Η όξυνση της ενδοαστικής αντιπαράθεσης μεταφέρθηκε στους δρόμους της χώρας, με αποτέλεσμα την ανατριχιαστική δολοφονία μιας Αμερικανίδας αντιφασίστριας, της 32χρονης Χέδερ Χέγερ.
Επί τρεις μέρες, τα τάγματα εφόδου της ακροδεξιάς οργάνωσαν ένα όργιο τρομοκρατίας στους δρόμους της Βιρτζίνια. Η ρατσιστική Κου-Κλουξ-Κλαν, διάφορες νεοναζιστικές ομάδες αλλά και δικτυώσεις της λεγόμενης «εναλλακτικής δεξιάς» (alt-Right) συγκεντρώθηκαν και διοργάνωσαν μια ανοιχτή σύναξη μίσους. Δεν ήταν το μοναδικό κρούσμα της περιόδου. Διαπράχθηκαν από εμπρησμούς εκκλησιών με μαύρους πάστορες και ρατσιστικές επιθέσεις, μέχρι επιθέσεις σε μέλη των WWI («Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου»). Οι επιθέσεις αυτές είναι απόδειξη ότι μετά την εκλογή Τραμπ, κάθε είδους φασιστοειδές νιώθει αποθρασυμμένο και καταλαβαίνει ότι έχει την πλάτη της αστυνομίας. Πράγματι, έχει δίκιο: τις τρεις μέρες της τρομοκρατίας στην Βιρτζίνια, παρόλο που τάχα η πολιτεία κηρύχτηκε σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» (μέτρο που έπληξε κυρίως την αντίπερα όχθη…), οι ακροδεξιοί ένιωθαν πλήρη ασυλία να ξυλοκοπούν. Δεκάδες αντιφασίστες μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία. Η δολοφονία της νεαρής κοπέλας από έναν αποδεδειγμένο νεοναζί θύμισε σε όλον τον κόσμο τις περίφημες επιθέσεις του «ισλαμικού σκοταδισμού». Η δολοφονία αυτή απογύμνωσε στα μάτια όλου του πλανήτη τον αμερικάνικο ρατσισμό από κάθε ηθική περιβολή. Απέδειξε ότι παρόλο που επικαλούνται τις έννοιες του πολιτισμού και του φωτός για να κάνουν κηρύγματα «ανωτερότητας», οι ρατσιστές απευθύνονται στα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπινου γένους, αντιπροσωπεύουν την αποκτήνωση και τρέφονται από αυτήν.
Τα γεγονότα αυτά, όμως, κάθε άλλο παρά τοπικά ήταν, κάθε άλλο παρά το ζήτημα της «δημοκρατίας» αφορούσαν. Αποτέλεσαν ακόμα έναν κρίκο μιας μακράς αλυσίδας γεγονότων και «περιστατικών» της όξυνσης του πιο άγριου ενδοιαστικού ανταγωνισμού που έχει βιώσει τα τελευταία πολλά χρόνια η ιμπεριαλιστική αστική τάξη των ΗΠΑ. Και ως τέτοια, η αντιπαράθεση αυτή αφορά όλον τον πλανήτη, όχι μόνο γιατί επηρεάζει κάθε γωνιά της Γης, αλλά και επειδή το έπαθλο φαντάζει να είναι, όντως, όλος ο πλανήτης. Αν λοιπόν η αντιπαράθεση έχει οξυνθεί μέσα από κόμπους της ντόπιας πολιτικής ατζέντας, η ένταση μοιραία έχει την τάση να μεταφέρεται προς τα έξω, όπου τα έγκατα της κρίσης κοχλάζουν. Μέσα σε αυτό το έδαφος που βουλιάζει όλο και περισσότερο στον βούρκο, οι δύο πτέρυγες (ρεπουμπλικανοί-δημοκρατικοί) σέρνονται όλο και περισσότερο στη λάσπη, υπονομεύουν ο ένας τον άλλον, αλλά και ξεπερνιούνται πολλές φορές από τις αντίρροπες τάσεις. Η παραδοσιακή διάταξη των δυνάμεων και η αυτόματη λειτουργία θεσμών και ρυθμιστών έχει διαταραχτεί. Τα γεγονότα της Βιρτζίνια πυροδότησαν μια καραμπόλα αντιδράσεων, που κάθε άλλο παρά έχει κοπάσει.
Πρώτα από όλα, αμαύρωσαν την κυβέρνηση και το επιτελείο Τραμπ και έπληξαν τη δημόσια εικόνα της προεδρίας, σε σημείο που λειτούργησε ως αφορμή να εκδηλωθούν ήδη υπάρχουσες τάσεις και επιδιώξεις. Ήδη από την προεκλογική εκστρατεία, το επιτελείο Τραμπ βαλλόταν από παντού γιατί είχε την δημόσια στήριξη κάθε ρατσιστικού κατακαθιού που κυκλοφορούσε, από περσόνες του ίντερνετ μέχρι τον πρόεδρο της ΚΚΚ, οι οποίοι διεξήγαγαν αγώνα υπέρ της εκλογής του. Και αν προεκλογικά «είθισται» να ψαρεύει κανείς σε βρώμικα νερά, η στάση του Τραμπ έδωσε πάλι απροκάλυπτο συγχωροχάρτι στον νεοναζισμό. Πρώτα, αναφέρθηκε η κόρη του στους «ακραίους της Αριστεράς», ύστερα καταδίκασε πρόσκαιρα την ακροδεξιά και τον φασισμό, για να επανέλθει με σειρά δηλώσεων, που μέσω της γνωστής πια θεωρίας των «δύο άκρων» εξίσωσαν θύτες και θύματα, δίνοντας ουσιαστικά ανοιχτή στήριξη. Εγείρεται λοιπόν το ερώτημα γιατί ο Τραμπ επιμένει με λύσσα να στηρίζει κάποιες ομάδες που τον προβοκάρουν και τον καθιστούν έκθετο. Επειδή εδώ κάθε κουβέντα για «δεξαμενές ψήφων» χάνει το πραγματικό της νόημα, μπορούμε να δούμε σε κάθε γωνιά της γης μια σειρά αντιδραστικές δυνάμεις που κρύβονταν και περίμεναν να «έρθει η ώρα τους», να αντιλαμβάνονται τις δηλώσεις αυτές ως χρίσμα. Ειδικά στην περιοχή της «Γηραιάς Ευρώπης», όπου ο ναζισμός έχει απορροφηθεί από το επίσημο αστικό πολιτικό σύστημα και κρατιέται σε υπόγεια, η στάση αυτή μοιάζει να τα ξεκλειδώνει. Η ρατσιστική πολιτική ρητορική Τραμπ θέλει να απευθυνθεί στις πιο μαύρες, τις πιο επιθετικές τάσεις του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, να τις «αφυπνίσει» μπροστά στην ευκαιρία της παγκόσμιας κυριαρχίας που «χάνεται». Η εξέλιξη αυτή προοιωνίζει μαύρες μέρες για τους λαούς του κόσμου. Έχει όμως και μια παρενέργεια: αποκαλύπτει την πραγματική φύση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όπως ήταν πάντα, χωρίς το δημοκρατικό του προκάλυμμα.
Την ευκαιρία από την έκθεση που υπέστη ο Τραμπ έσπευσαν να αδράξουν μια σειρά παράγοντες και τάσεις, που νιώθουν απειλή. Οι δυνάμεις αυτές γνωρίζουν ότι η ρητορική Τραμπ φοβίζει τους λαούς, εξοργίζει τους δημοκράτες, αφυπνίζει μια σειρά κοινωνικές ομάδες, όπως οι γυναίκες και οι ομοφυλόφιλοι, οι μαύροι και οι μετανάστες. Παλιά τους τέχνη κόσκινο. Άφησαν στην άκρη την καραμπίνα του σερίφη, που αχνίζει ακόμα, κατέβηκαν από το πιλοτήριο του μαχητικού και πήρανε την σφυρίχτρα του διαδηλωτή. Οι δημοκράτες! Που κατά την διάρκεια της θητείας Ομπάμα διέπραξαν μια ρατσιστική γενοκτονία ενάντια στη μαύρη κοινότητα, που σκάρωσαν μια σειρά πολέμους και πραξικοπήματα. Ήρθανε να παραδώσουν μαθήματα αντιφασισμού, γράψανε πύρινα άρθρα. Κάποιοι μάλιστα δεν άντεξαν: παραιτήθηκαν. Μια σειρά διευθυντές πολυεθνικών, που είχανε επανδρώσει το οικονομικό επιτελείο του Τραμπ και τα συμβουλευτικά όργανα της κυβέρνησης, εκδήλωσαν τα… πασίγνωστα δημοκρατικά τους αντανακλαστικά. Από κοντά ο υπεύθυνος του επικοινωνιακού σχεδιασμού, δικαστικοί, αλλά και οι μεγάλες εφημερίδες δώστου πάλι να αναρωτιούνται αν είναι ικανός ο Τραμπ να εκπροσωπεί την υπερδύναμη. Βλέπουμε μια κορύφωση της επίθεσης ενάντια στον Τραμπ όχι μόνο από τους Δημοκρατικούς αλλά και από το ίδιο κόμμα που τον ανέδειξε.
Οι Ρεπουμπλικάνοι μάλιστα πήραν το ζήτημα ιδιαιτέρως πατριωτικά, θυμήθηκαν τον Αβραάμ Λίνκολν και τον αγώνα ενάντια στην δουλοκτησία. O Λίνκολν εκμεταλλεύτηκε το ζήτημα της δουλείας για να υποτάξει τους γαιοκτήμονες του Νότου στους βιομήχανους του βορρά, χωρίς να καταργήσει την δουλεία (παρά μόνο «προαιρετικά»). Στις στρατιές μάλιστα του Βορρά, εντάσσονταν μαύροι σκλάβοι, αλλά χωρίς να τους δίνεται η ελευθερία τους. Έτσι και σήμερα, μια σειρά φράξιες του κεφαλαίου καλούν το αντιφασιστικό κίνημα να συρθεί πίσω από τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό, χωρίς να αμφισβητεί τη μισθωτή σκλαβιά. Και εκμεταλλεύονται με τον καλύτερο τρόπο το αίσθημα φόβου και αηδίας που προκαλεί ο Τραμπ, για να ενσωματώσουν τις μάζες στην δική τους αντιδραστική πολιτική, να ξεπλύνουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση με λίγο αντιρατσισμό.
Και αν οι ακροδεξιοί της Βιρτζίνια συγκεντρωθήκαν να υπερασπιστούν το άγαλμα του Ρόμπερτ Λι, του μεγαλύτερου στρατηγού του Νότου στον εμφύλιο, κραδαίνοντας τις σβάστικες και τις σημαίες της Συνομοσπονδίας (σημείωση: οι αποσχισμένες πολιτείες του εμφυλίου), πού ήταν τόσα χρόνια οι νικητές; Εν έτει 2017 θυμήθηκαν ότι σκόρπια στην αμερικάνικη επαρχία υπάρχει σωρεία αγαλμάτων δουλοκτητών στρατηγών που χτίστηκαν το 1950 ή το 1930; Τώρα ανακάλυψαν ότι σε δημαρχεία και δημόσιες υπηρεσίες δεν ανεμίζει η αστερόεσσα των 51, και απαίτησαν ξαφνικά να αποκατασταθεί «η τάξη»; Βλέπεις, όμως, τις προηγούμενες δεκαετίες υπήρξε το εργατικό κίνημα και η άνοδος της Αριστεράς, και έπρεπε οι εφεδρείες να παραμένουν έτοιμες για χρήση, να χρησιμοποιούνται για εκφοβισμό. Όλη αυτή η επιχείρηση «αποκαθήλωσης» αγαλμάτων και σημαιών, που ξεκίνησε από κυβερνήτες των Δημοκρατικών, δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά έναν βρώμικο εμπαιγμό, μια επιχείρηση χειραγώγησης, τόσο βρώμικη όσο και ο ρατσιστικός βούρκος.
Πώς θα αντιδράσει το επιτελείο Τραμπ, το τωρινό ή κάποιο αναδιαμορφωμένο; Σε μια δύναμη όπως οι ΗΠΑ, τέτοιες αντιπαραθέσεις λύνονται συχνά με τυχοδιωκτικές κινήσεις «φυγής προς τα μπρος». Είναι λοιπόν δικαιολογημένη η ανησυχία όλου του κόσμου, για την εξαγωγή της βαθιάς κρίσης του αμερικάνικου κεφαλαίου.
