Το δημοψήφισμα στην πΓΔΜ για την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών στις 30 Σεπτέμβρη θα σηματοδοτήσει το άνοιγμα της επόμενης φάσης της πορείας ένταξης της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ, μια πορεία που μπορεί να καθορίσει και το χρόνο των βουλευτικών εκλογών στην Ελλάδα.
Αν το δημοψήφισμα έχει θετικό αποτέλεσμα για τη συμφωνία των Πρεσπών, το επόμενο βήμα είναι η εφαρμογή της, δηλαδή η αλλαγή του Συντάγματος της πΓΔΜ. Αυτό προβλέπεται να γίνει γύρω στο Δεκέμβρη. Έπειτα το ΝΑΤΟ θα συντάξει το Πρωτόκολλο Ένταξης της πΓΔΜ (ως Βόρεια Μακεδονία πλέον) και θα το στείλει (μάλλον το Γενάρη του 2019) για έγκριση από τα κοινοβούλια των 29 κρατών-μελών. Αυτός ο κύκλος αναμένεται να διαρκέσει περίπου έναν χρόνο και θα ακολουθήσουν οι ενταξιακές συνομιλίες, που συνήθως δεν κρατούν πάνω από 6 μήνες. Κι έτσι, οι γείτονες θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ γύρω στα τέλη του 2020.
Σε όλη αυτή τη διαδικασία η Ελλάδα εμπλέκεται μόνο στην επικύρωση της συμφωνίας από τη Βουλή. Κι αυτό, με βάση τα χρονοδιαγράμματα, δε μπορεί να γίνει πριν το Γενάρη, αλλά, πάντως, μέσα στο 2019, σε γενικές γραμμές. Σε πρώτη ανάγνωση, αυτό φαίνεται να αφήνει κάποιους βαθμούς ελευθερίας στην κυβέρνηση να αποφασίσει εκείνη πότε θα φέρει το θέμα στη Βουλή, σε συνάρτηση με το χρόνο των εκλογών.
Τι θα συμβεί, όμως, αν το δημοψήφισμα στην πΓΔΜ βγάλει «όχι»; Ή αν δεν έχει την απαιτούμενη συμμετοχή για να θεωρηθεί έγκυρο; Αν κρίνουμε από την κινητοποίηση αμερικάνων αξιωματούχων στην πΓΔΜ θα πρέπει να συμπεράνουμε δυο πράγματα: Πρώτον ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν είναι απίθανο και δεύτερον ότι οι Αμερικάνοι, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, δεν πρόκειται να αφήσουν τα πράγματα στην τύχη τους. Θα κάνουν τα πάντα για να βγει το αποτέλεσμα που θέλουν: θα πιέσουν, θα προπαγανδίσουν, θα εκβιάσουν. Κι αν παρόλα αυτά βγει «όχι» δεν το ‘χουν σε τίποτα να ξανακάνουν το δημοψήφισμα μέχρι να βγει «ναι» ή να σκαρφιστούν άλλες …δημοκρατικές διαδικασίες, όπως αυτές που εφάρμοσαν πρόσφατα στο Μαυροβούνιο για να το βάλουν στο ΝΑΤΟ.
Μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε, βέβαια, να επηρεάσει την ελληνική πολιτική σκηνή, ιδιαίτερα αν οι διαδικασίες στην πΓΔΜ καθυστερούσαν τόσο ώστε να λήξει εντωμεταξύ η συνταγματική θητεία της κυβέρνησης (το Σεπτέμβρη). Σε μια τέτοια περίπτωση, η συμφωνία των Πρεσπών θα αποσυνδεόταν από την ημερομηνία των εκλογών, τουλάχιστον τυπικά, με την έννοια ότι η κυβέρνηση δε θα κινδύνευε από μια πιθανή απόσυρση της στήριξης των ΑΝΕΛ.
Ουσιαστικά, βέβαια, η συμφωνία των Πρεσπών ήδη παίζει και θα παίξει ίσως ακόμα σημαντικότερο ρόλο στα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Η άρχουσα τάξη της χώρας μας είναι διχασμένη ανάμεσα στην υποτέλειά της στους Αμερικάνους και τον …ανίατο και ανιστόρητο αλυτρωτισμό της. Κομμάτι της νιώθει ότι δεν πήρε τα ανταλλάγματα που περίμενε από τη στήριξή της στην αμερικανονατοϊκή πολιτική στα Βαλκάνια. Το γιατί το είχε …δέσει κόμπο ότι θα πάρει μέχρι και εδάφη είναι άλλο θέμα!
Η υποτέλεια, ωστόσο, μοιάζει φανερά να υπερτερεί. Κι όχι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ την υπηρετεί με αξιοζήλευτη πίστη, αλλά γιατί και όσοι σηκώνουν τα λάβαρα του «Μακεδονικού Αγώνα» το κάνουν μάλλον εκ του ασφαλούς και χωρίς να δίνουν, στην πραγματικότητα, τη μάχη που ισχυρίζονται ότι δίνουν.
Ο λόγος, καταρχάς για τη ΝΔ, η οποία μόλις προχθές τοποθετήθηκε δια της εκπροσώπου της Σπυράκη μέσα στη Βουλή της πΓΔΜ ότι δεν αναγνωρίζει τη μακεδονική γλώσσα και ταυτότητα. Η οποία έχει ξεκαθαρίσει ότι δε θα ψηφίσει στη Βουλή τη συμφωνία των Πρεσπών, την οποία θεωρεί περίπου προδοτική.
Κι όμως, η διαφωνία της ΝΔ αφορά τη γλώσσα και την ταυτότητα και όχι το όνομα! Επιπλέον, τα ακροδεξιά της στελέχη (Γεωργιάδης, Βορίδης) ακολουθούν πιστά την κομματική γραμμή, προτιμώντας να σηκώσουν τους τόνους με τον αντικομμουνισμό παρά με τα …δίκαια του έθνους. Το γεγονός ότι το εθνικιστικό κλίμα που πήγε να δημιουργηθεί στις αρχές της χρονιάς, με τα συλλαλητήρια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ξεφούσκωσε γρήγορα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στην πολιτική απόφαση της ΝΔ να μην το ενισχύσει και να μη στηρίξει τα συλλαλητήρια που ακολούθησαν, μέχρι και το τελευταίο στη ΔΕΘ.
Η ΝΔ έχει ένα μεγάλο πρόβλημα κι ένα μεγάλο πλεονέκτημα, που μπορεί, όμως, να χάσει. Το πρόβλημά της είναι ότι, όντας η παράταξη που έχει συνδεθεί με την αμερικανοδουλεία, δυσκολεύεται να πάει κόντρα σε ένα ζήτημα για το οποίο οι Αμερικάνοι επείγονται και πιέζουν τόσο πολύ και με κάθε τρόπο. Άρα πρέπει οι όποιες αντιρρήσεις να ισορροπούν ανάμεσα στην ανοχή των Αμερικάνων και τη γενική της αντιπολιτευτική τακτική. Στην οποία το λεγόμενο «Μακεδονικό» είναι ένα ζήτημα στο οποίο επιδιώκει έναν διαχωρισμό, γιατί στην οικονομία μάλλον ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται πιο αποτελεσματικός στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής και αυτό του αναγνωρίζεται και από τους εκτός των συνόρων…
Το πλεονέκτημα είναι ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, φαίνεται ότι δε θα χρειαστούν οι ψήφοι της ΝΔ για να περάσει η συμφωνία από τη Βουλή. Αυτό, ωστόσο, μπορεί και να αλλάξει, οπότε η ΝΔ θα πιεστεί πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τώρα. Αν το καλοκαίρι του 2015 επέλεξε να υπερψηφίσει το τρίτο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα θα δεχτεί πολύ μεγαλύτερες πιέσεις και μάλιστα από τους Αμερικάνους που …κάτι παραπάνω ξέρουν από πιέσεις…
Η κατάσταση στους ΑΝΕΛ είναι ακόμα χειρότερη. Προερχόμενοι από την ίδια αμερικανόδουλη μήτρα και σαφώς τοποθετημένοι στην εθνικιστική πτέρυγα της Δεξιάς, έχουν το επιπλέον πρόβλημα ότι είναι κυβερνητικοί εταίροι. Το αποτέλεσμα είναι οι τοποθετήσεις του Καμένου που είναι κάτι παραπάνω από αντιφατικές.
Στη ΔΕΘ έλεγε απευθυνόμενος στην αμερικάνικη αντιπροσωπεία: «Ήμασταν πάντα μαζί. Ήμασταν μαζί σε εύκολες, αλλά και σε δύσκολες στιγμές. Στους δύο παγκόσμιους πολέμους. Και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σας οφείλουμε την ένταξή μας στο Σχέδιο Μάρσαλ. Αυτή η χώρα χτίστηκε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο χάρη στη βοήθεια των ΗΠΑ».
Ενώ σε συνέντευξή του λίγες μέρες μετά: «Η συμφωνία δεν θα κυρωθεί. Εμείς που είμαστε κυβερνητικοί εταίροι, θα κάνουμε το παν για να μην κυρωθεί. Έχουμε ξεκαθαρίσει ότι δεν θα ψηφίσουμε. Έχω δεσμευτεί δημόσια εδώ και καιρό. Δεν θα συμμετέχουμε σε κυβέρνηση που θα φέρει τη συμφωνία στη Βουλή. Θα αποσύρουμε την εμπιστοσύνη μας στην κυβέρνηση (…) όταν θα ‘ρθει η ώρα, αν ποτέ πάει η συμφωνία στη Βουλή, εμείς θα αποσυρθούμε από την κυβέρνηση (…) θα κάνω τα πάντα προκειμένου να μην έρθει η συμφωνία στη Βουλή».
Άρα όταν έρθει εκείνη η …αποφράδα ημέρα που ο Καμμένος και οι βουλευτές του θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα σηκώσουν το χέρι στην ψηφοφορία ή όχι, θα πρέπει να …καταπιούν είτε τη μεγάλη σύμμαχο που …μας έσωσε μετά τον πόλεμο (από τους κομμουνιστές ήθελε να πει, αλλά δε μπορούσε γιατί κυβερνά με την «πρώτη φορά Αριστερά») είτε την …εθνική τους υπερηφάνεια!
Θα πρέπει να θεωρούμε δεδομένους τους συσχετισμούς που φαίνεται σήμερα να διαμορφώνονται στη Βουλή; Με δεδομένες τις οξυμένες αντιθέσεις και το πλήθος των ζητημάτων που συμπλέκονται η απάντηση είναι σίγουρα όχι. Ούτε τους ΑΝΕΛ και τη ΝΔ (αλλά και το ΚΙΝΑΛ) θα πρέπει να θεωρούμε αδιαπραγμάτευτα στο στρατόπεδο του «όχι», αλλά ούτε και το Ποτάμι στο στρατόπεδο του «ναι». Οι αντιθέσεις είναι τόσο μεγάλες και οι πιέσεις τόσο ασφυκτικές που δε θα πρέπει να αποκλειστεί κανένα σενάριο, καμιά μεταπήδηση βουλευτή προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Ιδιαίτερα αν τα …κουκιά δε βγαίνουν θα πρέπει να περιμένουμε αμερικάνικη παρέμβαση στην Ελλάδα ισάξια με αυτή που εξελίσσεται αυτές τις μέρες στην πΓΔΜ. Και τότε, θα δούμε …πόσα απίδια πιάνει ο σάκος των περήφανων απογόνων του Μεγαλέξανδρου…
Έτσι, λοιπόν, ο χρόνος των εκλογών θα κριθεί βασικά από την εξέλιξη στο ζήτημα αυτό και όχι από το αν θα επιτρέψουν οι δανειστές την αναστολή της περικοπής των συντάξεων. Για την ακρίβεια, επειδή το χρόνο των εκλογών δε θα τον αποφασίσει μόνη της η κυβέρνηση, αλλά με τις υποδείξεις των ιμπεριαλιστών, πρώτα θα πρέπει να αποφασιστεί αν η συμφωνία των Πρεσπών θα έρθει για ψήφιση σε αυτή τη Βουλή ή στην επόμενη και μετά θα αποφασιστούν οι όποιες κινήσεις θα γίνουν (π.χ. οι συντάξεις) ώστε η επόμενη Βουλή να είναι η …καταλληλότερη δυνατή!
