφαλής της βαρβαρότητας του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού κόσμου, καθώς ολοκληρώνεται η 8ετία Ομπάμα, παραμένει κυρίαρχη η γραμμή της «ηγεμονίας» την οποία έκφρασε και προώθησε. Αυτή η γραμμή είναι που αποκατέστησε σε ένα βαθμό τη σπασμένη (από τους Μπους-Τσέινι) Δυτική συμμαχία, αλλά και έφερε τα αμερικανονατοϊκά στρατεύματα στα σύνορα της Ρωσίας (Ουκρανία) και εγκατέστησε μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις στην Ευρώπη, από τις Βαλτικές ως τα Βαλκάνια και το Αιγαίο Πέλαγος. Ωστόσο, η αναμενόμενη διάδοχος αυτής της γραμμής (Χ. Κλίντον) συναντά από κέντρα εντός των ΗΠΑ ξανά και ξανά εμπόδια ενόψει της εκλογής της (η υπόθεση των μέιλ, η πνευμονία…). Πρόκειται για μια ισχυρή έκφραση των ανησυχιών και των ερωτημάτων που υπάρχουν στα αμερικάνικα κέντρα για το πώς θα πάνε παραπέρα οι μπλοκαρισμένες επιθέσεις (Ουκρανία, Συρία). Μια ένδειξη, δηλαδή, για τις αναζητήσεις που προκαλούνται, καθώς η γραμμή της «ηγεμονίας» φτάνει στα όριά της που, ωστόσο, χρειάζεται να ξεπεραστούν για να συνεχίσει η ιμπεριαλιστική υπερδύναμη να κινείται στο στρατηγικό της στόχο της κοσμοκρατορίας.
Στην ΕΕ, που (αν θυμάστε…) βάδιζε για «ολοκλήρωση-ενιαιοποίηση», οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών πυλώνων της (τροφοδοτούμενες από τις αντιθέσεις τους με τους άλλους ιμπεριαλιστές) μπλόκαραν, μέχρι αμφισβητήσεως, το όλο εγχείρημα και πυροδότησαν, ταυτόχρονα, αντιθέσεις και αμφισβητήσεις των χωρών της περιφέρειας. Το υπό εξέλιξη brexit είναι, ασφαλώς, το κυρίαρχο ζήτημα, αλλά και οι ομαδοποιήσεις που διαμορφώνονται είναι ενδεικτικές. Για παράδειγμα, στην ομάδα του Βίσενγκραντ πρωτοστατεί η παραδοσιακά «γερμανική» Αυστρία! Ενώ τώρα προέκυψε -σε ελληνικό έδαφος για να είναι λιγότερο προκλητική- και η «συμμαχία του Νότου», που προσθέτει ανησυχίες και εντάσεις. Η Γαλλία, λοιπόν, που θέλει, βέβαια, την ΕΕ, βάλλει κατά της Γερμανίας, την ίδια ώρα που, από κοινού, θέλουν να απαντήσουν-διευθετήσουν το μέγα ζήτημα του brexit! Σαν κερασάκι, στο μπλέξιμο ήρθε και η απόφαση (με προφανείς τις ευρύτερες γεωπολιτικές διαστάσεις της, αν υλοποιηθεί) της γαλλοκινέζικης κατασκευής πυρηνικού σταθμού …στη Βρετανία, αξίας 24 δισ. ευρώ! Ετσι, η Γαλλία «στηρίζει» το brexit –που δεν θέλει- για να εκβιάσει το βασικό σύμμαχο (Γερμανία) που έχει σε μια βασική της επιλογή, τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό της ΕΕ.
Αν κατεβούμε στην «κλίμακα της ιεραρχίας» και πάμε στις περιφερειακές-εξαρτημένες χώρες θα συναντήσουμε, όπως είναι αναμενόμενο, πολύ περισσότερες αντιφάσεις και περιπλοκές και πολλά αλλοπρόσαλλα στοιχεία στις τακτικές τους επιλογές και αναζητήσεις, καθώς οι αστικές τάξεις αυτών των χωρών βρίσκονται υπό την αίρεση των επιδιώξεων και των αντιθέσεων-αντιφάσεων όλων των παραπάνω. Κάπως έτσι, λόγου χάρη, η Τουρκία τον περασμένο Νοέμβρη ρίχνει το ρώσικο μαχητικό και μερικούς μήνες μετά ζητά «συγγνώμη» από τον Πούτιν, αναζητά μια κάποια συνεννόηση με το Ιράν(!), ενώ κάνει στρατιωτική εισβολή στη Συρία και έχει ως βασικό πλαίσιο την προσπάθεια ανασυγκρότησης της στρατηγικής της εξάρτησης από τις ΗΠΑ!
Η μόνη εκτίμηση που όλη αυτή η «παράλογη κατάσταση» δεν επιτρέπει να παραχθεί είναι πως μπορεί να οδηγηθούμε σε μια κάποια άρση ή έστω και «ύφεση» των εντάσεων, των ανταγωνισμών, των πολεμικών μετώπων που έχουν μπλοκάρει ή και αυτών που κρατούνται σε «εφεδρεία» (όπως στη Β. Αφρική ή τα Βαλκάνια, για να μείνουμε στη γειτονιά μας), για να χρησιμοποιηθούν, όταν κριθεί αναγκαίο στην πορεία των εξελίξεων, από τις βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ολες αυτές οι εκρηκτικές επιπλοκές τροφοδοτούν διαρκώς τις αντιλήψεις των μεγάλων και των μέγιστων ιμπεριαλιστικών τυχοδιωκτισμών, που, έτσι και αλλιώς, αποτελούν στοιχείο του χαραχτήρα των δυνάμεων αυτών. Γι’ αυτό κιόλας ΗΠΑ και Ρωσία πρωτοστατούν στο κυνήγι της αναβάθμισης των τερατωδών οπλοστασίων τους και τρέχουν, όσο μπορούν, σε αυτό και οι επόμενοι (Βρετανία, Γαλλία, Κίνα). Αλλά ακόμα και οι ηττημένοι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (Γερμανία, Ιαπωνία) μπαίνουν όλο και περισσότερο στο πεδίο της στρατιωτικοποίησης των δυνάμεών τους. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται, επίσης, και η πρόσφατη συμφωνία-μαμουθ εξοπλισμού του Ισραήλ από τις ΗΠΑ, η μεγαλύτερη που έχουν ως τώρα συνάψει οι ΗΠΑ με άλλη χώρα!
Παράλληλα και για να μην «μπερδευτούμε», παρόλες τις επιπλοκές, τους ανταγωνισμούς και τις αντιπαραθέσεις κάθε επιπέδου, σε ένα θέμα υπάρχει μια βασική ομοφωνία και σύμπλευση όλων των ιμπεριαλιστών, όλων των αστικών και αντιδραστικών δυνάμεων παντού στον κόσμο: στο θέμα της επίθεσης στους εργάτες και τους λαούς σε όλα τα εργασιακά, κοινωνικά, δημοκρατικά τους δικαιώματα! Σε αυτή την αντιδραστική θύελλα είναι όλοι «μαζί» και όλοι σύμφωνοι και είναι πολύ χαρακτηριστικό σημείο των καιρών ο αντιδραστικός άνεμος που δυναμώνει στη «δημοκρατική Ευρώπη», από τις βόρειες χώρες της ως τη Γαλλία των παρατεταμένων εκτάκτων καταστάσεων, με κορυφαίο, βέβαια, σήμερα ζήτημα τη δίκη των Τούρκων κομμουνιστών στο Μόναχο και με αυτήν ακριβώς την κατηγορία: είναι κομμουνιστές! Και είναι σαφές ότι απέναντι σε αυτή την πολιτική δίκη-δίωξη των κομμουνιστών χρειάζεται κάθε δύναμη που δεν τα έχει ακουμπήσει και δεν έχει ταυτιστεί με το σύστημα να πάρει ενεργητικά θέση υπέρ της ανάπτυξης ενός μεγάλου κινήματος υπεράσπισης των Τούρκων επαναστατών.
Ο «οδικός χάρτης» (τα σκουντουφλήματα) του Τσίπρα
Στο επικείμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα συντάξουν, λένε, έναν τέτοιο χάρτη για το λαό και τη χώρα. Εξάλλου, ήδη από τη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός, με μπόλικο ύφος και πιο πολύ αυτοπεποίθηση, εμφανίστηκε να «απαιτεί» (και περίπου να… παίρνει) λύση για το χρέος, πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία και νάτη, έτοιμη η «δίκαιη ανάπτυξη». Στις αρχές Σεπτέμβρη ο ΥΠΕΞ Κοτζιάς είχε διαφημίσει (σε ποιους και για ποια χρήση;) με τη Σύνοδο της Ρόδου την «Ελλάδα παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή» και με την Τουρκία να μην είναι στους 15 και παραπάνω καλεσμένους του. Ενώ τις παραμονές της ΔΕΘ, οι Ολάντ, Ρέντσι και λοιποί νότιοι της Ευρώπης …άκουσαν πως ο Τσίπρας παίρνει πρωτοβουλία και έσπευσαν στην Αθήνα! Βέβαια, δύο μέρες μετά τη ΔΕΘ οι γερμανοί αξιωματούχοι (και ο Δραγασάκης) είχαν ήδη απορρίψει τα αιτήματα και είχαν αποδομήσει το μαχητικό πρωθυπουργικό προφίλ…
Η πραγματικότητα σχεδόν καμιά σχέση δεν έχει με ό,τι παρουσιάζεται ως κυβερνητική γραμμή για τη χώρα και την προοπτική της. Η χώρα βρίσκεται λίγο παρακάτω από αυτές που προηγούμενα αναφέραμε ως περιφερειακές-εξαρτημένες χώρες και η άρχουσα τάξη στο σύνολο της, μαζί με την κυβέρνηση και όλες τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, βρίσκεται μέσα στον κυκεώνα των αντιφάσεων και των περιπλοκών που δημιουργούν τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της. Η γραμμή που (μπορεί να) έχει σε αυτό το πλαίσιο ο Τσίπρας δεν είναι άλλη από τα διαδοχικά σκουντουφλήματα από τον ένα στον άλλο προστάτη, αναζητώντας μια κάποια σταθεροποίηση-ενίσχυση για λογαριασμό της άρχουσας τάξης. Στην παρούσα φάση και συγκυρία, αντιλαμβάνεται τις πολλαπλές πιέσεις που δέχεται -από τους άλλους ιμπεριαλιστές- η Γερμανία και συντάσσεται με αυτές και αυτούς. Ευελπιστεί, προφανώς, ότι αν υπάρξουν κάποιες υποχωρήσεις της γερμανικής πλευράς, θα έχει και αυτός «κάτι να λαμβάνει». Στην πραγματικότητα, τον χρησιμοποιούν Αμερικάνοι και Γάλλοι, για τις δικές τους, βέβαια, επιδιώξεις. Εξάλλου, η κυβέρνηση δεν έχει όρους για να ασκήσει αυτή πίεση στη γερμανική πλευρά. Το αντίθετο ισχύει -και σε μεγάλο βαθμό μάλιστα- όπως «διευκρινίστηκε» και δημοσίως.
Σε κάθε περίπτωση, ούτε το κυβερνητικό επιτελείο δεν θυμάται πια πόσες φορές άλλαξε σκουντούφλημα στο τρίγωνο ΗΠΑ-Γερμανία-Γαλλία από το Γενάρη του 2015 μέχρι σήμερα, στα πλαίσια της γραμμής «ακουμπώ σε αυτόν για να πάρω κάτι από τον άλλον». Τα αποτελέσματα αυτής της …ευφυούς τακτικής είναι -πριν από όλα για το λαό- γνωστά. Εξάλλου, και τώρα που η κυβέρνηση είναι σε «αντιγερμανική» στιγμή, οι αντιφάσεις είναι έκδηλες. Ο «καλός» Ολάντ που …μάχεται για την κοινωνική Ευρώπη (εμπνεύστηκε και ο Γιούνκερ και είπε μια κουβέντα παραπάνω) είναι φανατικός υπερασπιστής των πιο σκληρών αντεργατικών μεταρρυθμίσεων, όπως πρόσφατα έκανε -και με τον τρόπο που το έκανε- στη χώρα του. Ενώ ο «σύμμαχος» Ομπάμα ανήκει στην πλευρά του ΔΝΤ, που ο Κατρούγκαλος νυχθημερόν καταγγέλλει ως «ακραίο παίκτη»…
Ωστόσο, η γραμμή των σκουντουφλημάτων έχει, βέβαια, για την κυβέρνηση εσωτερική πολιτική αξία και χρήση. Αναπαράγει το πέπλο σύγχυσης στο λαό, όσο διαρκεί η απουσία αγώνων και ξεσπασμάτων. Και κυρίως, χρησιμοποιείται στον αστικό πολιτικό ανταγωνισμό για να κρατάει ανοιχτό το ενδεχόμενο των εκλογών, στις οποίες η κυβέρνηση θα ζητήσει ανανέωση και ενίσχυση από το λαό, μιας και είναι η μόνη «μαχόμενη» έναντι των ισχυρών.
Γραμμή πάλης, κατεύθυνση αναμέτρησης
Με μια τέτοια σχετική και ασταθή ισορροπία η κυβέρνηση μπορεί να συνεχίζει το έργο της επίθεσης και συνολικά το αποδυναμωμένο πολιτικό να στέκεται στα πόδια του. Εξάλλου, η κυβέρνηση βοηθιέται αναμφίβολα και από την «κατανόηση» που δείχνουν οι ιμπεριαλιστές στη χώρα, μιας και δεν θέλουν να τη σπρώξουν σε άγρια κατρακύλα, ενώ ταυτόχρονα έχουν ανοιχτά τόσα μέτωπα και ζητήματα στην ευρύτερη περιοχή.
Με αυτές τις εξελίξεις γίνεται φανερό πόσο ολέθριο ήταν για τη λαϊκή υπόθεση το «αντικαταθλιπτικό» του κυβερνητισμού με το οποίο ψέκασε τους αγώνες και το λαό ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς στη χώρα μας. Είτε αυτή εντάχθηκε οργανικά στο ΣΥΡΙΖΑ είτε τον συνόδευε από αριστερά και από ριζοσπαστικά.
Οπως επίσης ολέθρια αναδεικνύεται η άλλη εκδοχή του ρεφορμισμού, η γραμμή και η πρακτική του εικονικού κινήματος, της «απόσυρσης» από την ταξική πάλη και τις απαιτήσεις που αυτή έθετε και θέτει, στο όνομα μιας άλλης καλής εποχής που θα έρθει όχι από την ταξική πάλη, αλλά από το κόμμα που βρίσκεται «έξω» από αυτήν.
Ωστόσο, αυτές οι λογικές και οι γραμμές παραμένουν ισχυρές και, ουσιαστικά, έχουν διαμορφώσει μια ακόμα πιο δεξιά βάση. Τροφοδοτούν και τροφοδοτούνται από την υποχώρηση και την παραίτηση που οι ίδιες καλλιέργησαν. Και δεν αρκεί η πραγματικότητα -που βοά εναντίον τους- για να υποχωρήσουν και να ανατραπούν, γιατί έχουν μαζί τους το συσχετισμό που διαμόρφωσε εδώ και δεκαετίες ο ρεφορμισμός και η γραμμή της ταξικής συνεργασίας. Απαιτείται καθημερινή μάχη και πάλη στους χώρους δουλειάς, στη νεολαία, εκεί που ζει ο λαός και οι εργάτες. Μάχη και πάλη και στα δύο επίπεδα: Και στο επίπεδο της ανάδειξης των στόχων και των αιτημάτων πάνω στα οποία μπορεί και χρειάζεται να συγκροτηθούν εστίες αντίστασης και διεκδίκησης. Και στο επίπεδο της πολιτικής κατεύθυνσης που θα αναδεικνύει το δρόμο του λαού, την προοπτική της αναμέτρησης με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Με αυτή τη διπλή αλλά ενιαία πάλη χρειάζεται να πορευτούμε έχοντας εμπιστοσύνη στο λαό και τις δυνάμεις του, για να προετοιμάσουμε και να συναντήσουμε τα αγωνιστικά ξεσπάσματα που έρχονται και θα βάλουν σε άλλη βάση όλα τα σημερινά υποτιθέμενα «ακλόνητα» δεδομένα.
