Μια νέα πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δημοσιοποιήθηκε στις 28/2/2017 (http://antarsya.gr/node/4197). Η νέα πρόταση που τιτλοφορείται «Πρόσκληση- κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ΚΚΕ και ΛΑΕ, σε όλες τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς με στόχο τη κοινή δράση για την ανατροπή της νέας βάρβαρης επίθεσης της δεύτερης αξιολόγησης» κατατέθηκε μόλις ένα μήνα μετά την «πολιτική πρόταση»(27/1/2017) για την οποία ήδη έχουμε τοποθετηθεί (https://tinyurl.com/j5ca9qu).
Ασχέτως αν συμφωνεί κανείς ή όχι με την νέα «πρόσκληση-κάλεσμα» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι φανερό ότι η ίδια προέκρινε να ανοίξει την συνολική της «πολιτική πρόταση» σε σχέση με αυτό που η ίδια προσδιορίζει ως «κοινή δράση». Η «πρόσκληση-κάλεσμα» που κατατέθηκε με μικρή διαφορά φάσης από τη «πολιτική πρόταση», δηλαδή χωρίς να έχουν τροποποιηθεί τα πολιτικά δεδομένα, δείχνει να αποτελεί – παρά τις σωστές επισημάνσεις της για την έκταση της επίθεσης- έναν επιπλέον μοχλό για την προώθηση της «πρότασης». Αυτό άλλωστε μπορεί να το διαπιστώσει κανείς και από το πολίτικο περιεχόμενο της «πρόσκλησης» που, ενώ θέτει ορισμένους άμεσους στόχους πάλης για το εργατικό και λαϊκό κίνημα που θα μπορούσαν να αποτελούν τη βάση για κοινή δράση, διακατέχεται από τη αντίληψη και τους «στόχους» του «μεταβατικού προγράμματος».
Επιπλέον είναι να απορεί κανείς, τι σοι πρόταση «κοινής δράσης» είναι αυτή που τελικά καλεί τους άλλους, όποιοι και αν είναι αυτοί, να συμμετέχουν στον προαποφασισμένο «κινηματικό» σχεδιασμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Αυτό που βασικά διαπνέει τη «πρόσκληση κάλεσμα» είναι το άγχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συντηρηθεί στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, στο κομμάτι φυσικά που αφορά την Αριστερά, την ίδια στιγμή που και οι δημοσκοπήσεις την εμφανίζουν στο 1- 1,5% κοντά με τη ΛΑΕ και την Κωνσταντοπούλου.
Ταυτόχρονα βέβαια επιδιώκει να ασκήσει τις δικές της πιέσεις στις υπόλοιπες δυνάμεις καθ’ όσον εξελίσσεται ο λεγόμενος «διάλογος», δηλαδή οι συζητήσεις για τις συνεργασίες εν όψη των κοινοβουλευτικών εκλογών. Ένας «διάλογος» πέρα και μακριά από το πεδίο της ταξικής πάλης, που εμφανίζει συγκλίσεις αλλά και αντιπαραθέσεις σε μια προσπάθεια των δυνάμεων αυτών διαμόρφωσης όρων και συσχετισμών ο καθένας για τον εαυτό του. Στο πλαίσιο αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και η ΛΑΕ, επιδιώκουν να εμφανίζονται η καθεμία ότι αποτελεί και το βασικό «κέντρο» συσπείρωσης, οργανώσεων, συλλογικοτήτων, συντονισμών, σωματείων κ.α. σε ότι κινείται πέραν του ΚΚΕ. Γι’ αυτό άλλωστε ανταγωνίζονται για το ποιος θα εμφανιστεί ποιο ενωτικός από τον άλλο, με αποτέλεσμα να βρέχει προτάσεις «ενότητας». Οι εκκλήσεις προς το ΚΚΕ και από τους δυο δεν έχουν καμία πραγματική βάση, χωρίς αυτό βέβαια να αποκλείει ότι στις συνθήκες ήττας και της απογοήτευσης που κυριαρχούν κάποιες συνιστώσες ενδέχεται να αλιθορίζουν προς το ΚΚΕ βλέποντας το πιθανά ως διέξοδο. Ωστόσο, η ηγεσία του ΚΚΕ στις ίδιες συνθήκες και με βάση το συσχετισμό δύναμης στο πλαίσιο της Αριστεράς, μπορεί να αποσοβεί (ακόμη) αυτές τις πιέσεις, κάνοντας «κοινή δράση με το λαό, την εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους,…» καταφέρνοντας (ως πότε;) να κρύβει τη πολιτική του σεχταρισμού και της περιχαράκωσης απέναντι στους «οπορτουνιστές».
Στην «πρόσκληση- κάλεσμα» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συντελούνται επίσης και διάφορες πολιτικές ακροβασίες που βέβαια σχετίζονται με τις απόψεις των συνιστωσών της και με την άποψη που έχει οικοδομήσει.
Έτσι εμφανίζεται μια «πολιτική συνεργασία» ή μια «κοινή δράση» από τα πάνω με την απαραίτητη φραστική δοσολογία στους «από τα κάτω» να αποτελεί τη μαγική συνταγή για την χρόνια ήττα και ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Εμφανίζεται με αυτό τον τρόπο η υπόθεση της ανασυγκρότησης του κινήματος ως κατεξοχήν υπόθεση των ηγεσιών κόμματων και οργανώσεων που μέσα από την συμφωνία τους θα δώσουν το εναρκτήριο λάκτισμα για να ξεκινήσει η διαδικασία, προσπερνώντας με ευκολία όλα τα καίρια και σοβαρά ζητήματα που συνθέτουν το πρόβλημα αλλά και που η προσπάθεια να απαντηθούν δημιουργεί τους όρους ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την επίλυση του. Αν και σε αυτό το άρθρο δεν θα μπούμε σε αυτή διάσταση του ζητήματος, να τονίσουμε μόνο ότι αυτή η υπόθεση είναι υπόθεση των εργατικών – λαϊκών μαζών.
Τέλος, φαίνεται να έχει χαθεί κάθε μέτρο και σοβαρότητα, να κυριαρχεί η απογείωση, η έπαρση και ο μεγαλο-κομματισμός, οι βερμπαλισμοί και η φλυαρία για τη δημιουργία και μόνο εντυπώσεων.
Πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς τα όσα γράφονται περί απεργίας για τη 15 Μάρτη «που θα υλοποιηθεί, ανεξάρτητα από την στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, «από τα κάτω και από κοινού» από όσα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα θα λάβουν τέτοια απόφαση, κόντρα στις παρελκυστικές τακτικές της γραφειοκρατίας που στο πρόσφατο παρελθόν οδήγησαν σε «φρενάρισμα» των αγώνων και ήττες.».
Ενδεικτικά να σημειώσουμε ότι στη διαδήλωση στις 2 Μάρτη που αποθεώνεται στο κείμενο όσο και στις ανταποκρίσεις μετά την πραγματοποίηση της συμμετείχαν σωματεία μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού και αυτά με ελάχιστο κόσμο. Να υπογραμμίσουμε ότι για την ίδια πορεία οι δυο βασικές δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΝΑΡ και ΣΕΚ, δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν τη κοινή δράση την ίδια στιγμή που καλούσαν τις υπόλοιπες δυνάμεις της «Μαχόμενης Αριστεράς» (;) να το πράξουν. Να θυμίσουμε σχετικά με τα «φρεναρίσματα» την απεργία των εκπαιδευτικών και πως αντιμετωπίστηκε στο καμίνι του αγώνα η πρόταση των Αγωνιστικών Κινήσεων και να θυμηθούν ορισμένοι ποιοι τελικά ΔΕΝ «πήγαν κόντρα στις παρελκυστικές τακτικές της γραφειοκρατίας».
Ή μήπως η συνεύρεση στην Ημερίδα της ΠΕΝΕΝ, η οποία μας ενημερώνει από την ιστο σελίδα της, ότι «τα πολιτικά κόμματα που είχαν συμμετοχή στην εκδήλωση ήταν τα εξής: ΣΥΡΙΖΑ –Δημοκρατική Συμπαράταξη(ΠΑΣΟΚ) – Ένωση Κεντρώων – ΛΑΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΕΠΑΜ – Πλεύση Ελευθερίας – Σχέδιο Β΄» είναι η «από τα κάτω» κατεύθυνση; Έλεος, τουλάχιστον λίγη σοβαρότητα.
