Αν, όπως λέει η κυβέρνηση, η «ενίσχυση-αναβάθμιση» της χώρας βασίζεται στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ στην Α. Μεσόγειο , στη Μ. Ανατολή και στα Βαλκάνια, τότε γιατί να κάνει εντύπωση ότι η «Προοδευτική Συμμαχία» του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει από Τζουμάκα μέχρι… Αμβρόσιο; Αν αυτή είναι η «Προοδευτική Συμμαχία» τότε γιατί η «κεντροδεξιά» πολιτική της ΝΔ και του Μητσοτάκη να μην ορίζει την «ανομία» ως το δικαίωμα των μαζών στον αγώνα και να απαιτεί την πλήρη και οριστική κατάργηση του Ασύλου; Και αν έτσι ορίζουν το πολιτικό πλαίσιο οι βασικές δυνάμεις της χώρας τότε καθόλου απροσδόκητο δεν είναι ότι ο εσμός της «κεντροαριστεράς» δηλώνει πρόθυμος σε κάθε ενδεχόμενη κυβερνητική σύμπραξη για να υπηρετηθούν αυτές οι πολιτικές κατευθύνσεις!
Διανύουμε μια παρατεταμένη και πολλαπλή προεκλογική περίοδο, στην οποία ολόκληρο το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε αγώνα δρόμου προς τα δεξιά, προς όλο και πιο αντιδραστικές κατευθύνσεις και επιλογές. Μια προεκλογική περίοδο που όλες οι δυνάμεις του συστήματος, μέσα στο πλαίσιο της αστάθειας και των αντιθέσεων που βρίσκονται τα κέντρα εξουσίας και το πολιτικό σύστημα, την αξιοποιούν ως μια αντιδραστική εκστρατεία ενάντια στο λαό. Μια εκστρατεία που στόχο έχει να επιδεινώσει ακόμα περισσότερο τον πολιτικό συσχετισμό σε βάρος του λαού, να διαμορφώσει τις απαιτούμενες για τις κυρίαρχες δυνάμεις συνθήκες για την επόμενη μέρα. Απέναντι σε αυτή την αντιδραστική εκστρατεία, απέναντι στο μίγμα δημαγωγίας, κυνισμού και με τον αντιλαϊκό–αντιδημοκρατικό λόγο κυρίαρχο, το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς για τις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά είναι ότι υπολείπονται. Γιατί, όχι μόνο δεν αναζητούν όρους αντίστασης και κινητοποίησης απέναντι στην επίθεση που εξελίσσεται, όπως πριν από όλα θα όφειλαν να κάνουν, αλλά -αντίθετα με τον προεκλογικό τους λόγο- συμβάλλουν στην «από τα αριστερά» πολιτική επικύρωση των εκβιασμών και των αποπροσανατολισμών που οι αστικές δυνάμεις ασκούν στο δρόμο προς τις κάλπες.
Η αναστάτωση του «έθνους»
Το νομοσχέδιο που εισήχθηκε στο Αμερικάνικο Κογκρέσο για «την εταιρική σχέση ασφάλειας και ενέργειας στην Ανατολική Μεσόγειο» έχει προκαλέσει ρίγη ελπίδας και κύματα προσδοκιών στην αστική τάξη της χώρας. Αν και δεν έχει υιοθετηθεί από το Στειτ Ντιπάρτμεντ –έκφραση και αυτό του τακτικισμού των πολλών αμερικάνικων κέντρων- μετά τη συμμετοχή του Πομπέο στην τριμερή στο Ισραήλ αποτέλεσε άλλο ένα σημαντικό αμερικάνικο βήμα πίεσης προς την Τουρκία. Στο περιεχόμενο του το νομοσχέδιο αναφέρει μια σειρά «μέτρα» και πολιτικές για την Ανατολική Μεσόγειο έναντι της Τουρκίας , όπως την άρση απαγόρευσης πώλησης όπλων στην Κύπρο, την καταγραφή παραβιάσεων του εναέριου χώρου της Ελλάδας και της Κυπριακής ΑΟΖ, την έγκριση στρατιωτικής βοήθειας σε Ελλάδα και Κύπρο , τη μη μεταφορά των F-35 στην Τουρκία αν υλοποιήσει το σχεδιασμό προμήθειας των S-400 από τη Ρωσία κλπ. Το πιο χαρακτηριστικό από όλα ωστόσο είναι «η δημιουργία αμερικάνικου ενεργειακού κέντρου για την Ανατολική Μεσόγειο με σκοπό τη διευκόλυνση της ενεργειακής συνεργασίας ανάμεσα στις χώρες της τριμερούς» (δηλαδή Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ), και μαζί με αυτό η ανοιχτή διακήρυξη που περιλαμβάνει τη «ρητή διασύνδεση της ασφάλειας Ελλάδας και Κυπριακής Δημοκρατίας με τα συμφέροντα των ΗΠΑ»!!
Όλα αυτά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στο σύνολο τους οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, τα διαβάζουν ως μια «ελληνική επιτυχία» ως μια μεγάλη δυνατότητα ενίσχυσης και αναβάθμισης του ρόλου της Ελλάδας και βέβαια με ταυτόχρονη μείωση –αποκλεισμό του ρόλου και των φιλοδοξιών της τούρκικης αστικής τάξης. Γι αυτό το λόγο και παρόλο που έχει ανάψει ο προεκλογικός καυγάς, για το ζήτημα αυτό όχι μόνο δεν υπήρξαν αντιπαραθέσεις αλλά αντίθετα υπήρξε από όλες τις αστικές πλευρές έκφραση ικανοποίησης. Ενδεχομένως και άλλες δυνάμεις -που αναφέρονται στην Αριστερά- να ήθελαν να εκφράσουν την ικανοποίηση τους, που επιτέλους βρίσκει απάντηση η «τουρκική επιθετικότητα», αλλά προς το παρόν τουλάχιστον συγκρατήθηκαν.
Πρόκειται αναμφίβολα για ένα σοβαρό, κρίσιμο και επικίνδυνο ζήτημα. Όχι βέβαια γιατί τα πράγματα πρόκειται να εξελιχθούν όπως τα περιγράφει το νομοσχέδιο του Κογκρέσου, που η πρώτη και βασική του χρήση είναι αυτή που ήδη αναφέραμε, δηλαδή η κλιμάκωση της αμερικάνικης πίεσης προς την Τουρκία ώστε αυτή να στοιχηθεί κατά πως απαιτούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή. Δηλαδή να στοιχηθεί δίπλα στις ΗΠΑ και απέναντι στη Ρωσία, δίπλα και μαζί με τις χώρες της περιοχής ( Ελλάδα, Ισραήλ, Αίγυπτος, Ιορδανία, Κύπρος) που οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν ως τοπικές δυνάμεις για να ελέγξουν ενεργειακά και γεωπολιτικά την Α. Μεσόγειο -και πάντα στην κατεύθυνση αποκλεισμού κάθε είδους πρόσβασης της Ρωσίας στην περιοχή. Αυτή η αμερικάνικη επιδίωξη είναι σε άμεση συνάρτηση με τις αντίστοιχες αμερικάνικες επιδιώξεις σε Μ. Ανατολή, Βαλκάνια, Μαύρη Θάλασσα και σε όλο αυτό το φάσμα δεν λείπουν για τις ΗΠΑ σοβαρά προβλήματα και από άλλες χώρες και δυνάμεις. Όπως λόγου χάρη με την Ιταλία που δεν αναδεικνύεται σε πρόθυμο εταίρο του αγωγού Eastmed , ή ακόμα περισσότερο με την Κίνα που με την πρωτοβουλία των 16+1 «έφτασε» ως την Ευρώπη το νέο της «δρόμο του μεταξιού» που από τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές επιχειρείται να χρησιμοποιηθεί τακτικά έναντι των αμερικάνικων πιέσεων!
Αυτό είναι το πραγματικό φόντο του νομοσχεδίου του Κογκρέσου και καμιά σχέση δεν έχει με «φιλελληνικές» ή «αντιτουρκικές» επιλογές. Και ακριβώς επειδή αυτό το πραγματικό φόντο αναφέρεται σε ένα κουβάρι ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών κάτω από τους οποίους υπάρχει το κουβάρι των εθνικισμών και των μωροφιλοδοξιών των αστικών τάξεων της περιοχής -ακριβώς γι αυτό- το ζήτημα είναι και κρίσιμο και επικίνδυνο. Και είναι … αυθεντική έκφραση του υποτελούς χαρακτήρα της αστικής τάξης της χώρας το ότι επίσημα πανηγυρίζει γιατί το νομοσχέδιο του Κογκρέσου γράφει ότι «η ασφάλεια της Ελλάδας συνδέεται ρητά με τα συμφέροντα των ΗΠΑ»! Είναι επίσης μέτρο –αν μπορεί να …μετρηθεί- του τυχοδιωκτισμού της και του ανιστόρητου χαραχτήρα της το γεγονός ότι κάνει επίσημη και βασική πολιτική της – με στόχο την… ανάπτυξη και την «ασφάλεια» (!)- την όσο δυνατόν πιο στενή πρόσδεση της χώρας στα αμερικάνικα συμφέροντα. Όταν είναι στον καθένα φανερό ότι, ιδιαίτερα σε αυτή την περίοδο και σε αυτή την περιοχή, αυτά τα συμφέροντα μπορούν να υλοποιηθούν μόνο μέσα από την κλιμάκωση των πολιτικών του πολέμου και του αίματος.
Προπαγάνδα και επίθεση
Με τον αέρα αυτών των επιτυχιών κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ φουλάρουν τις μηχανές της προπαγάνδας και της επιχείρησης να γίνει το μαύρο άσπρο. Με το πιο σοβαρό ύφος ο Δραγασάκης , αντιπρόεδρος της κυβέρνησης «επιχειρηματολόγησε» υπέρ της «καλής» κατάστασης της οικονομίας δηλώνοντας ότι «δεν χρειαζόμαστε δάνεια ως το 2023, γιατί πήραμε δάνεια με το πρόσφατο δεκαετές και θα πάρουμε και άλλο δάνειο σύντομα με νέο ομόλογο»!! Πρόκειται για το θράσος που δίνουν οι ιμπεριαλιστικές πλάτες μαζί με την αίσθηση που έχουν ότι ο λαός «νικήθηκε για πάντα». Γι αυτό οι περίφημες «120 δόσεις» ενώ είναι μέτρο για να μαζέψουν λεφτά τα κρατικά ταμεία από το στραγγισμένο λαό, εμφανίζονται ως το απαύγασμα της φιλολαϊκότητας. Γι αυτό δεν διστάζουν παραμονές εκλογών να ψηφίζουν μέσα στο Πάσχα το νόμο-λαιμητόμο για τα δικαιώματα της νεολαίας στο σχολείο και στις σπουδές. Γι αυτό δε διστάζουν να αποκαλούν «προοδευτική συμμαχία» την επιχείρηση συγκρότησης ενός κεντροδεξιού πυλώνα για λογαριασμό του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Γι αυτό και ενώ έχουν ταυτιστεί ακόμα και σε επίπεδο προσώπων με το «παλιό» πολιτικό σύστημα εμφανίζονται με τη ρομφαία της κάθαρσής του, αξιοποιώντας προεκλογικά το «εύρημα» του FBI με τη Novartis, επιδιώκοντας μεταξύ άλλων και τον εκβιασμό των υπολοίπων του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Με όλα αυτά κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκουν και φιλοδοξούν να καλύψουν τη δημοσκοπική απόσταση που έχουν από τη ΝΔ, στην οποία η νέα κόντρα Μητσοτάκη –Μεϊμαράκη, αλλά κυρίως η επίσκεψη Πάιατ στο «καραμανλικό κέντρο» των Σερρών επιβεβαίωσαν τα γνωστά προβλήματα συνοχής και δυναμικής που παρουσιάζει. Σε κάθε περίπτωση, θα επαναλάβουμε ότι έχουμε να δούμε ακόμα πολλά ως τις (βουλευτικές) εκλογές, καθώς τα κέντρα εξουσίας έξω και μέσα από τη χώρα από τη μια αναζητούν τους όρους συμβιβασμού και πλεύσης για τη χώρα και από την άλλη επιχειρούν να μαζέψουν τα «ασυμμάζευτα» του πολιτικού συστήματος. Αν αναλογιστούμε ωστόσο από τη μια τους τριγμούς της ΕΕ, τα προβλήματα των ιμπεριαλιστικών πυλώνων της, τη φάση των αντιθέσεων που αυτοί βρίσκονται με τις ΗΠΑ και από την άλλη την αδυναμία διαμόρφωσης νέων «κοινωνικών συμβολαίων» στη χώρα (πάλι προεκλογικά αύξησαν τον ΕΦΚΑ μιας σειράς ελεύθερων επαγγελματιών…) σε ένα συμπέρασμα θα καταλήξουμε: Οι πολιτικές λύσεις που θα δοθούν δεν θα είναι «μακρόπνοες» και θα είναι σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση.
Μάχες πολιτικής αγωνιστικής συγκρότησης
Όμως, όπως πολλά είναι αυτά που έχουμε ακόμα να δούμε όσον αφορά στις επιλογές και τις διαμορφώσεις των πολιτικών δυνάμεων του συστήματος, επίσης πολλά είναι αυτά που έχουμε να δούμε και από τις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα! Οι δυνάμεις αυτές σπεύδουν διαρκώς να επιβεβαιώσουν ότι δεν τα έχουμε δει όλα, ότι πάντα υπάρχουν και άλλα βήματα προσαρμογής και συμμόρφωσης στο σύστημα, ότι υπάρχει πάντα και άλλος δρόμος προς την κατεύθυνση εκφυλισμού! Πρόσφατα για παράδειγμα, η ηγεσία του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ απαίτησε από τα αστικά δικαστήρια και με τον πιο στομφώδη τρόπο να κάνουν πράξη το σύνθημα …. «συνδικάτα εργατών , όχι των εργοδοτών»! Επίσης πρόσφατα, η ισχυρή -σε έδρες και ποσοστά- Αριστερά στην ΟΛΜΕ, του ΠΑΜΕ και των Παρεμβάσεων, συνυπέγραψε μαζί με ΣΥΝΕΚ και ΔΑΚΕ πλαίσιο… μη πάλης και αποδοχής του νόμου Γαβρόγλου, που απαγορεύει όχι μόνο την πρόσβαση στα Παν/μια για τα παιδιά των λαϊκών φτωχών οικογενειών αλλά τα διώχνει και από τα Γενικά Λύκεια!
Ταυτόχρονα οι δυνάμεις αυτές -και όχι μόνο αυτές- έχουν εξαπολύσει αγώνα … για έδρες παντού! Στην Ευρωβουλή, στις Περιφέρειες, στους Δήμους! Ένα αγώνα που τα «αριστερά επιγράμματα του» δεν αρκούν για να τον ξεχωρίσουν από τον αντίστοιχο αγώνα των πολιτευτών του συστήματος.
Γιατί δεν είναι ένας αγώνας που αποκαλύπτει τον αντίπαλο και τον θέτει απέναντι στο λαό όπως είναι αναγκαίο στην περίπτωση των ευρωεκλογών και των περιφερειακών εκλογών. Αλλά ένας «αγώνας» που εμφανίζει τις κατασκευές και τα όργανα του αντιπάλου ως λαϊκή υπόθεση, ως πεδίο δράσης και πάλης του λαού.
Γιατί επίσης δεν είναι ένας αγώνας στον οποίο καλείται ο λαός να συγκροτηθεί και να παλέψει, να αντισταθεί και να διεκδικήσει, όπως είναι αναγκαίο στις δημοτικές εκλογές, αλλά ένας «αγώνας» όπου το βασικό -αν όχι και το μόνο- καθήκον του λαού είναι να δώσει τη «σωστή» ψήφο!
Όχι λοιπόν! Η Αριστερά δεν απαντά το πρόβλημα της υποχώρησης της μαζικής πάλης κάνοντας τα πάντα για την εκλογική αναπαραγωγή της. Αυτά «τα πάντα», δηλαδή η αναπαραγωγή σε «αριστερή» εκδοχή των θέσεων και των απόψεων του συστήματος, αυτό που βασικά πετυχαίνει είναι το βάθεμα της υποχώρησης του λαού, τον παραπέρα πολιτικό-ιδεολογικό αφοπλισμό του κινήματος.
Αγωνιζόμαστε ενάντια στους κυρίαρχους και κόντρα στο σκηνικό συμμόρφωσης –υποταγής και εκλογολαγνείας που κυριαρχεί στην Αριστερά. Αγωνιζόμαστε στα πεδία που μπορεί να «μπει» ο λαός και η πάλη του και όχι για να αποδέχεται ο λαός ως δικά του τα όργανα και τις επιλογές του συστήματος. Αγωνιζόμαστε για να καταδείξουμε και να οξύνουμε την αντίθεση των εργαζομένων και της νεολαίας με τις πολιτικές και τις δυνάμεις που υπηρετούν τον ιμπεριαλισμό και την αστική τάξη. Αγωνιζόμαστε για να συγκροτούνται δυνάμεις αντίστασης και διεκδίκησης μέσα στο λαό, δυνάμεις που έχουν στην προοπτική τους την κατεύθυνση της αναμέτρησης.
