Απεργία, Πολυτεχνείο να γίνουν αφετηρίες νέων ξεσηκωμών!
«Η γεωπολιτική επιστρέφει στην Ευρώπη» διαπιστώνει σε πρόσφατο άρθρο του ο πρώην Γερμανός ΥΠΕΞ Γιόσκα Φίσερ και αναφέρεται σε μια σειρά κρίσιμων ζητημάτων που αντιμετωπίζει η «Ευρώπη» (διάβαζε ο γερμανικός ιμπεριαλισμός) στα Βαλκάνια, στη Ν.Α. Μεσόγειο και στη Μ. Ανατολή και πολύ περισσότερο στην «αδυναμία» της στον Εύξεινο Πόντο και την Κ. Ασία. Η γεωπολιτική λοιπόν, θα λέγαμε εμείς, ποτέ δεν «αποχώρησε», ποτέ τα ζητήματα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, τα ζητήματα της κυριαρχίας και των όρων επιβολής σε χώρες και περιοχές δεν περιορίστηκαν σε κάποιο υποτιθέμενο αμιγή οικονομικό ανταγωνισμό. Πολύ περισσότερο όλα αυτά δεν τα υπερέβη και δεν μπορεί να τα υπερβεί ο ιμπεριαλισμός εντάσσοντας τις αντιθέσεις του σε μια «νέα ενότητα» των λεγόμενων «ενώσεων» και «ολοκληρώσεων», για όσους θυμούνται ακόμα το μύθο της παγκοσμιοποίησης, με τον οποίο το σύστημα αλλά και μεγάλα τμήματα δυνάμεων με αναφορά στην Αριστερά «ανέλυαν»-συσκότιζαν την πραγματικότητα τα προηγούμενα χρόνια. Η εξόφθαλμη σήμερα, ας πούμε, «επιστροφή» της γεωπολιτικής, στην πραγματικότητα η ένταση των γεωστρατηγικών ανταγωνισμών- συνίσταται στο ότι αυτή γίνεται ολοένα και περισσότερο με όρους κανονιοφόρων! Οι πολεμικές αναφλέξεις και οι απειλές για διεύρυνσή τους μπήκαν στην ημερήσια διάταξη της Ευρασιατικής γειτονιάς μας. Από τον Καύκασο ως τη Λιβύη και από τις Βαλτικές ως τον Περσικό Κόλπο.
Και γίνεται επίσης ολοένα πιο φανερό ότι ο λαός μας και η χώρα μας βρίσκεται ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά, διαφιλονικούμενη γέφυρα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των επιδιώξεών τους. Ενώ ταυτόχρονα και παράλληλα η καταλήστευση της χώρας και του λαού, το κούρσεμα της παραγωγικής της βάσης, το γκρέμισμα θεμελιωδών κατακτήσεων των εργατών συνεχίζονται με αμείωτη επιθετικότητα.
Με βάση όλα αυτά, το κοινωνικό-οικονομικό τοπίο φορτώνεται και φορτίζεται διαρκώς με αντιφάσεις και αντιθέσεις. Το έδαφος δεν είναι σταθερό ούτε γι αυτούς –όπως η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση- που σέρνουν το χορό της επίθεσης στο λαό και έχουν τα απανωτά συχαρίκια των υπερατλαντικών αφεντικών. Γιατί τα αφεντικά είναι πολλά και οι παράμετροι των απαιτήσεων τους περισσότερες. Γιατί η «καπιταλιστική ανάπτυξη» -την οποία προδικάζουν ως βεβαιότητα οι αναλυτές από αριστερά που… διέγραψαν τον ιμπεριαλισμό- είναι υποθηκευμένη στους επενδυτές που δεν έρχονται. Γιατί ο λαός και η νεολαία δεν καταργούνται! Και μπορούν μέσα στις δυσμενείς σημερινές συνθήκες να συγκροτούν όρους αντίστασης, όρους διαμόρφωσης των δικών τους δυνάμεων, του δικού τους δρόμου.
Κοιτάζοντας από έξω προς τα μέσα
Βασικός κόμπος στο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή ήταν και παραμένει η δυσκολία της αμερικάνικής υπερδύναμης να ξετυλίξει τα κοσμοκρατορικά σχέδια της, να διαμορφώσει και να επιβάλλει όρους ώστε η Δυτική συμμαχία να κινηθεί στη βάση του δικού της πλάνου. Με τη Ρωσία απέναντι, στη θέση του στρατηγικού αντιπάλου, και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης να μην αποδέχονται το ρόλο της καθυπόταξής τους στο αμερικάνικο άρμα μέσα στην «ήπειρο τους», οι αντιφάσεις της αμερικάνικης πολιτικής επανέρχονται ξανά και ξανά, ανακυκλώνοντας αλλά και τροφοδοτώντας νέες εντάσεις και περιπλοκές. Στην Ουκρανία μένει ανεπίλυτο το στρατηγικού χαραχτήρα ερώτημα για το αν και πώς μπορεί να κριθεί το ποιος- ποιον. Στη Συρία, οι επιδιώξεις τους «βαλτώνουν» με την πολεμική ανάμιξη της Ρωσίας που περιπλέκει ακόμα περισσότερο τις αντιθέσεις των τοπικών αντιδραστικών δυνάμεων πίσω από τις οποίες θέλουν να στοιχηθούν οι ΗΠΑ. Οι επιδιώξεις τους να τραβήξουν το Ιράν πιο κοντά τους, προς το παρόν τουλάχιστον, γνωρίζουν αποτυχία. Οι επίμονες αμερικάνικες δραστηριότητες στα Βαλκάνια ώθησαν τη γερμανική πλευρά να προειδοποιήσει για «κίνδυνο πολέμου» στην χερσόνησο του Αίμου, ζητώντας έτσι από τα τοπικά καθεστώτα να μην ευθυγραμμιστούν με τις αμερικάνικες επιδιώξεις στην περιοχή. Στην Τουρκία, παρόλο που οι ΗΠΑ είχαν ανοιχτά εκδηλώσει «δυσαρέσκειες» απέναντι στον Ερντογάν, έσπευσαν τώρα στο πλευρό του, γιατί για τον αμερικάνικο παράγοντα είναι απαράβατος όρος να είναι η Τουρκία απέναντι στη Ρωσία.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια ότι η Ρωσία βρίσκει ελεύθερο και σίγουρο έδαφος για να εκδηλώνει την πολιτική επαναφοράς της στην περιοχή ως μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη. Τα «ατυχήματα» των ρώσικων αεροσκαφών στο Σινά και στο νότιο Σουδάν είναι ενδεικτικά των απαντήσεων που μπορεί να συναντήσει αυτή η πολιτική της, ενώ είναι ειλικρινής η ανησυχία της για πολύ πιο σοβαρά επεισόδια (από «τρομοκράτες») που μπορεί να της προκύψουν στην άμεση περίμετρό της. Ωστόσο, η ρώσικη ανακοίνωση για εγκατάσταση αντιπυραυλικών συστημάτων στη Συρία «για την αντιμετώπιση ενδεχομένου αεροπειρατείας των ρώσικων μαχητικών» (!) δείχνει πως στη ρώσικη ηγεσία κερδίζει έδαφος η κατεύθυνση επικίνδυνων τυχοδιωκτισμών.
Με φόντο όλη αυτή την εικόνα των συγκρούσεων που «εκκρεμούν» και φορτίζονται με επίκεντρο της συγκυρίας τη Συρία –και με τη Γαλλία να επιστρατεύει το αεροπλανοφόρο Σαρλ Ντε Γκωλ «στη μάχη κατά του ISIS»- πρέπει να δούμε το «ελληνικό ζήτημα» και τις αμερικανογερμανικές αντιθέσεις αλλά και τις αντιθέσεις Γάλλων-Γερμανών, σε σχέση με αυτό. Με φόντο αυτή την εικόνα, πρέπει να δούμε την «υιοθεσία» της ελληνικής κυβέρνησης από τον αμερικάνικο παράγοντα, τη βαθιά εμπλοκή της χώρας στους αμερικάνικους άξονες με Ισραήλ, Αίγυπτο, τις προγραμματιζόμενες επισκέψεις Τσίπρα σε Τουρκία και Ισραήλ και βέβαια την επικείμενη επίσκεψη του Αμερικανού ΥΠΕΞ στην Αθήνα, παραμονές της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου! Τι σχέδια προωθούν τα αμερικάνικα γεράκια για να νικήσει στην «εποχή των πολέμων» η βαμμένη στο αίμα των λαών του πλανήτη αστερόεσσα, τι αποστολές αναλαμβάνει από τους «συμμάχους του» ο Τσίπρας, τι αντιθέσεις θα προκαλέσουν αυτές από τους άλλους του συμμάχους, τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές; Τι εκβιασμοί ασκούνται στα πλαίσια της διαδικασίας «επίλυσης» του Κυπριακού ή στο ζήτημα του Αιγαίου που με αφορμή το ζήτημα των προσφύγων χρησιμοποιείται ξανά ως μοχλός εκβιασμού (η «διευθέτησή» του) από την πλευρά των ιμπεριαλιστών; Όσο και αν δεν γνωρίζουμε τις συγκεκριμένες απαντήσεις στα ζητήματα αυτά, που έτσι κι αλλιώς μέλλει να εξελιχθούν, είναι βέβαιο πως αυτές οι αποστολές και οι ρόλοι είναι στην υπηρεσία των πολέμων ενάντια στο λαό μας και στους λαούς της περιοχής. Και είναι επίσης βέβαιο πως τα αποτελέσματα της όξυνσης των αντιθέσεων των «προστατών» του λαού και της χώρας, θα ξεσπάσουν με πολλούς, οδυνηρούς και ενδεχόμενα ακόμα και με εφιαλτικούς τρόπους στις πλάτες και στα δικαιώματα του λαού μας. Σε αυτή την κατεύθυνση, συμβάλλουν εξάλλου και οι δύο όψεις της ταυτότητας της αστικής τάξης της χώρας. Και αυτή της υποτέλειας και αυτή του εθνικισμού και των «μεγάλων ιδεών» της.
Ατελείωτη η λίστα της επίθεσης
Το ίδιο πνιχτά περισφίγγουν οι συνθήκες της εξάρτησης και την κοινωνικο-οικονομική διάσταση της χώρας. Η ραγδαία διάλυση της όποιας παραγωγικής δυνατότητας μαζί με την καθίζηση έως συντριβή της εσωτερικής αγοράς όπως έχουν εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια, αφενός συνεχίζονται ως πολιτική κατεύθυνση να εφαρμόζονται, αφετέρου αναδεικνύουν ως ουτοπικές τις όποιες αστικές φιλοδοξίες για μια κάποια «ανάκαμψη», αν δεν συνδράμουν αποφασιστικά οι λεγόμενοι ξένοι «επενδυτές». Και το ζήτημα αυτό όμως υπόκειται στο πλαίσιο του ευρύτερου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και στις συνολικότερες εξελίξεις στην περιοχή -αλλά και στην εκ νέου διαμόρφωση του συσχετισμού της εξάρτησης- που αυτές θα φέρουν.
Έτσι η πολυπόθητη για την αστική τάξη ρύθμιση για το χρέος διαρκώς παραπέμπεται καθώς το ΔΝΤ και ο γερμανικός παράγοντας δεν συναινούν σε μια κάποια ρύθμιση ενόψει της γενικότερης αντιπαράθεσης. Με αυτά τα δεδομένα, η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να επικεντρωθεί στην υπόθεση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, στη διαμόρφωση ενός πεδίου δηλαδή αναγκαίου για να δράσει και να λειτουργήσει το ξένο και το ντόπιο κεφάλαιο. Όμως και εδώ, όπως ανεπίσημα περίπου ομολογείται, δεν χωρούν οι αστικές αισιοδοξίες. Από τη μια, γιατί διαμορφώνονται όροι ακόμα πιο ασφυκτικού ελέγχου του τραπεζικού κεφαλαίου από τους ιμπεριαλιστές. Από την άλλη, γιατί η ανακεφαλαιοποίηση όχι μόνο δεν προσαρμόζει το τραπεζικό κεφάλαιο στις ανάγκες της καθημαγμένης πραγματικής (καπιταλιστικής) οικονομίας, αλλά κινείται αντίστροφα: Επιτάσσει την προσαρμογή της δεύτερης στην κυριαρχία και στις «φούσκες» των τραπεζών. Αυτή την κατάσταση απηχούν και οι δειλές γκρίνιες που ήδη ακούγονται από τα αστικά στρώματα που ζουν τις συνθήκες συμπίεσης και όπως αυτές επιτάσσονται από το δόγμα της συγκέντρωσης- συγκεντροποίησης. Αλλά και αυτή ακόμα η διαδικασία της συγκέντρωσης- συγκεντροποίησης –με δεδομένη την κατάσταση της εσωτερικής αγοράς που σταθερά επιδεινώνεται- είναι ερώτημα το αν μπορεί να διαμορφώσει όρους εκτίναξης κάποιων «ντόπιων μεγαθηρίων» στο βαθμό που οι διασυνδέσεις τους στο εσωτερικό οικονομικό πεδίο απολήγουν στις διαλυμένες μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Αυτό που σίγουρα μένει και ισχυροποιείται είναι η ακόμα μεγαλύτερη παραρτηματοποίηση και οικονομική εξάρτηση από τα ευρωπαϊκά μονοπώλια. Και πρέπει να είναι σαφές ότι ο «νέος γύρος διαπραγμάτευσης» που εμφανίζεται να κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα (όπως π.χ. με θέμα τα κόκκινα δάνεια) καθόλου δεν αφορά σε ευαισθησίες της σε σχέση με το λαό, αλά επιχειρεί να εκφράσει στο βαθμό που μπορεί την ασφυξία και την αίσθηση αδιεξόδων της ίδιας της αστικής τάξης. Και στο πλαίσιο αυτών των αιτημάτων της είναι που θέτει –αυθεντικό δείγμα της αστικής ξετσιπωσιάς- ως «διαπραγματευτικό ατού» το ζήτημα των προσφύγων. Όχι βέβαια γιατί θέλει να τους περιθάλψει, αλλά για να ζητήσει εξ αιτίας της απρόσμενης έντασης της κρίσης στη Συρία που εξέτρεψε διάφορους λογαριασμούς, στήριξη και κατανόηση από τα αφεντικά του.
Το σίγουρο και παραπάνω από προφανές είναι η ένταση της επίθεσης στο λαό ως αναντίρρητη κατεύθυνση για όλους τους παράγοντες και τις πλευρές του συστήματος μέσα και έξω από τη χώρα. Αυτή η επίθεση είναι και η μόνη πραγματική υποθήκη του συστήματος και της κυβέρνησής του, η μόνη «εμπράγματη αξία» με βάση την οποία μπορούν να αναπαράγονται έστω οι ελπίδες και του ντόπιου κεφαλαίου για ένα… καλύτερο μέλλον. Έτσι ξεδιπλώνεται ξανά το σκηνικό των εκβιασμών για τη δόση, και τα ατελείωτα «προαπαιτούμενά» της. Ισοπέδωση του ασφαλιστικού, μαζικό ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς, τρομακτική φορολεηλασία, νέα βαριά χτυπήματα στους μισθούς και τα εργασιακά δικαιώματα στους εργαζόμενους στο Δημόσιο, έχουν ήδη ψηφιστεί και προωθούνται. Ενώ παράλληλα εξαγγέλλονται μέτρα και κατευθύνσεις των επόμενων μηνών: η (ακόμα μεγαλύτερη) απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και ο νέος συνδικαλιστικός νόμος που θα βάζει στο γύψο την απεργία και τα σωματεία είναι στους βασικούς στόχους.
Αυτό το τελευταίο αφορά και συνδέεται με μια γενικευμένη κατάσταση αντιδραστικοποίησης και φασιστικοποίησης που «βγαίνει από όλους τους πόρους» του συστήματος και όλων των αστικών-αντιδραστικών δυνάμεων. Μετά τις δίκες και καταδίκες –που δεν τελείωσαν- το είδαμε στη λύσσα που εκφράστηκε απέναντι στις μαθητικές κινητοποιήσεις. Η κατεύθυνση αυτή είναι «οργανικά δεμένη» με τη γραμμή και τις αντιφάσεις του συστήματος, είναι οδηγός και ταυτόχρονα συνέπεια της πορείας της αντιδραστικής ανακατάταξης που και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Από τις αντικομμουνιστικές υστερίες της Ένωσης Κεντρώων, ως την όλο δεξιά πορεία που έχουν τα άλλα αστικά συμπληρώματα (Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ) και βέβαια τον επιθετικό ακροδεξιό εθνικισμό των ΑΝΕΛ και την επιχείρηση συμμόρφωσης-αξιοποίησης της φασιστικής Χ.Α. Το πολιτικό σύστημα μετατοπίζεται διαρκώς πιο αντιδραστικά –οι εξελίξεις στη ΝΔ, όποια εκδοχή και αν επικρατήσει, αυτό θα το ενισχύσουν. Και αυτή την κατεύθυνση θα υπηρετήσει ακόμα πιο άγρια –και ας εκπλαγούν οι διάφοροι φίλοι του- ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει και τη βασική κυβερνητική ευθύνη.
Μπροστά μας η υπόθεση του λαού!
Χρήσιμο ήταν –για τις αγωνίες και τα ερωτήματα που αφορούν στο αν και πώς θα εξελιχθεί η λαϊκή πάλη στις σημερινές συνθήκες- το μάθημα των μαθητών. «Από το τίποτα» (όσο αφορά πραγματική πολιτική στήριξη), τις τελευταίες μέρες, στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αλλά και αλλού, εμφανίστηκαν στους δρόμους χιλιάδες παιδιά να διαδηλώνουν την οργή τους και την αντίθεσή τους σε όσα ζουν, αντιμετωπίζουν, διαισθάνονται! Πρόκειται για μια πραγματική απάντηση σε μια λογική -που μπορεί και να είναι καλοπροαίρετη- που προεξοφλεί μακρά περίοδο υποχώρησης και καθίζησης για το κίνημα και τους αγώνες εξ αιτίας της απουσίας πολιτικών δυνάμεων με αγωνιστικά χαρακτηριστικά και αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και γραμμή. Σε καμιά περίπτωση δεν θα συνηγορήσουμε στις θεωρίες για το «αυθόρμητο που φτάνει» οι οποίες εκπορεύονται και υπηρετούν την αστική αντιδραστική λογική και γραμμή ενάντια στην οργάνωση των μαζών και την οργανωμένη πάλη. Πάντα και στις σημερινές συνθήκες περισσότερο από κάθε άλλη φορά, απαιτείται να παλευτεί μέσα στο λαό και τη νεολαία η θέση ότι δεν υπάρχει χειραφέτηση από το σύστημα αν η αντίθεση σε αυτό δεν αποκτά αγωνιστικό επαναστατικό πολιτικό περιεχόμενο και δεν οργανώνεται σε αυτή τη βάση. Αυτό (πρέπει να) είναι και ένα βασικό «μάθημα» για τον κόσμο του αγώνα αλλά και όλο το λαό και τη νεολαία, από τον ξεσηκωμό του 2010-12, όπου πάλι δεν υπήρχαν (όπως αποδείχτηκε πια με το ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο) στην πραγματικότητα οι απαιτούμενοι πολιτικοί κινητήρες για να πάει αυτός ο ξεσηκωμός παραπέρα. Και με βάση αυτό το «μάθημα» είναι σήμερα απόλυτα αναγκαίο να προβάλλεται σε κάθε χώρο δουλειάς και νεολαίας, σε κίνηση σε γειτονιές και στην ύπαιθρο, η κατεύθυνση του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης, σωστά δεμένη με τη συγκεκριμένη γραμμή πάλης του χώρου και τις συγκεκριμένες συνθήκες που υπάρχουν. Πρέπει να προβάλλεται και να παλεύεται, σε αυτή τη βάση, η ανάγκη οργάνωσης και συγκρότησης του κόσμου στην προοπτική της μαζικής και αποφασιστικής πάλης ενάντια στους ιμπεριαλιστές, την εξάρτηση, ενάντια στην αστική τάξη και το σύστημα.
Ωστόσο, αυτό που έδειξαν οι μαθητές είναι η παλιά αλήθεια πως η ταξική πάλη, οι αγώνες, οι αντιστάσεις υπάρχουν και ξεσπούν ακόμα και σε συνθήκες και συσχετισμούς αρνητικούς για την λαϊκή υπόθεση. Με αυτή την παλιά αλήθεια, με βάση την ανάγκη να εκδηλωθεί και να οργανωθεί η πλατιά οργή και αντίθεση των μαζών στο σύστημα, πρέπει να αγωνιστούν και να συμβάλλουν όλες οι δυνάμεις που συμμερίζονται αυτή την κατεύθυνση. Η γενική απεργία της 12 του Νοέμβρη και ο ξεσηκωμός για την επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973 είναι βήματα που πρέπει και μπορεί να γίνουν σε αυτή την κατεύθυνση.
Για να διαδηλώσει μαζικά ο λαός, οι εργάτες και η νεολαία, την αντίθεσή του στα μέτρα και την επίθεση ΔΝΤ-ΕΕ-κυβέρνησης, για να γίνει η απεργία μέρα που μαζικά θα σηκώσουν το κεφάλι οι εργάτες και οι εργαζόμενοι απέναντι στο κεφάλαιο και την εργοδοσία, για να ακουστεί πλατιά και δυνατά το «Κάτω η επίθεση και η βαρβαρότητα».
Για να καταγγελθούν οι φονιάδες των λαών και να διακηρυχτεί η αναγκαιότητα του Μετώπου των Λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό, η κατεύθυνση της πάλης για ανεξαρτησία ενάντια σε όλους τους προστάτες και τους υποτελείς τους.
Η κυβέρνηση φορτωμένη με πολλαπλά καθήκοντα από τα ξένα και ντόπια αφεντικά της έχει κάθε λόγο να μη θέλει να δει την πρώτη μαζική κινητοποίηση του λαού ενάντια σε όσα υπηρετεί και προωθεί. Έχει κάθε λόγο να επιδιώκει την παράταση της υποχώρησης και της σύγχυσης και σε αυτό έχει άξιους συμπαραστάτες όλες τις πολιτικές δυνάμεις που ψήφισαν μαζί της το τρίτο μνημόνιο και υπηρετούν τους ίδιους αφεντάδες. Ας κάνουμε ότι μπορούμε παλεύοντας με εμπιστοσύνη μέσα στο λαό και στη νεολαία, για να μην ικανοποιηθούν αυτές οι επιδιώξεις τους!
