Αν και στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας τοποθετηθήκαμε πάνω σε ζητήματα που θεωρούμε ουσιαστικά, για το μεγάλο αγώνα που εξελίχθηκε τους τελευταίους μήνες, πιστεύουμε ότι πρέπει να επανέλθουμε θέτοντας ορισμένα ακόμα. Γιατί είναι αναγκαία, τόσο η συναγωγή συμπερασμάτων από την πάλη ενός κομματιού των εργαζομένων, που σε καιρούς δυσμενών συσχετισμών δεν «μάσησε» και κόντραρε στα ίσια την αντιλαϊκή πολιτική, όσο και η προετοιμασία για αυτά που θα αντιμετωπίσουν φοιτητές και εργαζόμενοι από εδώ και πέρα.
Κορυφαίο ζήτημα για εμάς, αναφορικά με κάθε εστία αντίστασης που προκύπτει σε αυτή τη φάση, είναι η δυνατότητα και ανάγκη των λαϊκών-εργατικών αγώνων να συνδέονται και να συντονίζονται. Εδώ, όμως, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η λέξη «συντονισμός» έχει κακοποιηθεί πολλαπλώς τα τελευταία χρόνια και είναι ένα ερώτημα τι εννοεί ο καθένας χρησιμοποιώντας τη. Και σε αυτήν την απεργία, χορτάσαμε πάλι από «συντονισμούς» κάθε λογής. Γιατί μπορεί σε κάποιους να είναι αρκετό, το να συγκεντρώνονται σφραγίδες και υπογραφές κάτω από ένα κείμενο ή μια αφίσα και να θεωρούν ότι έτσι εκπλήρωσαν το καθήκον που έχουν προς το κίνημα. Αλλά, δυστυχώς, και από τις ίδιες τις ελλείψεις αυτού του αγώνα, όταν ήταν πολύ δύσκολο να συνεννοηθούν ακόμα και εργαζόμενοι του ίδιου κλάδου που βρίσκονται σε απεργία, όπως αυτοί του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ, φάνηκε ότι δεν μιλάμε για μια εύκολη υπόθεση. Έμπαινε, όμως, ως καθήκον, ειδικά στην τρέχουσα συγκυρία, στην οποία υπήρξαν ή συνεχίζουν να υπάρχουν μια σειρά αγώνες (από τον ΕΟΠΥY μέχρι και την coca- cola), των οποίων η πραγματική συμπόρευση θα τους έδινε άλλη πνοή και αναβαθμισμένες δυνατότητες.
Και όσον αφορά τη στάση των φοιτητών απέναντι στην απεργία, έχουμε τονίσει επανειλημμένως ότι δεν έγινε δυνατό αυτό που φαινόταν ως πραγματική αναγκαιότητα, η ενεργοποίηση, δηλαδή, του φοιτητικού κινήματος στη βάση των αναγκών και προβλημάτων του φοιτητόκοσμου. Κάτι που θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις, για να βγει στο προσκήνιο ένα κοινό μέτωπο φοιτητών-εργαζομένων ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική. Αυτό δεν σημαίνει από την άλλη, ότι δεν εκφράστηκε η αλληλεγγύη τους, με καταλήψεις σε αρκετές σχολές του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ να κρατάνε πολλές εβδομάδες. Εκείνο που αναδείχτηκε ξεκάθαρα και μόνο από το παραπάνω, σε συνδυασμό με το ρόλο που έπαιξαν τελικά πρυτάνεις και καθηγητικό κατεστημένο, ήταν το πού πρέπει να αναζητηθούν οι πραγματικοί σύμμαχοι για τους εργαζόμενους. Κάτι που έσπασε πολλές αυταπάτες, ιδιαίτερα από τη στιγμή που έγινε ολοφάνερο στον καθένα ότι η πρυτανεία και οι συγκλητικοί ήταν οι πιο πρόθυμοι στην προώθηση της «πρότασης διεξόδου» του υπουργείου και ότι ανέλαβαν μετά χαράς το καθήκον του ανοίγματος των σχολών, παρά το «αγωνιστικό» προσωπείο που είχαν φορέσει.
Αυτό είναι ένα πολύτιμο συμπέρασμα που πρέπει να διατηρηθεί και να ενισχυθεί, μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις με τις οποίες θα έρθουν αντιμέτωποι το επόμενο διάστημα, τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι φοιτητές.
Όσο και να χαιρέτισαν κάποιοι τις προτάσεις του υπουργείου ως «νίκη», για να δικαιολογήσουν στη συνέχεια την απεργοσπαστική τους στάση (βλ. ΠΑΜΕ), οι εργαζόμενοι έχουν αρχίσει ήδη να νιώθουν στο πετσί τους τις «ευεργετικές» της συνέπειες. Γιατί τίποτε από όλα αυτά τα ελάχιστα που τους έταξαν δεν έχει πραγματοποιηθεί αλλά αντιθέτως ματαιώνονται με διάφορα προσχήματα, όπως , για παράδειγμα, η τροπολογία για την προκήρυξη των θέσεων για ΕΔΙΠ και ΕΤΕΠ στις οποίες θα τοποθετούνταν κάποιοι από αυτούς. Στην πραγματικότητα, υλοποιείται στο ακέραιο η κοινή υπουργική απόφαση των απολύσεων-διαθεσιμοτήτων, με τους περισσότερους να μην ξέρουν τι τους ξημερώνει.
Και για να μην είμαστε άδικοι, πιστεύουμε ότι ευθύνες για την εξέλιξη του αγώνα πρέπει να καταλογίζονται στη στάση και άλλων δυνάμεων του κινήματος που παρέμβηκαν, πέρα από τα όσα μπορεί να πει κανείς για το ΠΑΜΕ. Και θα το κάνουμε παρά τους περιορισμούς που μας δημιουργεί το γεγονός ότι δεν διαθέτουμε δυνάμεις μέσα στους εργαζόμενους για να έχουμε μια πλήρη εικόνα, γεγονός, όμως, που δεν μας απέτρεψε από το να στηρίζουμε αποφασιστικά την απεργία από την πρώτη στιγμή, ιδιαίτερα μέσω των Αγωνιστικών Κινήσεων ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Για το ΣΥΡΙΖΑ μπορούμε να πούμε ότι, ενώ συμμετείχε στον αγώνα, είχε ως συνήθως αλλού την πραγματική του έγνοια. Κάτι που αναδείχτηκε και από την εξέλιξη του πράγματος, με την πρόταση μομφής προς την πλειοψηφία του διοικητικού συμβουλίου του σωματείου και τις εκλογές για νέο όργανο που πραγματοποιήθηκαν. Φάνηκε, δηλαδή, ότι απώτερος σκοπός του ήταν η εκλογική κεφαλαιοποίηση της συμμετοχής του και όχι η ουσιαστική στήριξη αυτού του αγώνα, όταν, μάλιστα, είναι γνωστό ότι είδε με αρκετά «καλό μάτι» τις προτάσεις του υπουργείου και τις επαναδιατύπωνε με τοποθετήσεις του στις γενικές συνελεύσεις του σωματείου, κάνοντας γαργάρα το βασικό αίτημα των εργαζομένων, που ήταν η απόσυρση της ΚΥΑ. Για τις δυνάμεις που παρέμβαιναν με αναφορά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σίγουρα είχαμε να κάνουμε με μια μη ενιαία και αντιφατική πολλές φορές στάση, αλλά δεν μπορούμε να αφήσουμε στο απυρόβλητο το γεγονός ότι από πολλούς εκπροσώπους τους μέσα στην απεργιακή επιτροπή έμπαιναν προτάσεις αποκλιμάκωσης ήδη από το Νοέμβρη.
Όσον αφορά τους φοιτητές, μπορούμε να πούμε ότι καλούνται πλέον να τα βγάλουν πέρα με μια κατάσταση, στην οποία η κυβέρνηση θα θελήσει να πάρει τη ρεβάνς και να υλοποιήσει σχέδια που από καιρό είχε ετοιμάσει. Προχωράει, λοιπόν, σε αποφασιστικά βήματα για την προώθηση των όσων προβλέπει ο νόμος-πλαίσιο για τις 13 εβδομάδες του εξαμήνου και θέλει να επιβάλει ένα καθεστώς πειθάρχησης και εντατικοποίησης, με πρόσχημα «τα μαθήματα που χάθηκαν και πρέπει να αναπληρωθούν».
Θεωρούμε ότι η παραπάνω κατεύθυνση δεν είναι μονόδρομος για το φοιτητόκοσμο. Αντιθέτως, είναι αναγκαίο να συγκρουστεί μαζί της, μη αποδεχόμενος σαν αντικειμενικά αυτά που επιτάσσει ο νόμος και απαιτώντας ανθρώπινους όρους για την πραγματοποίηση του εξαμήνου και των εξεταστικών, με εξέταση στη διδαχθείσα ύλη. Η αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων θα κρίνει και τους όρους με τους οποίους θα διεξαχθούν οι μάχες της επόμενης περιόδου για το δικαίωμα στις σπουδές, το οποίο δέχεται πολλαπλά πυρά.
