Το ερώτημα ή ζήτημα αυτό, απ’ όσο θυμούνται οι αναγνώστες της «Π.Σ.», είχε αφήσει ανοιχτό το ΚΚΕ(μ-λ) από το φθινόπωρο του 2005, όταν με την ευκαιρία του απολογισμού των αγώνων κυρίως στη Δυτική Αττική είχε διατυπώσει τις εκτιμήσεις του αλλά και τις κατευθύνσεις πάλης που δεσμευόταν να προωθήσει στο πλαίσιο της δράσης του στις διάφορες κινήσεις και συσπειρώσεις πόλης.
Στο πλαίσιο λοιπόν των τοποθετήσεών του, όπου εξέθετε με σαφήνεια τις εκτιμήσεις του για το ρόλο και το χαρακτήρα της λεγόμενης Τοπικής Αυτοδιοίκησης αλλά και προσδιόριζε τις δικές του προτεραιότητες και επιλογές, είχε παραπέμψει για μετά την πιο συγκεκριμένη εξέταση των δεδομένων και των δυνατοτήτων που θα αφορούσαν την ιδιαίτερη εκλογική παρέμβαση και συμμετοχή. Φρόντισε βέβαια από τότε να διευκρινίσει στοιχεία λογικής και οπτικής με τα οποία αντιμετώπιζε την εκλογική του παρέμβαση και δράση.
Η παραπομπή του ζητήματος για αργότερα δεν ήταν βέβαια απόρροια του ότι δεν μας ενδιέφερε το ιδιαίτερο ζήτημα της εκλογικής μας παρέμβασης. Απλώς, λόγοι έξω από μας, αλλά και λόγοι που αφορούσαν δικές μας ιεραρχήσεις και προτεραιότητες, μας οδήγησαν στη μετάθεση για αργότερα. Τώρα πια, όμως, που ολοκληρώσαμε με επιτυχία τις εργασίες της 6ης Συνδιάσκεψης, αλλά και φέραμε σε πέρας το τετραήμερο της ΔΑΑΣ, είμαστε έτοιμοι να γίνουμε σαφείς και συγκεκριμένοι. Αλλωστε εξαντλούνται τα τελευταία χρονικά περιθώρια, αν θέλουμε να γίνουν συγκεκριμένα βήματα και να προσδιοριστούν οι ιδιαίτερες μορφές και οι ειδικότεροι στόχοι της εκλογικής μας παρέμβασης.
Στο κάτω κάτω, έχουμε την υποχρέωση να αποσαφηνίσουμε όλες μας τις προθέσεις, μιας και έχουμε γίνει, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, αποδέκτες απανωτών προσκλήσεων και προτάσεων από άλλες πλευρές σε σχέση με την εκλογική παρέμβαση και δράση.
1) Είμαστε από τις δυνάμεις που ποτέ δεν υποτιμήσαμε και δεν υποβαθμίσαμε τον ευρύτερο πολιτικό χαρακτήρα των εκλογών για τους διάφορους θεσμούς της λεγόμενης Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Τ.Α.). Αλλωστε, οι ίδιες οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, παρά τις κατά καιρούς αντίθετες διακηρύξεις τους για σεβασμό στις ιδιομορφίες και τις ιδιαιτερότητες των «θεσμών της Τ.Α.», φρόντιζαν να μετατρέπουν τις εκλογές αυτές σε αντιπαραθέσεις με βάση τις ευρύτερες πολιτικές τους επιδιώξεις, σε «πολιτικές μάχες» όπου διαγκωνίζονταν μεταξύ τους, μετατρέποντας τους ψηφοφόρους σε νεροκουβαλητές για λογαριασμό της συμπολίτευσης είτε της αντιπολίτευσης. Επίσης ποτέ δεν πέσαμε στην παγίδα της πολιτικής προσπάθειας των κυρίαρχων να «αποπολιτικοποιήσουν» αυτές τις εκλογές όταν προφανώς έκριναν ότι το αποτέλεσμά τους δεν θα είναι ευνοϊκό, είτε για να γαντζωθούν στην εξουσία, είτε για να επανακάμψουν σε αυτήν.
Είναι λοιπόν σαφές για μας ότι πρώτη προϋπόθεση για να συμμετάσχουμε και να στηρίξουμε μια εκλογική παρέμβαση και δράση, ανεξάρτητα αν ευοδωθεί και καταλήξει σε ψηφοδέλτιο, είναι η ξεκάθαρη οριοθέτηση του πλαισίου της παρέμβασης απ’ την αντιλαϊκή πολιτική τόσο της σημερινής κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης, που βρίσκονται στην υπηρεσία της άγριας επίθεσης του κεφαλαίου, έτσι όπως αυτή υπαγορεύεται από την ντόπια άρχουσα τάξη και την ΕΕ. Οπως επίσης είναι για μας τουλάχιστον σαφές ότι το πλαίσιο της εκλογικής μας δράσης και παρέμβασης δεν μπορεί να αφήνει στο απυρόβλητο τη γενικότερη αλλά και ειδικότερη, για τη φάση που διανύουμε, πολιτική ευθυγράμμισης των κυρίαρχων αστικών κομμάτων με τα φιλοπολεμικά και επεκτατικά ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ όσο και των υπόλοιπων ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Ιράν αλλά και στη γειτονιά μας. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στους εκπροσώπους των κυρίαρχων κομμάτων που νέμονται τις καρέκλες και τα πόστα της λεγόμενης Τ.Α. να παραμυθιάζουν το λαό, να τάζουν «λαγούς με πετραχήλια», όταν είναι γνωστό ότι είναι δέσμιος μιας συνολικής αντιλαϊκής πολιτικής, είτε αυτή περνάει μέσω της Τ.Α., που έχει γίνει ένα ακόμα γρανάζι της κρατικής μηχανής, είτε υλοποιείται μέσω των υπόλοιπων θεσμών της κεντρικής εξουσίας.
2) Απ’ την άλλη βεβαίως έχουμε συνειδητοποιήσει μέσα απ’ τη δράση μας στα κινήματα των πόλεων και της αγροτιάς στην ύπαιθρο ότι μια γενικού τύπου πολιτική παρέμβαση που θα εξαντλείται στη ζύμωση, στην προπαγάνδα και στην αποκάλυψη της αντιλαϊκής πολιτικής των κυρίαρχων κομμάτων δεν είναι το κυρίως ζητούμενο για μια «ολοκληρωμένη» εκλογική παρέμβαση, ιδιαίτερα αν αυτή καταλήξει και στη συγκρότηση ψηφοδελτίου που ζητάει την αμοιβαία δέσμευση από το λαό. Και σε αυτή τη διαπίστωση καταλήγουμε, έχοντας πλήρη επίγνωση του ότι οι μικρές μας δυνάμεις, οι ανεπαρκείς δεσμοί μας με τις μάζες μπορεί ορισμένες φορές να μας «υποχρεώνουν» να καταφεύγουμε στη γενικολογία γιατί δυσκολευόμαστε να πάμε παραπέρα.
Ακόμα όμως και όταν «υποχρεωνόμαστε» να δηλώνουμε απλώς «παρόντες» στις διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις, προβάλλοντας τις γενικές μας θέσεις και διακηρύξεις, είτε αυτοδύναμα είτε συνεργαζόμενοι με ανάλογης δυναμικότητας μικρές αριστερές οργανώσεις, «περιοριζόμενοι» στο να έρθουμε σε επαφή με τις μάζες, χωρίς να μπορούμε να εκδηλώσουμε περαιτέρω φιλοδοξίες, δεν πέφτουμε στο λάθος να «τσουβαλιάζουμε» όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που έκανε το σύστημα με δική του πρωτοβουλία και για τις δικές του ανάγκες. Δεν υπήρξαμε ποτές «εκλογολάτρεις», δεν βάλαμε ποτέ στόχο σώνει και ντε να μην αφήσουμε εκλογική αναμέτρηση για εκλογική αναμέτρηση με μοναδικό κριτήριο «να μετρηθούμε», το «αν βρέχει ψήφους ή όχι». Πάντοτε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση βάζαμε κάτω όλα τα δεδομένα και αποφασίζαμε χωρίς το άγχος της εκλογικής επιβεβαίωσης και εξετάζαμε όχι μόνο τι «θέλαμε» αλλά και τι μας «προσφερόταν» από το σύστημα.
Εξετάζοντας λοιπόν τα δεδομένα και τη συγκεκριμένη κατάσταση γύρω απ’ τις εκλογές για τους διάφορους θεσμούς της λεγόμενης Τ.Α., ξεκαθαρίσαμε ότι δεν τις αντιμετωπίζουμε ούτε σαν τις βουλευτικές ούτε σαν τις ευρωεκλογές. Ούτε βέβαια τις συσχετίζουμε «πονηρά» με τις εκλογές στα σωματεία, στα διάφορα επιμελητήρια, στα συνδιοικητικά όργανα κ.λπ.
Αποστασιοποιηθήκαμε από μια περιρρέουσα, «εύκολη» λογική, δυστυχώς κυρίαρχη εδώ και δεκαετίες σχεδόν στο σύνολο της Αριστεράς και που είναι αποτέλεσμα της κυριαρχίας του ρεφορμισμού που, παραιτούμενος από την προοπτική της ανατροπής του συστήματος, έβλεπε σε κάθε εκλογές την πάγια θέση του να χωθεί στους θεσμούς της καπιταλιστικής εξουσίας δήθεν για να τους αλλάξει, στην ουσία για να στήσει γέφυρες με τμήματα αυτής της εξουσίας, μη βλέποντας άλλη διέξοδο για τον ίδιο.
«Εύκολη» και «πονηρή» λογική του τύπου «σε καπιταλισμό ζούμε», «όλες οι εκλογές ίδιες είναι», «ας κατεβαίνουμε σε όλες για να μετριόμαστε και να δίνουμε το παρών». Λογική που διανθιζόταν με μπόλικους βερμπαλισμούς και αριστερές κορόνες για να κρύβει το σύρσιμο πίσω από τις επιλογές του συστήματος και των εκφραστών του που μέσα και από τις εκλογές ήθελε να νομιμοποιήσει την κυριαρχία του.
3) Εξετάζοντας λοιπόν τα δεδομένα για το χαρακτήρα των δήμων έτσι όπως ξεκίνησαν και έτσι όπως κατάντησαν, τους υπόλοιπους θεσμούς που το σύστημα φόρτωσε καπέλο πάνω στους δήμους για να προωθεί την πολιτική του, τη στάση και δράση λαϊκών κινημάτων απέναντι στους θεσμούς αυτούς, με βάση την εμπειρία μας και την όποια συμμετοχή στους λαϊκούς αγώνες στο λεκανοπέδιο και σε άλλες περιοχές της χώρας, καταλήγουμε ότι είμαστε διατεθειμένοι και πρόθυμοι να στηρίξουμε ψηφοδέλτια και εκλογική συμμετοχή μόνο εκεί όπου υπάρχουν προϋποθέσεις. Προϋποθέσεις αντικειμενικές αλλά και υποκειμενικές. Και μόνο στη βάση αυτών των προϋποθέσεων είμαστε διατεθειμένοι να διακινήσουμε και να εξαντλήσουμε τα περιθώρια και τις δυνατότητες συνεργασίας και συντονισμού με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, με άλλους δραστήριους, ανένταχτους και ανεξάρτητους αγωνιστές.
α) Η εκλογική συμμετοχή να είναι μια ακόμα στιγμή, μια ολόκληρη πορεία και δράση των δυνάμεων που συγκροτούν το ψηφοδέλτιο μέσα και δίπλα στο λαό της γειτονιάς, της πόλης, της υπαίθρου. Ενα ψηφοδέλτιο που θα συγκεντρώσει δυνάμεις και αγωνιστές με παρελθόν, με παρόν και κυρίως με μέλλον, που θα έχουν αναδειχθεί μέσα στους αγώνες και τις αντιστάσεις και που θα δεσμεύονται ότι θα συνεχίσουν να προωθούν μια γραμμή και μια κατεύθυνση στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών.
Ένα ψηφοδέλτιο που μέσα από την όλη του πρακτική αλλά και τη θέση που προβάλλει θα ρίχνει το βάρος της προσπάθειάς του στην αγωνιστική αφύπνιση και συνειδητοποίηση του λαού, στην οργάνωσή του από τα κάτω, στην προοπτική αγωνιστικής διεκδίκησης των αιτημάτων και των στόχων που αναδεικνύει στη σκληρή καπιταλιστική πραγματικότητα.
Ενα ψηφοδέλτιο αγωνιστών πρόθυμων, αποφασισμένων, που θα πιστεύουν στη δύναμη του λαού και δεν θα είναι αποκομμένοι από τις λαϊκές μάζες, που δεν θα αφήνουν κανένα περιθώριο να «παρερμηνεύεται» η κίνησή τους. Σαν κάποιους που ενδιαφέρονται για πόστα και για θεσούλες, που είναι πρόθυμοι για συναλλαγές και συνδιαλλαγή με την τοπική εξουσία αλλά και την κεντρική.
β) Η εκλογική συμμετοχή να είναι το βήμα απ’ όπου θα προβληθούν και θα υποστηριχτούν οι αγώνες των κατοίκων, οι μικρές τους νίκες.
Το βήμα απ’ όπου θα εξηγηθούν με υπομονή και επιμονή οι αιτίες που οι περισσότεροι αγώνες δεν κατάφεραν να νικήσουν και όπου θα καταγγέλλονται και θα αποκαλύπτονται όχι μόνο οι εχθροί του λαού αλλά και οι ψεύτικοι φίλοι, που σαν καλοθελητές κάνουν πάντα ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους για να σαμποτάρουν τις κινητοποιήσεις και να τις απομονώσουν.
Η εκλογική συμμετοχή θα είναι μια ακόμα ευκαιρία για να βρουν έκφραση οι φωνές αγωνίας και οργής μεγάλης μερίδας κατοίκων και πολιτών που έχουν αηδιάσει απ’ την πολιτική των δημάρχων, ανεξαρτήτως χρώματος, από τη στάση των τοπικών παραγόντων, κομματικών και ανεξάρτητων, που δεν το ‘χουν σε τίποτα να ξεπουλάνε τα πάντα στο κεφάλαιο προκειμένου να αναπαράγονται οι ίδιοι και οι όμοιοί τους.
4) Είναι γεγονός ότι στο διάστημα που μεσολάβησε από τις προηγούμενες δημοτικές εκλογές το κυρίαρχο χαρακτηριστικό στις τοπικές, λεγόμενες κοινωνίες, στα μεγάλα αστικά κέντρα, στις μικρότερες πόλεις, στην επαρχία και την ύπαιθρο ήταν η αδράνεια, η παθητικοποίηση, η περιθωριοποίηση του λαού, παρά τη λαϊκή οργή και την ανησυχία που περιρρέει.
Αυτή η πραγματικότητα που στήνεται με τους γενικότερους αρνητικούς συσχετισμούς και το χάλι της Αριστεράς δεν ήταν ομοιόμορφη, εμφάνισε ανορθογραφίες. «Ανορθογραφίες» σποραδικής αντίστασης και αγωνιστικής έξαρσης όχι μόνο στο λεκανοπέδιο αλλά και σε άλλες περιοχές της χώρας.
Οπως σποραδικές και ασυντόνιστες παραμένουν μια σειρά ριζοσπαστικές και αριστερές δυνάμεις που κινούνται εντός των τειχών της επίσημης λεγόμενης Αριστεράς. Και που ορισμένες φορές, παρά τα εμπόδια, κατόρθωσαν να συμβάλουν ή και να πρωτοστατήσουν σε αγώνες και λαϊκές κινητοποιήσεις με ποικιλία μορφών, στόχων και επιδιώξεων σε μέτωπα υπεράσπισης του περιβάλλοντος και της υγείας των κατοίκων, για ελεύθερους χώρους που δεν θα λυμαίνεται το κεφάλαιο κ.λπ.
Ωστόσο, αυτή η κατά βάση διάσπαρτη και ασυντόνιστη δράση, παρ” όλο που είχε αποτελέσματα, που πίεσε την κεντρική εξουσία, που αποκάλυψε τον άθλιο ρόλο της λεγόμενης Τ.Α., που ξεσκέπασε διάφορους παραγοντίσκους, που έβαλε σε δοκιμασία τα σχέδια και τις προτεραιότητες της ρεφορμιστικής Αριστεράς, δεν θα μπορούσε να ανατρέψει τη γενική αρνητική εικόνα που αναφέραμε. Ας αφήσουμε που ορισμένες από αυτές τις ριζοσπαστικές δυνάμεις, όταν «έφευγαν» απ’ το χώρο της πρωτογενούς δράσης και αναζητούσαν πολιτική διέξοδο, έπεφταν στις αγκαλιές της μεγάλης, λεγόμενης, Αριστεράς.
Οπως και να ‘ναι, αυτή η κατάσταση εκ των πραγμάτων περιορίζει τις δυνατότητες της εκλογικής συμμετοχής με τις προϋποθέσεις που αναφέραμε. Η όλη εικόνα της Αριστεράς, σε όλες της τις εκδοχές, ξεκινάει από μακριά και πάει αρκετά μακριά και προφανώς δεν αφήνει πολλά περιθώρια για μια ευρεία, πειστική και αναβαθμισμένη παρέμβαση στις δημοτικές εκλογές, έτσι όπως την εννοούμε και τη βλέπουμε εμείς.
Ετσι βλέποντας τα πράγματα, δεν νομίζουμε ότι υπάρχουν προϋποθέσεις για μια κεντρική πανελλαδική πρωτοβουλία που θα συνενώσει εκλογικά το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων της εκτός των τειχών Αριστεράς, όπου αυτές υπάρχουν, θα τις συντονίσει κεντρικά και θα τις διατάξει συγκροτημένα και ενιαία να συμμετάσχουν σε κεντρικές νομαρχίες και σε αρκετούς δήμους με σημασία και βαρύτητα. Είναι δυστυχώς τόσες οι διαφορές και οι προτεραιότητες, που θα είναι ματαιοπονία και αδιέξοδο να επιταχυνθεί κάτι τέτοιο, παρ” όλο που εμφανίστηκαν δυνάμεις που, έστω δειλά, έδειξαν μια διάθεση να το διερευνήσουν. Τα χιλιακουσμένα επιχειρήματα «θα ήταν καλό», «θα έδινε διέξοδο στις επιμέρους προσπάθειες», δεν είναι αρκετά για να ανατρέψουν την πραγματικότητα ούτε να διασκεδάσουν τις υπαρκτές φοβίες ότι, ακόμα και αν εκβιάζονταν, δεν θα ήταν παρά ένα εκλογικό πυροτέχνημα, σαν τόσα άλλα που γρήγορα έσβησαν και χάθηκαν.
Το ουσιαστικό ζητούμενο άλλωστε δεν είναι αν υπάρχουν αγωνιστές και δυνάμεις για να συνεργαστούν. Το ουσιαστικό είναι ποιες από αυτές τις δυνάμεις είναι αποφασισμένες και με στοιχειώδη συναντίληψη κατακτημένη στην πράξη να τιμήσουν με έναν μόνιμο τρόπο την προεκλογική τους συμφωνία και κυρίως τη δέσμευσή τους απέναντι στο λαό. Ούτε βέβαια το στοίχημα είναι να συναγωνιστούμε τη μεγάλη, λεγόμενη, Αριστερά σε εντυπώσεις και να επιδιώξουμε πίσω από μερικές χιλιάδες ψήφους να κρύψουμε την πραγματική κατάσταση και τις πραγματικές απαιτήσεις.
Το ΚΚΕ(μ-λ), κρίνοντας τις δυνάμεις που επηρεάζει, την απήχηση των Λαϊκών Αγωνιστικών Κινήσεων, τη συμμετοχή αγωνιστών από τις γραμμές του στις κινητοποιήσεις, την όποια συνεργασία κατάχτησε στην πράξη με ανένταχτους αγωνιστές αλλά και αγωνιστές άλλων οργανωμένων προσπαθειών, θα επικεντρώσει τις προσπάθειές του αποκλειστικά σε δήμους που κρίνει ότι υπάρχουν στοιχειωδώς οι προϋποθέσεις και στη βάση αυτών θα απευθύνει κάλεσμα ανοιχτής συνεργασίας, θέλοντας προφανώς να ενισχύσει τις προσπάθειες αυτών των αγωνιστών να δεθούν με το λαό σε πρώτο επίπεδο και με στόχο τη λαϊκή αυτοοργάνωση. Θα αποφύγει την αναπαραγωγή λαθών που είτε οδήγησαν σε υποτίμηση δυνατοτήτων είτε σε εκλογικά κατεβάσματα που την επομένη των εκλογών έγιναν σκόνη. Θα υπερασπιστεί την όποια εκλογική συμμετοχή καταχτηθεί, από τυφλές και αδιέξοδες «αντιεκλογικές» πιέσεις, και δεν θα συμπράξει σε απόπειρες να αποκοπούν αγωνιστές που δρουν δίπλα στο λαό για να συγκεντρωθούν νομαρχιακά ψηφοδέλτια. Δεν θα συμπράξει σε μια τέτοια καρατόμηση των προσπαθειών στη βάση, γιατί δεν έχει την αυταπάτη ότι τα νομαρχιακά ψηφοδέλτια μπορούν να αποτελέσουν την πολυπόθητη πολιτική διέξοδο, αλλά και γιατί θεωρεί το θεσμό των νομαρχιών εμβολισμό, αποκομμένο, πλέρια εχθρικό και κατεξοχήν εργαλείο στα χέρια της κεντρικής εξουσίας.
φ.549, 27/05/06
