Οι «εξαπατημένες ηγεσίες» διακρίνονται συνήθως από ένα βασικό χαρακτηριστικό. Έχουν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους ενώ υποτιμούν απεριόριστα τους άλλους. Αυτό είναι, εκτός από τον οπορτουνισμό και την απουσία αρχών, η βασική αιτία της εξαπάτησής τους. Πιστεύουν ότι δεν γίνεται κανείς να τους εξαπατήσει. Ενώ οι ίδιες πιστεύουν ότι εξαπατούν έως και το σύστημα να το στρέψουν προς όφελός τους.
Όταν πια εξαπατηθούν οι ίδιες, το ρίχνουν στην ψυχανάλυση, τον υπαρξισμό, την ανθρωπολογία και την… πυρηνική μετάλλαξη «σωματιδίων» (ΣΥΡΙΖΑ), μοιράζοντας ευθύνες δεξιά και αριστερά. Αδυνατούν να κάνουν την παραμικρή αυτοκριτική, να βγάλουν το παραμικρό πολιτικό συμπέρασμα, γιατί ακριβώς συνεχίζουν να έχουν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και υποτιμούν απεριόριστα τους άλλους. Με ύφος χιλίων καρδιναλίων, δηλώνουν ότι θα «μιλάνε όποτε κρίνουν» (αλήθεια, ποιοι μιλάνε, ποιοι κρίνουν;) κι όχι όποτε «κρίνουν» τα λαϊκά προβλήματα και οι λαϊκές ανάγκες.
Αυτός ο πρόλογος ήταν αναγκαίος. Γιατί η αναφορά σε άρση μιας τριετούς αναστολής πάει το μυαλό κατευθείαν στο έγκλημα. Έγκλημα βέβαια υπήρξε, έστω με τη μορφή της συναυτουργίας ή της απλής συνέργειας. Είναι η συνεχιζόμενη πολιτική υπέρ ιμπεριαλιστών και κεφαλαίου από μια «αριστερή» κυβέρνηση. Αυτό το «έγκλημα» πρέπει οπωσδήποτε να εξιχνιαστεί, γιατί δεν αφορά μόνο τον δράστη και συνεργούς του.
Η επαναλειτουργία, μέσω διάχυσης, της ΚΟΕ, διαφημίζεται στην undercover-εφημερίδα «ποικίλης» ύλης και προσανατολισμού «Δρόμος της Αριστεράς», σαν το «νέο εγχείρημα» μιας σκεπτόμενης αριστεράς (σε αντίθεση προφανώς με μια αριστερά άμυαλη), στη «μετασύριζα εποχή» όπου… κυβερνάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο προσανατολισμός του εγχειρήματος θεωρείται δεδομένος (Από ποιους; Για ποιους; Άγνωστο.) και είναι: ο «μαρξιστικός προσανατολισμός» και η συνομιλία με όλα τα ριζοσπαστικά ρεύματα σκέψης. Η αρμονική συμβίωση του μαρξισμού με φιλοσοφικές… αμερικανιές, που θεωρεί τον «πολεμικό κομμουνισμό» επιζήμιο.
Αυτός ο χυλός σκέψεων, επί τω πλείστω δανεισμένος από τη δεξαμενή ιδεών του αντιπάλου για το… προχώρημα του μαρξισμού(!), είναι η νέα τακτική «μετάλλαξης» και αποπροσανατολισμού, που τιμάει μια τυχοδιωκτική παράδοση σχεδόν 30 χρόνων. Αφού ό,τι παρουσιαζόταν ως «δείγμα ζωντάνιας» δεν ήταν παρά μια πορεία αποθέωσης του οπορτουνισμού, με προδιαγεγραμμένη κατάληξη. Όπως προδιαγεγραμμένη ήταν και η λεγόμενη «μετάλλαξη» του ΣΥΡΙΖΑ. Το ανώτατο στάδιο του οπορτουνισμού-ρεφορμισμού είναι προφανώς η συγκυβέρνηση. Και οι επικεφαλής της ΚΟΕ-Α/συνέχεια τα καταφέρανε μια χαρά, έστω και «εξαπατημένοι».
Ως προς το πολιτικό περιεχόμενο του «εγχειρήματος» στη σημερινή συγκυρία, ισχύουν τα εξής: Το διεθνές και εγχώριο «χρηματιστήριο ιδεών» δείχνει ανεβασμένες τις μετοχές για «αφελληνισμό» της χώρας, όπως και για «εθνικιστική αναδίπλωση» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που δίνει… μάχη ζωής και θανάτου με την «παράταξη της παγκοσμιοποίησης». Στην πραγματική ζωή, βέβαια, η ιδέα για μια χώρα που «αφελληνίζεται» και για έναν «επιτιθέμενο ιμπεριαλισμό που αναδιπλώνεται» θυμίζει ανάλυση σχολικής γιορτής για την «25η Μαρτίου» και χολιγουντιανή υπερπαραγωγή (π.χ. «Ημέρα Ανεξαρτησίας: Νέα Απειλή», όπου… εξωγήινοι επιτίθενται στις ΗΠΑ). Και τα δύο όμως… κόβουν εισιτήρια! Όπως και η κάθε πολεμική ταινία.
Το «νέο εγχείρημα» όμως στρέφεται και προς Ανατολάς. Προχθές, «οι σχεδιασμοί για περικύκλωση και απομόνωση της Ρωσίας ενέπλεκαν ολόκληρο το ΝΑΤΟ» (αντικαθιστώντας παλαιότερες αναλύσεις για «Ρωσία-προτεκτοράτο της Δύσης» στην εποχή των καταρρεύσεων). Σήμερα, «η αλλαγή σκυτάλης στις ΗΠΑ τροποποιεί το κλίμα στο μέτωπο αυτό και μένει να φανεί τι εξελίξεις θα επιφέρει», προς δόξα του οπορτουνιστικού αγνωστικισμού, που παριστάνει τον… Κινέζο.
Αντί της οργανωμένης αντίστασης και διεκδίκησης του λαού προκρίνονται (ούτε καν συμπληρωματικά) «κινήσεις, παρέες, συλλογικότητες, ομάδες που δραστηριοποιούνται σε κοινωνικούς τομείς, που μέσα από πειραματισμούς και συνεταιριστικά εγχειρήματα και έμφαση στο να παράγονται προϊόντα στη χώρα μας […] δίνουν μάχη πραγματικής επιβίωσης για τα πιο ασθενή τμήματα της κοινωνίας». Η εκ νέου ανακάλυψη μιας προσυνδικαλιστικής και προμαρξιστικής αλληλοβοήθειας των πεινασμένων του ουτοπικού σοσιαλισμού είναι αναμφίβολα ένα προχώρημα της μαρξιστικής σκέψης! Όμως, δεν πρόκειται για αυτό. Πρόκειται σαφέστατα για επαναλειτουργία με αλλαγή της… διεύθυνσης του «καταστήματος» που παράτησε ο ΣΥΡΙΖΑ, με «εγγυημένη πελατεία».
Όσο για τις «χαμένες επαναστάσεις», πρόσφατες ή μακρινές, αυτές αφορούν στη σχέση του ατομικού με το συλλογικό και τούμπαλιν. Κοινώς, ξανά το πρόβλημα της «πελατείας», που λύνεται είτε με την απόφαση του ατόμου να έρθει στο «συλλογικό κατάστημα» είτε με ανακαίνιση του «συλλογικού καταστήματος» ώστε να προσελκυστούν πελάτες. Γι’ αυτό και η εξατομικευμένη διαφήμιση κρίνεται αναγκαία. Όπως και η φιλοσοφική βοήθεια της καθηγήτριας Δικαίου και Ηθικής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου και εξέχοντος μέλους της αμερικανικής ακαδημαϊκής κοινότητας, Μάρθα Νούσμπαουμ, που βρήκε το «κλειδί» για μια καλύτερη κοινωνία: στους «καλλιεργημένους πολίτες» που αρνούνται να «εργαλειοποιηθούν» και στη σωκρατική διδασκαλία της αυτογνωσίας. Γιατί είναι προτιμότερο να έχεις αυτογνωσία με άδειο στομάχι παρά να «εργαλειοποιηθείς» χορτάτος. Είναι μια «νέα θεωρία» της αλλοτρίωσης που έλκει την καταγωγή από τον… Σωκράτη! Απείρως πιο ελκυστική και… σύγχρονη (για τους χορτάτους) από την «ξύλινη» θεωρία της αλλοτρίωσης του Μαρξ. Έτσι, ο αστικός ατομισμός, η επαναφορά της «προσωπικής αυτογνωσίας και ελευθερίας» συνδέεται, με μπόλικη ψυχανάλυση, με τον συλλογικό… καπιταλισμό.
Ωστόσο, εμείς οι ολιγάριθμοι… «αναρχο-σταλινο-μαο-κομμουνιστο-τροτσκιστές» και άλλα ταραχοποιά στοιχεία (όλα στην ίδια… κάλπη), μιας και πάσχουμε από «αθεράπευτο σεχταρισμό, από ανικανότητα πολιτικής ανάλυσης και παρέμβασης και από μουμιοποίηση», δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τη νέα πραγματικότητα, σε αντίθεση με τη «μεγαλύτερη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ» (μιας και το 2 είναι μεγαλύτερο από το 1). Αφού έζησε τον μύθο του μεγάλου ακροατηρίου, τα φώτα της αστικής πολιτικής σκηνής, τη ζωογόνα δύναμη του χρήματος και των επιδοτήσεων, την αλαζονεία του νεόπλουτου πριν, του ξεπεσμένου αριστοκράτη τώρα, αφού απογαλακτίστηκε από τα όποια κομμουνιστικά και μ-λ χαρακτηριστικά, μπαίνει ξανά σε «πρόγραμμα απεξάρτησης». Για να μετατραπούν οι αγωνιστές σε αναγνώστες, σε ακτιβιστές και κηδεμόνες ταλαιπωρημένων ψυχών, σε «καλλιεργημένους πολίτες» και όχι σε άξεστους και ακαλλιέργητους κομμουνιστές.
