Οι πρόσφατες τρομοκρατικές δράσεις στην Ευρώπη και κυρίως στη Μ. Βρεττανία και Γαλλία έχουν αναβιώσει την ισλαμοφοβία και μια έχθρα, τουλάχιστον, απέναντι στους μετανάστες, που κατακλύζουν τη γηραιά ήπειρο αναζητώντας ένα μεροκάματο. Είναι όμως τα πράγματα έτσι όπως μας τα παρουσιάζουν οι κυρίαρχοι του πλανήτη;
Προφανώς και προκαλεί φρίκη σε κάθε λαϊκό άνθρωπο να βλέπει κάποιον που σφάζει όποιον βρει μπροστά του ή να τον κυνηγάει με ένα αυτοκίνητο να τον λιώσει. Το ίδιο και η φασιστικής έμπνευσης επιλογή να ανατινάζεται κάποιος μέσα σε ένα στέκι ή μια συναυλία νεολαίων. Πρόκειται για ενέργειες που σίγουρα δεν θα έκανε κάποιος που έμαθε να αγωνίζεται για τα δίκια του στηριζόμενος στον λαό και τους εργαζόμενους.
Κανείς από τους εκφραστές του σάπιου συστήματος δεν τολμά να αναζητήσει τους πραγματικούς λόγους που οδηγούν κάποιον να αποδεχτεί να διαμελιστεί θεωρώντας ότι θυσιάζεται για έναν σκοπό. Σήμερα, λαοί ξεκληρίζονται και χώρες καταστρέφονται από τις αποφάσεις των ιμπεριαλιστών να ανατρέψουν όποιον κρίνουν ότι δεν κάνει για τη δουλειά τους –παρ’ όλο που μπορεί να τον είχαν επιλέξει οι ίδιοι ως ηγέτη- καθώς ξανατίθεται επί τάπητος το μοίρασμα των αγορών σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Αυτή η διαδρομή, που περνάει στα ψιλά ή χρησιμοποιείται για να καταγγελθεί ο αντίπαλος ιμπεριαλιστής, χάνεται από τις αναλύσεις τους. Έτσι, η ερμηνεία εξαντλείται στην ψυχολογία ή τον θρησκευτικό φανατισμό όλων των άλλων πλην των… χριστιανών.
Προκύπτει, λοιπόν, μια ερμηνεία για παράφρονες ή φανατικούς τζιχαντιστές, που ως «μοναχικοί λύκοι» εφορμούν στις δυτικές κοινωνίες, όποτε αφυπνιστούν από… μυστήρια μηνύματα της Αλ Κάιντα ή του ISIS. Περιέργως, όλοι αυτοί συνήθως είναι καταγεγραμμένοι στις μυστικές υπηρεσίες και εκ των υστέρων αποκαλύπτεται ότι όλο και κάποια υπηρεσία είχε έγκαιρα ενημερώσει για τις διαθέσεις τους, τους φίλους τους, τα στέκια που σύχναζαν, τα ταξίδια που έκαναν. Υπάρχει λοιπόν το ενδεχόμενο… χρήσιμης τρομοκρατίας από τους ίδιους που τους εκτελούν στη συνέχεια; Δεν είμαστε πράκτορες και η συνωμοσολογία δεν δίνει και τις καλύτερες απαντήσεις. Όμως, ούτε ανυποψίαστοι είμαστε ούτε ανίκανοι να δούμε τα πολιτικά δεδομένα που δημιουργούν αυτά τα αιματοκυλίσματα των «μοναχικών λύκων».
Κι αν λοιπόν αυτή είναι μια μορφή τρομοκρατίας που το τελευταίο διάστημα πύκνωσε την παρουσία της, από την άλλη, η εισβολή σε μια χώρα, η ισοπέδωση πόλεων και χωριών από γιγαντοβόμβες, όπως αυτή που επαίρεται ότι κατέχει ο Τραμπ αλλά και ανάλογες των Ρώσων, πώς περιγράφονται αν όχι κρατική-ιμπεριαλιστική τρομοκρατία; Μια τρομοκρατία που βίωσαν εκατομμύρια Ιρακινών, Σύριων, Λιβύων, Υεμένιων και τράβα κορδέλα, με εκατοντάδες νεκρούς και εκατομμύρια εκπατρισμένους. Προφανώς, η Δύση και η Ρωσία δεν ευαισθητοποιούνται γι’ αυτή την τρομοκρατία, μιας και τη βαφτίζουν «αποκατάσταση δημοκρατίας» ή «υπεράσπιση καθεστώτος» εκλεγμένου, αναλόγως την πλευρά που βρίσκονται.
Και η τρομοκρατία απέναντι στους λαούς δεν σταματάει εδώ. Η κρατική καταστολή- τρομοκρατία εξαπολύεται από την κυρίαρχη αστική τάξη απέναντι στους εργαζόμενους, τη νεολαία, τον λαό που διεκδικούν τα δίκια τους. Η εργοδοτική τρομοκρατία κυριαρχεί στους χώρους εργασίας οδηγώντας την εργατική τάξη και κάθε εργαζόμενο στη μακροχρόνια ανεργία ή στη μισθωτή εξαθλίωση, με κάθε κατάχτηση ωραρίου, αξιοπρέπειας, σταθερότητας στη δουλειά να έχει καταργηθεί. Πώς ερμηνεύεται αυτή η τρομοκρατία από όλα τα κοράκια των ειδικών; Ούτε αυτή, λοιπόν, κατά τους αναλυτές, ερμηνεύει την αντιπάθεια και το μίσος που αναπτύσσεται στη νεολαία και στους εργαζόμενους απέναντι σε αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα. Και εδώ βεβαίως καταγράφονται εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και σακατεμένοι άνθρωποι.
Όλα τα παραπάνω παραλείπονται στις βαθυστόχαστες αναλύσεις τους και προβάλλεται μόνο ο αποτροπιασμός, που έτσι κι αλλιώς γεννάει η ανατίναξη ενός… τζιχαντιστή μέσα στο πλήθος -που, όπως είπαμε, όχι απλά δεν δικαιολογείται αλλά αποτελεί φασιστική έκφραση «διαμαρτυρίας», όποια διαμαρτυρία και αν επικαλείται ο δράστης. Και παραλείπονται γιατί δεν πρέπει να στραφεί η οργή των λαών απέναντι σε αυτούς που αποτελούν παγκόσμιους τρομοκράτες, τους ιμπεριαλιστές, αλλά για να μπορέσουν να προωθηθούν αντιδραστικές, φασίζουσες πολιτικές ως μέσο απάντησης σε αυτήν. Η χρήση θρησκευτικών ή εθνικιστικών ερμηνειών επιτρέπει στο σύστημα να προφυλάσσει τον εαυτό του από τις συνέπειες της εκμετάλλευσης που το ίδιο παράγει, οδηγώντας την οργή σε βολικούς γι’ αυτό διεξόδους.
Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να ‘ναι ότι μετά από κάποιο τέτοιο χτύπημα η μόνη συζήτηση που αναπαράγεται είναι αν θα πρέπει η «δυτική δημοκρατία» να θυσιάσει κάποια ατομικά και δημοκρατικά δικαιώματα προς όφελος του… δημόσιου καλού. Έτσι, στις δυτικές μητροπόλεις ο στρατός πλέον ανακηρύσσεται προστάτης των πολιτών, νέα αντιτρομοκρατικά νομοσχέδια θα ψηφιστούν με περιστολή κι άλλων δικαιωμάτων, νέοι μηχανισμοί παρακολούθησης και καταστολής θα επινοηθούν… κι η «επιβολή έκτατης κατάστασης ανάγκης» τείνει να μονιμοποιηθεί. Η πρόσφατη προσπάθεια της κυβέρνησης να περάσουν τέτοιες αντιλαϊκές τροπολογίες στα άρθρα 187 και 187Ατου ΠΚ, στο πρόσφατο νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης περί εγκληματικών οργανώσεων και περί τρομοκρατίας, που προέβλεπαν με πολύ γενικό τρόπο την περαιτέρω ποινικοποίηση του δημόσιου λόγου, δείχνει πού αποβλέπει όλη αυτή η τρομολαγνία που διαχέεται και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Κοινός αποδέκτης όλης αυτής της πολύπλευρης τρομοκρατίας είναι πάντα οι λαοί. Η προώθηση της φασιστικοποίησης στις δυτικές δημοκρατίες έχει «ανάγκη» από τέτοιες… δράσεις ακόμη κι αν φορούν τον μανδύα του αντικαπιταλισμού, όπως έγινε με την πρόσφατη απόπειρα στον Παπαδήμο ή παλιότερα με βολές ρουκετών και καλάσνικοφ. Κάθε ενέργεια που δρα εξ ονόματος τάχα του λαού αγνοώντας το επίπεδο συνείδησης που έχει κατακτηθεί από το λαϊκό και εργατικό κίνημα, ρίχνει απλώς νερό σε αυτόν τον μύλο της φασιστικοποίησης. Όσο κι αν προσπαθούμε να τις δούμε στην αυτονομία τους, πολιτικά οδηγούμαστε ότι δεν είναι και τόσο «καθαρές» δράσεις. «Βρωμάνε» από μακριά και δεν πείθουν. Η ευκολία που οι μηχανισμοί ανακαλύπτουν σε ελάχιστο χρόνο τους υπεύθυνους αλλά και οι σχέσεις που κατά καιρούς αποκαλύπτονται μεταξύ θυτών και μηχανισμών, δεν μας επιτρέπουν να χουμε αυταπάτες για τους πολιτικούς στόχους αυτών των ενεργειών αλλά και για τους ίδιους τους δράστες.
