Να σηκώσουμε μεγάλο κύμα αγώνων!
Μακρύς ήταν ο φετινός Αύγουστος καθώς έφερε και χώρεσε μέσα στις εβδομάδες του μια σειρά στοιχεία και εξελίξεις που βαραίνουν σημαντικά το τοπίο για τους λαούς και τους εργάτες διεθνώς, στην περιοχή, στη χώρα μας. Στοιχεία έντασης της ύφεσης, αναζωπύρωσης της κρίσης στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, χωρίς να εξαιρείται και η Γερμανία. Σοβαρή επιδείνωση όλων των γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, από την Ουκρανία ως τη Μ. Ανατολή και τη Β. Αφρική, σε μια περιοχή που ολοένα και περισσότερο μαζεύονται οι κρίσιμοι κόμποι των στρατηγικών επιδιώξεων μεγάλων και μικρότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Για τα βραχυκυκλώματα αυτών των επιδιώξεων, για να εξελίσσονται οι ιμπεριαλιστικοί εκβιασμοί όλων εναντίον όλων και για την κατάκτηση θέσεων σε αυτό το χαμηλής έντασης μακελειό πληρώνουν ήδη οι λαοί της περιοχής βαρύ φόρο αίματος.
Δίπλα σε όλα αυτά και στη βάση όλων αυτών, στην Ελλάδα των μνημονίων, της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας συνεχίζεται κλιμακούμενη η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, στον λαό, στη νεολαία, σε θεμελιώδη πολιτικά-δημοκρατικά δικαιώματα. Εντείνεται η πολιτική των απολύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, επεκτείνονται διαρκώς τα προγράμματα σύγχρονης δουλεμπορίας («για την ανεργία»), μεθοδεύονται νέα ισοπεδωτικά χτυπήματα στις συντάξεις και συνολικά στην ασφάλιση, προωθούνται αλλεπάλληλα φοροπλιάτσικα στο εναπομείναν λαϊκό εισόδημα και στη μικροϊδιοκτησία, από τα Λύκεια και τα ΑΕΙ-ΤΕΙ διώχνονται μαζικά κατά δεκάδες χιλιάδες τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων, στον Ποινικό Κώδικα συστήνεται νέο ιδιώνυμο για όσους δεν «σέβονται» το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, η απεργία οδηγείται σε απαγόρευση και τα σωματεία στον πνιγμό του κράτους, για να στηθεί ο συνδικαλισμός που το σύστημα μπορεί να εγκρίνει στην εποχή της φασιστικοποίησης…
Όροι και αναγκαιότητες των ιμπεριαλιστών
Ούτε τα όποια ευρήματα του τάφου της Αμφίπολης ούτε το ραντεβού στο Παρίσι του κυβερνητικού επιτελείου με την τρόικα μπορούν να διασκεδάσουν ή πολύ περισσότερο να αναιρέσουν το γεγονός πως η χώρα μετατράπηκε σε νεκροταφείο δικαιωμάτων για την εργατική τάξη και τον λαό. Εξ άλλου και αυτή ακόμα η κυβερνητική προπαγάνδα δεν υιοθετεί πια τη φιλολογία των «κόκκινων γραμμών» έναντι της τρόικας και εξαντλείται σε θολές υποσχέσεις περί φοροελαφρύνσεων, ενώ ταυτόχρονα με ωμότητα διακηρύσσει την ανάγκη υλοποίησης των δεσμεύσεων στους ιμπεριαλιστές.
Με βασικό ατού την ιμπεριαλιστική στήριξη και με την κάθε τρόπο βίαιη επιβολή της πολιτικής της στον λαό και στη νεολαία, η κυβέρνηση Σαμαρά στοχεύει να αποφύγει τις εκλογές και να ξεπεράσει τον σκόπελο της εκλογής προέδρου Δημοκρατίας, βρίσκοντας τους χρειαζούμενους 180 από τους πολλούς και διάφορους πρόθυμους και ευεπίφορους σε συναλλαγές και πολιτικές… ευελιξίες. Το κυβερνητικό κέντρο θεωρεί προφανώς σημαντικό και για τη δική του προοπτική και για τον ρόλο που μεσοπρόθεσμα μπορεί να έχει την αποφυγή της εκλογικής περιπέτειας. Και βέβαια αυτό που επικαλείται απευθυνόμενο στους έξω και στους πάνω είναι το έργο της επίθεσης που έχει πετύχει και με τον λαό και τη νεολαία εκτός του στίβου των μαζικών και σημαντικής κλίμακας αγώνων από τις εκλογές του Ιούνη του 2012 μέχρι σήμερα. Και είναι σαφές ότι αυτό το «επιχείρημα» είναι ιδιαίτερα πειστικό για τα κέντρα εξουσίας μέσα και έξω από τη χώρα, πολύ περισσότερο που καθυστερεί η ανασύνταξη των πολιτικών δυνάμεων του συστήματος. Από τη μια είναι σε εξέλιξη η ανασυγκρότηση της «παράταξης της Δεξιάς», με την επικείμενη δίκη της ΧΑ να αποτελεί σημείο καμπής των διαπραγματεύσεων με στόχο την «οργανική» ένταξη-χρησιμοποίησή της στο πολιτικό σύστημα. Από την άλλη, η ανασυγκρότηση του πόλου της λεγόμενης Κεντροαριστεράς βρίσκεται σε… αμφίβολη πορεία, με το ΠΑΣΟΚ σφαγιαζόμενο, τη ΔΗΜΑΡ σε κατάρρευση και το Ποτάμι και τους λοιπούς συνοδοιπόρους να μην μπορούν να βρουν ούτε προσωπείο με το οποίο θα υπηρετούν την απαιτούμενη επίθεση στο όνομα της «Κεντροαριστεράς». Το πρόβλημα βέβαια αυτό έχει βάθος όχι μόνο αναφορικά με τη διάρρηξη των δεσμών με τα μικρά-μεσαία αστικά στρώματα, που η καταβύθισή τους οδήγησε στην αποσάθρωση του χώρου και στην ουσιαστική διάλυση του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και αναφορικά με τις απαιτήσεις που θα διαμορφώσει για τη χώρα και το πολιτικό προσωπικό η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και επίθεση στην ευρύτερη περιοχή. Το ζήτημα αυτό προστίθεται στις επιφυλάξεις των κέντρων εξουσίας και για τον ΣΥΡΙΖΑ, που αν μη τι άλλο αποτελεί θεωρητικά μια υποψήφια λύση. Προστίθεται δηλαδή το ερώτημα για το αν θα μπορεί να αναλάβει το βάρος των απαιτήσεων που η δυναμική της ιμπεριαλιστικής παρέμβασης από την Ουκρανία ως τη ΝΑ Μεσόγειο και Μ. Ανατολή μπορεί να δημιουργήσει.
Η –καθόλου απροσδόκητη– ένταση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην περιοχή φορτώνει ακόμα περισσότερο το ζήτημα της πολιτικής-κυβερνητικής λύσης στη χώρα που αποτελεί «άντρο» της ιμπεριαλιστικής Δύσης και κρίσιμο σημείο στο μεγάλο τόξο των αντιπαραθέσεων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή. Από αυτή την άποψη ισχυροποιούνται οι πιο κλασικές-αντιδραστικές αναζητήσεις για τις οποίες άλλωστε πολλοί και πολύ εργάζονταν όλο το τελευταίο διάστημα. Θα ήταν ωστόσο λάθος να προεξοφλήσει κανείς πως το ενδεχόμενο χρήσης του ΣΥΡΙΖΑ θα καεί και θα αχρηστευτεί εύκολα και γρήγορα. Όχι μόνο γιατί μπορεί να αποτελέσει αναγκαία λύση με βάση τα πολλά και μεγάλα προβλήματα των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων του συστήματος. Αλλά και γιατί είναι ακριβώς αυτό το «ενδεχόμενο» που έχει ήδη προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στο σύστημα, στο βαθμό που ενσαρκώνει, παράγει και υπηρετεί αυταπάτες, σύγχυση και τελικά τη γραμμή της μη πάλης, της αδράνειας και της υποταγής στον λαό. Γι’ αυτό παρ’ όλο που η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, πολιτική μιας μερικής «αναβίωσης» των μεσοστρωμάτων, πολιτική που κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι εξελίσσεται στην περιοχή, ποιος είναι ο ρόλος του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στα θέατρα των ακόμα και πολεμικών συγκρούσεων που αναπτύσσονται, παρ’ όλο λοιπόν που αυτή η πολιτική βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα, είναι και παραμένει βασικός παράγοντας του πολιτικού σκηνικού. Είναι και παραμένει βασικός παράγοντας της ισορροπίας όπως την εννοεί και την έχει ανάγκη το σύστημα.
Πώς τίθεται το ζήτημα για τον λαό
Ζούμε σε εποχή θυελλών και όπως πολλές φορές έχουμε γράψει η διέξοδος από την κρίση είναι υπόθεση της ταξικής πάλης, υπόθεση της αναμέτρησης που ήδη διεξάγεται ανάμεσα στους λαούς και στους εργάτες από τη μια, στον ιμπεριαλισμό και στο κεφάλαιο από την άλλη. Αυτή η πάλη και μόνο αυτή θα καθορίσει τους νικητές και τους ηττημένους, τους όρους που θα διαμορφωθούν για τις χώρες, τους λαούς και τις κοινωνίες. Δεν υπάρχει «επιστροφή» στην κατάσταση πριν από το ξέσπασμα της κρίσης και την απογείωση της επίθεσης του συστήματος, γιατί το σύστημα δεν μπορεί να αναπαραχθεί με τους όρους που υπήρχαν πριν από την κρίση και οι οποίοι γέννησαν την κρίση. Καθημερινά και σε όλα τα πεδία αποδεικνύεται ότι η «δημιουργική καταστροφή» χωρών, λαών, παραγωγικών δυνάμεων, κατακτήσεων και δικαιωμάτων –που θέλουν να την αποδεχτούμε και ως «λελογισμένη» σε σύγκριση με τον όλεθρο που θα έφερνε μια παγκόσμια πολεμική σύρραξη– είναι αβίωτη για την εργατική τάξη και το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων.
Και αν η συνολική αναμέτρηση της εργατικής τάξης και του λαού με το σύστημα δείχνει και είναι πολιτικά μακρινή, γίνεται καθημερινά φανερό ότι χωρίς αντίσταση, διεκδίκηση και μαζικό αγώνα, χωρίς την κατεύθυνση του Μετώπου Αντίστασης, δεν μπορούν οι εργάτες και ο λαός να ανακτήσουν τίποτε από όσα το σύστημα τους στερεί και τους καταργεί, δεν μπορούν να ελπίζουν ούτε στις «μικρές» αλλά απόλυτα αναγκαίες και για τη ζωή τους και για την προοπτική τους νίκες. Και βέβαια χωρίς όλα αυτά θα παραμένει μακρινή η προοπτική της επαναστατικής ανατροπής του συστήματος και θα κάνουν «ανατρεπτικά μαθήματα» στον λαό μέσω συνεντεύξεων σε εφημερίδες οι κατά καιρούς εμφανιζόμενοι Ρομπέν των δασών.
Όσο λοιπόν κυριαρχούν οι εκλογικές αυταπάτες και οι ηγεσίες των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά «διδάσκουν» τον λαό πως η «μεγάλη μάχη» είναι οι εκλογές, τόσο θα καθυστερεί η υπόθεση της συγκρότησης του λαού σε δύναμη πάλης και δεν θα υλοποιείται η κραυγαλέα ανάγκη να συνενωθούν δυνάμεις, αγωνιστές, αντιστάσεις, για να μπλοκάρουν και να ανατρέψουν μέτρα και πολιτικές, για να πάρει ανάσα ο λαός και να ορθώσει μπόι το κίνημα και η προοπτική της πάλης.
Όσο γράφονται και ξαναγράφονται «μεγάλα» (μεταβατικά ή λαϊκής εξουσίας) προγράμματα, όπου όλα «τακτοποιούνται» (εσχάτως γίνονται και προσθήκες περί ιμπεριαλισμού και ανταγωνισμών και υποβάθμιση των ολοκληρώσεων και των επιχειρηματικών ομίλων που «κυβερνούσαν» τον κόσμο) αλλά δεν γράφονται και δεν κατατίθενται ως προτάσεις κοινής δράσης και στη βάση των σημερινών δεδομένων του κινήματος και της ταξικής πάλης, «προγράμματα» αντίστασης και διεκδίκησης, θα αυξάνονται οι υποχωρήσεις στα χτυπήματα του αντιπάλου και στην καλύτερη περίπτωση θα ενισχύεται η αυταπάτη-απελπισία «μήπως έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και μας σώσει».
Φυσικά το σύστημα δεν είναι ανίκητο! Ο λαός έχει ανάγκη και δυνατότητα να ξεσηκωθεί, να αντισταθεί, να διεκδικήσει και να παλέψει για τα δίκια του. Τα μέτωπα πάλης που αναδεικνύει η ΛΑ-ΑΑΣ με το κάλεσμά της και την αξιόμαχη συμμετοχή της στη διαδήλωση στη ΔΕΘ αποτελούν μια βάση αναφοράς σε αυτή την αναγκαία κατεύθυνση που πρέπει και μπορεί να στηριχτεί και να ενισχυθεί παραπέρα με όλες μας τις δυνάμεις και με πλατιά απεύθυνση στον λαό και στη νεολαία.
Οι μαζικοί αγώνες είναι αναγκαίοι! Σε αυτούς βρίσκεται η ελπίδα για τα λαϊκά-εργατικά δικαιώματα, αυτοί θα δώσουν «υλικά» και δύναμη για την υπόθεση του κινήματος και της προοπτικής του!
