Με καύσιμα από τις ΗΠΑ και φρένα από τον Ντράγκι -που μετέθεσε τη δόση για τον Μάρτη- συνεχίζεται η κυβερνητική πορεία και η λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Προκαλούνται βέβαια αναταράξεις, απειλούνται ακόμα και περιδινήσεις αλλά έτσι είναι και έτσι λειτουργούν τα πράγματα σε χώρες σαν τη δική μας. Σε μια χώρα δηλαδή που ζώνεται από το τόξο των μεθοριακών ανταγωνισμών, των σε εξέλιξη και εκκρεμών επεμβάσεων των ιμπεριαλιστών. Πρώτα από όλα, των ΗΠΑ και της Ρωσίας αλλά ταυτόχρονα μέσα στο μαλακό υπογάστριο και στα «σύνορα» των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Σε ολόκληρο αυτό το τόξο, που ξεκινά από τα Δυτικά Βαλκάνια για να κατέβει εφαπτόμενο με τα Δαρδανέλια ως την Ν.Α. Μεσόγειο και να στρίψει ως τη Λιβύη, υπάρχουν εστίες φωτιάς κρίσιμες, για το αν προχωρά το «Πρώτα η Αμερική», για το αν επιβεβαιώνεται η ρώσικη ανάκαμψη, για το αν οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές βρίσκουν τις δικές τους κυριαρχίες και δίνουν δρόμο στην στραπατσαρισμένη ΕΕ τους. Δίπλα σε αυτούς δεν λείπουν –θα λέγαμε περισσεύουν- οι περιφερειακές και τοπικές δυνάμεις, οι επιδιώξεις και οι τυχοδιωκτισμοί των αστικών τάξεων και κυρίαρχων κλικών, που παζαρεύουν μέσα στο φόντο του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και με δοσμένες τις εξαρτήσεις τους, αυξάνοντας τις πιθανότητες των αιματηρών επιπλοκών.
Σε αυτό το τόξο έκρινε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ότι του είναι χρήσιμο και αναγκαίο ορμητήριο η Ελλάδα και βρήκε ρόλο και πλάτες η κυβέρνηση Τσίπρα-Κοτζιά, που σαν πρόθυμοι από καιρό έχουν αναλάβει όλες τις απαιτούμενες υπηρεσίες εντός και εκτός της χώρας. Αυτά τα δεδομένα οδήγησαν τη Λαγκάρντ στη δήλωση μνημείο-αμηχανίας για την «καλή κατάσταση της οικονομίας», που όμως «απειλείται από τις γεωπολιτικές εξελίξεις»!
Σε αυτό το σύνθετο τοπίο, δεν πρέπει να χάνεται στιγμή η κυρίαρχη διάσταση. Ο ιμπεριαλισμός επιτίθεται, οι λαοί κινδυνεύουν! Και επιπλέον ο λαός μας χρειάζεται να «θυμηθεί» το πώς μας «έσωσαν» οι Αμερικάνοι όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, από το δόγμα Τρούμαν μέχρι σήμερα, για να αναρωτηθεί: Με τη χώρα στη σιδερένια και δολοφονική αγκαλιά της αστερόεσσας, με τη διοίκηση Τραμπ να αναζητά όρους κλιμάκωσης της επιθετικότητάς της, πού μας οδηγεί ο ομόθυμος αστικός «ρεαλισμός» της υποταγής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια;
Το (αμερικάνικο) ορόσημο του Ιουλίου
Στις εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος όσον αφορά την αμερικάνικη επιχείρηση ένταξης της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, άνοιξε ο κύκλος των παρεμβαινόντων και φάνηκε πιο καθαρά ότι τα εμπόδια δεν αφορούν μόνο στα εσωτερικά πολιτικά ζητήματα Ελλάδας και πΓΔΜ. Εμφανίστηκε ανοιχτά η τούρκικη αντίθεση στο να είναι η ελληνική πλευρά πριν από αυτή παράγοντας των «λύσεων» στα Δ. Βαλκάνια, εκδηλώθηκαν οι βουλγαρικές ανησυχίες (που απηχούν και την ανοιχτή αντίθεση της Ρωσίας) ενώ χλιαρή ήταν η ενθάρρυνση της Μέρκελ προς τον Ζάεφ. Όλα αυτά αντεπιδρούν και στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο της πΓΔΜ, που κουβαλάει ακόμα έντονα τα σημάδια της κατάστασης πριν την «εκκαθάριση» του Γκρουέφσκι.
Παράλληλα, βέβαια, συνεχίζονται οι προσπάθειες διαμόρφωσης του επιδιωκόμενου από τις ΗΠΑ αντιδραστικού συμβιβασμού με τους Τσίπρα-Κοτζιά, αποφασισμένους να τον υπηρετήσουν και όσο περνά από το χέρι τους, μέχρι τέλους, προεξοφλώντας μάλλον βάσιμα πως στο επίπεδο της Βουλής θα έχουν –αν φτάσει εκεί μια συμφωνία- τη στήριξη και άλλων εκτός του ΣΥΡΙΖΑ. Το κύριο βέβαια είναι ότι οι Αμερικάνοι επιμένουν και θα συνεχίσουν να επιμένουν με στόχο το ορόσημο του Ιουλίου. Αυτό που θεωρούν είναι ότι, παρά τα εμπόδια, είναι πιο κοντά από κάθε άλλη φορά για να πετύχουν την ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και έχουν πολλούς λόγους να μην ανεχθούν άλλη αναβολή. Λόγους που αφορούν στα καθαυτά ζητούμενά τους στα Βαλκάνια (Ρωσία, Σερβία) και ταυτόχρονα σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή. Λόγου χάρη, το νέο κύμα εντάσεων στη Συρία θέτει πιο πιεστικά για την αμερικάνικη πολιτική το να κλείσουν οι «τρύπες» στη γεωπολιτική τους κυριαρχία στα Βαλκάνια.
Σε αυτή τη βάση θα συνεχίσουν-εντείνουν τις παρεμβάσεις τους προς κάθε κατεύθυνση, και βέβαια προς την κατεύθυνση να «μοιραστεί η απόσταση» στον συμβιβασμό που επιδιώκουν μεταξύ Ελλάδας-πΓΔΜ. Κάτι τέτοιο μπορεί να σημαίνει και νέες πιέσεις προς τη ΝΔ, που τουλάχιστον θα χρειαστεί να μειώσει τις ενστάσεις της απέναντι σε μια συμφωνία που δεν θα έχει όλα όσα (περί Συντάγματος κλπ) έχει απαιτήσει. Δεν τα έχουμε δει όλα, λοιπόν, σε σχέση με αυτή την αμερικάνικη επιχείρηση, ούτε όσον αφορά τις εξελίξεις στην περιοχή ούτε όσον αφορά τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα.
Θερμές εντάσεις σε Αιγαίο-Κύπρο
Σε πλήρη σύνδεση με τις εξελίξεις στο βόρειο κομμάτι του τόξου της φωτιάς ήταν και είναι ο εμβολισμός του σκάφους του Λιμενικού στην περιοχή των Ιμίων αλλά και το μπλοκάρισμα του ιταλικού γεωτρύπανου στα «οικόπεδα» της Κύπρου από την Τουρκία. Οι δραματικές αυτές εξελίξεις, με τους ολοφάνερους και μεγάλους κινδύνους για τους λαούς δεν μπορούν να αποσπαστούν από το πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε ολόκληρη την περιοχή. Με τις κινήσεις της αυτές, η τούρκικη πλευρά -μπλεγμένη με πολύ σοβαρά μέτωπα και φιλοδοξίες μέσα στην Τουρκία και στη Συρία-Μ.Ανατολή- στέλνει βέβαια μήνυμα στην αντίστοιχη ελληνική, ότι δεν θα την αφήσει απερίσπαστη να διεκδικεί ρόλους και εύνοια από τα μεγάλα αφεντικά. Ότι δεν θα εγκαταλείψει τις βλέψεις της στο Αιγαίο, ιδιαίτερα τώρα που η ελληνική πλευρά μέσω… Ιονίου δείχνει εκ νέου την επιθυμία της να το κάνει ελληνική λίμνη, με την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Αλλά ταυτόχρονα στέλνει μήνυμα διαμαρτυρίας στα ίδια τα αφεντικά -και κυρίως τις ΗΠΑ- ζητώντας να μην «παραγκωνιστεί», όπως λόγου χάρη συμβαίνει με τους άξονες Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου-Αιγύπτου, στη Ν.Α. Μεσόγειο, όπου με εργαλείο τις διαβόητες ΑΟΖ εξελίσσονται και ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών αλλά και ο εκβιασμός τους προς τις ντόπιες αστικές τάξεις. Ανταγωνισμοί και εκβιασμοί που έχουν αναγάγει την αναγνώριση των ΑΟΖ από τις ιμπεριαλιστικές επιδιαιτησίες και φρεγάτες, σε καθοριστική προϋπόθεση για το αν τα κράτη έχουν κυριαρχία, για το ποιοι άξονες και ποιες αντιθέσεις θα διαμορφωθούν υπό την ιμπεριαλιστική επίβλεψη! Και είναι αξιοσημείωτη η περίπου ουδέτερη αντίδραση των ΗΠΑ στις κινήσεις αυτές της Τουρκίας, που φαίνεται ότι εκτός των άλλων «καλοδέχτηκαν» την πίεση που αυτές άσκησαν στην ελληνική πλευρά. Και την καλοδέχτηκαν, γιατί αποτελεί παράγοντα ακόμα μεγαλύτερης ευθυγράμμισης της αστικής τάξης και των κομμάτων της χώρας μας στα αμερικάνικα σχέδια και συμφέροντα, όπως επιτάσσει ο φαύλος κύκλος της πολιτικής της εξάρτησης. Ενώ από την άλλη οι έντονες ευρωπαϊκές αντιδράσεις –που με το μπλοκάρισμα των γεωτρήσεων θίγονται και απειλούνται συμφέροντά τους- δεν φάνηκε να μπορούν να παίξουν κάποιο σημαντικό ρόλο στον «κατευνασμό» της Τουρκίας.
Σε κάθε περίπτωση, το χειρότερο που έχουν να κάνουν οι λαοί Ελλάδας και Τουρκίας είναι να συμμεριστούν τα αδιέξοδα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης των δύο αστικών τάξεων και να «αναρωτηθούν» σε ποιες από τις επιδιώξεις της κάθε μιας θα στοιχηθούν και θα συμπράξουν. Μέσα στο πλαίσιο της εξάρτησής τους, με δοσμένο τον αντιδραστικό χαραχτήρα και τον τυχοδιωκτισμό της κάθε μιας, μια τέτοια κατεύθυνση ανοίγει το δρόμο στον εθνικισμό, στο να γίνουν οι λαοί μας κρέας για τα κανόνια. Σε αυτή τη βάση, η ανάδειξη της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης και πάλης, η αμετάθετη υπεράσπιση της φιλίας των λαών και η απαίτηση για καμιά αλλαγή συνόρων είναι οι απαραίτητοι όροι απάντησης των σοβαρών κινδύνων. Ένα τέτοιο πλαίσιο αποτελεί βήμα χειραφέτησης του λαού από την πολιτική της εξάρτησης, αναγκαίο βήμα για τον στόχο του Μετώπου των Λαών της περιοχής ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και τον εθνικισμό. Και όσο και αν είναι δύσκολο, απέναντι σε έναν αρνητικό συσχετισμό και με μια Αριστερά που είτε έχει καθεστωτικές θέσεις (όπως η ηγεσία του ΚΚΕ) είτε «περί άλλων τυρβάζει», είναι ανάγκη ζωής το πλαίσιο αυτό να παλευτεί και να «βγει» στον δρόμο και τις διαδηλώσεις.
Η (δύσκολη) διαχείριση του δώρου
Παρά όλα αυτά και στην πραγματικότητα εξαιτίας όλων αυτών, την εσωτερική πολιτική ζωή του συστήματος δονεί το λεγόμενο σκάνδαλο της Novartis, που σαν δώρο προσφέρθηκε από την αμερικάνικη πλευρά στην κυβέρνηση για να σταθεί και να προχωρήσει έναντι των πολιτικών της αντιπάλων και όντας φορτωμένη με πολλές υπηρεσίες για λογαριασμό της Ουάσιγκτον. Ως πού θα πάει την αξιοποίηση αυτού του δώρου η κυβερνητική πλειοψηφία και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, μένει να το δούμε. Ως τώρα έχει πετύχει μια κάποια εσωτερική αναταραχή μέσα στη ΝΔ, αναδεικνύοντας ξανά τη διάσταση των «καλών Καραμανλικών» με τους άλλους (πχ Σαμαράς, Γεωργιάδης) που εκφράζουν και την πιο «σκληρή» γραμμή στο ζήτημα της πΓΔΜ. Βέβαια ο Μητσοτάκης επιχειρεί να υπερασπιστεί την «όλη» ΝΔ, αλλά και στη Βουλή ήταν φανερή η διαφορά οξύτητας της πλευράς Σαμαρά από αυτή του Μητσοτάκη απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση έχει πετύχει μια μετατόπιση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, που πήρε αποστάσεις από τη ΝΔ κάτω από την πίεση αυτών των εξελίξεων.
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να είναι σαφές ότι αυτό που δεν κινδυνεύει από την λεγόμενη διερεύνηση του σκανδάλου, την προανακριτική επιτροπή της Βουλής και όποιες άλλες κυβερνητικές-αστικές υποκρισίες εμφανιστούν, είναι η σαπίλα του συστήματος (και) στον χώρο του φαρμάκου! Η αντιμετώπιση της υπόθεσης καθόλου δεν αφορά τον λαό, που θα συνεχίσει να υποφέρει ακόμα και περισσότερο εξαιτίας του «σκανδάλου», μιας και το «συμπέρασμα» που βγάζουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση είναι ότι θα πρέπει να μειωθούν κι άλλο οι δαπάνες για την υγεία και την περίθαλψη του! Όσο για το πολιτικό επίπεδο και την επιτάχυνση των διεργασιών στον δρόμο για εκλογές και νέες κυβερνητικές λύσεις, ας περιμένουμε να δούμε –εκτός από τις θετικές αξιολογήσεις των Οίκων- αν και τι άλλο ετοιμάζουν να φέρουν τα ξένα κέντρα, που αναμφίβολα μετρούν όλες τις παραμέτρους της κατάστασης στη χώρα και των εξελίξεων στην περιοχή.
Ανύπαρκτες οι παγιώσεις!
Όπως δεν υπάρχουν «νεκρά και αμετάβλητα σχήματα» στην πραγματική ζωή, έτσι κι ακόμα περισσότερο δεν υπάρχουν «παγιωμένες» καταστάσεις σε επίπεδο δυνάμεων, στάσεων και επιλογών όσον αφορά την αριστερά και το λαό. Αυτό ισχύει πάντα αλλά ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, όταν εδώ και χρόνια συσσωρεύονται πιέσεις και ανομολόγητες αποτυχίες που επιχειρείται να συγκαλυφθούν με ακροβασίες και διακηρύξεις επιβεβαιώσεων, θα λέγαμε ότι κυοφορούνται νέα δεδομένα και τροποποιήσεις. Τα «αμετάβλητα» θα μεταβληθούν, δεν θα αντέξουν να μείνουν όπως ήταν κάτω από την πίεση των δεδομένων που καθημερινά παράγονται.
Δεν επιχειρούμε ενέσεις αισιοδοξίας, ούτε πολύ περισσότερο θεωρούμε ότι θα πέσουν από τον ουρανό λύσεις για την υπόθεση του κινήματος. Θεωρούμε όμως ότι η στάση αποχής από όσα απαιτεί και θέτει η ταξική πάλη, η στάση «παράκαμψής» τους, δεν εξασφαλίζει την εσαεί και αμετάβλητη πορεία σχηματισμών και δυνάμεων. Δημιουργεί πιέσεις στα δυναμικά τους, ωθεί νέες δυνάμεις στο προσκήνιο. Ασφαλώς αυτό από μόνο του δεν αποτελεί λύση στα βασικά και μεγάλα πολιτικά και ιδεολογικά ζητούμενα του κινήματος, δεν είναι καθεαυτό η απάντηση στα ζητήματα της συγκρότησης της εργατικής τάξης και του λαού σε δυνάμεις μάχης και αντιπαράθεσης με το σύστημα. Εξάλλου οι πιέσεις και οι ωθήσεις –όπως ήδη καταγράφεται στον χάρτη των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά- παράγουν όχι μόνο ή κυρίως αγωνιστικές και αριστερές αναζητήσεις, αλλά δεξιές μετατοπίσεις και επιλογές.
Ωστόσο, αυτή η πορεία των πραγμάτων -που πρόδρομα σημάδια της ήδη εμφανίζονται- τροποποιεί πολιτικά δεδομένα και δίνει δυνατότητες στις δυνάμεις που μάχονται σε αυτό τον δρόμο να κινηθούν με διαφορετικούς όρους. Αυτό αφορά ασφαλώς το ΚΚΕ(μ-λ) και την επίμονη προσπάθειά του να προβάλλει και να παλέψει τον δρόμο του λαού στα μικρά και μεγάλα μέτωπα που μας θέτει η ταξική πάλη. Αφορά επίσης και τη Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ, στον βαθμό που αυτή αποτελεί ένα πρώτο θετικό αποκρυστάλλωμα της πρότασής του στο κίνημα, δημιουργεί τη δυνατότητα να παλέψει και να κριθεί στη βάση των τροποποιημένων πολιτικών όρων που εκτιμούμε ότι μπορεί να φέρει η ταξική πάλη και η πολιτική κατάσταση.
Ας επιμείνουμε λοιπόν στην κατεύθυνση της αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής-αντισυνδιαχειριστικής πάλης. Στην κατεύθυνση που στηρίζεται στην εμπιστοσύνη στον λαό και τη νεολαία, στην κατεύθυνση που θέλει να αναδείξει την πάλη τους ως καθοριστικό παράγοντα των εξελίξεων. Στην κατεύθυνση που αρνείται την παντοδυναμία του συστήματος και ακόμα περισσότερο περιγελά τη «βεβαιότητα» των (μη) απαντήσεων που δίνει ο κυβερνητισμός και ο ρεφορμισμός.
