Πλησιάζει τους δύο μήνες η ζωή της νέας συγκυβέρνησης στη χώρα και γίνονται μέρα με τη μέρα όλο και πιο φανερές οι δύο πλευρές στις οποίες βασίζει την παρουσία της και επιχειρεί να στήσει και να εδραιώσει την πολιτική της. Από τη μια, σταθερά αναβαθμίζει την υποταγή της στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις. Ήδη στο Γιούρογκρουπ της 9 Μάρτη –τις αποφάσεις του οποίου η κυβέρνηση χαρακτήρισε «καλές»!- έγινε το βήμα της άμεσης προώθησης της «τεχνικής διαπραγμάτευσης». Δηλαδή της μορφοποίησης συγκεκριμένων νέων μέτρων καταλήστευσης του λαού και της χώρας, στη βάση της απόφασης της 20ής Φλεβάρη και της ακατάπαυστα εμπλουτιζόμενης «λίστας Βαρουφάκη».
Από την άλλη, η συγκυβέρνηση συνεχίζει με ένα αλαλούμ «φιλολαϊκών» εξαγγελιών, με «αγωνιστικές δηλώσεις» υπουργών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, με επικοινωνιακά κόλπα που «καταργούν» την τρόικα, τα μνημόνια κλπ να εκπέμπει παραπέτασμα καπνού που θα συγκαλύπτει την πρώτη –βασική και πραγματική- πλευρά της πολιτικής της. Βέβαια, και αυτές οι «φιλολαϊκές εξαγγελίες» όταν γίνονται συγκεκριμένες -όπως στο νομοσχέδιο για την «ανθρωπιστική κρίση»- αναδεικνύονται ως ανύπαρκτες, χωρίς κανένα πραγματικό αντίκρισμα για την τεράστια μάζα των εξαθλιωμένων, αλλά με συγκεκριμένη και δηλητηριώδη πολιτική στόχευση ενάντια στο λαό και στη συνείδησή του. Ενώ άλλες ανάλογες διακηρύξεις που η κυβέρνηση θέλει να εμφανίζει ως «θετικές» -όπως, π.χ., το σχέδιο μετακίνησης των δημοσίων υπαλλήλων- πρόκειται, και στο βαθμό που υλοποιηθούν, να αποδειχτούν εξαιρετικά επώδυνες για τα εργασιακά δικαιώματα και συμφέροντα των εργαζομένων.
Σε κάθε περίπτωση και καθώς ο χρόνος τρέχει, όπως διαρκώς επισημαίνουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, καθημερινά η κυβερνητική πορεία προσεγγίζει το όριο στο οποίο η πραγματική της πολιτική συναντάει τη δεύτερη πλευρά της. Το όριο στο οποίο τα υπό διαμόρφωση νέα μέτρα για τις ιδιωτικοποιήσεις, την αύξηση του ΦΠΑ, το τσεκούρωμα της κοινωνικής ασφάλισης και όσα άλλα προστεθούν θα γκρεμίσουν το φιλολαϊκό επίχρισμα και θα πνίξουν την υποτιθέμενη «ανάσα αξιοπρέπειας» που «παρέχει» στο λαό η… κυβερνητική πολυφωνία. Το αν το σημείο αυτό θα είναι «τοίχος απογοήτευσης» για το λαό ή ρήγμα που θα τροφοδοτήσει το φούντωμα και την ανάπτυξη των αγώνων του κρίνεται σήμερα και καθημερινά σε πολιτικό και κινηματικό επίπεδο από το αν προετοιμάζεται και οργανώνεται ο λαός και τα μαχόμενα τμήματά του για αυτό που πραγματικά βρίσκεται μπροστά μας.
Η πορεία της υποταγής
Αφού λοιπόν στις 20/2 η κυβέρνηση υπέγραψε… το σεβασμό της στους «θεσμούς»-ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και την πολιτική που επιβάλλουν στη χώρα, αφού δεσμεύτηκε στην άρνηση των «μονομερών ενεργειών», στην επίτευξη επιτυχούς αξιολόγησης του «τρέχοντος προγράμματος», ήρθε η ώρα και με συνοπτικές διαδικασίες στις 9 του Μάρτη -και καταγγελλόμενη ότι καθυστέρησε- να βάλει μπρος την πρακτική εφαρμογή αυτής της συμφωνίας που ανοίγει το δρόμο στη νέα επίθεση. Η «ώρα ήρθε» βέβαια με τη βοήθεια της απειλής της πιστωτικής ασφυξίας καθώς οι «εταίροι» συνεχίζουν και θα συνεχίσουν ακατάπαυστα τους εκβιασμούς τους. Ακόμα και μετά την 9/3 και παρ” όλο που ο Βαρουφάκης δηλώνει «περιχαρής» που ήρθε η ώρα να γίνει η δουλειά και ο Τσίπρας βεβαιώνει πως «είναι καλά τα νέα», τα ιμπεριαλιστικά κέντρα κλιμακώνουν την επιθετικότητά τους. Παράλληλα η ελληνική πλευρά, έστω και «στο πλάι» της γραμμής της υποταγής της, αναπαράγει γκρίνιες και «ενστάσεις».
Δεν πρόκειται μόνο για τις ανάγκες καλλιέργειας ενός «άλλου προφίλ» χειρισμού των εσωτερικών στον ΣΥΡΙΖΑ προβλημάτων και ανατροφοδότησης στο λαό της απάτης της διαπραγμάτευσης. Όλα αυτά αφορούν και μια πραγματική αντίθεση και «αιτήματα» της αστικής τάξης απέναντι στους πάτρωνές της. Είχαν εξάλλου εκδηλωθεί και όλο το προηγούμενο διάστημα. Με τον «αντιμνημονιακό» Σαμαρά πριν από τις εκλογές του 2012 και τις εξελίξεις σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Με τη «διαπραγμάτευση», που αναζητούσε «έξοδο» από τα μνημόνια αλλά κόλλησε και δεν «έβγαινε» στα Παρίσια τους μήνες πριν από τις τελευταίες εκλογές. Μάλιστα η κυβέρνηση Σαμαρά–Βενιζέλου είχε μιλήσει ακόμα και για «αποσύνδεση» από το ΔΝΤ, ποντάροντας σε μια αυξημένη «στήριξη-κατανόηση» των Ευρωπαίων. Το σχέδιο ως γνωστόν ναυάγησε και πρόσφατα ο Σόιμπλε δήλωσε πως «το ΔΝΤ παραμένει», επιβεβαιώνοντας και δημόσια πως παραμένει σε ισχύ ο συμβιβασμός του ’74, δηλαδή η διπλή αμερικανοευρωπαϊκή εξάρτηση της χώρας.
Προφανώς αυτό δεν κρίνεται πριν από όλα με βάση τις εγχώριες επιθυμίες αλλά στη βάση των γενικότερων ζητημάτων που αντιμετωπίζουν οι ιμπεριαλιστές, του δικού τους συσχετισμού δυνάμεων και του ανταγωνισμού τους στη χώρα και στην ευρύτερη περιοχή. Από τις Βαλτικές χώρες (όπου έγινε τις τελευταίες ημέρες μεγάλη αμερικάνικη «απόβαση») που συνδέονται άμεσα με το μέγα Ουκρανικό ζήτημα ως τη Μ.Ανατολή και τη Β.Αφρική.
Ωστόσο η αστική τάξη με τα ανερμάτιστα και υποτελή χαρακτηριστικά της συνεχίζει να ελπίζει πως μπορεί και να επωφεληθεί από τις διακυμάνσεις των αντιθέσεων των προστατών της. Και για να μην «αδικούμε» τη νέα συγκυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ, οι μικροί και μεγάλοι τυχοδιωκτισμοί, η «στρατηγική» (!) τα ακουμπάμε σε αυτόν ή εκείνον για να υπερασπίσουμε τα συμφέροντά μας έναντι του άλλου ιμπεριαλιστή δεν είναι καθόλου πρωτόγνωροι για την αστική τάξη της χώρας και το αστικό πολιτικό προσωπικό της. Αντίθετα, αποτελούν βασικό στοιχείο όλης της πορείας τους και της πολύ πρόσφατης (όπως, π.χ., η κυβέρνηση Σαμαρά θα «έλυνε» το ζήτημα των ΑΟΖ με ευρωπαϊκές πλάτες έναντι των ΗΠΑ) και βέβαια της παλιότερης.
Τέτοιες επιθυμίες, ανιστόρητες και επικίνδυνες για το λαό αντιλήψεις εκφράζει και σήμερα η κυβέρνηση, που θέλει να «αξιοποιήσει τη γεωπολιτική δυναμική της χώρας», που είναι «αντι-μερκελιστική», που τάχα κάνει «ανοίγματα» (!) σε Ρωσία, Κίνα κοκ.
Αν κάτι είναι βέβαιο είναι ότι αυτό το υποτιθέμενο γαϊτανάκι των αντιρρήσεων έχει όρια. Αυτά που προσδιορίζει αφενός η εξάρτηση, οι πραγματικοί δηλαδή οικονομικοί, πολιτικοί, στρατιωτικοί όροι επικυριαρχίας των ιμπεριαλιστών, και που έχουν ήδη φανεί στην υποταγή της νέας κυβέρνησης. Αλλά και αυτά που βάζει το πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων της Δύσης στη συγκεκριμένη φάση στη χώρα και στην περιοχή, που εκδηλώθηκαν ήδη και αυτά από όσους (όπως η Γαλλία, οι ΗΠΑ, το ΔΝΤ) υποτίθεται ότι θα στήριζαν τις κυβερνητικές επιδιώξεις έναντι του Βερολίνου. Και αυτό που βρίσκεται ήδη στον ορίζοντα δεν είναι μια ευέλικτη στάση της Γερμανίας έναντι των αναγκών και των ιδιομορφιών της κυβέρνησης ή των αναγκών «αιμοδότησης της αγοράς» (όπως έλεγε και ο Σαμαράς), αλλά το αντίθετό του. Μια αποφασιστική επιθετική ιμπεριαλιστική κίνηση από την ευρωπαϊκή (γερμανική) πλευρά που θα σπρώξει την κυβέρνηση στο βήμα της απόλυτης συμμόρφωσης και της ενεργητικής προώθησης της νέας επίθεσης.
Το πακέτο Ντράγκι και ακόμα περισσότερο η ακόμα μια αναβολή που πήρε (η ιμπεριαλιστική και πυρηνική) Γαλλία για την «τακτοποίηση των δημοσιονομικών της» δεν είναι βέβαια «νέος άνεμος» στην ΕΕ. Αλλά επιβεβαίωση του χαρακτήρα της ως ιμπεριαλιστικού συνασπισμού και των άνισων συναλλαγών στο πλαίσιό της, που γίνονται θηριώδεις σε εποχές κρίσης και εννοείται σε βάρος των εξαρτημένων χωρών της περιφέρειας όπως η Ελλάδα.
Η ανάγκη της μαζικής πάλης και η «αριστερή» άρνησή της
Με όλα τα παραπάνω καθόλου δεν προεξοφλούμε πως οι εξελίξεις θα είναι «γραμμικές και συνεχείς» το επόμενο διάστημα. Αυτό πριν από όλα δεν το προεξοφλεί η σημερινή κυβερνητική «ανορθογραφία» που με βάση τα εγγενή χαρακτηριστικά της δεν μπορεί να εγγυηθεί -για λογαριασμό- του συστήματος πως θα αντέξει τη μετεξέλιξη που απαιτείται να υποστεί και για την οποία καταρχήν προορίζεται. Παράλληλα, κουτσό και κουτσουρεμένο είναι συνολικά το πολιτικό σύστημα, με τις διεργασίες εντός της ΝΔ να αντανακλούν τις ευρύτερες συστημικές ανησυχίες και αντιθέσεις για το «τι θα χρειαστεί» και «πόσο γρήγορα» θα χρειαστεί. Το Ποτάμι σπεύδει διαρκώς να καταθέτει τη διαθεσιμότητά του να υπηρετήσει την αντιδραστική τροχιά –αν και κάπως ευρωμονόπλευρα- αλλά σίγουρα δεν φτάνει μόνο του.
Το ΠΑΣΟΚ αναζητά τη συνέχειά του, τη σύμπλευση και συνένωσή του με δυνάμεις για την ανασύσταση της κεντροαριστεράς. Η επιχείρηση «δίκη της Χ.Α.» αποτελεί σημαντική παράμετρο στην αναζήτηση δυνάμεων που θα στηρίξουν την επίθεση και τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις. Όλα αυτά τα δεδομένα αφήνουν ανοιχτά πολλά ενδεχόμενα για το πώς για άλλη μια φορά θα επιβεβαιωθεί πως «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα» σε βάρος του λαού, των ζωτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του.
Και η (μη κυβερνώσα) Αριστερά; Όσον αφορά το ΚΚΕ, αρκείται να «εξηγεί» στο λαό τα «λάθη» που (ο λαός) έκανε, προσδοκώντας ίσως να τα «διορθώσει» ο λαός με την ψήφο του στην επόμενη ευκαιρία. Ούτε που διανοείται η ηγεσία του κόμματος αυτού πως στο φούντωμα των κοινοβουλευτικών αυταπατών και μέσα από αυτές στην ανάδειξη της σημερινής κυβέρνησης συνέδραμε αποφασιστικά η ίδια όλα τα προηγούμενα χρόνια με την άρνηση της κατεύθυνσης της μαζικής πάλης, ακόμα και με την υπονόμευσή της σε μια σειρά περιπτώσεις. Όπως επίσης δεν μπορεί να αντιληφθεί πως με το να καιροφυλακτεί σήμερα ελπίζοντας σε μια αλλαγή των κοινοβουλευτικών συσχετισμών καθόλου δεν απαντά στη δυναμική και τις απαιτήσεις της κατάστασης που διαμορφώνεται.
Από την άλλη, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιμένουν να εμπνέονται από τις γκρίνιες και τις διαμαρτυρίες της αστικής τάξης μέσω ΣΥΡΙΖΑ. Είτε καλώντας το λαό «να επιβάλει στην κυβέρνηση μαχητική γραμμή» και μάλιστα μετά την απόφαση του Γιούρογκρουπ της 20/2 («ΠΡΙΝ» 1/3/15). Είτε ανασυστήνοντας την… ΕΛΕ με τη «Διαγραφή του χρέους τώρα!» τροφοδοτώντας σε ένα αγωνιστικό δυναμικό νέο γύρο των ηττημένων (αυτ)απατών.
Απέναντι σε όλα αυτά, στην κατεύθυνση της μαζικής αντίστασης και διεκδίκησης, στην προοπτική της ανατροπής της επίθεσης και της ανάδειξης της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας σε δύναμη αναμέτρησης με το σύστημα, οι εξελίξεις απαιτούν την πλατιά ανάδειξη μέσα στο λαό και στη νεολαία, στους χώρους δουλειάς, ζωής και σπουδών, βασικών πολιτικών κατευθύνσεων:
