Η κτηνώδης αύξηση της βίας εναντίον των γυναικών έχει να μετράει 187 δολοφονίες γυναικών καθημερινά, σε ολόκληρο τον κόσμο, με το 90% από αυτές να γίνεται από οικείους τους ανθρώπους. Η χώρα μας δεν πάει πίσω, πάνω από 10 οι γυναικοκτονίες στην Ελλάδα για το 2019, ενώ χιλιάδες τα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας και σεξιστικών επιθέσεων με θύματα γυναίκες.
Από το «την σκότωσε, γιατί την αγαπούσε», τη γυναίκα – «αντικείμενο προς χρήση» και την καθιέρωση της «Ημέρας αγέννητου παιδιού» από την Ιερά Σύνοδο, εν έτει 2019, μέχρι τα αυξημένα ποσοστά ανεργίας, τους χαμηλότερους μισθούς, την «υπόσχεση» στον εργοδότη ότι δε σχεδιάζει τη δημιουργία οικογένειας και τη νομιμοποίηση των απολύσεων των εγκύων γυναικών, η βία βρίσκεται σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας της γυναίκας. Η ισότητα που θεσμοθετήθηκε για να αποστερήσει δικαιώματα, κατακτήσεις και να κρατά τη γυναίκα εγκλωβισμένη και φιμωμένη. Το γυναικείο ζήτημα είναι ταξικό ζήτημα και από εκεί απορρέει και η κοινωνική διάσταση της καταπίεσης της από την πατριαρχικού τύπου οικογένεια.
Το σύστημα της εκμετάλλευσης, για να αποδυναμώσει τον ταξικό του αντίπαλο, τον λαό, τον διασπά, τον διαχωρίζει, του δίνει «φύσει» ρόλους που πρέπει να υποταχθεί σε αυτούς. Η διπλή καταπίεση της γυναίκας είναι δικό του δημιούργημα. Η «φύση» της γυναίκας την οδηγεί στο σπίτι της να επιτελεί τον «ρόλο» της ως μάνα και σύζυγος, ως «μπιμπελό» και αντικείμενο ικανοποίησης, αποκομμένη από τη διαδικασία της παραγωγής και των κοινωνικών κατακτήσεων, αποκομμένη από τους αγώνες και την ταξική πάλη. Πρέπει να αποστερηθεί τους όρους που θα τη χειραφετήσουν και θα της δώσουν πίσω τη φωνή και τη δύναμή της. Γι’ αυτό είναι το πρώτο θύμα στα αντεργατικά μέτρα, το πρώτο θύμα, όταν διαμορφώνεται το πρότυπο της γυναίκας στο GNTM, το πρώτο θύμα που θα υποστεί τη σωματική βία, την αποκτήνωση που φέρνει η επίθεση του συστήματος, η φτώχεια και η φασιστικοποίηση, ελλείψει συγκροτημένου και μαζικού εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Η κοινωνική καταπίεση είναι όπλο στα δικά τους χέρια. Τα αυξανόμενα κρούσματα βίας στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, ο κοινωνικός και εργασιακός αποκλεισμός και η απομόνωση, το «αρκεί να μην προκαλούν» ή το «πήγαιναν γυρεύοντας» είναι κομμάτι της έμφυλης καταπίεσης, της βίας που επιβεβαιώνει και αναπαράγει το πρότυπο που επιβάλλει η κυρίαρχη ιδεολογία. Προπαγανδίζεται παντού και καθημερινά, από το Σχολείο, την Επιστήμη και την Τέχνη, μέχρι τα ΜΜΕ, την Εκκλησία, την πολιτική και κοινωνική ζωή. Όποιος δε χωράει και δεν «ταιριάζει» στα καλούπια του καπιταλισμού, όποιος λειτουργεί «παρά φύσιν» των επιδιώξεων του, όποιος μπορεί να αποτελέσει απειλή για την κυριαρχία του, αν συγκροτηθεί ταξικά στους αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση, τον χρειάζεται μόνο και ευάλωτο, αδύναμο και μπερδεμένο, τραυματισμένο και φιμωμένο.
Το γυναικείο και έμφυλο ζήτημα χρειάζεται να απαντηθεί στη ρίζα του, την ανειρήνευτη πάλη με το σύστημα που τα δημιούργησε, τον συλλογικό αγώνα για τη υπεράσπιση των δικαιωμάτων που χτυπιούνται καθημερινά. Να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του εργατικού και λαϊκού κινήματος, γιατί έτσι θα βρει την ισότητα, την απελευθέρωση, τη δύναμη να απαντά στη βία, την κακοποίηση και την άγρια καταπίεση και εκμετάλλευση του καπιταλιστικού συστήματος.
