Κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επέμβαση στην περιοχή με πρόσχημα το «Ισλαμικό Κράτος»
Από την Τρίτη 23 Σεπτέμβρη, η νέα συμμαχία των «προθύμων» με επικεφαλής τις ΗΠΑ άρχισαν τους βομβαρδισμούς θέσεων των στρατιωτικών δυνάμεων του «Ισλαμικού Κράτους» πέραν του Ιράκ και στο έδαφος της Συρίας. Φυσικά είναι λεπτομέρεια για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό πως και αυτή τη φορά δεν έχει το «φύλλο συκής» μιας απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Μάλιστα, όσον αφορά την Συρία, δεν έχει επιπλεον ούτε την έγκριση της συριακής κυβέρνησης, πράγμα που παραβιάζει κατάφωρα την εθνική κυριαρχία της εν λόγω χώρας και δημιουργεί σοβαρά δεδομένα για την επόμενη μέρα.
Οι ΗΠΑ, λοιπόν, με αρκετά προσεκτικό τρόπο αλλά με εντατικούς ρυθμούς, προετοίμασαν το έδαφος για τη νέα επέμβασή τους στην Μέση Ανατολή. Χώρα- «κλειδί» για τη σύμπυξη της νέας συμμαχίας των «προθύμων» αποδείχτηκε η Σαουδική Αραβία, που είναι και επικεφαλής από το 1981, οπότε και ιδρύθηκε, του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (GCC). Ενας οργανισμός πολιτικοστρατιωτικός στον οποίο συμμετέχουν οι μοναρχίες του κόλπου (η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Κατάρ, το Κουβέιτ, το Ομάν και το Μπαχρέιν) και που έπνιξε στο αίμα τη εξέγερση στο Μπαχρέιν την περίοδο των αραβικών εξεγέρσεων. Μάλιστα, με πρωτοβουλία της Σαουδικής Αραβίας και την υψηλή εποπτεία των ΗΠΑ, έχει ανοίξει από την περίοδο της επέμβασης στη Λιβύη η συζήτηση για την διεύρυνση του GCC και τη μετεξέλιξή του σε ένα είδος αραβικού ΝΑΤΟ, που θα δρα παράλληλα και συμπληρωματικά προς το ΝΑΤΟ, διασφαλίζοντας τα συμφέροντα των ΗΠΑ και την κυριαρχία των αντιδραστικών καθεστώτων της περιοχής. Προοπτική που δεν είναι χωρίς σημαντικές δυσκολίες μιας και υπάρχουν μια σειρά αντιθέσεις μεταξύ των μοναρχιών. Από αυτήν την άποψη, δεν είναι τυχαίο που άνοιξε εκ νέου, μ’ αφορμή την αντιμετώπιση του «Ισλαμικού Κράτους», από τον ίδιο των αμερικανό ΥΠΕΞ, Τζον Κέρι, η συζήτηση για το «αραβικό ΝΑΤΟ», συζήτηση που συμπεριέλαβε την Αίγυπτο των στρατηγών αλλά και την Αλγερία.
Πίσω από τις ΗΠΑ, λοιπόν, στοιχήθηκαν όλες οι χώρες του GCC (εκτός από το Κουβέιτ και το Ομάν) καθώς και η Ιορδανία. Και προστέθηκαν έτσι στην κυβέρνηση του Ιράκ και στο Ιρακινό Κουρδιστάν που ήδη βρίσκονταν σε πόλεμο με το «Ισλαμικό Κράτος». Αυτή η στοίχιση δίνει ένα σημαντικό πλεονέκτημα στην προσπάθεια των ΗΠΑ να εμφανιστεί η επέμβασή τους σαν συμβολή στην θέληση των ίδιων των αραβικών κρατών και όχι μια ακόμη δυτική επέμβαση. Και φυσικά ανοίγει τον δρόμο στην προοπτική που περιγράψαμε πριν (αραβικό ΝΑΤΟ κλπ).
Όσον αφορά την Τουρκία, η εξελισσόμενη προσέγγιση Σαουδικής Αραβίας – Ιράν αλλά κύρια ο κίνδυνος ακόμα μεγαλύτερου επηρεασμού των τοπικών εξελίξεων από το κουρδικό στοιχείο (και οι Κούρδοι της Συρίας χαιρέτιζαν την αμερικανική επέμβαση και στοιχίζονταν στους «πρόθυμους») πίεσαν σημαντικά την ηγεσία της. Έτσι, μέσα σε λίγες μέρες από την έναρξη των βομβαρδισμών, η Τουρκία έκανε στροφή 180ο, ανακοινώνοντας πως θα συνδράμει στην «συμμαχία» με επιμελητεία, αλλά αν χρειαστεί, και στρατιωτικά.
Επίσης, για μια ακόμη φορά, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές μίλησαν και έδρασαν δια των κρατικών τους οντοτήτων, αφήνοντας στο κοινό τους όχημα (την ΕΕ) την αρμοδιότητα να βγάζει ανακοινώσεις καταδίκης των αγριοτήτων του «Ισλαμικού Κράτους». Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός που από την αρχή της συριακής κρίσης έχει επενδύσει πολλά στην επανεμφάνισή του στην περιοχή ήταν από τους πρώτους που «σήκωσε το χέρι». Κύριος στόχος του η προβολή των στρατιωτικών του δυνατοτήτων στον ευρωπαϊκό χώρο σε μια προσπάθεια να ισοφαρίσει τη γερμανική ηγεμονία. Παράλληλα με τα ανοίγματα που κάνει προς το Ιράν, εκμεταλλευόμενος και την αμφιθυμία (δες παρακάτω) των ΗΠΑ, προσπαθεί να φτιάξει ερείσματα και σχέσεις που δεν θα βρίσκονται στην σκιά των Αμερικανών. Η γνωστή… Αγγλία, μετά από μερικές μόνο μέρες σκεπτικισμού, εξορμά και αυτή, από την βάση της στο Ακρωτήρι της κυπριακής Λεμεσού, με τα βομβαρδιστικά της, συνδράμοντας τις ΗΠΑ και τις αραβικές μοναρχίες του κόλπου. Μετά το σκωτσέζικο ντους (που έληξε αισίως για τον αγγλικό ιμπεριαλισμό), η πάλαι ποτέ αυτοκράτειρα έδειξε τα ενωμένα… δόντια της. Όσο για την Γερμανία, πήρε την απόφαση να σπάσει τα ταμπού, στέλνοντας αυτοδύναμα στρατιωτικό υλικό στο Ιρακινό Κουρδιστάν, κάνοντας δηλαδή ένα ακόμη βήμα στη πορεία χειραφέτησης του γερμανικού ιμπεριαλισμού από τις δουλείες του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Φυσικά δεν πιάσαμε την σουρεαλιστική πλευρά των εξελίξεων. Το γεγονός πως οι δυνάμεις που με την πολιτική τους συνέβαλαν στην άνδρωση αυτού του εξαμβλώματος που λέγεται «Ισλαμικό Κράτος», οι δυνάμεις που το εξόπλιζαν συστηματικά με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, είναι οι ίδιες δυνάμεις που τώρα βομβαρδίζουν τις θέσεις του σε Ιράκ και Συρία. Και δεν το κάναμε, διότι είναι ένας ματωμένος σουρεαλισμός που δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά την κυνικότητα του ιμπεριαλισμού και το πόσο αδίστακτος μπορεί να γίνει προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντά του στην περιοχή.
Όπως έχει κατ’ επανάληψη τονιστεί από Αμερικανούς επιτελικούς αξιωματικούς έως τον Ομπάμα, αυτή η επέμβαση θα είναι μακροχρόνια. Οι ΗΠΑ προετοιμάζουν «εαυτούς και αλλήλους» για μια παρατεταμένη επεμβατική δράση στη Μέση Ανατολή, που φιλοδοξεί να οικοδομήσει τις προϋποθέσεις για να την θέσει κάτω από το άρμα τους. Όλοι βέβαια, και μεταξύ αυτών καλύτερα απ’ όλους οι ΗΠΑ, γνωρίζουν πως χωρίς χερσαία επέμβαση τα προηγούμενα φαντάζουν και είναι σε μεγάλο βαθμό σχέδια επί χάρτου. Επιπλέον -και αυτό είναι μάλλον το κατ’ εξοχήν αντικείμενο των προστριβών στα αμερικανικά επιτελεία- όπως έχει αποδείξει η πρόσφατη ιστορία ακριβώς σ΄αυτή την περιοχή (επέμβαση- κατοχή του Ιράκ), ούτε μια χερσαία επέμβαση, ακόμη και κατοχή, διασφαλίζει εκ των προτέρων μια επιθυμητή για τις ΗΠΑ εξέλιξη. Ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε μια ανησυχητική για τους λαούς επιμονή των ΗΠΑ να «τακτοποιήσουν» την περιοχή στη βάση των ευρύτερων στόχων τους για παγκόσμια κυριαρχία. Έτσι είναι πράγματι εντυπωσιακό πως ενώ κρατά το Ιράν έξω από την συμμαχία των «προθύμων», ταυτόχρονα –και εκ των πραγμάτων- συνεργάζεται μαζί του στο έδαφος του Ιράκ και με κοινό στόχο την αντιμετώπιση των τζιχαντιστών. Και πολύ περισσότερο αφήνει όλο και περισσότερο να εννοηθεί πως από την μεριά τους θα επιδειχθεί καλή θέληση για την επίτευξη συμφωνίας πάνω στο πυρηνικό πρόγραμμά του (Ιράν). Αυτή η αντιφατική πολιτική ήταν που πριν ονομάσαμε αμφιθυμία. Αποτελεί ωστόσο μια πολιτική, που μάλλον λόγω ειδικού βάρους του φορέα της, μέχρι στιγμής δείχνει να τους προσφέρει ορισμένα αποτελέσματα.
Στην αντίπερα όχθη, και δεν μιλάμε για το «Ισλαμικό Κράτος», η Ρωσία πιο καθαρά όχι μόνο σε σχέση με την Κίνα αλλά και από την άμεσα ενδιαφερόμενη συριακή ηγεσία, έθεσε στο τραπέζι τα πραγματικά ζητήματα που αφορούν τη νέα αυτή αμερικανική επέμβαση. Όχι γιατί έπιασε καμιά κρίση ειλικρίνειας τον ρώσικο ιμπεριαλισμό, αλλά γιατί διαβλέπει τους σοβαρούς κινδύνους που απορρέουν από αυτήν την κίνηση των ΗΠΑ για τα δικά του συμφέροντα. Κατ’ αρχήν, η Ρωσία έχει καθαρό πως οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί που έχουν επεκταθεί στη συριακή επικράτεια δημιουργούν προηγούμενο. Ώστε σε μια επόμενη φάση να νομιμοποιηθεί -εάν επιλεγεί- μια πλήρης αμερικανική επέμβαση στην Συρία. Επιπλέο είναι ανησυχητικό για τη Ρωσία, πως το καθεστώς Άσαντ, παρά τις αρχικές του δηλώσεις, τελικά δεν αντέδρασε στους αμερικανικούς βομβαρδισμούς στο έδαφος της Συρίας. Αλλά –χωρίς να δώσει βέβαια επίσημα την έγκρισή του- δήλωσε πως «θα υποστηρίξει κάθε διεθνή προσπάθεια με στόχο την καταπολέμηση της τρομοκρατίας». Είναι μόνο ότι ευελπιστεί (η συριακή ηγεσία) πως οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί θα ανοίξουν τον δρόμο για την προέλαση των δικών της στρατευμάτων ή απηχούν και σκέψεις (ανόητες) για εξευμενισμό των ΗΠΑ με αντάλλαγμα μια επαναδιαπραγμάτευση των αναμεταξύ τους σχέσεων (και εδώ παίζει ρόλο το κλίμα που έχει δημιουργηθεί με την αμερικανοϊρανική προσσέγγιση);
Όπως όλα δείχνουν είμαστε στις πρώτες ημέρες μιας μεγάλης ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ. Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές με πρόσχημα το «Ισλαμικό Κράτος» -το οποίο αναγορεύτηκε αριστοτεχνικά από τους ίδιους και τα δυτικά Μαζικά Μέσα Αποβλάκωσης στον νέο παγκόσμιο εχθρό- επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τις ανισορροπίες που έχει παράξει η δικιά τους πολιτική των επεμβάσεων και των πολέμων στην ίδια περιοχή, για να αναπαράγουν και αν είναι δυνατόν να επεκτείνουν αλλά και να αναβαθμίσουν ποιοτικά τον έλεγχο και την επικυριαρχία τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Πατώντας πάνω στις νέες εκατόμβες αθώων θυμάτων που θα δημιουργούν οι βόμβες τους. Η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης που δίνει για πολλοστή φορά «γη και ύδωρ» στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, δεν είναι μόνο κοντόθωρη αλλά και άκρως επικίνδυνη για τα λαϊκά συμφέροντα. Και πρέπει χωρίς δισταγμό να καταγγελθεί σαν τέτοια.
