Μακρύ, αναδεικνύεται το διάστημα από την εκλογή ως την ανάληψη της προεδρίας του Τραμπ στις ΗΠΑ, καθώς οι υπό διαμόρφωση νέες επιλογές και τακτικές της αμερικάνικης υπερδύναμης φορτώνουν με παρενέργειες και μπλοκαρίσματα το έτσι κι αλλιώς περιπλεγμένο τοπίο. Και όσον αφορά τους βασικούς παίκτες αυτού του τοπίου (ιμπεριαλιστές) αλλά και αναφορικά με τις περιφερειακές και εξαρτημένες δυνάμεις που αναζητούσαν στάση και ρόλο στο πλαίσιο που πάει για… αναμόρφωση!
Παραπάνω από φανερό είναι το τέντωμα των σκοινιών για το λεγόμενο ελληνικό ζήτημα που βρίσκεται ξανά –και περισσότερο από πριν- έρμαιο της αναμονής διαμόρφωσης νέων όρων στα βασικά ιμπεριαλιστικά κέντρα της Δύσης. Έρμαιο όχι μόνο για το οικονομικό ζήτημα («χρέος» ,πρόγραμμα» κλπ) αλλά και για τα γεωπολιτικά θέματα που αφορούν στο ρόλο και στις σχέσεις της χώρας στην περιοχή. Κυπριακό, ο υποτιθέμενος «τριγωνικός άξονας» με Αίγυπτο-Ισραήλ, και βέβαια οι σχέσεις-αντιθέσεις με Τουρκία, βγάζουν νέα προβλήματα ακόμα και αδιέξοδα. Τόσο ώστε να προκύψει ανοιχτός και ένθερμος και ο αλβανικός εθνικισμός θεωρώντας ότι είναι ώρα κάτι να διεκδικήσει κι αυτός.
Η ταραχή είναι μεγάλη στην κυβέρνηση και συνολικά στον αστικό πολιτικό κόσμο. Ωστόσο μέσα σε όλη την αναστάτωση παραμένει αμετακίνητη και κυρίαρχη μια σταθερά. Είτε χωρίς, είτε με εκλογές, είτε με σενάρια εκτάκτων κυβερνητικών λύσεων, είτε με παράταση του βίου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η επίθεση στο λαό θα συνεχιστεί, θα δυναμώσει, θα απλωθεί ακόμα περισσότερο! Αυτός είναι ο κοινός παρανομαστής όλων των εξελίξεων απέναντι σε ένα λαό που δοκιμάζεται σε πολλαπλά μέτωπα και χρειάζεται να βγάλει στο προσκήνιο νέες δυνατότητες για την πάλη του , για τη ζωή του!
Εν μέσω αδιεξόδων
Τίποτα δεν θέλει να μείνει το ίδιο αλλά κουβαλά όλα τα δεδομένα και τα μπλοκαρίσματα της προηγούμενης φάσης! Ο λόγος βέβαια για την αμερικάνικη υπερδύναμη που επιχειρεί μια εσωτερική πολιτική αναμόρφωση και μια αναδιαμόρφωση στις επιλογές της για παγκόσμια κυριαρχία, για να γίνει «ισχυρή η Αμερική». Η επιχείρηση αυτή δεν είναι απρόσκοπτη. Ακόμα και αυτός ο Ομπάμα αξιοποίησε το ταξίδι του στην Ευρώπη για να υπερασπιστεί την προηγούμενη φάση και να βάλει «όρους» , να δημιουργήσει «δεδομένα» απέναντι σε όσα προτίθεται να προωθήσει ο Τραμπ! Η ένταση και η ανησυχία στα ιμπεριαλιστικά κέντρα είναι εμφανής, με πρώτα και καλύτερα τα Ευρωπαϊκά, που έχουν βέβαια τους «εσωτερικούς» τους τριγμούς και αντιθέσεις. Ξεχωρίζει η Γερμανική περίπτωση που βάλλεται από όλους τους συμμάχους-ανταγωνιστές της στο πλαίσιο της ΕΕ και πιέζεται να «παραχωρήσει» μέρος των κερδών της και της κυριαρχίας της στο οικονομικό πεδίο.
Μπήκε έτσι ξανά σε πρώτο πλάνο το «ελληνικό ζήτημα» με το Βερολίνο να εμφανίζεται ακόμα σταθερό στη γραμμή των «μη υποχωρήσεων» για να μην ανοίξει δρόμος για άλλες μοιρασιές και «άλλα μοντέλα» σχέσεων που θα δώσουν αέρα σε Γαλλία και Ιταλία και ενώ ταυτόχρονα είναι υπό εξέλιξη το Brexit. Στην αντιπαράθεση έχει μπει για τα καλά και το ΔΝΤ που με «μοχλό» την Ελλάδα πιέζει τη Γερμανία.
Γύρω από αυτόν τον κόμπο που γίνεται πιο σφιχτός καθώς αναμένεται η νέα προεδρία στις ΗΠΑ, παίζεται ξανά αυτό που δημοσιογραφικά αποκαλείται ελληνικό δράμα: Θα σωθεί το «πρόγραμμα» με ένα ακόμα συμβιβασμό ΗΠΑ-Γερμανίας-Γαλλίας; Και τι όρους θα έχει αυτή η νέα «σωτηρία» όσον αφορά το ζήτημα του χρέους που αποτελεί το διακαές ζήτημα για την άρχουσα τάξη της χώρας όπως και ο Μητσοτάκης αναγνώρισε δημόσια;
Η κυβέρνηση που έχει την πρώτη ευθύνη της διαχείρισης αυτής της εξέλιξης-και που βασικά δεν την ελέγχει-, είχε σπεύσει να διατάξει εαυτόν –μέσω ανασχηματισμού- σε κατάσταση μέγιστης δυνατής προθυμίας. Σκοπεύοντας βέβαια να «κλείσει γρήγορα την αξιολόγηση» αλλά και να πάρει ανταλλάγματα που θα την επιβεβαίωναν στα ντόπια κέντρα. Το μπλοκάρισμα που εξελίσσεται –και γιατί υπήρχαν από πριν οι αιτίες και γιατί η εκλογή Τραμπ έφερε νέες περιπλοκές- αφήνει μετέωρο το σχέδιο της. Ταυτόχρονα βέβαια η εκλογή Τραμπ αποτελεί έναν ακόμα όρο βραχυκύκλωσης των συζητήσεων για το Κυπριακό καθώς από τη μια εντείνονται οι Ευρωπαϊκές ανησυχίες και από την άλλη θερμαίνονται οι τουρκικές φιλοδοξίες για το ποια «λύση» (δεν) μπορεί να δοθεί! Ενώ ερώτημα αποτελεί και το κατά πόσο η Αίγυπτος που τα προηγούμενα χρόνια με αμερικάνικη υπόδειξη ήταν μέρος του «τριγωνικού άξονα» στον οποίο είχε δεσμευτεί η πολιτική όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, θα συνεχίσει να έχει αυτό το ρόλο.
Με τους όρους που υπάρχουν η εκδοχή των εξελίξεων πιο δείχνει πιο πιθανή είναι να παραταθεί για μήνες-ήδη ακούγεται ότι ως τον Μάιο «βγαίνουν» τα αποθέματα- η διελκυστίνδα μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που καθορίζουν τις τύχες της χώρας. Σε αυτό συντείνει και η ακύρωση της συνάντησης του Βερολίνου, χωρίς ωστόσο να μπορεί να αποκλειστεί μια κάποια διαφοροποίηση της σκληρής γερμανικής στάσης Σε μια τέτοια όμως εκδοχή παράτασης των αντιθέσεων η κυβέρνηση θα βρεθεί αφενός να διαψεύδεται ως προς τις επιδιώξεις της για την άρχουσα τάξη και αφετέρου να εξαπολύει κύματα άγρια επιθέσεων ενάντια στο λαό. Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση είναι κολλημένη στον τοίχο και δεν είναι βέβαιο ότι θα «αντέξει». Γι αυτό εκδηλώθηκαν ήδη και οι κυβερνητικές απειλές για εκλογές, που ωστόσο είναι μια ακόμα περιπλοκή αν λάβουμε υπόψη μας το σύνολο των ζητημάτων στην περιοχή και τα προβλήματα του πολιτικού συστήματος στη χώρα. Σε αυτή τη βάση υπάρχουν και τα «παράλληλα σενάρια» μιας «σωτηρίας» του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω της «απόσυρσης» του(χωρίς εκλογές) και της ανάδειξης μιας «έκτακτης λύσης» με ένα πιο ενεργητικό ρόλο της ΝΔ που διεκδικεί και κινείται προς μια τέτοια κατεύθυνση.
Ακόμα πιο θολό είναι το τοπίο όσον αφορά τις εξελίξεις στο γεωπολιτικό επίπεδο που προφανώς αλληλεπιδρούν και συνυπολογίζονται από τους ιμπεριαλιστές στους εκβιασμούς τους για το «πρόγραμμα». Το τηλεφώνημα Τράμπ στον Τσίπρα –ήδη από τώρα!- δείχνει και αυτό πως οι ΗΠΑ και με τη νέα προεδρία θέλουν βέβαια τις ελληνικές υπηρεσίες και δεσμεύσεις στα σχέδια τους που κάθε άλλο παρά σχέδια «απομονωτισμού» είναι!
Ο λογαριασμός του λαού
Η ανασχηματισμένη κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου συζητώντας με τους θεσμούς στα πλαίσια της δεύτερης αξιολόγησης, δίνει στη δημοσιότητα –και ενώ πολλά αποκρύπτει- πολλά στοιχεία του νέου εφιάλτη που θα αντιμετωπίσει ο λαός μας. Απολύσεις (σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα), υποκατώτατος μισθός εξαθλίωσης, γενίκευση –άπλωμα της ελαστικότητας στις εργασιακές σχέσεις, χτυπήματα στο δικαίωμα στην απεργία και στον αγώνα, ακόμα μεγαλύτερος οδοστρωτήρας στην περίθαλψη, ταξική βαρβαρότητα στην Εκπαίδευση, νέο άνοιγμα του ασφαλιστικού με κατάργηση του εφάπαξ και ακόμα περισσότερο πετσόκομμα των ήδη άθλιων συντάξεων, είναι ένας ενδεικτικός κατάλογος τίτλων αυτού του εφιάλτη!
Η σταθερά της επίθεσης μεγαλώνει και θα μεγαλώνει όσο οι εξελίξεις καθορίζονται από την αρπακτικότητα και τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών μαζί με την λύσσα ενάντια στο λαό του ντόπιου κεφαλαίου και των κυβερνήσεων της υποτέλειας. Όσο δηλαδή δεν βγαίνει στο προσκήνιο και η δύναμη της λαϊκής πάλης! Εξάλλου η αντιδραστική έφοδος της ΝΔ όσον αφορά τα λαϊκά δικαιώματα δεν γίνεται βέβαια απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης αλλά στο πλάι της. Το –όποιο- αντιπολιτευτικό φούσκωμα έχει καταγράψει και διαμορφώσει αποτελεί δύναμη ενίσχυσης και προώθησης των αντιλαϊκών μέτρων και της αντιδραστικής κατεύθυνσης. Η γκρίνια της και η διαφοροποίηση της αφορά αποκλειστικά στα ζητήματα φόρων με τα οποία επιχειρεί να κλείσει το μάτι σε μεσαία αστικά στρώματα και καθόλου δεν αγγίζει τα ζητήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν οι εργάτες και ο φτωχός λαός. Γι αυτούς η ΝΔ έχει την ίδια πολιτική στάση που έχει για τους πρόσφυγες/μετανάστες: περισσεύετε και είστε καταδικασμένοι να ζείτε μια ολοένα μεγαλύτερη βαρβαρότητα!
Είναι αναγκαίο λοιπόν κοιτάζοντας μπροστά και καθαρά τις εξελίξεις που έρχονται να κάνουμε μια πρώτη αποτίμηση των απαντήσεων που έδωσε ο λαός σε επίπεδο αγώνων και κινήματος στις πολλαπλές επιθέσεις και απαιτήσεις αντιμετώπισε τις τελευταίες πυκνές και φορτωμένες εβδομάδες. Αν αυτή η αποτίμηση είναι ειλικρινής όπως οφείλει να είναι, θα διαπιστώσει ότι οι απαντήσεις είναι πολύ κάτω όχι μόνο από αυτό που απαιτείται αλλά και από αυτό που θεωρητικά υπάρχει ως δυνατότητα σήμερα. Ο κόσμος που βρέθηκε στις κινητοποιήσεις απέναντι στην επίσκεψη του Ομπάμα αλλά και του Πολυτεχνείου, είναι πολλές φορές υποπολλαπλάσιος των εκλογικών καταγραφών των δυνάμεων που υποτίθεται ότι αποτελούν το «κόμμα του παντός καιρού» ή τη «ριζοσπαστική επαναστατική αριστερά». Με άλλα λόγια, οι πολιτικές του συμβιβασμού και της υποταγής στον αντίπαλο, οι πολιτικές του κυβερνητισμού και των εικονικών κινημάτων, μπορεί ακόμα να σώζουν τον εαυτό τους καταγράφοντας εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους σε βουλευτικές εκλογές και ευρωεκλογές, μαζεύοντας δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους στις κάλπες των κρατικών («συνδιοικητικών») οργάνων ή επιτυγχάνοντας «νίκες» στα Ειρηνοδικεία, αλλά καμιά πραγματική αντίσταση και πολύ περισσότερο νίκη δεν καταγράφουν απέναντι στις απανωτές (και πραγματικές, καθόλου εικονικές) επιθέσεις του αντιπάλου! Έκφραση της χρεωκοπίας αυτών των πολιτικών κατευθύνσεων και της αδυναμίας και άρνησης τους να βρουν τρόπου σύνδεσης τους με το λαό αποτέλεσαν και τα πολλαπλά σημάδια ενάντια στην Κοινή Δράση που επίσης καταγράφηκαν αυτές τις εβδομάδες. Περίσσεψαν οι μικροηγεμονισμοί, οι ασυνέπειες, η παραβίαση των συμφωνημένων και έλειψε η συναγωνιστική στάση, η λογική και η πρακτική να γίνουν βήματα στη διαμόρφωση όρων μαζικής απάντησης στις πολύ μεγάλες και σοβαρές επιθέσεις που δέχεται ο λαός.
Ο απολογισμός λοιπόν στο πολιτικό επίπεδο αναδεικνύει πως ο λογαριασμός για το λαό-και πολύ φανερά τα 6-7 τελευταία χρόνια- γίνεται ολοένα και πιο αρνητικός. Και ότι οι διεργασίες διαμόρφωσης αντίρροπων τάσεων σε αυτήν την πορεία που υπάρχουν –είτε εντοπίζονται σε μικρή κλίμακα ακόμα είτε όχι- δεν μπορούν να αναπτυχθούν και να εξελιχθούν με φορέα αυτές τις πολιτικές γραμμές που επικρατούν στην Αριστερά μας! Αντίθετα αυτές οι πολιτικές λειτουργούν ως φίλτρα διαστροφής και κατάπνιξης αυτών των διεργασιών, στέκονται απέναντι τους.
Η πάλη που έχουμε μπροστά μας, δεν είναι ούτε εύκολη ούτε σύντομη. Αλλά δεν θα διευκολυνθεί αν θεωρείται στήριγμα της ένα δυναμικό που παραπαίει, ένα δυναμικό που θέλει να «νεκραναστήσει» την περίοδο που ο ρεφορμισμός φάνταζε «ισχυρός» ενώ το κίνημα ήταν στην πραγματικότητα σε πορεία υποχώρησης και αποσυγκρότησης.
Οι διεργασίες που υπάρχουν χρειάζεται να απελευθερωθούν πολιτικά από τις «μνήμες των νεκρών» , να συναντήσουν και να συγκροτήσουν εκ νέου την αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική-αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση πάλης. «Μέσα» σε αυτή την κατεύθυνση και στην επαναστατική της προοπτική, «υπάρχει» η συγκρότηση εκ νέου της εργατικής τάξης και των συνδικάτων της, η συγκρότηση του λαού και της νεολαίας σε δύναμη αντίστασης και διεκδίκησης. Με βάση αυτή την κατεύθυνση μπορεί να παλευτεί αυτό που είναι επείγον και το κύριο ζητούμενο σήμερα: Η σύνδεση με το λαό και τη νεολαία, η ανάδειξη νέων δυνατοτήτων της πάλης σε ένα τοπίο που πολλοί θέλουν να φαίνεται και να ερμηνεύεται ως αδύνατος κάθε πραγματικός αγώνας και κάθε πραγματική νίκη!
Για να υπηρετηθεί αυτό το ζητούμενο, το ΚΚΕ(μ-λ), τα μετωπικά σχήματα εργαζομένων, νεολαίας , γειτονιάς που αναφέρονται σε αυτό, η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ οφείλουν να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις!
