«Τεχνική λεπτομέρεια» παρουσιάζει η κυβέρνηση τις τερατώδεις απαιτήσεις των τροϊκανών για τα εργασιακά, δηλώνοντας με κάθε ευκαιρία και στους «μέσα» (συμπεριλαμβανομένων των βουλευτών της) και στους «έξω» την επιθυμία της να προσαρμοστεί σε όλες τις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών, προκειμένου να περάσει με «άριστα» την αξιολόγηση της εφαρμογής του τρίτου μνημονίου και να πάρει μια κάποιου είδους συμφωνία σχετικά με το χρέος. Το μόνο της μέλημα είναι το πώς θα διαχειριστεί πολιτικά το προχώρημα της επίθεσης, πώς θα κάνει ξανά το μαύρο άσπρο, πώς θα γλιτώσει ένα αποφασιστικό μέτωπο αντίστασης που θα αποτελούσε κίνδυνο για τη σταθερότητα όχι μόνο τη δική της αλλά και συνολικά του πολιτικού συστήματος, που δυσκολεύεται να ανασυγκροτηθεί.
Στο πλαίσιο αυτής της τακτικής διατηρείται το «μυστήριο» σχετικά με τα συγκεκριμένα μέτρα. Με τη στήριξη των αστικών ΜΜΕ και τις μηδαμινές τοποθετήσεις της αναβαθμισμένης Ε. Αχτσιόγλου, ως «στέλεχος με καλές σχέσεις με την τρόικα», γίνεται προσπάθεια να κρυφτούν τα ζητήματα πίσω από την ανάγκη (του κεφαλαίου) να διαχειριστεί το χρέος. Οι κατευθύνσεις όμως που μπαίνουν οδηγούν σε σημαντική χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων και ενισχύουν τα όπλα της εργοδοσίας απέναντί τους.
Στο ζήτημα των ομαδικών απολύσεων, η πρόταση της κυβέρνησης για απεριόριστη ευελιξία ωραρίου -και μισθών- σε περιπτώσεις «οικονομικής δυσκολίας» μιας επιχείρησης κατοχυρώνει σε ακόμα ένα επίπεδο τη σύνδεση των εργασιακών δικαιωμάτων με την κατάσταση των επιχειρήσεων. Προσπαθεί έτσι να εμπεδώσει στους εργαζόμενους τη λογική των «κοινών συμφερόντων» με την εργοδοσία, που οδηγεί στην πλήρη υποταγή στις διαθέσεις του κεφαλαίου, χτυπάει την έννοια του δικαιώματος και συνδέει την προοπτική των εργαζομένων με την προοπτική της άρχουσας τάξης. Συμπληρώνεται δε από την πρόταση να καλύπτει ο ΟΑΕΔ μέρος του μισθού που θα χάνεται λόγω του μειωμένου (έως μηδενικού) ωραρίου («κοινωνικό σχέδιο» το ονομάζουν), χτυπώντας από άλλη μια πλευρά το δικαίωμα στο επίδομα ανεργίας. Για όλους αυτούς τους λόγους, ο ΣΕΒ καλοβλέπει μια τέτοια πρόταση, η οποία μόνο αντιπαραθετική δεν είναι στην απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων που απαιτούν οι «θεσμοί», είτε μέσω της αύξησης των ορίων, είτε μέσω της μεταφοράς της αρμοδιότητας έγκρισής τους από τον υπουργό Εργασίας σε «ανεξάρτητη αρχή».
Στο μέρος που αφορά τα συνδικαλιστικά δικαιώματα -και όχι στενά τον συνδικαλιστικό νόμο, όπως παρουσιάζεται- οι απαιτήσεις πλέον φανερά εστιάζουν στην παραπέρα ποινικοποίηση των εργατικών αγώνων, μέσα από την αλλαγή του τρόπου λήψης αποφάσεων για απεργία και την άρση της απαγόρευσης απόλυσης των εκπροσώπων των εργαζομένων. Η κυβέρνηση, στην προσπάθεια να χτίσει γέφυρες επικοινωνίας και με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, συμπληρώνει με την πρόταση ηλεκτρονικού μητρώου στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατεύθυνσης, δηλαδή της ευθείας παρέμβασης του κράτους στα συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων, ήταν η δικαστική απόφαση που αναίρεσε τις αποφάσεις του πρόσφατου συνεδρίου του ΕΚΑ και διόρισε νέο ΔΣ.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που πρέπει να αναδειχτεί πλατιά σε όλη τη χώρα. Και παράλληλα να αναδειχτεί η ανάγκη οι εργαζόμενοι να δώσουν τη δική τους πραγματική, αγωνιστική απάντηση στην προπαγάνδα της κυβέρνησης. Κόντρα και στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, οι οποίοι, πιστοί στο «εθνικό μέτωπο» που συγκρότησαν μαζί με τις εργοδοτικές ενώσεις και την κυβέρνηση, της κάνουν πλάτες ώστε να «διαπραγματευτεί» με το πεδίο ελεύθερο από εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις. Μέσα από αυτό το πρίσμα πρέπει να παλευτεί, σε κάθε χώρο δουλειάς και συνολικά, η συμμετοχή στην απεργία στις 8 Δεκέμβρη. Με στόχο να ματαιώσει το σχεδιασμό της ΓΣΕΕ για μια άνευρη και άμαζη, υπονομευμένη απεργία. Να εκφράσει την αντίθεση των εργαζομένων στην αντιλαϊκή πολιτική. Να αποτελέσει ένα βήμα στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του κινήματος. Να αξιοποιηθεί για τη βελτίωση των όρων της σύγκρουσης με τις δυνάμεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.
