Όσο πιο απροσδιόριστα και ασαφή γίνονται τα κίνητρα που ωθούν αυτούς που οργανώνουν μοναχικές τυφλές επιθέσεις σε ευρωπαϊκές πόλεις, με την περίπτωση της γαλλικής Νίκαιας να είναι η μέχρι σήμερα τραγική κορύφωση, άλλο τόσο πιο έντονα και καθαρά είναι τα αποτελέσματα αυτών των αιματηρών επιθέσεων. Ένα διάχυτο κλίμα φόβου και μίσους απέναντι ειδικά στους μουσουλμάνους και γενικά στους μετανάστες απλώνεται στην Γαλλία αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Καλλιεργώντας συστηματικά αυτήν την ανασφάλεια οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με επικεφαλής σε αυτήν την φάση την γαλλική πάνε να μετατρέψουν την υποτιθέμενη εξαίρεση στην αρχή σε κανόνα. Ταυτόχρονα οι φασιστικές δυνάμεις που γεννιούνται από τα σπλάχνα του καπιταλισμού αποκτούν ακροατήριο, απειλούν και βάζουν υποθήκες για το μέλλον. Η σφαγή στην Νίκαια υπήρξε μια πρώτης τάξης ενίσχυση στην Λεπέν και στο κόμμα της.
Η απόφαση της γαλλικής εθνοσυνέλευσης η οποία ξανά με μεγάλη πλειοψηφία αποφάσισε την επέκταση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης για ένα ακόμη εξάμηνο ήταν ειλημμένη πριν το φορτηγό με οδηγό τον γαλλοτυνήσιο σκορπίσει τον θάνατο στην παραλιακή λεωφόρο της Νίκαιας. Πάρθηκε όμως άνετα και με την δημοσκοπική επιδοκιμασία της λεγόμενης κοινής γνώμης. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά και εμπλουτίστηκε με νέα σκληρά προληπτικά μέτρα στον τομέα των ερευνών που δίνουν πλήρη ελευθερία στην αστυνομία να κινείται σε βάρος των στοιχειωδών ατομικών ελευθεριών και μάλιστα χωρίς την δικαστική έγκριση. Ένα αστυνομικό κράτος κτίζεται στα συντρίμμια του κοινωνικού, για το οποίο κάποτε έδειχνε υπερήφανη η πέμπτη γαλλική δημοκρατία. Στην επτάωρη σχεδόν συζήτηση ο πρωθυπουργός Βαλς δεν άφησε καμιά αμφιβολία για το μέλλον. «Παρόλο ότι είναι δύσκολο να προφέρω αυτά τα λόγια, είναι το καθήκον μου να το κάνω: Θα υπάρξουν και άλλες επιθέσεις και άλλοι αθώοι άνθρωποι θα σκοτωθούν». Αυτή η δήλωση δεν είναι ούτε αποτέλεσμα καλής πληροφόρησης, ούτε τμήμα μιας διορατικής ανάλυσης. Είναι μέρος μιας κυκλικής αυτό- εκπληρούμενης κίνησης, στην οποία θύτες και θύματα πρωταγωνιστούν πλέον σε ένα σκηνικό που τις περισσότερες φορές μοιάζει στημένο και υποκινούμενο.
Ποιοι είναι όμως οι θύτες και ποια τα θύματα; Το γοερό κλάμα του πατέρα όταν έμαθε για τον θάνατο του γιου του στον περίβολο του νοσοκομείου Παστέρ, υπέδειξε με τον χαρακτηριστικότερο τρόπο ποια είναι τα αληθινά θύματα αυτού του “τρελού κύκλου”. Ο Ταχάρ Μετζρί έχασε εκείνο το βράδυ στην Προμενάντ ντεζ Ανγκλέ, την γυναίκα και τον τετράχρονο Κίλιαν. Και τα δύο θύματα ήταν Τυνήσιοι στην καταγωγή και οι κηδείες τους έγιναν με το μουσουλμανικό τυπικό σε ένα τέμενος της πόλης. Μουσουλμάνοι ήταν αρκετά από τα θύματα του φορτηγού που οδηγούσε ο Μοχάμεντ Λαχουαέι Μπουχλέλ όπως και πολλοί τουρίστες. Απλοί δηλαδή άνθρωποι που ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή και θρησκεία πληρώνουν με το αίμα τους τα αποτελέσματα των πολιτικών και των πράξεων αυτών που κυβερνούν και διαλύουν τον κόσμο. Αλλά και αυτός ο δράστης της αποτρόπαιας πράξης στην πραγματικότητα θύμα αυτού του “κύκλου” είναι που όλο και περισσότερο διευρύνεται και παίρνει τον χαρακτήρα της αυτο-εκπληρούμενης προφητείας. Κοινωνικά αποκλεισμένοι μουσουλμάνοι δεύτερης και τρίτης γενιάς, βυθισμένοι στην ανεργία και στην εγκατάλειψη, αντιμέτωποι καθημερινά με διακρίσεις και απόλυτα αδιέξοδα. Παραβατικοί νέοι που ψάχνουν να ενταχθούν σε μια ομάδα η να αποκτήσουν σκοπό στην ζωή τους, ωθούμενοι από μια καθημερινότητα στην οποία η αδικία και οι ανισότητες είναι συνεχώς μπροστά τους. Πρόσφυγες και μετανάστες που ζουν στις σκιές, εξαθλιωμένοι και απεγνωσμένοι που βλέπουν να καταρρέει το όνειρο μιας καινούριας καλύτερης ζωής. Μια μεγάλη δεξαμενή πραγματικής η φανταστικής στρατολόγησης στο τζιχάντ και σε διαδικτυακές εκκλήσεις του Χαλιφάτου και κάθε άλλης, πιθανής η απίθανης, αντιδραστικής συμμορίας που χρηματοδοτήθηκε από την Δύση για να πάρει συγκυριακή υπόσταση. Γιατί δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από τις εικόνες που διασπούν την σκέψη και την ερμηνεία και με υψηλή καθοδήγηση θέλουν να κάνουν το μαύρο -άσπρο.
Σε αυτήν την αλυσίδα στην οποία Δυτικές ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις, μυστικές υπηρεσίες ΜΜΕ, φασιστικές ομάδες, δυνάμεις καταστολής, αντιδραστικοί ιμάμηδες, κάθε λογής υποκινούμενες συμμορίες στην Μέση Ανατολή, εγκληματικά φεουδαρχικά και διεφθαρμένα καθεστώτα στην Ανατολή αποτελούν κρίκους της, υπάρχει αρχή και τέλος! Αυτοί μπορούν να κατασκευάζουν εν μια νυκτί φανταστικούς εχθρούς, να ανακυκλώνουν τον φόβο και να σπέρνουν την φρίκη και τον θάνατο αλλά η πραγματική μήτρα αυτής της “τρέλας” δεν είναι ούτε ο θεός ούτε ο άνθρωπος. Είναι ο καπιταλισμός που βυθίζεται στην κρίση του και καταστρέφει την ζωή και ο ιμπεριαλισμός που αναζητά τρόπους να ξαναρίξει την ανθρωπότητα στην άβυσσο του πολέμου.
Από τη στήλη Προβολές της Προλεταριακής Σημαίας που κυκλοφορεί σήμερα 23/7/2016
