Έχουμε ήδη αναφερθεί στον πλούσιο διάλογο που αναπτύχθηκε στη διάρκεια της Πανελλαδικής Σύσκεψης της ΠΑΑΣ (26-27 Οκτώβρη) που οδήγησε στη συγκρότηση της Λαϊκής Αντίστασης – Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας. Διάλογος ο οποίος θεωρούμε ότι έχει ιδιαίτερο νόημα να καταγραφεί, καθώς αφορά τον προβληματισμό πάνω σ’ ένα σημαντικό πολιτικό εγχείρημα στο οποίο εμπλέκονται και αναφέρονται εκατοντάδες αγωνιστές σε όλη τη χώρα. Στο πλαίσιο, λοιπόν, της προσπάθειας καταγραφής στοιχείων αυτού του προβληματισμού, δημοσιεύουμε σε αυτό το φύλλο της ΠΣ εκτενή αποσπάσματα μερικών από τις τοποθετήσεις. Θεωρούμε, δε, ότι έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή η προσπάθεια να συνεχιστεί είτε μέσα από τις σελίδες της Προλεταριακής Σημαίας και του Λαϊκού Δρόμου είτε μέσα από το ιστολόγιο της Λαϊκής Αντίστασης.
Δεν θέλουμε να αποφύγουμε τις πραγματικές απαιτήσεις
ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (Σάμος)
Αγαπητοί μου σύντροφοι, σύντροφοι στον αγώνα, στις αγωνίες, στα μπουρδουκλώματα, στα μπερδέματα, στις δυσκολίες, στις αδράνειες που μας κατέχουν και διακατέχουν στον α΄ ή β΄ βαθμό (καθώς οι ταχύτητες των απαιτήσεων της ταξικής πάλης και του λαού έχουν, βέβαια, αλλάξει πάρα πολύ), αισθάνομαι πραγματικά την πολιτική ανάγκη να χαιρετίσω ένα αλλιώτικο σώμα, ένα σπουδαίο -κατά τη γνώμη μου, σώμα- το οποίο ξέρει τι δεν θέλει να είναι και τι δεν είναι, και γι’ αυτό το λόγο κρατάει ανοιχτή τη δυνατότητα να γίνει αυτό που ψηλαφίζει, αυτό που προσπαθεί να καταλάβει ότι θέλει να γίνει.
Ξέρει πολύ καλά αυτό το σώμα ότι δεν είναι ένα κόλπο. Θυμάμαι πριν από λίγα χρόνια μεγάλες και βροντώδεις συνελεύσεις -πώς τις λέγανε- που κατέληξαν στο να φτιάξουν ένα εκλογικό κόλπο, το οποίο να γίνει συμπλήρωμα της καθεστωτικής Αριστεράς. Δεν θέλουμε να γίνουμε τέτοιο πράγμα, δεν είμαστε αυτό εμείς εδώ σήμερα και τα ενάμιση-δυο χρόνια που παλεύουμε, όσο παλεύουμε.
Δεν είμαστε ούτε ένας ελιγμός και μια προσπάθεια στοίχισης, περιφρούρησης, μη διαρροών των οργανωμένων δυνάμεων που βρίσκονται μέσα εδώ. Δεν πετάμε την μπάλα στην κερκίδα, δεν θέλουμε να κάνουμε κατενάτσιο, δεν θέλουμε να αποφύγουμε τις πραγματικές απαιτήσεις. Αυτό είναι μια καλή αρχή. Και γι’ αυτό λέω ότι είναι σπουδαίο αυτό το σώμα.
Είναι αλήθεια, όμως, ταυτόχρονα, (τουλάχιστον αυτή είναι η δικιά μου αίσθηση από τη σημερινή διαδικασία) ότι δεν αποπνέει ακόμα (αλλά το κρατάει ανοιχτό, ξαναλέω) αυτό που ψηλαφίζουμε και θέλουμε να γίνει και να αποπνεύσει. Το ότι δηλαδή είναι ένα σώμα μαχόμενων ανθρώπων των υποτελών τάξεων, του οποίου αυτή είναι η ενότητά του, αυτή είναι η βάση του, μ’ αυτήν την ιδιότητα βρίσκεται σήμερα εδώ ο καθένας μας, και το οποίο -τι κάνει;- θέλει να παλέψει, μέσα στο λαό και μαζί με το λαό για να σταματήσει, παραδείγματος χάρη, η εικόνα που είπε πριν η συντρόφισσα η Γεωργία η Θάνου: να συλλαμβάνουν και να καταδικάζουν μαθητές και να μην μπορεί να ξεσηκωθεί μια αντίδραση• να απολύουν μαζικά κοσμάκη, να συλλαμβάνουν εργάτες και να μην ξεσηκώνεται αντίδραση. Θέλουμε να τα αλλάξουμε αυτά.
Και θέλουμε να την πάμε μακριά τη «βαλίτσα». Προσέξτε πόσο μακριά: ώς εκεί που αυτές οι αντιστάσεις, αυτή η συγκρότηση -και κρατήστε αυτή τη λέξη- της εργατικής τάξης, της νεολαίας και του λαού σε μαχόμενη δύναμη θα αλλάξει τα σημερινά όρια, θα μετατοπίσει το σημερινό συσχετισμό. Αυτό είναι πολιτικά αυτό που λέμε Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης. Ως εκεί την πάμε. Εμείς εδώ σήμερα και όλοι όσοι «μας ανήκουν» σ’ αυτό καλούμαστε να συμφωνήσουμε και να συνεννοηθούμε…
Παίρνουμε την ευθύνη να αναλάβουμε σοβαρές υποχρεώσεις
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΝΔΡΕΑΤΟΣ (Βόλος)
…Νομίζω ότι η προσπάθειά μας αυτή πρέπει να συνεχιστεί, η προσπάθειά μας αυτή πρέπει να δυναμώσει. Στους συντρόφους της ΠΑΑΣ στο Βόλο, γυρνώντας, θα πρέπει να τους πάμε μία απόφαση, ότι συνεχίζουμε, ότι προχωράμε και αυτό που ζητήσανε οι σύντροφοι και λένε «θέλω ένα εργαλείο να παλέψω για τη ζωή μου», πρέπει να τους το προσφέρουμε. Έχουμε καθήκον, έχουμε υποχρέωση στους άνεργους, στους εξαθλιωμένους, στους ανθρώπους του Βόλου και της Νέας Ιωνίας, που υποφέρουν απ’ τη φτώχεια, γιατί ο σύντροφος αυτός που σας μίλησε προηγουμένως έχει να δουλέψει τέσσερα χρόνια. Έχουμε καθήκον να σταθούμε δίπλα του. Έχουμε καθήκον, όχι απλώς να σταθούμε δίπλα του, αλλά να οργανώσουμε τους αγώνες του, να συμμετέχουμε σε αυτούς, να πρωτοστατήσουμε, και το ζήτημα της πολιτικής πρωτοπορίας να το κερδίσουμε, όχι μέσα απ’ τις διακηρύξεις, αλλά μέσα απ’ τη συμμετοχή μας στην ταξική πάλη, έτσι όπως αυτή διεξάγεται.
Και διεξάγεται με πολύ δύσκολους όρους. Διεξάγεται με τα ΜΑΤ έξω απ’ το εργοστάσιο. Διεξάγεται με την κυριαρχία του ρεφορμισμού, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στα συνδικάτα. Διεξάγεται με την απίστευτη επίθεση που έχουν υποστεί οι προοδευτικές, αριστερές, κομμουνιστικές απόψεις. Έχουμε, λοιπόν, να οικοδομήσουμε ένα ολόκληρο μέτωπο αντίστασης, διεκδίκησης (δεν την άκουσα πολύ αυτή την κουβέντα σε αυτή τη συζήτηση). Διεκδίκησης, σύντροφοι, των δικαιωμάτων που έχουμε έτσι ή αλλιώς και των δικαιωμάτων όλου του πλούτου αυτής εδώ της χώρας και όλων των χωρών που παράγουν την πραγματική παραγωγή του. Έχουμε, λοιπόν, σοβαρά καθήκοντα, έχουμε σοβαρές υποχρεώσεις και νομίζω ότι αν σε κάτι έχουν συμφωνήσει οι δύο οργανώσεις και όλοι οι αγωνιστές που αρχίζουν να διευρύνονται γύρω απ’ το σχήμα, είναι ότι παίρνουμε την ευθύνη να τις αναλάβουμε.
Νομίζω ότι αυτό το κομμάτι της ανάληψης της ευθύνης να προωθήσουμε τη λαϊκή πάλη είναι το πιο σοβαρό κομμάτι της ιστορίας μας. Διότι η πείρα μου λέει ότι στα πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα μπορούμε να βρούμε ισορροπίες. Όχι να κάνουμε οπορτουνισμούς, όχι να κάνουμε κοπτοραπτική. Μπορούμε να βρούμε ισορροπίες, κοινά σημεία και αντίληψη, γιατί η σταθερότητα και η ιδεολογική, πολιτική μας συγκρότηση, όλες αυτές τις δεκαετίες, δεν είναι φορτίο για να το πετάξουμε στη θάλασσα. Δεν είναι ένα φορτίο το οποίο μπορούμε εύκολα να το ξεφορτωθούμε από πάνω μας. Με την ίδια ευθύνη, λοιπόν, που έχουμε κουβαλήσει όλες αυτές τις δεκαετίες αυτό το φορτίο των κομμουνιστικών, επαναστατικών ιδεών, δράσεων, υπεράσπισης του σοσιαλισμού, υπεράσπισης του Οκτώβρη, υπεράσπισης της κινέζικης επανάστασης (για να μείνω σε αυτά), με την ίδια ευθύνη πρέπει να αναλάβουμε και το άνοιγμα της υπόθεσης της λαϊκής πάλης. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος, σύντροφοι.
Θα μου πει κάποιος: «καλά, αυτοί οι τριακόσιοι, τετρακόσιοι, πεντακόσιοι, χίλιοι σε όλη την Ελλάδα, που αναφέρονται σε αυτή την κατεύθυνση;» Ναι! Εγώ το λέω ξεκάθαρα, για να συνεννοούμαστε: ναι, αυτή είναι η βασική δύναμη που, όχι έχει αυτές τις ιδέες, αλλά θα αναλάβει την ευθύνη. Θα δεσμευτεί, δηλαδή, ενώπιος ενωπίω, αλλά κι απέναντι στο λαό, ότι «ναι, μπαίνουμε μέσα σε αυτή την ιστορία, διαχωρίζουμε τη θέση μας από όλα τα σχέδια αυτής της Αριστεράς η οποία δεν επαρκεί (όχι απλώς δεν επαρκεί, αλλά στέκεται εχθρικά σε κάθε λαϊκό σχέδιο) και ανοίγουμε έναν καινούριο δρόμο». Έναν καινούριο δρόμο που θέλει το λαό και την εργατική τάξη πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Δεν τον θέλει ψηφοφόρο, δεν τον θέλει μαντρωμένο, δεν τον θέλει «αυτοδιαχειριζόμενο», αλλά τον θέλει πραγματικό υποκείμενο της ταξικής πάλης, να αγωνίζεται, να αντιστέκεται, να οργανώνεται, να διεκδικεί και, κυρίως, να νικάει…
Εδώ τον φτιάχνουμε τον οδικό χάρτη και βαδίζοντας ανοίγουμε το δρόμο
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΠΝΙΑΣ (Καρδίτσα)
Μας περιμένει ένας βαρύς χειμώνας. Όχι γιατί διάβασα τα μερομήνια. Μας περιμένει βαρύς χειμώνας από τα μέτρα που ζούμε κι απ” αυτά που έρχονται. Και πάνε διαδοχικά. Και δε θα “ναι δυστυχώς ένας ο χειμώνας. Θα “ναι πολλοί. Και απέναντι σε αυτήν την κατάσταση που ζούμε, δυστυχώς, υπάρχει μία Αριστερά η οποία είναι απούσα, η οποία επέλεξε τη φυγή, δραπέτευσε από τα ζητήματα, η οποία είναι απούσα από το μέτωπο της αντίστασης και η οποία παραπέμπει τα ζητήματα, τα μεταθέτει είτε στις εκλογές είτε στη λαϊκή εξουσία. Αυτό είναι μια πληγή. Μια Αριστερά, μια σεμνότυφη Αριστερά, που μιλάει για διεθνείς τοκογλύφους, για Μερκελιστές, για τραπεζίτες, αλλά δεν μιλάει για ιμπεριαλισμό. Και λίγο θα ήταν το κακό, εάν έλειπε ο ιμπεριαλισμός ως θέση από τις αναλύσεις. Αλλά λείπει ο ιμπεριαλισμός ως τρόπος σκέψης. Ως ουσία στις αναλύσεις. Υποτιμούν τον αντίπαλο. Τον αγνοούν. Και γι” αυτό, ακριβώς επειδή υποτιμούν τον αντίπαλο, δεν μπορούν να συγκροτήσουν την αντίσταση.
Η αντίσταση λοιπόν, σύντροφοι, κατά τη γνώμη μου είναι ζητούμενο. Είναι μεγάλη κουβέντα να λέμε ότι σήμερα υπάρχει αντίσταση. Την αντίσταση την κάνει μόνος του ο κόσμος όταν ξεπερνάει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, την κάνει μόνος του ο κόσμος όταν κάνει μαζικές συνελεύσεις, όταν εκθέτει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, όταν βγαίνει στο δρόμο, όταν μαζικοποιεί τις διαδηλώσεις, αλλά είναι ένα άλλο θέμα να πούμε ότι συγκροτήθηκε το μέτωπο αντίστασης για το οποίο εμείς παλεύουμε.
Τι θέλουμε να φτιάξουμε λοιπόν; Να μιλήσουμε για τον ιμπεριαλισμό, ναι. Αλλά θέλουμε να φτιάξουμε μια αντιιμπεριαλιστική επιτροπή μόνο; Μια αντιιμπεριαλιστική επιτροπή; Όχι. Θέλουμε κάτι πιο βαθύ, πιο ευρύτερο. Και θέτω μερικά ερωτήματα που μπορεί να μην πάει εκεί πιθανότατα αυτή η κουβέντα, αλλά μας απασχόλησαν στην Καρδίτσα. Δε θέλουμε εμείς μια άλλη αντιιμπεριαλιστική επιτροπή. Είχαμε στην Καρδίτσα αντιιμπεριαλιστική επιτροπή, θέλουμε κάτι άλλο. Θέλουμε έναν πόλο, όχι μια τάση της Αριστεράς; Όχι. Δεν θέλουμε πόλο. Αν αυτό το πράγμα μετεξελιχθεί, γίνει κάποια στιγμή πόλος, με γεια του με χαρά του. Εδώ είμαστε να το επιχειρήσουμε. Αλλά αυτή τη στιγμή θεωρώ ότι είναι πρόωρο, υπάρχουν διαφωνίες, πολιτικές αντιθέσεις. Καλώς κάνουν και υπάρχουν Μέσα από τις διαφωνίες και τις πολιτικές αντιθέσεις προκύπτει η προωθητική δύναμη της Αριστεράς, η σύνθεση του νέου, του ανώτερου. Και μέσα από μία πορεία, με τη συμμετοχή μας στην ταξική πάλη, θα δοκιμαστεί η άποψη του καθενός, «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος» του καθενός, θα ξεβράσουμε τα λάθη, θα κρατήσουμε τα καλά και θα προχωρήσουμε. Και καλοδεχούμενος κι ο πόλος.
Είναι εκλογικό σχήμα; Νομίζω ότι δώσαμε ήδη εξετάσεις σ” αυτό το ζήτημα, σ” αυτό το ερώτημα. Επιτυχώς νομίζω τις περάσαμε τις εξετάσεις, που δεν ταυτίσαμε το εγχείρημα με μια εκλογική αναμέτρηση. Επιτυχώς, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Και, τέλος πάντων, το σχήμα δεν θα εξαρτηθεί από το τι θα γίνει στις επόμενες ή στις μεθεπόμενες εκλογές. Θεωρώ ότι, επειδή η επίθεση του συστήματος, η «βαλίτσα», πάει μακριά, πολύ μακριά, μακάρι να είμαστε ως εκείνη τη φάση να πούμε «δε βαριέσαι, αδερφέ, ό,τι χάσαμε, χάσαμε, δεν φτάσαμε ακόμα στον πάτο, έχουμε πολύ πράγμα ακόμα». Και επειδή η «βαλίτσα» πάει μακριά, και αυτό το εγχείρημα πρέπει να πάει πολύ μακριά.
Από πάνω ή από τα κάτω; Εγώ λέω και από τα πάνω και από τα κάτω. Να βοηθήσουν οι εκκινούσες πολιτικές δυνάμεις από τα πάνω όσο μπορούν, αλλά να επιχειρήσουν από τα κάτω τη μεγαλύτερη εμπλοκή του κόσμου, τη μεγαλύτερη συμμετοχή, να κάνουν σ” αυτό το εγχείρημα συμμέτοχους όσους μπορούν περισσότερους.
Μέτωπο; Όχι, αγαπητοί σύντροφοι. Δεν είμαστε εμείς το μέτωπο. Το μέτωπο δεν το κάνουν οι «μουλούδες». Το μέτωπο το κάνει ο λαός. Θέλουμε να συμβάλουμε στη δημιουργία του μετώπου. Και αυτό θα επιχειρήσουμε. Δεν είμαστε, λοιπόν, μέτωπο, είμαστε μια μετωπική πολιτική συνεργασία που θέλουμε να παλέψουμε σ” αυτήν την κατεύθυνση, όπως επίσης, κατά τη γνώμη μου, δεν είμαστε κοινή δράση. Είμαστε και κοινή δράση, αλλά δεν εξαντλείται η κοινή δράση σ” εμάς. Στην Καρδίτσα έχουμε σχήματα κοινής δράσης. Έχουμε την Πρωτοβουλία Εργαζομένων, στην οποία κάνουμε κοινή δράση και με το ΣΥΡΙΖΑ κι ας μην είναι μαρξιστές-λενινιστές και μακάρι σ” αυτή την πρωτοβουλία κοινής δράσης να είναι κι άλλες δυνάμεις. Μακάρι να ήταν και το ΚΚΕ. Και μακάρι εκεί στην κοινή δράση να δοκιμάζονταν οι απόψεις και οι θέσεις του καθενός. Κριτήριο είναι οι μάζες, ο κόσμος. Ο κόσμος έχει το κριτήριο να βγάλει τα σκάρτα και να κρατήσει τα καλά…
…Ένα τελευταίο. Θεωρώ ότι πρέπει εδώ μέσα να είναι κοινός τόπος ότι δεν υπάρχει ένας οδικός χάρτης. Ότι έτσι ξεκινάμε, έτσι συνεχίζουμε, εκεί θα φτάσουμε, λυμένα, τακτοποιημένα, όλα εντάξει. Εδώ τον φτιάχνουμε τον οδικό χάρτη και βαδίζοντας ανοίγουμε το δρόμο…
Ναι, η λαϊκή αντίσταση μπορεί να έχει αποτελέσματα!
ΠΑΝΟΣ ΧΟΥΝΤΗΣ (Αθήνα)
…Υπάρχει, συντρόφισσες και σύντροφοι, ένα δεδομένο: ότι υπάρχει μεγάλη κίνηση μαζών σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Σε χώρες που είναι εξαρτημένες σαν την ελληνική -επειδή οι αντιθέσεις εμφανίζονται πολλαπλασιασμένες- υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη κίνηση μαζών. Αυτή η κίνηση μαζών, για την ώρα, δεν έχει δημιουργήσει μια αριστερή στροφή στα πράγματα ή αριστερές συγκροτήσεις, αν θέλετε, ή μια τάση μαζικής ενίσχυσης των αριστερών συγκροτήσεων.
Από την άλλη, υπάρχει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κόσμου που ψάχνει τρόπους να αντισταθεί. Θα διαφωνήσω λίγο με τη συντρόφισσα την Αρετή, χωρίς να θέλω καθόλου να υποτιμήσω ανθρώπους που είναι στο ΠΑΜΕ, στο ΣΥΡΙΖΑ ή στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ (καθόλου, ούτε την αγωνιστικότητά τους ούτε το μόχθο που καταθέτουνε) αλλά -ξέρετε, σύντροφοι- όταν κάποιος έχει την εκτίμηση ότι η αντίσταση δεν είναι αποτελεσματική όταν δεν τίθεται ο στόχος της λαϊκής εξουσίας ή ότι η αντίσταση δεν είναι αποτελεσματική όταν δεν τίθεται ο στόχος της ανατροπής της κυβέρνησης, να με συμπαθάτε, αλλά αυτό πραγματικά δημιουργεί παραλυτικές συνθήκες και στην ίδια την αντίσταση.
Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι εργασιακοί χώροι και όποια κομμάτια του κινήματος έχουν βγει κάπως στην κόντρα στο κεντρικό πολιτικό, στελέχη τόσο του ΚΚΕ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, από την πρώτη μέρα (μιλάω για την απεργία των καθηγητών, για την κατάσταση στις Σκουριές κ.λπ.) πλειοδότησαν στο να «ενημερώσουν» τον κόσμο πόσο δύσκολος είναι αυτός ο αγώνας, πόσο ανυπέρβλητος, πόσο είναι αδύνατο να νικήσουμε κ.λπ. κ.λπ.
Άρα, λοιπόν, δεν είναι ακριβώς το τοπίο ότι «είναι όλοι με την αντίσταση», άρα λοιπόν «όταν μιλάμε εμείς για αντίσταση τι ακριβώς έχουμε να τους πούμε;».
Υπάρχουν τρεις άξονες:
- Ο αντιιμπεριαλισμός. Προσωπικά, για να πω την αλήθεια, δεν νιώθω καμιά ανάγκη σε αυτή την αίθουσα να εξηγήσω για την αναγκαιότητά του.
- Η αναγκαιότητα αντίστασης στην καπιταλιστική επίθεση. Και εδώ να πω -για να είμαστε ειλικρινείς- υπάρχουν μια σειρά μεσαία ή και μικρά αφεντικά που χρησιμοποίησαν πολύ καλά την ευκαιρία των μνημονίων για να τσακίσουνε εργατικά δικαιώματα.
Και θα έλεγα ότι, μέχρι εδώ, μπορεί να πει κάποιος «αυτά τα λένε και άλλοι». Δηλαδή, αν βγούμε από το μικρόκοσμο της Αριστεράς, συντρόφισσες και σύντροφοι, το ζήτημα του ιμπεριαλισμού και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης είναι πλατιά αποδεκτό στην κοινωνία.
- Αυτό που για μένα έχει μια παραπάνω αξία είναι το τρίτο «αντί» που είπαν κάποιοι σύντροφοι: την αντίσταση στη συνδιαχείριση, στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, στη λογική ουδετερότητας του κράτους. Αυτά είναι ζητήματα που το κίνημα είναι πιο πίσω. Γι’ αυτό και κόσμος που όντως αντιστέκεται στα μνημόνια (με αυτό τον τρόπο θα έλεγα στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση), στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων (με αυτό τον τρόπο θα έλεγα στην καπιταλιστική επίθεση), συνεχίζει να έχει αυταπάτες ή, αν δεν έχει αυταπάτες, κάτω από την απελπισία του να επενδύει σε συνδιαχειριστικές λογικές ή σε λογικές κοινοβουλευτικών αυταπατών. Άρα, το τρίτο είναι ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα και σχετίζεται με την αντίληψή σου γύρω από το αστικό κράτος…
…Το πρόβλημα του κόσμου δεν είναι ότι δεν του έχουμε κάνει «πενηνταράκια» το τι σημαίνει ιμπεριαλιστική εξάρτηση στην Ελλάδα. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα που έχει ο κόσμος. Το πρόβλημα που έχει είναι ότι κρίνει ότι στο δοσμένο συσχετισμό δεν μπορεί να κάνει αγώνες νικηφόρους. Εκεί πέρα, λοιπόν, νομίζω ότι το κρίσιμο είναι να ανοίξεις καταρχήν την κουβέντα ότι, ναι, η λαϊκή αντίσταση μπορεί να έχει αποτελέσματα. Μπορεί. Δηλαδή, υπάρχει άλλος χώρος που λέει ότι η λαϊκή αντίσταση -σήμερα, σ’ αυτό το δοσμένο αρνητικό συσχετισμό- μπορεί να έχει αποτελέσματα, μπορεί να ανοίξει ρωγμές σ’ αυτή την επίθεση και σ’ αυτή τη φάση οι ρωγμές μπορεί να φέρουνε πραγματικά θυελλώδεις εξελίξεις; Γιατί, άραγε, οι ρεφορμιστικές δυνάμεις δεν κάνουν αντίσταση, λέω εγώ; Μα, γιατί ξέρουνε ότι όποιος κάνει σήμερα αντίσταση και το εννοεί στην ουσία τίθεται εκτός συνταγματικού τόξου.
Γιατί οι απαιτήσεις από τη μεριά του καπιταλισμού, του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού, σήμερα, είναι ότι «δεν θα κουνηθείς, φίλε». Και γι’ αυτό όλες οι «απογειώσεις» όταν δεν κινείται τίποτα, γίνονται «ρεαλισμός» και υποταγή όταν ο κόσμος βγαίνει στο δρόμο. Και να είμαστε, σύντροφοι, λίγο πραγματικοί σ’ αυτό. Πραγματικοί…
…Κλείνοντας, λοιπόν, συντρόφισσες και σύντροφοι, νομίζω ότι μπορούμε να βγούμε στην κοινωνία, να μιλήσουμε απλά, να δώσουμε αυτοπεποίθηση ότι πραγματικά οι αγώνες μπορούν να νικήσουνε (μας το έδειξε η ενόχληση του συστήματος όποτε κάποιος πάει να σηκώσει κεφάλι), να εξηγήσουμε ότι η αντιιμπεριαλιστική πάλη είναι ένα σημαντικό τμήμα και δένεται με όλα, με την πάλη ενάντια στην επίθεση, να εξηγήσουμε ότι χρειάζεται πάλη ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, γι’ αυτό και η αντιιμπεριαλιστική πάλη δεν μπορεί να μην έχει ταξικά χαρακτηριστικά στην Ελλάδα, (εγώ προσπαθώ να φανταστώ ποιο κομμάτι της αστικής τάξης «το βλέπει» αντιιμπεριαλιστικά και δεν μπορώ) και, τρίτο, να εξηγήσουμε ότι πέρα από τους αγώνες και την πολιτική συγκρότησή τους δεν υπάρχει καμία διέξοδος σε συνδιαχειρίσεις, σε κοινοβουλευτικές λογικές και σε οποιαδήποτε άλλα ρεφορμιστικά σκουπίδια έχει πραγματικά παράξει τις τελευταίες δεκαετίες η ρεφορμιστική κυριαρχία…
