Την Τετάρτη 21/9, άρον άρον, η Ολομέλεια της Βουλής κύρωσε τη σύμβαση-ξεπούλημα του Ελληνικού και μάλιστα με ευρεία πλειοψηφία που διαμορφώθηκε από τις ψήφους των ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ποτάμι και Ένωση Κεντρώων. Με αυτόν το τρόπο, μια από τις σημαντικότερες εκτάσεις του δημοσίου, ένα παράκτιο προσοδοφόρο «φιλέτο» γης περνά στα χέρια ντόπιων και ξένων κεφαλαιοκρατών, της Lamda Development S.A. (συμφερόντων Λάτση) και του Global Investment Group (διεθνής κοινοπραξία Αράβων, Κινέζων, Λάτση). Για το μέγεθος της έκτασης αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το Ελληνικό είναι δύο φορές μεγαλύτερο από το Central Park της Νέας Υόρκης, ή με τα δικά μας δεδομένα, 25 φορές το Πεδίο του Άρεως.
Η υπογραφείσα σύμβαση, που πλέον αποτελεί νόμο του κράτους, μόνο ως αποικιακού τύπου σύμβαση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Από τη μια, επικυρώνει και θεσμοθετεί την υφαρπαγή της γης από τους κεφαλαιοκράτες, τη λεηλασία της και τη χρησιμοποίησή της για την αναπαραγωγή των κερδών τους. Από την άλλη, εξασφαλίζει και ικανοποιεί την ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για τη μεγιστοποίηση αυτών των κερδών με κάθε τρόπο, απαλλάσσοντας ταυτόχρονα την κοινοπραξία από τα περιττά κόστη και εκχωρώντας της το δικαίωμα να λειτουργεί ως κράτος εν κράτει στη συγκεκριμένη έκταση.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και το σύνολο του αστικού κόσμου παραμυθιάζουν το λαό για τα οφέλη της λεγόμενης επένδυσης. «Ανάπτυξη» και «Μητροπολιτικό πάρκο» αποτελούν τα βασικά τους επιχειρήματα. Πρωτοστατούν με ιδιαίτερο ζήλο και ξεδιάντροπα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην θρασύτητα, την υποκρισία και την αθλιότητα.
Ωστόσο, το κεφάλαιο έχει αποδείξει περίτρανα ότι δεν γνωρίζει από ανθρώπινες και περιβαλλοντολογικές ευαισθησίες. Αντιθέτως, επειδή στη φύση του είναι η επίτευξη του μεγίστου και άμεσου κέρδους, αυτό συντελείται ενάντια στον άνθρωπο και το περιβάλλον. Πόσο μάλλον για μια τέτοιου τύπου «επένδυση» που θα πραγματοποιηθεί στο φόντο της αθεράπευτης κρίσης του συστήματος, εν μέσω ενός λυσσασμένου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού για το ξαναμοίρασμα των αγορών αλλά και εν εξελίξει ενός άγριου ανταγωνισμού μεταξύ των ντόπιων κεφαλαιοκρατών για το μοίρασμα της πίτας στο εσωτερικό της χώρας. Αν λοιπόν πραγματοποιηθεί, η επιτυχία της θα έγκειται στο πόσο απάνθρωπη και καταστροφική θα είναι.
Τι θέλουν να φτιάξουν στο Ελληνικό;
Συνοπτικά, θέλουν να χτίσουν το γκέτο των πλουσίων. Μια ιδιωτική πόλη, που σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τύπου, θα μπορεί να ικανοποιεί τις αυξημένες «ανάγκες» 27.000 ανθρώπων, θα έχει 7 ουρανοξύστες 60 ορόφων αλλά και 16όροφα κτίρια, ξενοδοχεία, υπερπολυτελείς κατοικίες, καζίνο, εμπορικά πολυκαταστήματα τύπου Mall, εστιατόρια, μπαρ και καφετέριες, συνεδριακά κέντρα, κτίρια γραφείων, ιδιωτικά σχολεία-πανεπιστήμια-νοσοκομεία.
Οι αρνητικές συνέπειες της ιδιωτικοποίησης
Εκτιμάται, ότι από την έκταση των περίπου 6,2 εκατ. τ.μ., μόνο τα 1.500-2.000 στρέμματα θα προορίζονται για το «μητροπολιτικό πάρκο». Αν μάλιστα συνυπολογίσει κανείς ότι σε αυτόν τον χώρο υπολογίζεται ο διάδρομος προσγείωσης- απογείωσης και οι ακάλυπτοι χώροι των κτηρίων, καταλαβαίνει κανείς ότι δεν μιλάμε για ενιαίο πάρκο αλλά για γρασίδι, φυτοκάλυψη και δεντροκάλυψη για τον στολισμό των χώρων περιμετρικά των κτηρίων.
Δεν είναι ανάγκη να είναι κάνεις επιστήμονας για να κατανοήσει την τεράστια επιβάρυνση που θα προκαλέσει η αχαλίνωτη τσιμεντοποίηση και που αθροίζεται σωρευτικά σε ένα λεκανοπέδιο που συνεχώς χάνει πνεύμονες πρασίνου. Καθώς και την επιπρόσθετη επιβάρυνση από την προέκταση της Περιφερειακής Υμηττού, που πιθανώς θα ξανανοίξει για τη σύνδεση με το Ελληνικό. Επίσης, τα μεγαθήριο που θα κτιστούν θα λειτουργούν ως τεχνητό φράγμα στην ατμόσφαιρα του λεκανοπεδίου, με αποτέλεσμα την αύξηση της συγκέντρωσης των ατμοσφαιρικών ρύπων και ιδιαίτερα στην ευρύτερη περιοχή του Ελληνικού. Αυτό θα έχει άμεσα αρνητικά αποτελέσματα στην ανθρώπινη υγεία.
Προφανώς, οι ουρανοξύστες, τα ξενοδοχεία 7 αστέρων, η ιδιωτική μαρίνα και παραλία δεν φτιάχνονται για τις ανάγκες των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Άντε, το πολύ πολύ, με εισιτήριο η πρόσβαση να φτάνει ως εκεί που θα επιτρέπουν οι «επενδυτές», ως τους χώρους του μαζικού εμπορίου και της μαζικής ψυχαγωγίας. Από κει και πέρα, η εμπειρία από άλλες πόλεις του κόσμου δείχνει ότι η πόλη φυλάσσεται από ιδιωτική εταιρία σεκιούριτι, προκειμένου να μη διαταραχτούν τα τσάκρα των πλουσίων από την ενοχλητική παρουσία των κοινών θνητών.
Από την «ανάπτυξη» και το «success story» των Σαμαρά-Βενιζέλου με τις 60.000 θέσεις εργασίας, στη «δίκαιη ανάπτυξη» του Τσίπρα με τις 90.000 θέσεις εργασίας και το παραμύθι συνεχίζεται. Από τη μια, υποκρύπτουν ότι ο ανταγωνισμός μερίδων του κεφαλαίου που «επενδύουν» σε MALL, HALL κ.α. συνεχώς εντείνεται, με αποτέλεσμα το μαζικό κλείσιμο μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και κατά συνέπεια μαζικές απολύσεις για τους εργαζόμενους που πληρώνουν το μάρμαρο. Η συγκεκριμένη «επένδυση» μάλιστα έχει όλα τα εχέγγυα να επιφέρει σε ευρύτερη περιοχή πολλαπλάσια καταστροφή από αυτή που προκάλεσε το METRO MALL, επιταχύνοντας με ιλιγγιώδη και βίαιο τρόπο τη διαδικασία της συγκεντροποίησης και δημιουργώντας νέες στρατιές ανέργων. Από την άλλη, μέσα στο γκέτο θα επικρατεί ένα ιδιότυπο εργασιακό καθεστώς. Οι συνθήκες και οι σχέσεις εργασίας θα είναι μεσαιωνικές, τέτοιες που το υφιστάμενο αντεργατικό θεσμικό πλαίσιο να μοιάζει παράδεισος.
Ρεφορμισμός- συνδιαχείριση
Βέβαια, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θήτευαν για δεκαετίες στα έδρανα του ρεφορμισμού, γαλουχήθηκαν και ατσαλωθήκαν στον οπορτουνισμό. Πάντα στη πρώτη γραμμή (με τα στελέχη και της άλλης πτυχής του ρεφορμισμού, του ΚΚΕ) να αποπροσανατολίσουν με τις «εποικοδομητικές προτάσεις», με τον θεσμικό και νομικό «αγώνα», να περιορίσουν κάθε αντίσταση στα όρια της αστικής νομιμότητας και της κοινοβουλευτικής «πάλης».
Ο ρεφορμισμός εμφανίζεται πάντα με υπεύθυνο πρόσωπο, επιδιώκοντας να βρει την «ορθολογική» λύση μέσα στο παράλογο ταξικό σύστημα της εκμετάλλευσης, της ρεμούλας, της μίζας και της διαφθοράς. Η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, εδώ και χρόνια, στήθηκε πάνω στη αταξική μελέτη που εκπόνησε και παρουσίασε το Εργαστήριο Αστικού Περιβάλλοντος του ΕΜΠ, με βασικό υπεύθυνο τον Ν. Μπελαβίλα. «Η πρόταση για τη δημιουργία Μητροπολιτικού Πάρκου υψηλού πρασίνου με ήπιες χρήσεις […] Είναι ένα σενάριο εφικτό και άμεσα υλοποιήσιμο, με χαμηλό ρίσκο, καθώς ξεκινάει με ασφαλείς χαμηλούς προϋπολογισμούς και εξελίσσεται με βάση τη σταδιακή ανάπτυξη των ανταποδοτικών χρήσεων. Το πάρκο υψηλού πρασίνου θα γίνει με ελάχιστα έξοδα που σε πρώτη φάση αγγίζουν τα 47εκατ.€ και για το σύνολο του έργου τα 100εκατ.€. Πόροι για τη δημιουργία και τη συντήρηση του πάρκου μπορούν να αντληθούν από κοινοτικά κονδύλια, αλλά και από την εκμετάλλευση της ολυμπιακής μαρίνας του Αγ.Κοσμά, της ολυμπιακής εγκατάστασης κανόε-καγιάκ με τη μετατροπή του σε υδροπάρκο, από τη μετατροπή του Ανατολικού Αεροσταθμού σε εκθεσιακό και συνεδριακό κέντρο και από περιορισμένης έκτασης χρήσεις εστίασης και αναψυχής». Όλα ταχτοποιημένα, όπως μας ενημερώνει το site της Επιτροπής Αγώνα για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού. Αυτό που έλειπε ήταν η κυβέρνηση της «Αριστεράς» για να την υλοποιήσει. Γύρω βέβαια από αυτή την «εναλλακτική» πρόταση συσπειρώθηκαν, με μπροστάρη το πρώην Δήμαρχο Κορτζίδη αλλά και άλλους γνωστούς παράγοντες του κινήματος που πλαισίωσαν τον ΣΥΡΙΖΑ, δημοτικές παρατάξεις, κινήσεις πόλης, συλλογικότητες και σχήματα με αναφορά στην Αριστερά ως την Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας και διάφορα εναλλακτικά και οικολογικά σχήματα. Ο δε Ν. Μπελαβίλας πλαισίωνε «συντροφικά» έως πρόσφατα πάνελ εκδηλώσεων μέχρι και των Εργατικών Λεσχών για τα ζητήματα περιβάλλοντος. Τελικά η μελέτη δεν πήγε χαμένη, μιας και ο Ν.Μ. ήταν στη διαπραγμάτευση της σύμβασης βάζοντας την τζίφρα του.
Το σύστημα έντυσε την ιδιωτικοποίηση με τον μανδύα του «Μητροπολιτικού Πάρκου». Δεν είναι τυχαία η ορολογία που αμέσως υιοθετήθηκε σχεδόν από το σύνολο των δυνάμεων του κινήματος, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, προκειμένου ο καθένας να κουμπώσει το δικό του σχέδιο. Ο όρος «Μητροπολιτικό Πάρκο» είναι προσδιορισμένος με συγκεκριμένο τρόπο στο πλαίσιο της καπιταλιστικής «ανάπτυξης» και με παγκόσμια χρήση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αναφορά από το site του Οργανισμού Ρυθμιστικού Σχεδίου και Προστασίας Περιβάλλοντος Αθήνας για τις μητροπολιτικές παρεμβάσεις (http://www.organismosathinas.gr/Default.aspx?id=13).
Ένα βασικό συμπέρασμα που θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε είναι ότι κατέρρευσε παταγωδώς η ρεφορμιστική γραμμή του μεταβατικού προγράμματος. Πρώτα και κύρια κεντρικά, όσο βέβαια και στο επιμέρους ζήτημα για το οποίο είχε μάλιστα εξειδικευτεί. Δεν πρόκειται λοιπόν για προδοσία αλλά για μια φυσική εξέλιξη της ρεφορμιστικής γραμμής, άσχετα με πόση δόση κινηματισμού και επαναστατικότητας θα τη φτιασιδώσει ο κάθε πολιτικός φορέας.
Κάτω τα χέρια απ’ το Ελληνικό, πάρκο να γίνει για όλο τον λαό
Αν και ο νόμος πέρασε, ο αγώνας δεν τελείωσε. Αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες που έχουν αναδειχτεί, απαιτείται να δράσουμε και να παρέμβουμε αποφασιστικά πρώτα και κύρια στον λαό της περιοχής αλλά και όλου του λεκανοπεδίου. Απαιτείται ο αγώνας αυτός να συνδεθεί με τον αγώνα συνολικά για την ανατροπή της αντιλαϊκής- αντεργατικής πολιτικής. Απαιτείται να πολιτικοποιηθεί σε μια κατεύθυνση αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική. Απαιτείται ένα πλατύ, μαζικό Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης που θα βάλει φρένο στην ιδιωτικοποίηση και θα παλέψει για ενιαίο πάρκο πρασίνου, ελεύθερο χώρο, ανοιχτό σε όλο τον λαό, με ελεύθερη πρόσβαση στην παραλία, χωρίς καμία εμπορευματική-επιχειρηματική δραστηριότητα.
Έχοντας αντισυνδιαχειριστικό προσανατολισμό, αναγνωρίζοντας ότι ένα μαζικό κίνημα δεν είναι σύμβουλος του αστικού κράτους ή της κυβέρνησης για να ετοιμάζει μελέτες και μακέτες, να χωροθετεί κτιριακές υποδομές, να αναζητεί χρηματοδότες, να βρει ανταποδοτικά οφέλη. Αυτά αφορούν και είναι πρόβλημα του συστήματος και των διαχειριστών του. Ούτε μπορεί να μπει σε μια συζήτηση- «διαπραγμάτευση» για το αν θα γίνει το τάδε ή το δείνα κτίριο «στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών», ανοίγοντας την πόρτα για «συνδιαμόρφωση» και συνευθύνη. Μόνο το κίνημα, ο οργανωμένος λαός, με τη πάλη του, μπορεί να επιβάλει τους δικούς του στόχους. Η νίκη ή η ήττα για τον λαό κρίνεται στον συσχετισμό δύναμης που διαμορφώνει με την πάλη του ενάντια στον αντίπαλο, και όχι αν εκπόνησε καλές ή κακές επιστημονικές μελέτες, αν είχε ή όχι στους κόλπους του το ειδικό επιστημονικό δυναμικό. Αναγνωρίζοντας ότι η νομική- δικαστική οδός δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένα βοηθητικό εργαλείο του αγώνα. Αναγνωρίζοντας ότι η μάχη που έχουμε μπροστά μας είναι πραγματική και δεν μπορεί να δοθεί με συμβολικές ενέργειες και ακτιβισμούς για τη φωτογραφία και το πλάνο. Σε αυτή την κατεύθυνση κινηθήκαμε και αυτή θα συνεχίζουμε να στηρίζουμε, με βαθιά πίστη στις αστείρευτες δυνάμεις του λάου και βαθιά πεποίθηση για τους δρόμους που αυτή ανοίγει.
