Τελικά ο κύβος ερρίφθη! Μετά από ένα πηγαινέλα μηνών στα Παρίσια, στην Ουάσιγκτον, μετά τις συναντήσεις Σαμαρά-Μέρκελ, τις επισκέψεις Γιούνκερ, τις αμφίσημες και αντιτιθέμενες δηλώσεις αξιωματούχων της τρόικας, τα μακροσκελή μέιλ και πολλά άλλα επεισόδια, επιβεβαιώθηκε ότι η «επόμενη μέρα» που θα εμπέδωνε το success story για τη χώρα δεν μπορούσε να έλθει! Της «έλειπαν» συμφωνίες και εγκρίσεις από έξω αλλά και «πολιτικά οχήματα» εντός της χώρας, που θα ήταν σε θέση να την αναπτύξουν –βασικά να τη φορτώσουν- στο λαό και στις πλάτες τους.
Ακόμα και η μεθόδευση της επίσπευσης της εκλογής προέδρου δεν μπορούσε να αλλάξει τα βασικά δεδομένα του ζητήματος, παρά μόνο να γίνει άλλο ένα πεδίο αντιπαραθέσεων μερίδων του συστήματος και των ιμπεριαλιστικών κέντρων, αναδίδοντας και μπόλικη από την μπόχα που βγάζουν αυτές οι αντιπαραθέσεις. Στην πραγματικότητα, η μεθόδευση αυτή χρησιμοποιήθηκε κυρίως από τον Σαμαρά για να εμφανιστεί ότι μπαίνει στην προεκλογική περίοδο διατηρώντας την «πρωτοβουλία» και έχοντας τον «έλεγχο» της κατάστασης και της «επόμενης μέρας» που επιδιώκει να φέρει για το λαό και τη χώρα. Και είναι «σημείο των καιρών», δηλαδή της πραγματικής κατάστασης βαθέματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας, το ότι το κυβερνητικό δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου ισχυρίζεται πως αιτία του μπλοκαρίσματος είναι… η πολιτική αστάθεια που προκαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ! Όπως αντίστοιχα εξάλλου στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συχνά-πυκνά διαβεβαιώνουν το λαό πως «οι έξω δείχνουν κατανόηση» και το πρόβλημα κυρίως, αν όχι και αποκλειστικά, οφείλεται στον «εμμονικό Σαμαρά» και στην «ντόπια διαπλοκή»!
Αναγκαίος σταθμός
Οι εξπρές λοιπόν και χειμωνιάτικες εκλογές κρίθηκαν και είναι για το σύστημα ένας αναγκαίος σταθμός. Ένας αναγκαίος σταθμός για να επιχειρηθεί η διαμόρφωση συμφωνιών μεταξύ των ιμπεριαλιστών της Ευρώπης και των ΗΠΑ για την επόμενη μέρα της χώρας και μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσουν και να αντέξουν τέτοιες συμφωνίες στην περίοδο που βρισκόμαστε. Ένας αναγκαίος σταθμός για να επιχειρηθεί ανασύνταξη και αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος στη χώρα, για να ανοίξει η βεντάλια νέων πολιτικών λύσεων που εννοείται θα έχουν προδιαγραφές που να ανταποκρίνονται στην αγριότητα της εποχής, στις πραγματικές στοχεύσεις του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου για τη χώρα και το λαό.
Αυτοί είναι και οι δύο βασικοί λόγοι που προκάλεσαν τις εκλογές. Και αυτοί είναι οι λόγοι που η επερχόμενη εκλογική μάχη είναι διαφορετική από όλες τις προηγούμενες των χρόνων της μεταπολίτευσης. Θα λέγαμε μάλιστα ότι οι λόγοι αυτοί «προεξοφλούν» πως πολλά και σημαντικά ζητήματα για το σύστημα θα μείνουν ανοιχτά και προς απάντηση και μετά την 25η του Γενάρη, ανεξάρτητα με ποιες μορφές και τρόπους και πόσο κοντά ή μακριά από τις επικείμενες εκλογές θα εκδηλωθούν αυτές οι «εκκρεμότητες» στο πολιτικό επίπεδο.
Αυτό βέβαια καθόλου δεν σημαίνει πως το σύστημα και οι δυνάμεις του δεν θα τα δώσουν όλα σε αυτές τις εκλογές για να πετύχουν όσες περισσότερες νίκες μπορούν σε βάρος του λαού και της συνείδησής του, για να διαμορφώσουν σε κάθε επίπεδο και πριν από όλα στο κυβερνητικό-πολιτικό δεδομένα για να προωθήσουν τις επιδιώξεις τους. Ακόμα και πιο άγριες από τις ήδη ωμές ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις και απειλές ενάντια στο λαό βρίσκονται στον ορίζοντα αυτών των εκλογών. Και ακόμα πιο χυδαία από την ήδη οξύτατη τρομοκρατία και καταστροφολογία των συστημικών δυνάμεων απέναντι σε κάθε τάση αμφισβήτησης, έστω, της «νομοτέλειας» της εξάρτησης, της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης είναι αναμενόμενη ως τις 25 του Γενάρη.
Ωστόσο, μιλώντας συνολικά για τη φάση στην οποία έχουμε μπει εδώ και πέντε χρόνια, παίρνοντας υπόψη μας τη δυναμική των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στη χώρα και στην περιοχή, τα χαρακτηριστικά της αστικής τάξης και του πολιτικού προσωπικού τού συστήματος και βέβαια την τεράστια λαϊκή οργή και τις μεγάλες εκρήξεις και δυνατότητες που αυτή έτσι κι αλλιώς κυοφορεί, δεν εκτιμούμε ότι προδιαγράφονται σταθερές και «οριστικές» λύσεις για το σύστημα. Δεν εκτιμούμε δηλαδή πως οι εκλογές της 25ης Γενάρη θα δώσουν ως αποτέλεσμα μια κυβέρνηση και ένα πολιτικό σύστημα που με σταθερότητα και μακροβιότητα θα μπορεί να διαχειρίζεται και να προωθεί την επίθεση και τις πολιτικές επιλογές του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Ποια «σταθερότητα» και «αλήθεια»;
Με το πιο περισπούδαστο ύφος ο αρχηγός της ΝΔ –που είναι το βασικό κόμμα που προς το παρόν «έμεινε» στο σύστημα, μετά την αποσάθρωση του ΠΑΣΟΚ- εμφανίζεται στο λαό ως εγγυητής της «σταθερότητας» στην οποία «ξέρει και μπορεί» να οδηγήσει τη χώρα. Σε ανάλογο μοτίβο ο Βενιζέλος «εγγυάται» την «κανονικότητα», ο Γ. Παπανδρέου φέρνει τη «λύτρωση», ο Θοδωράκης με το Ποτάμι θα «σώσουν χωρίς να γκρεμίσουν» τη χώρα κοκ! Όλες αυτές οι στομφώδεις διακηρύξεις θα ήταν απλώς για γέλια αν δεν ξέραμε ότι όλοι αυτοί και άλλοι είναι εκλεκτοί του συστήματος και των πραγματικών κέντρων εξουσίας, υποψήφιοι να αναλάβουν κεντρικούς κυβερνητικούς ή συμπληρωματικούς και άλλους ρόλους. Γιατί βέβαια όλα αυτά που καταιγιστικά προπαγανδίζουν δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα που ζει, αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίσει ο λαός, καμιά σχέση με την αλήθεια για την κατάσταση και τις προοπτικές της χώρας.
Η χώρα και ο λαός μας βρίσκονται στη μέγγενη της διπλής ιμπεριαλιστικής εξάρτησης από αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και αυτό καταρχήν σημαίνει ότι ο πλούτος της και τα δικαιώματα του λαού υφίστανται διαρκώς άρμεγμα και λεηλασία από την οποία οι ιμπεριαλιστές δεν πρόκειται βέβαια οικειοθελώς να παραιτηθούν.
Ειδικά στις σημερινές συνθήκες της παγκόσμιας κρίσης του ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού συστήματος η χώρα και ο λαός βρίσκονται σε καθεστώς ιμπεριαλιστικής επιτήρησης που εξασφαλίζει τη μεγιστοποίηση των ρυθμών της ληστείας και την χωρίς τέλος επιβολή του κοινωνικού και εργασιακού μεσαίωνα για την εργατική τάξη και το λαό. Αυτή την κατεύθυνση ενεργητικά υποστηρίζει και η αστική τάξη της χώρας γιατί μόνο στην προοπτική της Ελλάδας–ειδικής οικονομικής ζώνης μπορεί να δει διέξοδο και προοπτική και για τα δικά της συμφέροντα.
Η χώρα μας ταυτόχρονα ως μέλος της ΕΕ και της ευρωζώνης αποτελεί τον αδύνατο κρίκο της αμερικανο-γερμανικής αντιπαράθεσης όσον αφορά την «τιθάσευση του ευρώ» και συνολικά του ιμπεριαλιστικού εγχειρήματος της ΕΕ στα όρια των παγκόσμιων επιδιώξεων των ΗΠΑ. Το διαβόητο «χρέος» της, που διαρκώς μεγαλώνει όσο εξελίσσεται το «πρόγραμμα αντιμετώπισής του», αποτελεί αντικείμενο ιμπεριαλιστικής διαπάλης. Οι ΗΠΑ μέσω του ΔΝΤ επιδιώκουν να «καταχωρηθεί» στην ευρωζώνη για να σπάσουν τη σκληρή γραμμή του Βερολίνου που ενισχύει τη γερμανική επιβολή στη χώρα μας, αλλά και συνολικά την οικονομική πρωτοκαθεδρία του γερμανικού ιμπεριαλισμού στο πλαίσιο της ΕΕ. Αυτό το ζήτημα αποτέλεσε και βασικό σημείο των αντιθέσεων που εκδηλώθηκαν το προηγούμενο διάστημα και είναι ανοιχτή «εκκρεμότητα» για να διαμορφωθεί εκ νέου η κοινή παρουσία ΔΝΤ-ΕΕ στο νέο «πρόγραμμα» που θα φέρει την «επόμενη μέρα» για την Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτής της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης η ΕΕ μπλόκαρε τη συμφωνία εξαγοράς του ΔΕΣΦΑ από την αζέρικη Socar, συμφωνία που έκφραζε τα ευρύτερα αμερικάνικα συμφέροντα και υπογράφηκε μετά την ανάδειξη του εκλεκτού τους Αλίεφ.
Η χώρα μας είναι συνολικά, πολιτικά και στρατιωτικά, πλατφόρμα των αμερικανο-νατοϊκών δυνάμεων σε μια περιοχή που φλέγεται, από την Ουκρανία ως την Α. Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή, από τις δικές τους επεμβάσεις. Έχει άμεση εμπλοκή τόσο με τη χρήση των κάθε είδους βάσεων στις ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις όσο και με την υπαγωγή των κυριαρχικών της δικαιωμάτων στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την υπόθεση των ΑΟΖ και τις τριμερείς συνεργασίες που έχει συνάψει μαζί με την Κύπρο, με το Ισραήλ από τη μια και την Αίγυπτο από την άλλη, κράτη που υπηρετούν και κινούνται στο πλαίσιο των αμερικάνικων –και πολεμικών–σχεδιασμών στην περιοχή. Κανείς –και πάντως όχι ο λαός- δεν ξέρει τι θα μας ξημερώσει από αυτές τις εμπλοκές της χώρας και ενώ φουντώνουν οι αντιθέσεις και οι συγκρούσεις όλων με όλους στην στρατηγικά κρίσιμη αυτή περιοχή.
Για όλα αυτά, που αποτελούν τα πραγματικά ζητήματα πίσω από τον καβγά του εκλογικού σκηνικού, τα ζητήματα που απειλούν και χτυπούν ήδη τη σταθερότητα στη ζωή του λαού και της χώρας, δεν θα ακούσουμε κουβέντα από τα παλιά και εκκολαπτόμενα κόμματα του συστήματος. Πιο σωστά, θα ακούσουμε ξανά και ξανά την ίδια κουβέντα: Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς προστάτες! Διέξοδος στα αδιέξοδα που μας έχει βυθίσει η ιμπεριαλιστική εξάρτηση είναι η ακόμα μεγαλύτερη πρόσδεση στα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, η ολόπλευρη και συνολική υποθήκευση της χώρας, του λαού και της νεολαίας στα συμφέροντά τους! Διέξοδος στην πείνα, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση είναι η ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση, η συντριβή κάθε εργατικής κατάκτησης και λαϊκού δικαιώματος, γιατί αυτός είναι ο δρόμος που μπορεί να φέρει επενδύσεις, όπως λένε τις ληστρικές επιδρομές και επιλογές του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου που μετατρέπουν τη χώρα σε κρανίου τόπο και σε εργασιακό κάτεργο!
Αυτή είναι η πραγματική «σταθερότητα», «κανονικότητα», «λύτρωση» κ.λπ. που υπηρετούν και στοχεύουν τα κόμματα και οι δυνάμεις του συστήματος. Τυχοδιώκτες και αδίσταχτοι, παίζουν την Ελλάδα στα ζάρια των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τα οποία καθόλου δεν ελέγχουν τι «θα φέρουν» στην επόμενη στροφή των εξελίξεων. Αυτό που επιδιώκουν να ελέγξουν, να ποδηγετήσουν και να τσαλαπατήσουν, είναι ο λαός και η νεολαία. Γιατί αποτελεί τη μόνη πραγματική δύναμη που μπορεί να αναχαιτίσει, να μπλοκάρει, να ανατρέψει αυτές τις εξελίξεις, αυτή την πολιτική και να ανοίξει το δικό του δρόμο. Γι” αυτό η ακατάσχετη πολιτική τρομοκρατία -και μάλιστα τη «μεγάλη ώρα» της δημοκρατίας τους-, γι” αυτό και η ολοένα πιο αντιδραστική μετατόπιση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, γι” αυτό και οι κάθε λογής προετοιμασίες για ένταση της φασιστικοποίησης και της αντιδραστικής θωράκισης του συστήματος.
Δεν χωρούν αυταπάτες στην εποχή των θυελλών
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δίπλα σε όλους τους προηγούμενους και ολοένα πιο κοντά τους, το λιγότερο που έχει πετύχει ως τώρα για λογαριασμό του συστήματος είναι να συμβάλει από την «άλλη πλευρά» στον αφοπλισμό του λαού με πλημμύρα αυταπατών, με συστηματική και μεθοδική απόκρυψη-στρέβλωση για το τι είναι πραγματικά αυτό που αντιμετωπίζει ο λαός και η χώρα.
Βαδίζοντας αυτό το δρόμο έφτασε γρήγορα να ανακηρύξει αδιαμφισβήτητο το πλαίσιο της εξάρτησης από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και να υιοθετήσει το βασικό στοιχείο της γραμμής των κομμάτων του συστήματος ως δικιά της γραμμή: Η σωστή διαπραγμάτευση, μας λέει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η οδός της σωτηρίας, για να καλέσει «από τα αριστερά» το λαό στην υποταγή. Έτσι κι αλλιώς, γι” αυτή την ηγεσία δεν υπάρχουν διεκδικήσεις και λαός ως δύναμη αντίστασης, πάλης και ανατροπής. Υπάρχουν εξαθλιωμένοι αναξιοπαθούντες, που έχουν ανάγκη «σωτηρίας» που μπορεί να κερδηθεί από κονδύλια του ΕΣΠΑ και από τις αντιθέσεις εντός των ιμπεριαλιστών της ΕΕ!
Το πρώτο που έχει ανάγκη να γνωρίζει και να συζητά ο λαός μας και η νεολαία είναι το πραγματικό βάθος των αντιθέσεων, είναι τα αληθινά χαρακτηριστικά της εποχής των θυελλών όπου βρισκόμαστε. Με αυτή την επίγνωση πρέπει και μπορεί να καταδικάσει τα κόμματα του συστήματος και να απορρίψει τους εκβιασμούς τους, γιατί σε αυτούς θα δει τη μεθόδευση να τον βάλουν ακόμα πιο βαθιά στο τούνελ της εξαθλίωσης και της βαρβαρότητας των δυνάμεων που υπηρετούν. Αλλά και γιατί με αυτή την επίγνωση θα απορρίψει τις αυταπάτες με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ τον καλεί να ταξιδέψει μέσα στη θύελλα της ιμπεριαλιστικής-καπιταλιστικής λαίλαπας. Με αυτή την επίγνωση πρέπει και μπορεί να σταθεί στα πόδια του και να αποφασίσει να αναμετρηθεί με τον αντίπαλο με όρους μαζικής πάλης.
Με αυτή την επίγνωση να αντικρίσει τις κάλπες τής 25ης του Γενάρη ως μια κρίσιμη πολιτική μάχη στην οποία πρέπει να υπερασπίσει τη δικιά του φωνή, ζωή και προοπτική. Διαλέγοντας και στην κάλπη το δρόμο του αγώνα. Το δρόμο που δεν υπηρετεί, αλλά υπονομεύει η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, ούτε όταν ήταν «δυνατό» ούτε τώρα που θέλει να ξαναγίνει. Το δρόμο που δεν αναζητά η ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αφοσιωμένη σε εκλογικούς τακτικισμούς. Στηρίζοντας και με την ψήφο του την κατεύθυνση της πάλης για την ανατροπή της επίθεσης και της εξάρτησης. Τις δυνάμεις που παλεύουν σε αυτή την κατεύθυνση μέσα στο λαό και στο κίνημα και για να ανοίξει η επαναστατική προοπτική.
