Όσο βαθαίνει η κρίση στο πολιτικό σκηνικό, οι εξελίξεις δημιουργούν ανατροπές και παράγουν δεδομένα πρωτόγνωρα αλλά, πάντως, σε γενικές γραμμές αναμενόμενα για όποιον θέλει να τις ερμηνεύει και όχι να τις φαντασιώνεται. Αφορμή γι” αυτή τη διαπίστωση αποτελεί όσα λέγονται και γράφονται από χώρους της Αριστεράς περί χρεοκοπίας και ταπείνωσης της Αριστεράς, που φτάνουν μάλιστα μέχρι και για τη “νέα Βάρκιζα που ζούμε”. Θα μπορούσαμε να αρκεστούμε σε ένα… έλεος!!! και να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε στην ταξική πάλη όπως αυτή αποκαλύπτεται αμείλικτη μπροστά μας και κυρίως για τους εργαζόμενους και το λαό.
Όμως το ζήτημα περιπλέκεται, γιατί αυτοί που τα διατυπώνουν δεν είναι κυρίως οι διαφωνούντες της κυβερνώσας αριστεράς, για να οικοδομήσουν άλλοθι για την αισχρή στάση τους, αλλά πολιτικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του χώρου πέριξ αυτής.
Να μας συμπαθάτε, καταρχάς, κύριοι εξαπατημένοι της κυβέρνησής σας, που σαν σύγχρονοι Φιλισταίοι ξεχνάτε τι είδους αυταπάτες καλλιεργήσατε συνειδητά στο λαό για να ψηφιστείτε, ενώ σήμερα του ζητάτε συγγνώμη και οδεύετε προς ιδιώτευση ή προς νέα κόλπα, αλλά είσαστε εσείς που εδώ και χρόνια μιλούσατε για παναριστερές συστρατεύσεις πέριξ του ΣΥΡΙΖΑ και χλευάζατε σαν ιδεολογική καθαρότητα όσους επέμεναν να αποκαλύπτουν την ξεπουλημένη στάση αυτού του υποτίθεται πολυσυλλεκτικού μορφώματος. Είσαστε εσείς που μόνοι σας, για να βγάλετε τις πολυπόθητες έδρες, απαρνηθήκατε και κατάπιατε το σύνθημα ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ και μάλιστα κάποιοι από εσάς προτιμήσατε να γίνετε σφουγγοκωλάριοι του προέδρου παρά να συνταχτείτε ακόμη και με αυτή την “Αριστερή Πλατφόρμα”. Κανένα άλλοθι και καμία κατανόηση για τους γυρολόγους, τους σαλτιμπάγκους του κοινοβουλίου δεν πρόκειται να σας δώσει ο κόσμος της Αριστεράς.
Όμως ας βάλουμε κάποια ζητήματα σε μια τάξη για να μπορούμε να συζητάμε. Για ποια κυβέρνηση της Αριστεράς μιλάνε κάποιοι και πώς φτάνουν να παρομοιάζουν καταστάσεις πραγματικής αριστερής εξουσίας με αυτό το νεοσοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης, αναμεμειγμένο με μια εθνικοδεξιά συγκολλητική ουσία, κυβερνητικό μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ1; Τι σόι Αριστερά είναι αυτή που, ακόμη και αν δεχτούμε τον μη κομμουνιστικό της προσδιορισμό, οφείλει να προασπίζει, τουλάχιστον, τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα; Να φροντίζει τουλάχιστον, ιδίως σε περιόδους κρίσης και εκτεταμένης φτωχοποίησης και εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων, να μην τα επιβαρύνει περαιτέρω;
“Οχι, λοιπόν, δεν ταπεινώθηκε η Αριστερά με το 3ο μνημόνιο ούτε το προ πολλού τσαλακωμένο της όραμα. Αυτό που κουβαλάει η Αριστερά εκείνη που αναφέρεται στην κομμουνιστική κατεύθυνση είναι η ήττα του κομμουνιστικού κινήματος, που συντελέστηκε εδώ και δεκαετίες, και όχι η απογοήτευση από την άνοδο του Τσίπρα. Και αν είναι κάτι που επανέρχεται με σφοδρότητα και ως αδήρητη ανάγκη, για όσους αναφέρονται σ” αυτήν, είναι η απαίτηση ν” ανοίξει επιτέλους η συζήτηση για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις χώρες που το σοσιαλιστικό εγχείρημα πάλεψε για να δικαιωθεί. Αυτό είναι το πραγματικό ζητούμενο και όχι η επιχείρηση δικαιολόγησης της πλήρους αποτυχίας των κυρίαρχων απόψεων στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος οι οποίες σήμερα προωθούνται.
Γιατί αν κάτι απέτυχε, και μάλιστα ολοκληρωτικά, είναι η νεκρανάσταση του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος σε σημερινές προβολές στην εποχή της κρίσης του καπιταλισμού, είναι η γραμμή υποταγής του “ιστορικού συμβιβασμού” του Μπερλιγκουέρ που, όπως φαίνεται, κρατούσαν σε τεχνητό κώμα οι σημερινοί του εκφραστές. Και όχι μόνο. Παράλληλα κατέρρευσε ένα συγγενές ρεύμα νεοαριστερού ρεφορμισμού που, έστω και από άλλη αφετηρία, συγκλίνει στην ίδια αυταπάτη. Ποια; Ότι μπορεί η Αριστερά, και μάλιστα η ριζοσπαστική, να κυβερνήσει στον καπιταλισμό συνυπάρχοντας με το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές. Αυτά, ναι, ταπεινώθηκαν. Και καλά θα κάνουν οι αγωνιστές που εξακολουθούν να εμπνέονται από τέτοιες ρεφορμιστικές απόψεις να σκύψουν με προσοχή στα ιδεολογικοπολιτικά μηνύματα της εποχής και όχι να κλαψουρίζουν για τις κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως δυστυχώς εξακολουθούν να κυριαρχούν αυτές οι ρεφορμιστικές απόψεις και να μην δίνουν μάλιστα και λόγο για την πραγματική πανωλεθρία που έχουν υποστεί. Αλήθεια, ποιος απολογήθηκε για την εκτίμηση περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, στην οποία και το ΚΚΕ ενέσκηψε προσφάτως; Ποιος έδωσε ερμηνεία ή ποιος έθεσε σε κριτική το νέο στάδιο που επινόησε ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς περί ολοκληρώσεων και περί ολοκληρωτικού καπιταλισμού, τώρα που βοά η πολιτική διαπίστωση ότι το οικοδόμημα της ΕΕ κλυδωνίζεται όχι κάτω από την πίεση των λαών της αλλά από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που την διατρέχουν; Πώς τα διευθυντήρια και οι υπερεθνικοί μηχανισμοί βρέθηκαν με ονοματεπώνυμο και διευθύνσεις; Ποιος τολμά από όλους αυτούς να αναρωτηθεί φωναχτά γιατί τα μεταβατικά προγράμματα ξεσκίστηκαν και διακωμωδήθηκαν από τους δραχμολάγνους ριφιφήδες του ΣΥΡΙΖΑ;
Κανείς! Γιατί, καταπώς φαίνεται, όσον αφορά την ερμηνεία της περιόδου που ζούμε έχουν καθίσει μέσα στο συννεφάκι της φαντασιακής τους εκτίμησης ενώ ως προς τα τα… γήινα, ως προς το πώς θα προχωρήσει ο λαός από δω και πέρα, σκαρφίζονται τα νέα κόλπα τύπου “ΟΧΙ μέχρι τέλους” για να συμπεθεριάσουν με τους άλλους μεταβατικούς του ΣΥΡΙΖΑ, μπας και έλθει το πολυπόθητο 3% και μπούνε στη Βουλή.
Γιατί, αν θέλουν πράγματι να παλέψουν για ρήξη και ανατροπή όλοι αυτοί, θα έπρεπε να βγάλουν κάποια συμπεράσματα από το… τρυφερό τράβηγμα του αυτιού που έκαναν οι ιμπεριαλιστές στους λάιτ εκφραστές των μεταβατικών και να αναλογιστούν τι σημαίνει, χωρίς εργατικό και λαϊκό κίνημα που να πορεύεται με σοσιαλιστικό όραμα, να τολμήσουν να υλοποιήσουν μέρος μόνο του “αυθεντικού” μεταβατικού τους προγράμματος. Γιατί τότε θα κατανοούσαν τι εστί ιμπεριαλισμός και πώς συμπλέκεται με τη ντόπια αστική τάξη. Τότε θα “πρεπε να καταπιούν αμάσητα τα ιδεολογήματα που έσπειραν αποπροσανατολίζοντας πρωτίστως τον αριστερό κόσμο που τους ακολουθεί, περί “παγκοσμιοποίησης”, “ασαφών” αριστερών κυβερνήσεων και δυαδικές εξουσίες. Γιατί θα πρέπει κάποτε να απολογηθούν για την οικονομίστικη άποψη που προωθούν για έξοδο από αυτήν την κρίση, προτείνοντας άλλο νόμισμα και εξαγγέλλοντας “φόρους στους πλούσιους για να πληρώσουν αυτοί την κρίση” χωρίς να μπορούν να δουν τα γεωστρατηγικά παιχνίδια που έχουν, πλέον, ολοφάνερα ανοιχτεί στον πλανήτη ακριβώς από αυτούς που αυτοί εξοβέλισαν στις θεωρίες τους: τους ιμπεριαλιστές.
Όμως τι μπορεί να περιμένει κάποιος, εάν θέλει και επιμένει να ανοίξει μια πραγματική συζήτηση-πολεμική απέναντι στις γραμμές που παλεύτηκαν ή κυριάρχησαν στους κόλπους της κομμουνιστικής Αριστεράς εδώ και δεκαετίες, όταν κανείς δεν νιώθει την ανάγκη να εγκαλέσει όλους αυτούς τους αναλυτές-δημοσιογράφους καθοδηγητές που έχουν ξαμοληθεί με τις πένες τους προσπαθώντας, αυτοί, να επιβάλουν στο λαό τα περί ταπείνωσης της Αριστεράς, ακριβώς γιατί πέριξ αυτής της εξωνημένης Αριστεράς κλωθογυρίζουν ελπίζοντας να βγουν στο προσκήνιο. Θα αρκούσε να ανατρέξει στην πρόσφατη αρθρογραφία αυτών των “ιδεολόγων” της Αριστεράς, όπως καταγράφηκε λίγο πριν το δημοψήφισμα, όταν φαινόταν ότι ο Τσίπρας πάει για υπογραφή συμφωνίας γέφυρας, όταν ανακήρυξε το δημοψήφισμα που εκτιμήθηκε σαν ρήξη, όταν βγήκε το αποτέλεσμα του 61% ΟΧΙ και όταν αυτός το “κανε ΝΑΙ και ψήφισε το 3ο μνημόνιο. Το απόγειο του σαλτιμπαγκισμού από χώρους που θέλουν να αναφέρονται σε ρήξη και ανατροπή χωρίς αιδώ και χωρίς στοιχειώδη τιμιότητα αυτοκριτικής δείχνει το πόσο εξαρτώνται οι απόψεις τους από τους διαχειριστικούς μακιαβελισμούς της “πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς”.
Ε, λοιπόν, η ταπείνωση του κόσμου της Αριστεράς δεν θα προέλθει, σίγουρα, από τους οπορτουνισμούς ενός αστικοποιημένου κόμματος εξουσίας που καπηλεύεται τον τίτλο της Αριστεράς αλλά από εκείνους που τον κρατούν με τιμή ατιμάζοντάς τον ταυτόχρονα.
