Η κυβέρνηση προχωρεί ακάθεκτη στην επίθεσή της ενάντια στους δημοσίους υπαλλήλους. Τα κυριότερα εργαλεία που χρησιμοποιεί για την επίτευξη των στόχων της είναι οι συνεχιζόμενες διαθεσιμότητες-απολύσεις (7.000 προγραμματίζονται έως το τέλος του έτους) και η κακόφημη αξιολόγηση. Μάλιστα η τελευταία αναδεικνύεται σε ένα πραγματικό «πολυεργαλείο» με βασικές επιδιώξεις τις στοχευμένες πλέον -και όχι οριζόντιες- απολύσεις, την κατάργηση λειτουργιών-υπηρεσιών και την ιδιωτικοποίησή τους, την εξατομίκευση των μισθών-αμοιβών και το χτύπημα της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης και των συνδικάτων.
Η αναβολή λίγες εβδομάδες του αρχικά προβλεπόμενου χρονοδιαγράμματος οφειλόταν σε προεκλογικές σκοπιμότητες και στη συνειδητή πρόθεση να συμπέσουν οι καταληκτικές ημερομηνίες με τις καλοκαιρινές άδειες των εργαζομένων, για ευνόητους λόγους. Παράλληλα σκληραίνει τη στάση της απέναντι σε όσους αγωνίζονται με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την αντιμετώπιση διά πυρός και σιδήρου του ηρωικού αγώνα των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών και την ανώτατη Δικαιοσύνη σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, ωστόσο, βρίσκονται σε αναβρασμό, πράγμα που εκφράζεται σχετικά μαζικά στις συνελεύσεις που πραγματοποιούνται, αφού όλες τάσσονται ενάντια στην αξιολόγηση και στις συνέπειές της. Σε αυτό ακριβώς το σημείο παρεμβαίνει η συνδικαλιστική ηγεσία προσπαθώντας να περάσει τη γραμμή της «ανυπακοής» και του «να μείνει ο νόμος στα χαρτιά», στην ουσία ρίχνοντας το μπαλάκι στους ίδιους τους εργαζομένους και εξατομικεύοντας στάσεις και συμπεριφορές. Πρόκειται για συνειδητή προσπάθεια αποπροσανατολισμού και τελικά αναποτελεσματικότητας, υπεκφυγή από τις εμφανείς απαιτήσεις της πάλης.
Η προσεκτική παρατήρηση του πώς προχωράει η αξιολόγηση στην εκπαίδευση που βρίσκεται ένα κλικ πιο μπροστά επιβεβαιώνει την άποψή μας. Οι νόμοι ανατρέπονται με μαζικούς, παρατεταμένους και αποφασιστικούς αγώνες, με όξυνση της ταξικής πάλης και της σύγκρουσης. Από αυτήν την άποψη, δεν μας προξενεί καθόλου εντύπωση η ταύτιση-συμπόρευση του συνόλου της αστικής και ρεφορμιστικής συνδικαλιστικής ηγεσίας και όχι μόνο στη γραμμή της «απειθαρχίας». Αρνούνται έναν απεργιακό ξεσηκωμό που μπορεί να δώσει ουσιαστική απάντηση σε μια κεντρική επιλογή συνολικά του συστήματος.
Ακόμα και αυτές οι απεργίες που πραγματοποιούνται σε κλάδους-χώρους (π.χ. υγειονομικοί) ενάντια στην αξιολόγηση προκύπτουν ύστερα από πίεση πρωτοβάθμιων σωματείων και συγκεκριμένων δυνάμεων -μεταξύ των οποίων και της Ταξικής Πορείας-, που θέτουν τα ζητήματα στην πραγματική τους διάσταση, χωρίς να υποτιμούν τους παράγοντες που συνθέτουν το πρόβλημα και τη λύση του.
Μπορούν άραγε οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο να αποτρέψουν την αξιολόγηση, στην ουσία να ανατρέψουν τον σχετικό νόμο; 400.000 εργαζόμενοι δεν είναι αρκετοί να πραγματώσουν ένα σοβαρό αγώνα με προοπτική νίκης; Η καλλιεργούμενη ηττοπάθεια, μοιρολατρία, πώς στ” αλήθεια μπορεί να σπάσει; Μα, μέσα απ” την ένταση της αντιπαράθεσης με απόψεις συμβιβασμού και υποταγής, απ” τα κάτω, στους χώρους δουλειάς και στα σωματεία. Με συντονισμό συνδικάτων, πολιτικο-συνδικαλιστικών δυνάμεων και εργαζομένων στην κατεύθυνση ΑΠΕΡΓΙΑΚΟΥ ΞΕΣΗΞΩΜΟΥ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ-ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ 425Ο.
Το δικαίωμα στη μόνιμη, πλήρη και σταθερή δουλειά δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης από κανέναν. Το ξεπέρασμα της συνδικαλιστικής ηγεσίας και της γραμμής της είναι όρος για να παραμεριστούν τα «εκ των έσω» προβλήματα και να αντιμετωπιστεί κατάματα η επίθεση των «απέναντι». Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο μπορούν να δώσουν τελικά τη λύση. Ας τους εμπιστευθούμε, ας τους διευκολύνουμε και ας συμβάλουμε αποφασιστικά στην ανάπτυξη του κινήματός τους.
ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!
