Χρειάστηκε να καταφθάσουν στην Άγκυρα ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Πενς μαζί με τον υπουργό Εξωτερικών Πομπέο για να περιορίσει την τουρκική εισβολή στη Συρία σε όρια αποδεκτά για τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Πάντως, γεγονός είναι ότι η εισβολή ξεκίνησε με το που άναψε το «πράσινο φως» η διοίκηση Τραμπ και σταμάτησε όταν αποφάσισε ότι πρέπει να τεθούν όρια στον Ερντογάν έστω και με μία συμφωνία που έπρεπε να εγγυηθεί ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ με την παρουσία του.
Η συμφωνία, που προβλέπει απόσυρση της πολιτοφυλακής των Κούρδων YPG αλλά και ακύρωση των οικονομικών κυρώσεων των ΗΠΑ έναντι της Τουρκίας, θεωρήθηκε από πολλούς – και είναι – ένα ακόμα ξεπούλημα των Κούρδων από τις ΗΠΑ και μία ακόμα επιβεβαίωση της σημαντικής θέσης της Τουρκίας στο «δυτικό» ιμπεριαλιστικό μπλοκ. Τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των Αμερικάνων στην περιοχή και ιδιαίτερα στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία για κυριαρχία βάζουν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα τις τύχες λαών ή ακόμα και τις επιδιώξεις και τις μωροφιλοδοξίες των ντόπιων αστικών τάξεων της περιοχής. Και ενώ από τη μία ο Ερντογάν κάνει συμφωνία – μέσω Πενς – με τον Τραμπ, από την άλλη τον καταγγέλλει ότι υποθάλπει τρομοκράτες καθώς επίκειται συνάντηση στην Ουάσιγκτον με το στρατιωτικό διοικητή της YPG. Είναι αυτό που διαπιστώνει ο Κ. Καραμανλής στην πρόσφατη ομιλία του στη Θεσσαλονίκη περί της «απρόβλεπτης συμπεριφοράς των ΗΠΑ, που εγείρει ερωτηματικά συνέπειας και αξιοπιστίας».
Είναι προφανές ότι για τους πολιτικούς εκπροσώπους αλλά και άλλους παράγοντες της ντόπιας αστικής τάξης είναι ακατανόητη η στάση της διοίκησης Τραμπ απέναντι στην Τουρκία όταν κάνει τόσα «στραβοπατήματα» προς Ρωσία μεριά, την ίδια στιγμή που η ελληνική άρχουσα τάξη και το αστικό πολιτικό προσωπικό προσφέρουν γη, θάλασσα και αέρα στους αμερικάνους επικυρίαρχους. Έτσι οι ανησυχίες μεγαλώνουν καθώς υπάρχει η εκτίμηση ότι με την εισβολή τη Τουρκίας στη Συρία και τη συμφωνία Τραμπ – Ερντογάν «αποσαθρώνεται η συνθήκη της Λωζάννης» και ως εκ τούτου θα μπορούσε να αποτελέσει και έναν «οδηγό» μιας κάθετης κλιμάκωσης στην ΑΟΖ της Κύπρου και έπεται συνέχεια…
Μετά τον πρώην υπουργό Άμυνας Αποστολάκη, που είπε ότι «θα πολεμήσουμε μόνοι μας», έρχεται και ο Κ. Καραμανλής να σημειώσει με ένταση ότι «ας μη γελιόμαστε, η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των εθνικών συμφερόντων μας θα βασιστεί βασικά στις δικές μας δυνάμεις». Το γεγονός ότι δυναμώνουν οι επίσημες φωνές και επισημάνσεις περί «εθνικής μοναξιάς» αποτελεί έκφραση και των αντιθέσεων στους κόλπους της ντόπιας άρχουσας τάξης για την άνευ όρων παράδοση της χώρας, χωρίς «χειροπιαστά» ανταλλάγματα ιδιαίτερα στις σχέσεις με τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές.
Από την άλλη πλευρά, δεν είναι πολύς ο καιρός που ο Σημίτης έδινε συμβουλές στη νέα κυβέρνηση που θα προέκυπτε από τις εκλογές της 7 Ιούλη και δήλωνε ότι: «Ο κίνδυνος επεισοδίων (με Τουρκία) με αρνητικές επιπτώσεις θα είναι υπαρκτός εάν δεν προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις, όχι πάντα ευχάριστες ίσως, αλλά που κατοχυρώνουν την ειρήνη στην περιοχή. Σε μια τέτοια προσπάθεια η Ελλάδα θα έχει, πιστεύω, τη συμπαράσταση τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και των ΗΠΑ».
Σε κάθε περίπτωση, τόσο η «εθνική μοναξιά» των Καραμανλή, Αποστολάκη κ.ά. όσο και ο «ρεαλισμός» του Σημίτη κ.ά. έχουν έναν κοινό παρονομαστή, την πλήρη αποδοχή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης σαν τον βασικό παράγοντα των όποιων εξελίξεων, και αυτή την επίσημη πολιτική ακολουθούν οι κυβερνήσεις τόσο προηγούμενα του ΣΥΡΙΖΑ όσο και σήμερα της ΝΔ.
Και όλα αυτά συμβαίνουν λίγες μόνο μέρες μετά την επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Πομπέο στη χώρα μας και την υπογραφή με την κυβέρνηση της ΝΔ της συμφωνίας για την επ’ αόριστο παραμονή και την επέκταση των αμερικάνικων βάσεων του πολέμου. Τότε που η κυβέρνηση μαζί με τα παπαγαλάκια και τους απολογητές της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης πανηγύριζαν για την «αναβάθμιση» και τη «θωράκιση» της χώρας από την ενίσχυση του «αμερικάνικου αποτυπώματος», όπως είπε και ο ανεκδιήγητος Δένδιας.
Μία ακόμα απόδειξη του πόσο ανιστόρητη είναι η ντόπια άρχουσα τάξη αλλά και πόσο ανερμάτιστη σε μια περίοδο που η όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ιδιαίτερα στην περιοχή των Βαλκανίων, της Ν.Α. Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής ανεβαίνει κατακόρυφα και φέρνει πολέμους και επεμβάσεις με αίμα για τους λαούς και καταστροφή για τις χώρες. Οι μωροφιλοδοξίες που τρέφονται στα «αστικά σαλόνια» κι εκφράζονται με την παράδοση της χώρας και τη μετατροπή της σε πολεμική βάση εξόρμησης των αμερικάνων ιμπεριαλιστών έναντι των αντιπάλων τους και την ανάπτυξη «αξόνων» με αντιδραστικά καθεστώτα, όπως αυτά του Ισραήλ και της Αιγύπτου, για να στριμώξουν την τούρκικη αστική τάξη, οδηγούν σε σοβαρούς κινδύνους το λαό.
Και εδώ είναι που έρχεται το αφήγημα της «εθνικής μοναξιάς», όπως τη δεκαετία ‘85-95 του «ανάδελφου έθνους», για να ενισχύσει μέσα στο λαό τον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία σαν «αντίβαρο» στο ξεπούλημα και την ενίσχυση των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Ένα επικίνδυνο μίγμα που απειλεί να οδηγήσει εργαζόμενους και νεολαία από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, της εξαθλίωσης και της καταπίεσης στα σφαγεία των άδικων πολέμων για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας άρχουσας τάξης.
Η αποκάλυψη και η καταγγελία των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και των επιδιώξεων των ντόπιων αστικών τάξεων χωρίς την ανάπτυξη ενός μαζικού αντιπολεμικού – αντιιμπεριαλιστικού κινήματος εργαζόμενων και νεολαίας δεν μπορεί να αποτρέψει τους κινδύνους τόσο για το λαό μας όσο και για τους λαούς της περιοχής. Είναι μεγάλη η ευθύνη με την οποία βρίσκονται αντιμέτωπες οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα.
