του Βαραβάρα Ράο *
“Στην Ινδία, η Ένοπλη Αγροτική Επαναστατική Εξέγερση του Ναξαλμπάρι, της οποίας πλησιάζει η 50η επέτειος, εμπνεύστηκε και επηρεάστηκε από την Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση της Κίνας. Το Ναξαλμπάρι ήταν ένα πρωτοπόρο γεγονός κάτω από την καθοδήγηση του συν. Τσάρου Μαζουμντάρ ενός από τους δυο μεγάλους ηγέτες, δάσκαλους και ιδρυτές του ΚΚΙ (Μαοϊκού), (ο άλλος ήταν ο Κανχάι Τσάτερτζι), γεγονός που σημάδεψε μια καινούρια αρχή στην ιστορία της δημοκρατικής επανάστασης στη χώρα”.
Η παρατήρηση αυτή είναι της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ινδίας(Μαοϊκού) που καλεί στον γιορτασμό των τεσσάρων μεγάλων γεγονότων της ιστορίας στην πορεία προς τον παγκόσμιο σοσιαλισμό, στα οποία συμπεριλαμβάνεται η πεντηκοστή επέτειος του Ναξαλμπάρι. Είναι φανερό ότι οι Μαοϊκοί – και ιδίως το ΚΚΙ(Μαοϊκό) – είναι οι πραγματικοί κληρονόμοι του Ναξαλίτικου κινήματος στην Ινδία μαζί με ορισμένες άλλες επαναστατικές ομάδες και άτομα σ΄ ολόκληρη τη χώρα. Αν δεν χτιστεί ένα κόμμα με μπολσεβίκικο πνεύμα που θα καταφέρει να ενώσει όλες αυτές τις επαναστατικές δυνάμεις, η Νέα Δημοκρατική Επανάσταση στην Ινδία, προάγγελος του σοσιαλισμού, δεν θα μπορέσει να επιτευχθεί. Το Ναξαλμπάρι είναι η διαχωριστική γραμμή σε όλες τις εκφάνσεις της μισο-φεουδαρχικής, μισο-αποικιακής ινδικής πολιτείας, της κοινωνίας και της κουλτούρας ανάμεσα στις εκμεταλλεύτριες και τις εκμεταλλευόμενες τάξεις, τους άρχοντες και τους υποτελείς, την κομπραδόρικη αστική τάξη και τις πλατιές μάζες της αγροτιάς και της εργατικής τάξης, της κοινοβουλευτικής πολιτικής και του εναλλακτικού λαϊκού δρόμου. Με μια λέξη, η ταξική πάλη υπό την καθοδήγηση της εργατικής τάξης σαν πρωτοπορίας, οδηγεί στην κατάληψη της κρατικής εξουσίας από το λαό και των παραγωγικών δυνάμεων για την αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων.
Το κίνημα του Ναξαλμπάρι καθόρισε για πρώτη φορά το χαρακτήρα του κράτους ως μισό-φεουδαρχικού και μισό-αποικιακού, μια δικτατορία της κομπραδόρικης αστικής τάξης. Η παγκόσμια θεώρηση έγινε με βάση τον Μαρξισμό-Λενινισμό-Μαοϊσμό της σημερινής εποχής. Απέρριψε την κοινοβουλευτική λογική. Διάλεξε το δρόμο της Νεοδημοκρατικής Επανάστασης και διεξήγε έναν παρατεταμένο πόλεμο ενάντια στο κράτος με κύρια πλευρά της πάλης τον ένοπλο αγώνα. Το οικονομικό του πρόγραμμα με τον αγώνα για τη γη ξεκίνησε στις 23 Μάη 1967 όταν οι ξυπόλητοι των χωριών Ναξαλμπάρι και Κεριμπάρι κατέλαβαν τη γη και διεκδίκησαν το δικαίωμα τους πάνω της μέχρι τις 25 Μάη όταν θυσιάστηκαν υπερασπίζοντάς την ενάντια στην επέμβαση των κρατικών στρατιωτικών δυνάμεων. Το στρατιωτικό του πρόγραμμα είναι ο αντάρτικος πόλεμος για την απελευθέρωση χωριών μέχρι τη στρατηγική αντιμετώπιση και κατάληψη του κέντρου. Σήμερα έχει προχωρήσει στο στάδιο του ευέλικτου πολέμου στην Νταντακαράνια, τη Μπαστάρ της Τσατισγκάρ και το Γκατσιρόλι της Μαχαράστρα. Το πολιτικό του πρόγραμμα είναι “όλη η εξουσία στο λαό” όπως τα Σοβιέτ στη Σοβιετική Ρωσία και οι Κομμούνες της ΛΔ της Κίνας. Το πολιτικό αυτό πρόγραμμα εφαρμόστηκε σε εμβρυική μορφή στο Ναξαλμπάρι, το Σρικακουλάμ, το Βινάντ και σε άλλες περιοχές όπου μάχονταν οι Αντιβάσι, από την εποχή ακόμη της ένοπλης εξέγερσης των αγροτών της Τελανγκάνα στα 1946-1951.
Το πρόγραμμα πήρε σταθερή, ζωντανή και ξεκάθαρη μορφή όταν υιοθετήθηκε από την Έκτακτη Ολομέλεια του ΚΚΙ(Λαϊκός Πόλεμος) το 1995. Παρόλο που συντρίφτηκε σε εκατοντάδες χωριά της Βόρειας Τελανγκάνα ανάμεσα στα 1995 και 2003, με τη χρήση σκηνοθετημένων μαχών και εξωδικαστικών δολοφονιών επιβίωσε στην Νταντακαράνια και τα τελευταία 12 χρόνια έφτασε στο επίπεδο της αυτοδυναμίας και της αυτάρκειας κάτω από την εξουσία του ενιαίου μετώπου των άκληρων, της φτωχής αγροτιάς, της μεσαίας αγροτιάς και της πλούσιας αγροτιάς.Οι Αντιβάσι, οι Νταλίτ και οι καταπιεσμένες τάξεις αυτοδιοικούνται με την καθοδήγηση του Κόμματος και την προστασία του Λαϊκού Απελευθερωτικού Αντάρτικου Στρατού. Γι΄ αυτό βλέπουμε σήμερα να εξαπολύεται πόλεμος ενάντια στο λαό ιδιαίτερα στην Ανατολική και Κεντρική Ινδία, στις περιοχές των Αντιβάσι στο Τζανγκαλμαχάλ της Βεγγάλης, στη Σαράντα της Τζαρκάντ, τη Νταντακαράνια, στα σύνορα Αντρα-Ορίσα και στα Δυτικά Γκατς.
Το πνεύμα του Ναξαλμπάρι, της πλατιάς εξέγερσης, συνεχίστηκε από το ΚΚΙ(ΜΛ) στην Αντρα Πραντές αξιοποιώντας την εμπειρία της ένοπλης πάλης των αγροτών της Τελανγκάνα, εφαρμόζοντας τη μαζική γραμμή και οικοδομώντας μαζικές οργανώσεις ιδιαίτερα μετά από την υποχώρηση του κινήματος της Σρικακουλάμ. Μετά την υποχώρηση και το μαρτυρικό θάνατο του Τσάρου Μαζουμντάρ το 1972, συντάχτηκε μια Αυτοκριτική Αναφορά και έγιναν προσπάθειες να δημιουργηθεί μια Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή η οποία τελικά είχε σαν αποτέλεσμα, στη συνεδρίαση της Τοπικής Επιτροπής της Τελανγκάνα το 1976, να σχεδιαστεί ο “Επαναστατικός Δρόμος”. Με βάση την εμπειρία της Ένοπλης Εξέγερσης στην Τελανγκάνα ιδρύθηκε το 1970 η Ένωση Επαναστατών Συγγραφέων, το 1972 ιδρύθηκε η Τζάνα Νάτια Μαντάλι (στμ. Λαϊκό Μέτωπο για το Θέατρο), ένα μεγάλο βήμα μπροστά για τον πολιτισμό, ξεκίνησε το περιοδικό Πιλούπου (στμ. Κάλεσμα), αφιερωμένο στον αγώνα των καταπιεσμένων μαζών και το 1974 ιδρύθηκε η Ένωση Ριζοσπαστών Φοιτητών (ΕΡΦ) .
Στη διάρκεια της κατάστασης Έκτακτης Ανάγκης (στμ το 1975) οι ριζοσπάστες φοιτητές αναγκάστηκαν να βγουν στην παρανομία και σπούδασαν τις αγροτικές σχέσεις στα χωριά κατά το πρότυπο των Μελετών του Χουνάν υπό την καθοδήγηση του Μάο Τσετούνγκ, με αποτέλεσμα μια τεράστια αύξηση στις καταλήψεις γης από τους άκληρους και τους φτωχούς εργάτες γης, ιδιαίτερα τους Νταλίτ και τις καταπιεσμένες τάξεις. Η δεύτερη συνδιάσκεψη της ΕΡΦ στο Βαρανγκάλ κάλεσε φοιτητές και νεολαία να “πάνε στα χωριά”, να προπαγανδίσουν την πολιτική της Νέας Δημοκρατικής Επανάστασης και να βοηθήσουν τους άκληρους αγρότες να καταλάβουν τη γη και να αγωνιστούν για την υπεράσπισή της.
Μια συνάντηση που οργανώθηκε στη Τζαγκιτιάλ το Σεπτέμβρη του 1978 οδήγησε στην κατάληψη γης από 150 χωριά και τη διακήρυξη πως είναι δικαίωμα του λαού να την κατέχει. Από τότε η ιστορία είναι μια συνεχής ταξική πάλη σύμφωνα με τη μαζική γραμμή. Το ΚΚΙ (ΜΛ) Λαϊκός Πόλεμος ιδρύθηκε το 1980 και με βάση την Οπτική της Νταντακαράνια έστειλε μονάδες στη Σιρόντσα της Μαχαράστρα και τη Μπαστάρ της Μάντια Πραντές.
Η Οπτική της Νταντακαράνια οραματίστηκε πως αντίθετα από την απελευθερωμένη βασική περιοχή του Γενάν στην Κίνα, η Ινδική Επανάσταση θα χρειαστεί ίσως περισσότερες περιοχές βάσης για να οδηγηθούμε στη Νέα Δημοκρατική Επανάσταση, στο βαθμό που θα χρειαστεί το άνοιγμα ενός καινούργιου δρόμου για να πετύχουμε το σοσιαλισμό σε παγκόσμιο επίπεδο.
Το 1999 το ΚΚΙ (ΜΛ) Κομματική Ενότητα που ήταν ενεργό στη Βεγγάλη, τη Μπιχάρ, το Δελχί και το Πουντζάμπ συνενώθηκαν με το Λαϊκό Πόλεμο υπό το όνομα ΚΚΙ (ΜΛ) Λαϊκός Πόλεμος. Στις 21 Σεπτέμβρη 2004 το ΚΚΙ (ΜΛ) Λαϊκός Πόλεμος και το Μαοϊκό Κομμουνιστικό Κέντρο, με μακρά ιστορία ταξικής πάλης στη Μπιχάρ και τη Βεγγάλη, συνενώθηκαν και σχημάτισαν το ΚΚΙ (Μαοϊκό). Το ενωτικό συνέδριο του ΚΚΙ (Μαοϊκό) έγινε το 2007. Τα τελευταία δέκα χρόνια ο λαϊκός πόλεμος στη χώρα συνεχίζεται με την καθοδήγηση του ΚΚΙ (Μαοϊκού). Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα διάφορα ΚΚΙ (ΜΛ) κόμματα που συμμετέχουν στις κοινοβουλευτικές εκλογές, ενώ ταυτόχρονα μιλάνε για ένοπλη πάλη, και στο ΚΚΙ (Μαοϊκό) που μένει σταθερό στο μποϊκοτάρισμα των εκλογών και υιοθετεί την ένοπλη πάλη σαν την κύρια μορφή πάλης.
Παρά τα μπρος-πίσω και τα πάνω κάτω, η μαζική γραμμή που υιοθετήθηκε το 1976 ακολουθεί ένα σταθερό δρόμο. Σήμερα παρατηρούμε το κίνημα να δρα σε περισσότερες πολιτείες. Ακόμη και σύμφωνα με την κυβερνητική παραδοχή υπάρχουν οργανώσεις του ΚΚΙ (Μαοϊκού) σε 16 πολιτείες και σε πολλές απ΄ αυτές, ιδιαίτερα στην Νταντακαράνια, τα σύνορα Αντρα Πραντές – Ορίσα, τη Τζαρκάντ και τη Μπιχάρ. Στα Δυτικά Γκατς υπάρχουν ένοπλες συγκρούσεις υποστηριζόμενες από μαζικές οργανώσεις. Και στην Νταντακαράνια υπάρχει η Πολιτοφυλακή Μπουμκάλ που είναι ο Λαϊκός Αντάρτικος Στρατός που προστατεύει τη λαϊκή εξουσία.
Αν και φαίνεται οτι πρόκειται για ένα αγώνα για τη γη στο Ναξαλμπάρι, τη Σρικακουλάμ, ή την Τελανγκάνα στη δεκαετία του ’70, στην πραγματικότητα είναι μια αντιφεουδαρχική, αντιιμπεριαλιστική πάλη με το σύνθημα “η γη σ΄ αυτούς που τη δουλεύουν” και με στόχο την κατάληψη της εξουσίας από το λαό. Γι΄ αυτό οι κομπραδόροι του κέντρου και των πολιτειών φοβούνται και βαφτίζουν τον αγώνα αυτόν σαν “τη μεγαλύτερη εσωτερική απειλή” για το σύστημα και το κράτος. Η ιμπεριαλιστική πολιτική της παγκοσμιοποίησης που υιοθετήθηκε από την ινδική κυβέρνηση το 1991 σαν μια νέα οικονομική πολιτική, απέδειξε την ορθότητα της ναξαλίτικης άποψης πως το κράτος είναι μια συνεργασία κομπραδόρικων, φεουδαρχικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Ο δρόμος που άνοιξε το Ναξαλμπάρι και εφαρμόζεται στη Νταντακαράνια, τη Μπιχάρ, τη Τζαρκάντ, τα σύνορα Άντρα – Ορίσα, στα Δυτικά Γκατς και την Τζανγκαλμαχάλ υιοθετεί ένα εναλλακτικό λαϊκό πρόγραμμα ανάπτυξης που προστατεύει το φυσικό πλούτο και την ανθρώπινη εργασία, που λεηλατούνται από τις πολυεθνικές εταιρίες και τις μεγάλες εταιρίες στην Ανατολική και Κεντρική Ινδία. Όποιο και να είναι το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία – είτε κεντρικά είτε τοπικά – εφαρμόζει την πολιτική της παγκοσμιοποίησης και επομένως οι πατριώτες, οι δημοκράτες, οι οικολόγοι και όλοι όσοι νοιώθουν πως πρέπει να υποστηρίξουν την λαϊκή κυριαρχία, πρέπει να σταθούν αλληλέγγυοι με τους αγώνες των πλατιών λαϊκών μαζών, ιδιαίτερα τους Αντιβάσι, τους Νταλίτ, τους αγρότες, τους εργάτες, τις γυναίκες, τους μουσουλμάνους, τους σπουδαστές και τους ανέργους που είναι ανοργάνωτοι, να οργανωθούν κάτω από την ηγεσία του ΚΚΙ (Μαοϊκού) και άλλων επαναστατικών δυνάμεων υπέρ μια εναλλακτικής πολιτικής – αυτοδύναμης, αυτάρκους, αυτοδιοικούμενης που θα οδηγήσει στη Νέα Δημοκρατική Επανάσταση. Αυτό είναι το όραμα χιλιάδων μαρτύρων που έδωσαν τη ζωή τους ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα και το κράτος.
Η Νέα Δημοκρατική Επανάσταση, το ανεκπλήρωτο δημοκρατικό καθήκον που μας έχει κληρονομηθεί πενήντα χρόνια μετά το Ναξαλμπάρι, είναι η η μόνη ελπίδα που απομένει στις δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας
* Ο Βαραβάρα Ράο είναι ποιητής. Είναι πρόεδρος του Επαναστατικού Δημοκρατικού Μετώπου και της Ένωσης Επαναστατών Συγγραφέων. Έχει κατά καιρούς διωχθεί και φυλακιστεί για τις ιδέες του. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 24 Απριλίου στο ινδικό περιοδικό Outlook, με αφορμή την πεντηκοστή επέτειο της εξέγερσης του Ναξαλμπάρι και την σφαγή στις 25 Μαΐου 1967, για την οποία στην Ινδία διοργανώνονται πλήθος εκδηλώσεων και δράσεων. Η μετάφραση από τον Α.Λ. και η αναδημοσίευση από την “Προλεταριακή Σημαία” έγινε με την άδεια του συγγραφέα.
