Εισήγηση στην εκδήλωση για την 9η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ), Αθήνα 6/2/2019, από τον σ. Γιάννη Βάρλα
Ο σύντροφος ο Δημήτρης ανέφερε με την εισήγησή του, πολιτικές εκτιμήσεις, αλλά και παραπέρα ανάλυση της πραγματικότητας και των χαρακτηριστικών της επίθεσης του καπιταλισμού – ιμπεριαλισμού – στη χώρα μας και παγκόσμια – που καταθέτουμε με την 9η Συνδιάσκεψη της Οργάνωσής μας. Εκτιμήσεις, θέσεις και αναλύσεις που αφορούν τόσο το σύστημα της καταπίεσης και εκμετάλλευσης, όσο και τους αντιπάλους του, την εργατική τάξη και τους λαούς.
Η γνώση και η σωστή εκτίμηση της πραγματικότητας και των πολιτικών εξελίξεων, καθώς και το πολιτικό κριτήριο που απορρέει απ΄ αυτές, αποτελούν για την εργατική τάξη και τους λαούς ένα πραγματικό όπλο, εφόσον κατακτηθούν και μετατραπούν σε υλική δύναμη.
Οι εκτιμήσεις και οι θέσεις ωστόσο, θα μείνουν «ελλιπείς», αν δε συνδεθούν με το μεγάλο ερώτημα «ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ». Ένα ερώτημα που απασχολεί τόσο τον κάθε λαϊκό άνθρωπο που συνειδητοποιεί με τι σύστημα έχει να κάνει, στη χώρα και παγκόσμια, με τι πολιτικές έρχεται αντιμέτωπος, με το παρόν που ζει, και με το τι μέλλον επιφυλάσσουν γιαυτόν και τα παιδιά του, όσο και οργανωμένες πολιτικές συλλογικότητες, όπως η Οργάνωσή μας. Που θέτει ως στόχο το ξετύλιγμα και τη συγκρότηση των αντιστάσεων και των διεκδικήσεων, αλλά και την αναμέτρηση με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, με τις δυνάμεις, τις εκφράσεις και τις πολιτικές του, στην προοπτική της ανατροπής του. Στην προοπτική της επανάστασης, της Ανεξαρτησίας και του Σοσιαλισμού. Ένα ερώτημα που φυσικά δεν το απαντούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Και που η δική μας απάντηση για το σήμερα και το άμεσο μέλλον «χρωματίζεται» απ΄ τη λογική που φτάνει μέχρι την ανατροπή.
Θεωρώντας ότι η συγκρότηση, το δυνάμωμα, η ενοποίηση, η πολιτικοποίηση των αντιστάσεων και των διεκδικήσεων, αλλά και το «μπόλιασμα» τους, με μια λογική που θα εμποδίζει την αφομοίωσή τους απ΄ το σύστημα, την αξιοποίησή τους απ΄ το σύστημα, αποτελεί την πραγματική διέξοδο για την εργατική τάξη και λαό, η Οργάνωση μας έχει καταθέσει την πρόταση του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης, αλλά και την ισχυροποίηση της κατεύθυνσης της Αναμέτρησης στο πλαίσιό του. Μια κατεύθυνση κόντρα στο συμβιβασμό, στις συνδιαχειριστικές δήθεν λύσεις, στον κυβερνητισμό και στο ρεφορμισμό, στην ενσωμάτωση των αντιστάσεων στο πλαίσιο του συστήματος και τελικά και στην εκμηδένισή τους. Ήδη με το «Δικό μας δρόμο», τον Οκτώβρη του 2012 και με την 8η Συνδιάσκεψη, τον Απρίλη του 2015, η πρόταση αυτή έχει τεθεί, και γίνεται πιο σαφής και επικαιροποιημένη, επιδιώκοντας να απαντήσει αφενός στην ανάγκη της εργατικής τάξης και του λαού, να μπορέσουν ν΄ αντισταθούν και να διεκδικήσουν συλλογικά και συγκροτημένα, αφετέρου να διαμορφώνεται στο πλαίσιό τους εκείνη η φυσιογνωμία που θα κοντράρεται με τη γραμμή της συνδιαχείρισης, της «προτασεολογίας» στο σύστημα, των υποτιθέμενων εκλογικών λύσεων, του κυβερνητισμού. Ανάγκη πολύ εμφανής και σημαντική επίσης, μετά τις «Πλατείες», μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης απ΄ το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μετά τα χαρακτηριστικά «πολιτικού χυλού» που κυριάρχησαν στην Αριστερά. Πρόταση που έχει ακόμα δρόμο μπροστά της για να ξεκινήσει να υλοποιείται και που θα γίνεται πιο σαφής, όσο θα παίρνει υλική υπόσταση. Κατεύθυνση που επιδιώκουμε να εξυπηρετούν, τόσο οι εστίες αντίστασης της εργατικής τάξης και του λαού, που γεννά η επίθεση, όσο και οι πολιτικές συνεργασίες που έχουμε προκρίνει (όπως η Λαϊκή Αντίσταση-Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία), αλλά και η κοινή δράση με άλλες δυνάμεις, που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα.
Η πρότασή μας αυτή δεν πατά στο «κενό». Ούτε αποτελεί ένα «ευχολόγιο» ή μια έκκληση. Δεν αποτελεί μια «εγκεφαλική σύλληψη». Αντίθετα, βασίζεται σ΄ αυτό που πάραξε και παράγει καθημερινά η ασταμάτητη ταξική πάλη και η επίσης ασταμάτητη επίθεση της εξαρτημένης αστικής «μας» τάξης και του ιμπεριαλισμού, σ΄ όλες τις πλευρές της ζωής του λαού. Κι αυτό ισχύει ανεξάρτητα απ’ τη φάση υποχώρησης και «καθίσματος» που βρίσκεται σήμερα το εργατο-λαϊκό κίνημα στη χώρα μας, ανεξάρτητα απ’ την κατάσταση αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης σαν τάξη για τον εαυτό της, και την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος. Οι αυθόρμητες, αρχικά, αντιστάσεις, εκφράζονταν, εκφράζονται και θα εκφράζονται, με μικρότερη ή μεγαλύτερη έκταση και ένταση. Η άσχημη κατάσταση για τους εργαζόμενους και το λαό, αλλά και για τους λαούς παγκόσμια δεν μπορεί παρά να μην παράγει καθημερινά νέες αντιδράσεις και αντιστάσεις απ΄ αυτούς. Ακόμα και αγώνες, ξεσπάσματα και εξεγέρσεις. Το βλέπουμε αυτό σήμερα, σε πολλά σημεία του πλανήτη. Ταυτόχρονα, αν δεν υπάρξουν αντιστάσεις κι αν οι αντιστάσεις αυτές δεν πολιτικοποιούνται, δεν ενοποιούνται και δε συγκροτούνται με χαρακτηριστικά αναμέτρησης με την κυρίαρχη πολιτική και τις ψεύτικες διεξόδους, η κατάσταση θα γίνει αύριο ακόμα χειρότερη για τη ζωή των εργαζόμενων και του λαού. Όταν το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του κλέβουν παραπέρα και μειώνουν το μεροκάματο και το μισθό, οι εργαζόμενοι και ο λαός πρέπει να παλέψουν για να το αποτρέψουν, αλλά και για αυξήσεις. Αν δεν το κάνουν, πέρα απ΄ τη χειροτέρευση των όρων της ζωής τους, η κλοπή αυτή θα συνεχίζεται και θ΄ αυξάνεται. Αν δεν παλέψουν ενάντια στις απολύσεις και για το δικαίωμα στη δουλειά, αύριο θα βρεθούν κι άλλοι εργαζόμενοι στο δρόμο. Αν δεν παλέψουν για ασφάλιση, σύνταξη, περίθαλψη, αύριο θα μείνουν μονάχα τα «ψήγματά» ελεημοσύνης. Αν δεν παλέψουν ενάντια στους φραγμούς στην παιδεία, αυτή θα είναι ολοένα και πιο απαγορευτική για το λαό, όλο και για λιγότερους. Αν δεν παλέψουν ενάντια στον πόλεμο που ετοιμάζουν οι ιμπεριαλιστές, ενάντια στα σχέδιά τους, στο βάθεμα της εξάρτησης της χώρας, στην υποτέλεια και τον εθνικισμό, αύριο θα μας σύρουν σ΄ έναν πόλεμο με τους γειτονικούς λαούς, για τα δικά τους ιμπεριαλιστικά – και τα ντόπια αστικά – συμφέροντα. Αν δεν παλέψουν για δημοκρατικά δικαιώματα και ενάντια στη φασιστικοποίηση, αύριο οι δυνατότητες συλλογικής οργάνωσης και πάλης, αγώνων, απεργιών, διαδηλώσεων, αλλά κι αυτή η ελεύθερη διάδοση των ιδεών θα δεχθούν σοβαρά πλήγματα.
Σήμερα ωστόσο, μετά το πέρασμα της επίθεσης των απανωτών και συνεχών «μνημονίων» – μια επίθεση που συνεχίζεται βέβαια αμείωτα με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ – ο στόχος της Διεκδίκησης αποκτά πολύ πιο βαρύνοντα και πιο συγκεκριμένο χαρακτήρα, απ΄ ότι έχει γενικά ή είχε, σε μια προηγούμενη φάση. Απαιτείται διεκδίκηση για όλα αυτά που έκλεψαν απ΄ την εργατική τάξη και λαό, η αστική τάξη, οι ιμπεριαλιστές και οι κυβερνήσεις τους ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και κολαούζοι, και που οι προηγούμενες τους αντιστάσεις δεν κατόρθωσαν ν’ ανακόψουν. Για όλα αυτά που κατακρεουργήθηκαν το τελευταίο 8χρονο-9χρονο και που υποτίθεται θα επανέρχονταν «μ΄ έναν νόμο» απ΄ την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Απαιτείται διεκδίκηση για κατάκτηση νέων δικαιωμάτων και για καλυτέρευση των όρων ζωής και πάλης για την εργατική τάξη και το λαό. Διεκδίκηση για τη δουλειά που στέρησαν σε πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμο και για τους νέους εργαζόμενους, διεκδίκηση για αυξήσεις σε μεροκάματα μισθούς και συντάξεις που αφαίμαξαν, διεκδίκηση για εργασιακά δικαιώματα, για τις συλλογικές συμβάσεις που κατάργησαν, για την ασφάλιση που ισοπέδωσαν, για δημοκρατικά δικαιώματα που κουρέλιασαν, για τα νοσοκομεία που έκλεισαν, για σχολεία, για ελευθέρους χώρους. Και για πολλά περισσότερα ακόμα. Διεκδίκηση για ειρήνη με τους γειτονικούς λαούς. Η Διεκδίκηση τονίζει, αναβαθμίζει και βάζει στην πραγματική του βάση στη συνείδηση του λαού την έννοια που πρέπει να έχει το ΔΙΚΑΙΩΜΑ για το λαό, τους εργαζόμενους, τη νεολαία. Κόντρα σε λογικές και πρακτικές «φιλανθρωπίας» ή του λεγόμενου «εθελοντισμού», κόντρα στην ελεημοσύνη. Oχι στον εθελοντισμό που συγκαλύπτει την επίθεση του συστήματος. Ναι στην εθελοντική λαϊκή οργάνωση που θα προωθεί τη λαϊκή πάλη έξω από την κρατική κηδεμονία. Η Διεκδίκηση δεν αποτελεί μια θεσμική – ρεφορμιστική πρόταση προς το σύστημα. Είναι άλλο πράγμα για παράδειγμα να διεκδικείς αυξήσεις σε μεροκάματα, μισθούς και συντάξεις και άλλο – αντίθετα – να προτείνεις στο σύστημα «φιλολαϊκούς» υποτίθεται νόμους και ρυθμίσεις ή ακόμα και προϋπολογισμούς. Είναι διαφορετικό – και αντίθετο – να διεκδικείς δωρεάν υγεία για όλο το λαό, απ’ το να προτείνεις τον ιδιοκτησιακό φορέα και τον τρόπο διαχείρισης των Νοσοκομείων. ‘Η το να διεκδικείς παιδεία για όλα τα παιδιά του λαού και να παλεύεις ενάντια στους ταξικούς φραγμούς, απ’ το να προτείνεις εκπαιδευτικά μοντέλα και προγράμματα σπουδών σε σχολεία και σε ΑΕΙ-ΤΕΙ. Το να διεκδικείς ασφάλιση και σύνταξη, απ’ το να κάνεις προτάσεις για το καθεστώς διαχείρισης των Ταμείων και για τα αποθεματικά τους. Το ν’ αγωνίζεσαι να φύγουν οι χωματερές, απ’ το να προτείνεις εναλλακτικά συστήματα διαχείρισης των απορριμμάτων. Η μία πρόταση απευθύνεται στο λαό, στη νεολαία και τους εργαζόμενους, για τα δικά τους δίκαια και συλλογικά ταξικά συμφέροντα, που τους συγκροτεί και στη λογική της σύγκρουσης με το σύστημα και την πολιτική του. Η άλλη πρόταση απευθύνεται στο σύστημα, και σαν κυβερνητικός συμβουλάτορας, το ωραιοποιεί και δυναμώνει τις αυταπάτες (κοινοβουλευτικές, ρεφορμιστικές ή κυβερνητικές), υπονομεύοντας την ίδια στιγμή τους αγώνες και την κατάκτηση των λαϊκών και εργατικών δικαιωμάτων και συμφερόντων.
Η κατεύθυνση της Αντίστασης και της Διεκδίκησης, αλλά και η πρόταση μας για Μέτωπο Αντίστασης – Διεκδίκησης δεν αποτελούν ωστόσο, μια εύκολη υπόθεση. Δεν τις «έχουμε στο χέρι». Δεν αποτελούν ένα σύνθημα, μια φράση σε μια προκήρυξη ή σ΄ ένα άρθρο. Απαιτούν κόπους, επιμονή, προσαρμογή στην κάθε φορά φάση και κυρίως καθημερινή σύγκρουση με το σύστημα και τις δυνάμεις του. Απαιτούν σύγκρουση και με διάφορες και πολυποίκιλες ψεύτικες λύσεις και διεξόδους, αυταπάτες – παλιές και νέες – και ρεφορμιστικές «εναλλακτικές». Απαιτούν σύγκρουση με λογικές και πρακτικές «φυγής» απ΄ την αντιπαράθεση με το σύστημα, με την εργοδοσία, με την κυβέρνηση, με τους ιμπεριαλιστές, κύρια των ΗΠΑ και της ΕΕ. Έχουν ως σύμμαχό τους τη συσσωρευμένη οργή του λαού, την άσχημη κατάσταση της ζωής του, αλλά έχουν ν’ αντιμετωπίσουν και πολλούς και σοβαρούς αντιπάλους και στην ίδια τη συνείδηση του λαού: Την απογοήτευση που κυριαρχεί στο λαό, που είναι αποτέλεσμα της μη νίκης των αγώνων της περιόδου 2010-2012 και της ανάληψης της διαχείρισης απ΄ τον ΣΥΡΙΖΑ. Τη συκοφάντηση και το προβοκάρισμα της Αριστεράς. Έχουν ν΄ αντιμετωπίσουν τη δεξιά μετατόπιση τόσο στο πολιτικό κλίμα και στην κοινωνία, όσο και στις συνειδήσεις. Έχουν να καλύψουν το «κενό» της Αριστεράς, που θα επιδιώξουν να το καλύψουν μελανές, εθνικιστικές και φασίζουσες δυναμεις του συστήματος.
Όλο το προηγούμενο διάστημα πριν την ανάληψη της κυβερνητικής διαχείρισης του συστήματος απ΄ τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, 2010-2012, είχαμε αγώνες και αντιστάσεις. Τις «Πλατείες» και μαζικές γενικές απεργίες. Η Οργάνωσή μας, έχοντας βρεθεί μέσα στις καταστάσεις αυτές, έχοντας συμμετάσχει ενεργά, κι έχοντας δώσει λυσσαλέα μάχη με την απολιτική και τις αντιδραστικές λογικές και πρακτικές του τύπου «έξω τα κόμματα – έξω τα συνδικάτα – έξω οι συλλογικότητες και η συλλογική λογική και πάλη», στις Πλατείες, έχει βγάλει τα συμπεράσματά της από αυτές, τα έχει καταθέσει και με την 8η Συνδιάσκεψη και ήταν αυτά που επέδρασαν για να προχωρήσει παραπέρα τη λογική του Μετώπου Αντίστασης, που έθετε σε μια προηγούμενη φάση. Γιατί οι καταστάσεις αυτές αποτέλεσαν μια πρωτόλεια έκφραση ενός «Μετώπου Αντίστασης» στην οποία πέρα απ΄ το στόχο «Κάτω τα μέτρα – Όχι στο μεσοπρόθεσμο», κυριαρχούσε εκτός απ΄ το διωγμό της πολιτικής και της συλλογικότητας, και μια πανσπερμία στάσεων, γραμμών και αιτημάτων του τύπου «Να πέσει η κυβέρνηση» (για να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ), «διαγραφή του χρέους» (που δεν είναι των εργαζόμενων και του λαού), «Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου» του χρέους, και λογικές αναδιαπραγμάτευσης με τους ιμπεριαλιστές, αντιπροτάσεων και άλλης – υποτίθεται φιλολαϊκής- διαχείρισης. Είχαμε λοιπόν «κίνηση μαζών» στην οποία συμμετείχαμε, δεν αποτελούσε ωστόσο αυτή από μόνη της την απάντηση που θα πήγαινε μπροστά το εργατο-λαϊκό κίνημα, που θα κατακτούσε νίκες για το λαό, που θ΄ αμφισβητούσε την εξάρτηση και τον καπιταλισμό, σαν προοπτική που θ’ ανοίγονταν για την εργατική τάξη και το λαό. Απαιτούνταν κι άλλα. Και κυρίως η γραμμή της αναμέτρησης. Όλη αυτή η «κίνηση μαζών» αξιοποιήθηκε απ΄ τον ΣΥΡΙΖΑ για ν΄ αναλάβει την κυβερνητική διαχείριση, με ότι αρνητικές συνέπειες είχε αυτό για το κίνημα, κάτι που φαίνεται έντονα στη σημερινή του κατάσταση και φάση.
Βέβαια κάθε «παρουσία μαζών» δε σημαίνει πως «εξ’ ορισμού» θα έχει προοδευτικά χαρακτηριστικά. «Παρουσία μαζών» είχαμε και κατά την πτώση των καθεστώτων του παλινορθωμένου καπιταλισμού, του (αν)ύπαρκτου σοσιαλισμού. Και κατά τις λεγόμενες «πορτοκαλί επαναστάσεις», στην Ουκρανία και αλλού. «Παρουσία μαζών» είχαμε και με τα εθνικιστικά συλλαλητήρια στη χώρα μας, είτε στις αρχές της δεκαετίας του ’90, είτε στα – μικρότερης εμβέλειας και μαζικότητας – σημερινά. Ακόμα και εργατικές, δήθεν «κινητοποιήσεις» με αντιδραστικά αιτήματα και χαρακτηριστικά έχουμε δει, όπως αυτή της El Dorado Gold της Χαλκιδικής, με τις ευλογίες της εργοδοσίας ή και δήθεν «απεργίες» – τρομάρα τους- όπως σήμερα στη Σάμο ενάντια στους πρόσφυγες.
Σήμερα στον κόσμο ολόκληρο η εργατική τάξη, η νεολαία και οι λαοί βρίσκονται σε αναταραχή. Κατεβαίνουν όλο και συχνότερα στο δρόμο σε κινητοποιήσεις και αγώνες, σε ξεσπάσματα και εξεγέρσεις. Αν το προηγούμενο διάστημα είχαμε τις μεγάλες αραβικές εξεγέρσεις, είτε στην Τυνησία και στην Αίγυπτο (μετά από δεκαετίες φαινομενικής «νηνεμίας»), που δεν κατόρθωσαν όμως να χαράξουν έναν άλλο δρόμο για τους λαούς, είτε στη Λιβύη που εκφυλίστηκε και αξιοποιήθηκε απ’ τους ιμπεριαλιστές, αν είχαμε τις διαδηλώσεις και τις κινητοποιήσεις εκατομμυρίων στην Πλατεία Ταξιμ αλλά και σε όλη την Τουρκία, όπως και μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις, αν είχαμε μεγάλες διαδηλώσεις εργαζομένων στο Μεξικό, τον Καναδά, τις ίδιες τις ΗΠΑ, σήμερα έχουμε την εξέγερση των «Κίτρινων Γιλέκων» στη Γαλλία, τις εργατικές κινητοποιήσεις στην Ουγγαρία, ενάντια στις απεριόριστες υπερωρίες και με κεντρικό σύνθημα «Δεν είμαστε σκλάβοι», το ξέσπασμα του φοιτητικού κινήματος στην Αλβανία ενάντια στην ταξική παιδεία. Σ’ όλες αυτές τις κινητοποιήσεις και ξεσπάσματα, λαϊκής, εργατικής ή νεολαιίστικης οργής, αγανάκτησης και αντίστασης, που πολλές απ΄ αυτές έχουν και ταξικό χρωματισμό ή αντιπαλεύουν σοβαρές πλευρές της επίθεσης του συστήματος, αυτό που απουσιάζει είναι το επαναστατικό κομμουνιστικό υποκείμενο της εποχής μας, αλλά ακόμα κι αυτή η αντικαπιταλιστική – αντιιμπεριαλιστική οριοθέτηση. Κατάσταση που κάνει ακόμα πιο επιτακτική ανάγκη την εκ νέου συγκρότησή του, τη συγκρότηση του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος της εποχής μας, παράλληλα μ΄ αυτή της εργατικής τάξης σαν τάξης για τον εαυτό της.
Το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» που ξεκίνησε ενάντια στο φόρο στα καύσιμα, με πενιχρή αρχικά τη συμμετοχή της εργατικής τάξης, ένα κίνημα που στο ξεκίνημά του προσπάθησαν να διεισδύσουν ακόμα και φασίζουσες δυνάμεις και πρακτικές (όπως της Λεπέν ή ενάντια σε μετανάστες), αγκάλιασε στη συνέχεια εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων, αγροτών και νεολαίας, που συγκρούονται για μήνες με την πολιτική του Μακρόν. Αποτελεί μια πολύ μεγάλη κινητοποίηση του γαλλικού λαού, στην καρδιά της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, αλλά αναδεικνύει ξανά και έντονα κι αυτό, το μεγάλο ζήτημα της απουσίας του «κόκκινου». Το μεγάλο ζήτημα της συγκρότησης εκείνου του κινήματος που αμφισβητήσει έμπρακτα τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.
Σήμερα, μια σειρά ένοπλα αντάρτικα και απελευθερωτικά κινήματα, επίσης, αναδεικνύουν από άλλη σκοπιά το ίδιο πρόβλημα, που ζητά λύση. Από τον πολύχρονο αγώνα του ηρωικού Παλαιστινιακού λαού, μέχρι το Κουρδικό κίνημα και τις αυταπάτες του απέναντι στην αμερικάνικη «βοήθεια», που θα τις πληρώσει πολύ ακριβά. Από την κατάθεση των όπλων των FARC της Κολομβίας, μέχρι το ξεπούλημα της Νεπαλέζικης Επανάστασης και τις προσπάθειες νέας συγκρότησης. Από τις αυταπάτες του Φιλιππινέζικου κινήματος, μέχρι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαϊκός πόλεμος στην Ινδία. Τη συνολική αυτή κατάσταση αυτή δεν ανατρέπει ούτε το ινδικό αντάρτικο, ούτε ο αγώνας των συντρόφων μας του TKP/M-L, στην Τουρκία και το Κουρδιστάν και παγκόσμια φωτεινά παραδείγματα σαν τους κομμουνιστές αγωνιστές κρατούμενους της ΑΤΙΚ. Σίγουρα η πορεία εκ νέου συγκρότησης δεν θα είναι «ευθύγραμμη». Θα έχει ν’ αντιμετωπίσει πολλούς εχθρούς, εμπόδια, νέα πρωτόγνωρα προβλήματα. Θα έχει «μπρος-πίσω», στασιμότητες, βήματα και άλματα. Και η ζωή η ίδια πολλές φορές θα «τροποποιεί» θετικά εξελίξεις, συμβάλλοντας σ΄ αυτό, όπως έδειξε και η «συνάντηση» των Κίτρινων Γιλέκων με τα εργατικά συνδικάτα.
Και στη χώρα μας αργά ή γρήγορα η φάση της «κινηματικής νηνεμίας» θα παρέλθει. Γιατί αυτά που θα έχει να αντιμετωπίσει η εργατική τάξη κι ό λαός θα είναι πιο δύσκολα. Ούτε όμως η καθημερινή επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού είναι ανίκητες, ούτε η προοπτική του λαού μπορεί να «ακυρωθεί».
Καλούμε λοιπόν τους λαϊκούς αγωνιστές, τους εργάτες, τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους άνεργους, τους νεολαίους, που ζουν καθημερινά τις συνέπειες της επίθεσης του συστήματος, τους πρόσφυγες και μετανάστες, θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων, ν΄ αγωνιστούν, να αντισταθούν και να διεκδικήσουν! Να παλέψουν συλλογικά, επίμονα και οργανωμένα για τα δικαιώματα και για τα δικά τους, ταξικά και λαϊκά συμφέροντα. Για το δικαίωμα στη δουλειά, στην ασφάλιση, στη μόρφωση, στη ζωή την ίδια. Για ειρήνη και φιλία με τους γειτονικούς λαούς. Στο εργοστάσιο, σε κάθε χώρο δουλειάς, στη γειτονιά, στο χωριό, στο σχολείο, στις σχολές. Να συγκρουστούν με την πολιτική του συστήματος και του ιμπεριαλισμού, και με τις αυταπάτες κάθε είδους, με τις φρούδες ελπίδες και τις απατηλές διεξόδους. Να παλέψουν ενάντια στους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς φονιάδες των λαών, στις βάσεις και τα πολεμοχαρή τους σχεδία, αλλά και ενάντια στη λογική στήριξης σε κάθε ιμπεριαλιστή «προστάτη».
Την κατεύθυνση του Μετώπου Αντίστασης – Διεκδίκησης και τη συγκρότηση δυνάμεων Αναμέτρησης μέσα σ΄ αυτό, που θα χρωματιστούν και με την προοπτική της επανάστασης, της Ανεξαρτησίας και του Σοσιαλισμού, τη λογική ενός Μετώπου των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, αυτά είναι που θέλουμε ν’ αναδείξουμε, να προβάλλουμε και να προχωρήσουμε παραπέρα και με την 9η Συνδιάσκεψή μας. Πέρα απ΄ το προχώρημα και την εμβάθυνση των εκτιμήσεών μας και τις πολύ σημαντικές τους πλευρές, όπως το να γνωρίσουμε τη χώρα μας, τα χαρακτηριστικά του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού, της εργατικής τάξης και των άλλων σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων.
Το ΚΚΕ(μ-λ) μ΄ αυτή τη λογική θα παρέμβει, συμμετέχοντας αυτόνομα και στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, όποτε αυτές προκηρυχθούν, βλέποντάς την σαν μια πολιτική μάχη που πρέπει να δώσει για να προβάλει στην εργατική τάξη και στο λαό, αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση και λογική και να συνδεθεί περισσότερο μ΄ αυτούς καλώντας τους σε αμοιβαία δέσμευση αγώνα.
Ταυτόχρονα, θα προκρίνει ξανά τη γραμμή της ΑΠΟΧΗΣ απ’ τις ευρωεκλογές, τις εκλογές της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, της ΕΕ της άγριας αντεργατικής επίθεσης, της κρίσης, της πείνας, της ανεργίας, των πολεμικών σχεδίων, της φασιστικοποίησης και τον σοβαρών ρωγμών του οικοδομήματος της που αναφέρθηκαν και στην προηγούμενη εισήγηση. Μια γραμμή που τη συνδέει αδιάρρηκτα με την πάλη ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση και με το σπάσιμο των ιμπεριαλιστικών δεσμών ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ και για την έξοδο της χώρας απ΄ τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό της ΕΕ.
