Μετά από δύο μέρες άγριας καταστολής, η νέα κοσμοπλημμύρα της πλατείας Συντάγματος αποφασισμένης να συνεχίσει τον αγώνα για να ανατραπεί το «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα», ακόμη και μετά την ψήφισή του, δημιουργεί μεγάλες ελπίδες για το λαϊκό κίνημα. Παράλληλα, όμως, τίθενται και μια σειρά ζητήματα για τη συνέχισή του.
Η παραμονή χιλιάδων λαού στην πλατεία και η επιμονή τους, παρά τις ως τώρα συνήθεις πρακτικές να σταματάει ένας αγώνας με την ψήφιση του όποιου νόμου, δείχνει ότι η φράση «δεν πάει άλλο» ισχύει 100%, ότι ο λαός μας δεν αντέχει και δεν ανέχεται άλλη επίθεση στη ζωή και στα δικαιώματά του. Δείχνει και τις δυνατότητες που έχουν οι λαϊκοί αγώνες να κατακτούν νίκες.
Θεωρούμε ότι το αμέσως επόμενο διάστημα το κίνημα αυτό δεν τελειώνει. Θα αποκτήσει άλλα χαρακτηριστικά και συνέχεια μιας και η επίθεση δε σταματά με την ψήφιση του νέου μνημονίου και του εφαρμοστικού νόμου αλλά θα συνεχιστεί με την εξειδίκευση και την εφαρμογή του. Εφαρμογή που θα φέρει ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση του λαού και υποθήκευση του μέλλοντός του.
- Το ξεπούλημα δημόσιων υπηρεσιών και ΔΕΚΟ, που θα διογκώσουν την ανεργία (εκτός από τις 83.000 απολύσεις που έχουν ήδη γίνει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, το «μεσοπρόθεσμο» προβλέπει επιπλέον 150.000 απολύσεις) και μεγάλη ακρίβεια στις παρεχόμενες υπηρεσίες σε συνδυασμό με το ξεπούλημα-παράδοση γης και σχεδόν κάθε περιουσιακού στοιχείου στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, δημιουργούν ένα μέλλον εφιαλτικό για το λαό και τα παιδιά του. Ένα μέλλον που θα εξαρτάται απόλυτα από τις διαθέσεις και τις κρίσεις των ιμπεριαλιστών και τις ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου.
-Η μεγάλη φορομπηξία (μείωση αφορολόγητου, έκτακτοι φόροι για τρία χρόνια σε όλους ανε-ξάρτητα από εισόδημα, μόνιμο «χαράτσι» στους ελεύθερους επαγγελματίες, φόρος ακίνητης πε-ριουσίας στα 200.000 ευρώ κ.ά.) με τα έκτακτα και μόνιμα χαράτσια «σωτηρίας» της χώρας και δήθεν «αλληλεγγύης» στους άνεργους των οποίων όμως «αυστηροποιούν» τα κριτήρια για το επί-δομα μειώνοντάς το παράλληλα.
-Η κατάργηση της δημόσιας δωρεάν παιδείας (σχέδιο Διαμαντοπούλου που κατατέθηκε αμέ-σως μετά την 48ωρη) και της δωρεάν υγείας (ανακοινώσεις Λοβέρδου για κατάργηση έως και 4000 κλινών).
Όλα αυτά και άλλα πολλά που μας ετοιμάζουν κάνουν όλο και πιο δύσκολη τη χειραγώγηση της οργής του λαού και της νεολαίας. Οι γενικευμένες και επιμέρους συγκρούσεις θα γίνουν αναπόφευκτες.
Αυτό που χρειάζεται να δούμε ως κίνημα από ’δω και πέρα είναι το πώς η οργή αυτή και το αγωνιστικό κλίμα των πλατειών θα περάσει και στους εργασιακούς χώρους όπου η επίθεση κατά των μισθών (προτάσεις ακόμη και μειώσεις έως 35%, μη πληρωμή τους για μήνες), κατά του ωραρίου (οι ελαστική και εκ περιτροπής εργασία πια είναι κυρίαρχη) και οι αθρόες απολύσεις δίνουν και παίρνουν με ελάχιστες αντιδράσεις. Η συγκρότηση των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς με την ενίσχυση και το ζωντάνεμα των σωματείων, με νέες μορφές που θα επιλέξουν, η αντίστασή τους με απεργίες, στάσεις και επισχέσεις, η διεκδίκηση συλλογικών συμβάσεων κόντρα στις δεσμεύσεις του μνημονίου είναι προϋποθέσεις για την ισχυροποίηση του κινήματος αντίστασης του εργαζόμενου λαού.
Σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθεί το κίνημα των «πλατειών» για να ξεπεράσει τη λογική της απλής έκφρασης της οργής. Και αν αυτό το κίνημα, σε συνδυασμό βέβαια με τις πανεργατικές απεργίες, κατάφερε να δημιουργήσει πανικό στη κυβέρνηση και τους ιμπεριαλιστές εντολείς της τότε το άπλωμα του στους εργασιακούς χώρους μπορεί να φέρει νίκες, ρήξεις και ανατροπές των πολιτικών του συστήματος.
Οι κινήσεις στις γειτονιές θα πρέπει να αποκτήσουν άλλα χαρακτηριστικά, είτε «λαϊκές συνελεύ-σεις» ονομάζονται είτε «πρωτοβουλίες» είτε οτιδήποτε άλλο. Οι κινήσεις αυτές πέρα από το ότι θα πρέπει να γίνουν πραγματικά λαϊκές (…), είναι ανάγκη να κινηθούν στην κατεύθυνση της στήριξης των απεργιών αλλά και της έκφρασης αλληλεγγύης σε εργαζόμενους που ενώ από τη μια καλούνται να πληρώσουν εκτός από τα δάνεια στις τράπεζες, τη στιγμή που δυσκολεύει ακόμη και η καθημερινή επιβίωση, τώρα με τα κρατικά χαράτσια κινδυνεύουν ακόμη περισσότερο, λόγω της αδυναμίας τους να πληρώσουν, με κατασχέσεις και ξεσπιτώματα. Οι πρωτοβουλίες γειτονιάς πρέπει να βρουν τρόπους και μορφές πάλης που θα συσπειρώνουν άνεργους, εργαζόμενους, απλήρωτους, μετανάστες οι οποίοι θα διεκδικούν αυξήσεις μισθών, ανακλήσεις απολύσεων, δωρεάν υγεία-παιδεία, αυξήσεις επιδομάτων ανεργίας κ.λπ.
Χρειάζεται λοιπόν δημιουργήσουμε ένα Μέτωπο Αντίστασης στους χώρους δουλειάς, στις πλατείες και τις γειτονιές που:
-Θα συγκροτείται στη βάση της απόρριψης κάθε αυταπάτης για «λύσεις» που μαγειρεύει το σύστημα και κάθε ψευδαίσθησης για εύκολες, γρήγορες – μαγικές και εκλογικές λύσεις. Τέτοιες δεν υπήρξαν ποτέ, ούτε και πρόκειται να υπάρξουν.
- Θα θεμελιώνεται στη βάση της υπεράσπισης του δικαιώματος στη ζωή. Αυτό που στις συγκεκριμένες συνθήκες εκφράζεται με την πολιτική κατεύθυνση να ανατραπούν «Μεσοπρόθεσμο» και συνολικά το Μνημόνιο, με τον αγώνα υπεράσπισης του συνόλου των δικαιωμάτων του λαού και της νεολαίας.
-Οι όροι και οι προϋποθέσεις του θα διαμορφώνονται σε δρόμους και σε πλατείες της χώρας μας και θα οικοδομούνται στους αγώνες των εργαζομένων, της νεολαίας και συνολικά του λαού μας.
-Ανεξάρτητα από αδυναμίες, αντιφάσεις και ανακολουθίες που φυσιολογικά και αναπόφευκτα θα εμφανίζει για ένα διάστημα, θα μπορεί να αποτελέσει τη δύναμη που θα ανακόψει την επίθεση ενάντια στα δικαιώματα, ενάντια στη ζωή μας.
-Στα πλαίσιά του θα μπορεί σε μια πορεία αγώνα να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν να τεθούν στην ημερήσια διάταξη της πάλης και ευρύτεροι στόχοι και να ανοίξει ο δρόμος για τη συνολική απάντηση στο πρόβλημα του λαού και της νεολαίας.
