Ομιλία του σ. Δημήτρη Παυλίδη στην κεντρική εκδήλωση της ΚΟΘ του ΚΚΕ(μ-λ) ενόψει των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών (31/10/2010)

Φίλες και φίλοι , συντρόφισσες και σύντροφοι
Με την σημερινή κεντρική εκδήλωση και ορισμένες παρεμβάσεις και συσκέψεις την ερχόμενη εβδομάδα ολοκληρώνεται ο κύκλος της προεκλογικής καμπάνιας της Οργάνωσης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ(μ-λ), στην διάρκεια της οποίας προπαγανδίστηκε πλατιά το κάλεσμα για την μαζική καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής, των βάρβαρων μέτρων του Μνημόνιου και του κομμένου και ραμμένου στις απαιτήσεις της Τρόικας, Καλλικράτη που αναμορφώνει σε πιο αντιδραστική και αντιλαϊκή κατεύθυνση την λεγόμενη Τοπική Αυτοδιοίκηση. Το ΚΚΕ(μ-λ), όπως σας είναι ήδη γνωστό καλεί σε ενεργητική αντίσταση σε όλα αυτά, μέσα και από την ΑΠΟΧΗ στις κάλπες που στήνονται τις επόμενες δύο Κυριακές και ήδη επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στην επόμενη ημέρα, όταν θα ξαναβρεθούμε μπροστά στις δύσκολες και μεγάλες απαιτήσεις που δημιουργεί η οικονομική κοινωνική και πολιτική κατάσταση.
Όσο περνάει ο καιρός φαίνεται πιο καθαρά το βάθος και οι αληθινές αιτίες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, που άρχισε να κορυφώνεται από τα μέσα του 2007 και έκτοτε μαίνεται καθημερινά σχεδόν σε όλα τα μεγάλα καπιταλιστικά-ιμπεριαλιστικά οικονομικά κέντρα του πλανήτη. Το σπάσιμο της φούσκας των ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ, η κρίση του κρατικού χρέους, η ανεξέλεγκτη χρηματιστικοποίηση της διεθνούς οικονομίας, ο πόλεμος των ισοτιμιών ανάμεσα στα νομίσματα και οι απειλές για ξεκίνημα εμπορικού πολέμου, αποτελούν τις εκφράσεις και τους πολλαπλασιαστές μιας κρίσης που γεννήθηκε στα σπλάχνα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, στην καρδιά του συστήματος της εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας, στον πυρήνα της οικονομίας που βασίζεται στο κέρδος και στην αναρχία. Αυτή η σύγκρουση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, η άναρχη, τυφλή και ιδιοτελής κίνηση του κεφαλαίου και η δραματική πτώση των πραγματοποιημένων η προσδοκώμενων κερδών του, είναι η αιτία που η μηχανή σχεδόν σταμάτησε. Κεφάλαια, αστρονομικού ύψους, αναξιοποίητα λιμνάζουν, εκατομμύρια άνθρωποι πετιούνται στην ανεργία, τα εργοστάσια όταν δεν κλείνουν, υπολειτουργούν και παροξύνονται οι ανταγωνισμοί στο διεθνές επίπεδο. Την ίδια στιγμή συνεχίζονται οι πολιτικές που δημιουργούν φούσκες, οι καπιταλιστές αναζητούν εναγώνια πηγές κέρδους, έστω και ελάχιστου, στις αγοροπωλησίες νομισμάτων, δανείων, μετοχών δηλαδή στο διαρκές τζογάρισμα, γλύφουν κάθε τι που μπορεί να φέρει κέρδος εκτός από παραγωγικές επενδύσεις και επεκτάσεις. H τελευταία μόδα στη Wall Street είναι οι λεγόμενες Συναλλαγές Υψηλής Ταχύτητας High Frequency Trading (HFT), δηλαδή η χρήση υπερυπολογιστών και πολύπλοκων αλγορίθμων βάσει των οποίων λίγοι μεγάλοι παίκτες δίνουν ρομποτικά εντολές αγοράς και πώλησης μετοχών με ταχύτητα… φωτός στην κυριολεξία σε χιλιοστά του δευτερολέπτου αγοράζουν και πουλάνε με επιδίωξη και ελάχιστα σεντς κέρδος, αποκτώντας ανησυχητική δύναμη επιρροής των τιμών και αθέμιτο πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων… αργοκίνητων και… χειροκίνητων παικτών στην αγορά. Και αυτά συμβαίνουν ενώ από όλους σχεδόν έχουν εξορκιστεί και κατηγορηθεί τα τυφλά παιγνίδια των λεγόμενων αγορών, έχουν παρθεί δήθεν μέτρα περιορισμού και έχουν πυκνώσει οι φωνές που ζητούν εκλογίκευση και αυτοσυγκράτηση. Παρ’ όλα αυτά υπολογίζεται πως το 70% των καθημερινών συναλλαγών στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης γίνεται με αυτόν τον τρόπο.
Ο Μαρξ μας έδωσε τη δυνατότητα να κατανοήσουμε τις επαναλαμβανόμενες διεργασίες στον καπιταλισμό. Εξήγησε καθαρά γιατί αυτές οι διεργασίες οδηγούν αναπόφευκτα σε κρίσεις υπερπαραγωγής. Πράγματι στα θεμέλια του καπιταλισμού υπάρχει μια βασική αντίθεση: τα μέσα παραγωγής (εργοστάσια, πρώτες ύλες…) είναι ιδιόκτητα ενώ η ίδια η παραγωγή ολοένα και κοινωνικοποιείται. Αυτό ισχύει χίλιες φορές περισσότερο σήμερα απ’ ότι στον καιρό του Μαρξ. Οι σύνθετοι μηχανισμοί παραγωγής, που συχνά επεκτείνονται σε όλο τον κόσμο δουλεύουν, για να αποδώσουν κέρδη μονάχα σε λίγους μετόχους. Ο μόνος σχεδιασμός στοχεύει στην υπερνίκηση του ανταγωνισμού. Για να γίνει αυτό πρέπει κανείς να αποκομίζει υψηλότερα κέρδη από τους ανταγωνιστές και να συσσωρεύει όλο και περισσότερο κεφάλαιο. Αυξάνοντας τους επενδυτικούς ρυθμούς κάθε πλευρά ευελπιστεί να κερδίσει μερίδια της αγοράς σε βάρος των αντιπάλων της. Για να το κατορθώσει, όμως, απαιτείται η μείωση του κόστους παραγωγής (μείωση των μισθών) και η συνεχής ορθολογικοποίησή της, έτσι ώστε να παράγονται περισσότερα με τη χρήση λιγότερης εργασίας. Αυτή η διαδικασία αναπόφευκτα οδηγεί σε κρίσεις υπερπαραγωγής εξαιτίας της αντίθεσης μεταξύ της παραγωγικής ικανότητας και της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των ανθρώπων.
Αυτή η διαδικασία, έχει μετατραπεί στις ημέρες μας και ειδικά μετά το ξέσπασμα της κρίσης πλέον σε ένα θανατηφόρο καθοδικό σπιράλ μιας και όλες οι κυβερνήσεις συναγωνίζονται ποια πρώτη θα πάρει τα πιο περιοριστικά μέτρα στους μισθούς, στις συντάξεις και στις δραματικές, ιστορικού χαρακτήρα, περικοπές στις κοινωνικές παροχές. Την ίδια ώρα που όλοι επισημαίνουν πως δεν πρέπει να επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος, που ξορκίζουν τις αντιδράσεις και τις πολιτικές που ακολούθησαν την κρίση του 29, την ίδια στιγμή λες και ένα αόρατο χέρι συντονίζει όλους, στο να περιορίζουν την ζήτηση στο εσωτερικό τους σαν αποτέλεσμα της μείωσης των μισθών, να απαιτούν μέτρα αύξησης της ζήτησης αλλά από τους άλλους, να ορθώνουν εμπόδια για την προστασία των εσωτερικών αγορών τους και να αναζητούν τρόπους και εργαλεία για να κερδίσουν κομμάτια από τις παγκόσμιες αγορές που συρρικνώνονται δραματικά.
Δείτε τι αποφάσισαν ύστερα από την γερμανική επιμονή κυρίως και στην βάση των συμφωνιών Μέρκελ-Σαρκοζί, οι ηγέτες των 27 προχθές στις Βρυξέλλες. Στην ουσία όχι μόνο επιμένουν στις ίδιες πολιτικές που οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ αλλά δηλώνουν πως θα εξαπολύσουν με νέα ορμή και πιο μεγάλη σκληρότητα ένα νέο γύρο αντεργατικών-αντικοινωνικών μέτρων πανευρωπαϊκά με σκοπό την υπεράσπιση με το μαστίγιο των χαμηλών ελλειμμάτων και των ορίων του κρατικού χρέους. Ήδη η πορτογαλική αστική τάξη πήρε το μήνυμα και τα δυο μεγάλα κόμματα της από κοινού συμφώνησαν σε ένα προϋπολογισμό άγριας λιτότητας. Τα ίδια ή σχεδόν ίδια στην Ισπανία, στην Αγγλία, στην Ουγγαρία, στην Γαλλία κλπ. Δεν είναι ζουρλομανδύας , όπως διατείνονται ορισμένοι αριστεροί οικονομολόγοι και αναλυτές, αλλά ο μονόδρομος που ξέρει να ακολουθεί το κεφάλαιο σε τέτοιες συνθήκες η μοναδική επιλογή που ξέρει να χρησιμοποιεί. Και φυσικά στα πλαίσια αυτά την τράπουλα μοιράζουν οι ισχυροί, οι γνωστές ευρωπαϊκές καγκελαρίες που οι οικονομίες τους ωφελήθηκαν τα μέγιστα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την ΟΝΕ και το Ευρώ. Γι αυτό από καιρό επιμέναμε και λέγαμε πως δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο περίπτωση να διορθώσουν ιδία βουλήσει, να λογικευτούν, να αλλάξουν πολιτικές. Θα το πάνε μέχρι τα άκρα, μέχρι εκεί που θα εμποδιστούν από τους εργαζόμενους και τους λαούς όταν αυτοί ξεσηκωθούν.
Αντιταχθήκαμε σθεναρά στα προηγούμενα χρόνια στην προπαγάνδα για το τέλος της ιστορίας, την άμβλυνση των ιμπεριαλιστικών και καπιταλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων, στην ιστορική νίκη του καπιταλισμού που μπορεί να διαχέει τα κέρδη , την ανάπτυξη και την ευημερία να μειώνει τις ανισότητες και να συνεπαίρνει την ανθρωπότητα σε μια ανοδική πορεία. Υποστηρίξαμε πως η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση ήταν το πρόσχημα για την κυριαρχία των ισχυρών και την υποταγή των εργαζόμενων και των λαϊκών μαζών στην τυραννία των επιθετικών πολιτικών, που υπαγόρευε το κεφάλαιο ενάντια σε ιστορικές κατακτήσεις και δικαιώματα. Σε όλους εκείνους – που είτε σκόπιμα είτε από ασυγχώρητη αφέλεια- προφήτευαν την εξασθένιση του έθνους-κράτους, των ιμπεριαλιστικών κέντρων, των στρατιωτικό-πολιτικών συγκρούσεων, των εθνικισμών κλπ. Τώρα πια τα πράγματα πήραν την φυσιολογική και αληθινή διάσταση τους. Οι κρατικοί προϋπολογισμοί έσπευσαν να υποστηρίξουν και να οχυρώσουν τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, τις τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αναπτύχθηκαν πολιτικές στήριξης των λεγόμενων εθνικών πρωταθλητών. Ξέσπασαν διασταυρούμενοι ανταγωνισμοί, ανταγωνιστικές υποτιμήσεις νομισμάτων και ο ΠΟΕ ο θεωρούμενος διεθνής σωματοφύλακας του ελεύθερου και ανεμπόδιστου εμπορίου και της παγκοσμιοποίησης δεν προλαβαίνει να καταγράφει κρυφές και φανερές πολιτικές και μέτρα εμπορικού προστατευτισμού. Από την άλλη , υπερασπίσαμε με επιμονή που έσπαγε νεύρα μερικές φορές τις ξύλινες -όπως λέγανε αρκετοί-λέξεις και έννοιες, βρεθήκαμε για καιρό εκτός της μόδας ακόμη και μέσα στην Αριστερά, νιώσαμε πολλές φορές αφόρητη μοναξιά. Με την μοναξιά δε τελειώσαμε, αλλά αληθινά νιώσαμε ικανοποίηση όταν βλέπαμε πως το πιο ιν σύνθημα στους δρόμους του Παρισιού και των άλλων μεγάλων πόλεων όλες αυτές τις τελευταίες εβδομάδες ήταν το « συμμετέχω στην πάλη των τάξεων »
Να τι έγραψε ο Μαρτίν Μπιλάρ στον Γκάρντιαν παρακαλώ στις αρχές του Οκτώβρη « Από την άποψη του εύρους, της αποφασιστικότητας και των νέων συνθημάτων του, το κίνημα αυτό είναι, κατά πολλούς τρόπους, κάτι που δεν έχει ξαναδεί η Γαλλία. Μία από τις πιο δημοφιλείς κονκάρδες στις πορείες, την οποία σχεδίασε ο Ζεράρ Παρί-Κλαβέλ και το εργαστήριό του είναι “Ne Pas Plier: “Je lutte des classes” (κατά λέξη Μη λυγίσεις: “Εγώ ο ταξικός αγώνας”) – ένα παιχνίδι λέξεων που συνδυάζει σε μία φράση τις ατομικές και συλλογικές μάχες που γίνονται. Πράγματι, γινόμαστε μάρτυρες της επιστροφής της ταξικής πάλης, που είχε θαφτεί βαθιά από τη δεκαετία του 1980. Η κοινή δράση μεταξύ των νέων (που ανησυχούν για το μέλλον τους) και των γηραιότερων ενήλικων (που ανησυχούν για τη σύνταξη) είναι μια εξέλιξη ελπιδοφόρα. Θα πετύχει; Η απάντηση θα δοθεί εν μέρει με την επόμενη διαδήλωση, που γίνεται τούτο το Σάββατο»
Δεν θα τελειώναμε ούτε αύριο αυτήν την ομιλία αν επιχειρούσαμε να καταγράψουμε ακόμη και τις πιο βασικές και κραυγαλέες όψεις της παγκόσμιας κοινωνικής οπισθοδρόμησης που εκτυλίσσεται αυτόν τον καιρό τόσο στις καπιταλιστικές μητροπόλεις όσο και στην περιφέρεια τους, με θύματα εκατομμύρια εκατομμυρίων εργαζόμενων ανθρώπων. Οι δείκτες της ανεργίας έχουν πιάσει ιστορικά πρωτόγνωρα ποσοστά στις ΗΠΑ αλλά και πολλές χώρες της Ευρώπης. Τα ασφαλιστικά συστήματα διαλύονται, οι συντάξεις μειώνονται δραματικά και αυξάνουν τα όρια ηλικίας. Τα κοινωνικά επιδόματα, τα επιδόματα για τους ανέργους, τα κρατικά υγειονομικά συστήματα εξοντώνονται. Είχε ένα αφιέρωμα η τελευταία Προλεταριακή Σημαία στην περίθαλψη και στην κατάσταση που διαμορφώνεται στο σύστημα της κρατικής υγείας. Σας συνιστώ να το διαβάσετε μιας είναι γραμμένο από ανθρώπους που ζούνε καθημερινά την κατάσταση. Όσοι είχαν την ατυχία να περάσουν το τελευταίο καιρό από δημόσιο νοσοκομείο ή δουλεύουν σε αυτά, μπορούν να περιγράψουν μια εφιαλτική και επικίνδυνη εικόνα. Και θα γίνουν πολύ χειρότερα τα πράγματα μιας και ο Λοβέρδος ανακοίνωσε μείωση κατά 20% των δαπανών. Φαινόμενα μαζικής φτώχειας, έλλειψης στέγης, κακής και λειψής διατροφής απελπισμένων μεταναστευτικών ρευμάτων επεκτείνονται ραγδαία. Στην Θεσσαλονίκη ήδη λειτουργούν γύρω στα 30 συσσίτια, δημοτικά η εκκλησιαστικά. Προχθές η Μακεδονία κατέγραφε σε ρεπορτάζ της πως αυξήθηκαν κατά 30% τουλάχιστον οι άνθρωποι που προσφεύγουν σε αυτά τους τελευταίους μήνες. Στην Πολίχνη από 30 έφτασαν τους 250 στο δημοτικό συσσίτιο. Στην Θέρμη από 50 στους 160. Στην Καλαμαριά από 30 δέματα τροφίμων το δεκαπενθήμερο φτάσανε τα 110. Τα ίδια στον Εύοσμο, στο Ωραιόκαστρο, στην Νεάπολη κλπ. Το οκτάωρο, οι συλλογικές συμβάσεις και κάθε κατάκτηση της εργατικής τάξης τον περασμένο αιώνα ανατινάζονται. (Μόλις προχθές ο Κλάους Τσίμερμαν του γερμανικού ινστιτούτου DIW πρότεινε την αύξηση της βδομαδιάτικης εργασίας στην Γερμανία στις 45 ώρες!) Οι νέες γενιές βρίσκονται αντιμέτωπες με καταστάσεις και κενά που παραπέμπουν σε πολύ περασμένες δεκαετίες. Η βαρβαρότητα επιστρέφει ολοταχώς σε μια ιστορική εποχή που οι δυνατότητες, οι τεχνολογικές κατακτήσεις, οι παραγωγικές δυνάμεις θα μπορούσαν κανονικά να βάλουν πολλά τέτοια κοινωνικά φαινόμενα, στο μουσείο της ανθρωπότητας. Και δεν πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία. Αν δεν σταματήσει αυτή τυφλή μανιακή πορεία με εξουσιαστή το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ούτε μια πορεία προς θερμές συγκρούσεις, τοπικές η γενικευμένες, με τίμημα τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, δρόμο που ο καπιταλισμός έχει ξανά-διανύσει και θα το ήδη είχε από καιρό επιλέξει αν δεν υπήρχε ο πυρηνικός αποτρεπτικός παράγοντας.
Στην Ελλάδα έχουμε μπει σε μια περίοδο απόλυτης οικονομικής πολιτικής και ηθικής χρεοκοπίας της αστικής τάξης, της λεγόμενης οικονομικής ελίτ και των πολιτικών διαχειριστών και εκπροσώπων της . Όλων αυτών δηλαδή που είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την σημερινή κατάσταση, την διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας, την υποταγή της στα ξένα αφεντικά, την Ευρωπαϊκή Ένωση στις πολυεθνικές και στους τοκογλύφους. Οχυρωμένοι και ταυτόχρονα δεσμευμένοι οικειοθελώς πίσω από το Μνημόνιο που υπέγραψαν με την λεγόμενη Τρόικα, συνεχίζουν μια ήδη αποφασισμένη από καιρό πολιτική και την ενισχύουν μέχρι τα άκρα, με στόχο την εξόντωση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, την δραματική υποτίμηση της ζωντανής εργασίας και την διάλυση ακόμη και των εκείνων των αναιμικών κοινωνικών υποστηρικτικών πολιτικών που κέρδισε ο ελληνικός λαός και οι εργαζόμενοι με αγώνες δεκαετιών. Η κοινωνική εικόνα που διαμορφώνουν, αυτές οι πρωτοφανείς βίαιες πολιτικές σύντομα θα είναι εφιαλτική, ένα κανονικό ιστορικό πισωγύρισμα στις δεκαετία του Πενήντα και χειρότερα. Χειρότερα γιατί τώρα ούτε η μετανάστευση μπορεί να εκτονώσει την κατάσταση, ούτε η μεταπολεμική ευρωπαϊκή ανάπτυξη μπορεί να βοηθήσει.
Ήδη έχουν σχεδιάσει και βιάζονται να περάσει το εκλογικό δεκαπενθήμερο για να ανακοινώσουν μια νέα δέσμη εξοντωτικών μέτρων, μέρος των οποίων έριξε στο τραπέζι ο Προβόπουλος της Τράπεζας της Ελλάδος με την τελευταία έκθεση του. Ετοιμάζουν έναν κανονικό κοινωνικό καιάδα για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους με απολύσεις στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους, νέους και μικρούς επιχειρηματίες που αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας, των άθλιων συνθηκών διαβίωσης και των λουκέτων. Βάλανε κανονικά μπροστά την φάμπρικα της διάλυσης της δημόσιας περίθαλψης, των νοσοκομείων, της εκπαίδευσης , της διάλυσης κάθε δομής κοινωνικής πρόνοιας και υποστήριξης
Στα πλαίσια αυτά ο Καλλικράτης δεν είναι η αποκέντρωση της ανάπτυξης και της εξουσίας αλλά η αποκέντρωση του Μνημονίου, η εξάπλωση εφαρμογής του σε όλες τις κλίμακες και σφαίρες της κοινωνικής ζωής. Στο νερό, στους παιδικούς σταθμούς, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στις συγκοινωνίες, στην περίθαλψη των ηλικιωμένων, στον τομέα του πολιτισμού, στα σκουπίδια, στην καθαριότητα και την υγιεινή, στην στήριξη των αναπήρων και των ευπαθών –όπως λέγονται- κοινωνικών ομάδων. Συνεργοί και συνένοχοι, είτε το θέλουν είτε όχι, είτε το καταλαβαίνουν είτε αφελώς καμώνονται πως δεν τρέχει τίποτε, θα είναι όλοι όσοι από την Πρωτοχρονιά θα ορκιστούν και θα αναλάβουν την διοίκηση των Δημαρχείων και των Περιφερειών. Μαζί με τους Υπουργούς της κυβέρνησης Παπανδρέου πρέπει να μπούνε, και θα μπούνε, είτε έτσι είτε αλλιώς στο στόχαστρο της εργατικής και λαϊκής οργής και αγανάκτησης, στην μπούκα της λαϊκής απαξίωσης και χλεύης, αντιμέτωποι με τα μεγάλα κοινωνικά ξεσπάσματα που ωριμάζουν.
Έχουν το θράσος, η κυβέρνηση και τα διάφορα παπαγαλάκια της, να μιλάνε για αποκέντρωση και μεταφορά της εξουσίας σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο. Αυτοί που για το παραμικρό πλέον πρέπει να παίρνουν το ΟΚ από τα στελέχη που στέλνει κάθε τόσο το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Που κάθε νόμος, υπουργική απόφαση, οικονομική παροχή, διορισμός, κάθε ευρώ που πρέπει να πάει σε ένα νοσοκομείο ή ένα σχολείο πρέπει να έχει την έγκριση των Τροϊκανών. Που κάθε απόφαση ακτινογραφείτε από τους υπαλλήλους των διεθνών τοκογλύφων, που μπαινοβγαίνουν σε κρατικές υπηρεσίες και δημαρχεία κάνοντας κανονικό καθημερινό έλεγχο εσόδων και δαπανών. Και είναι για λύπηση ειδικά, όσοι από την λεγόμενη Αριστερά αναπαράγουν αυτήν την προπαγάνδα, δημιουργούν αυταπάτες και υπόσχονται τοπικές λαϊκές κυβερνήσεις και ανυπότακτες πολιτείες με ξένα κόλλυβα και μέσα στα πλαίσια του Καλλικράτη. Κρατάει πολλές δεκαετίες αυτή η ειδική σχέση της καθεστωτικής Αριστεράς με την λεγόμενη Τοπική Αυτοδιοίκηση, που στην ουσία αποτέλεσε ένα από τα πεδία κανονικής ενσωμάτωσης, εξαγοράς και υποταγής. Εργαστήριο εφαρμογής συγκυβερνήσεων και πειραμάτων συνεργασίας με την σοσιαλδημοκρατία, υλοποίησης ευρωπαϊκών προγραμμάτων για την αναμόρφωση της λαϊκής συνείδησης και αστικής διαχείρισης με αριστερό μανδύα. Ο απολογισμός οικτρός, σε σημείο πλέον τώρα, που τα πράγματα και οι ανάγκες άλλαξαν, να βρίσκονται όλοι αυτοί στο περιθώριο, στα αζήτητα Και αν για τα παλιότερα μπορούν να υπάρχουν μερικές δικαιολογίες τώρα δεν υπάρχει καμία. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ένα ανέκδοτο και αυτό που έχει διαμορφωθεί είναι ένας κανονικός κρατικός μηχανισμός, πλήρως ελεγχόμενος και η λαϊκή πάλη μόνο στόχο πρέπει να έχει την ριζική ανατροπή του και πριν από όλα, την δημιουργία παράλληλων, ανταγωνιστικών μορφών λαϊκής αυτό-οργάνωσης στην γειτονιά, την συνοικία, το χωριό και την πόλη
Πριν καλά-καλά στεγνώσει το μελάνι του Εθνικού Τυπογραφείου γι αυτό το έκτρωμα του Ραγκούση και της κυβέρνησης Παπανδρέου, έσπευσε η ποικιλώνυμη Αριστερά να καταρτίσει, πλήρεις, νομότυπους, με όλα τα σεα και τα μέα, συνδυασμούς ενώ το ΚΚΕ που είναι παλιά καραβάνα στα εκλογικά έφτασε να κατηγορεί το Υπουργείο Εσωτερικών για ανοργανωσιά και καθυστερημένη έκδοση των εγκυκλίων για τις εκλογές. Όχι θα ξέφευγε από το αυστηρό και παρατηρητικό μάτι των κομμουνιστών αυτή η παραδοσιακή ελληνική τσαπατσουλιά. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά ανακοίνωσαν σχεδόν όλοι με αυστηρό ύφος προς το ποίμνιο πως τούτες οι εκλογές είναι πιο σημαντικές από τις βουλευτικές, κρίνεται η πορεία της χώρας, του κινήματος και δεν ξέρουμε τι άλλο. Τα υπόλοιπα τα βλέπετε επί της σκηνής. Από τις αρχές του καλοκαιριού, δηλαδή, σχεδόν έξι μήνες άμα βάλουμε και τον Νοέμβρη, σχεδόν όλα και όλοι κινούνται με αναφορά τις εκλογές, όλα υποτάσσονται σε αυτές, τα πάντα κρίνονται με βάση τους εκλογικούς στόχους και τις πιθανές η απίθανες προσδοκίες των διάφορων ψηφοδελτίων που καταρτίστηκαν από την λεγόμενη Αριστερά στο όνομα των εργαζόμενων και του λαού, και χωρίς αυτούς. Και να ήταν μόνο αυτά, τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα. Αλλά φρόντισαν να προσθέσουν και άλλη δυσφήμηση και απαξία, μεγαλύτερη ανεμπιστοσύνη και αποστροφή στα μάτια των εργαζόμενων και των λαϊκών μαζών, με τα διάφορα εκλογικά καμώματα, τους αρχηγισμούς και τους ηγεμονισμούς, τους μικρομεγαλισμούς της κακιάς ώρας και τις δίχως αρχές συμμαχίες, διασπάσεις και τις πιο απίθανες διασταυρώσεις. Όλα φυσικά στο όνομα της Αριστεράς, των υπερβάσεων, της κρισιμότητας των στιγμών, της ανατροπής και άλλων βροντερών διακηρύξεων που αποτελούν απλά μόνο λόγια του αέρα. Πρωταγωνίστησε σε αυτό το πανηγύρι ο Συνασπισμός και οι παροικούντες σε αυτόν, σε σημείο που να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα με τις πιο απίθανες συμμαχίες, συνεργασίες, παζάρια και μαγειρέματα.
Το έχουμε πει και άλλη φορά και θα το επαναλάβουμε. Μαζί με την φούσκα της ισχυρής Ελλάδας έσκασε και η φούσκα της λεγόμενης Αριστεράς, που κάθε τρεις και λίγο ανακοινώνει, βασισμένη άλλοτε σε δημοσκοπήσεις και άλλοτε σε φαντασιώσεις ή μεγαλεπήβολα σχέδια πως ήρθε η ώρα της να γίνει ρυθμιστής, συγκυβερνήτης, κυβερνήτης και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Σε μια στιγμή που οι λαϊκές μάζες αναζητούν εναγώνια στήριξη, δρόμους και τρόπους για να αντισταθούν, να σταματήσουν την επίθεση που δέχονται. Σε μια στιγμή που οι εργαζόμενοι δέχονται απανωτά συντριπτικά πλήγματα, που χειροτερεύει δραματικά η ζωή τους, σε μια στιγμή ιστορικής επέλασης των δυνάμεων του κεφαλαίου η λεγόμενη Αριστερά αποδείχνεται ένα πουκάμισο αδειανό, ξεκομμένη από τις πραγματικές ανάγκες, φοβισμένη από τα λαϊκά ξεσπάσματα, μακριά και ενάντια πολλές φορές από τις διαθέσεις του κόσμου. Και έχουν το θράσος να επιτιμούν την αποστροφή του λαϊκού κόσμου σε αυτό το στημένο εκλογικό πανηγύρι, να τον μαλώνουν για το ότι δεν θέλει να πάει να ψηφίσει και να κάνουν –μια ακόμη φορά- εκστρατεία ενάντια στην αποχή, με τα πιο γελοία επιχειρήματα, βάζοντας –τρομάρα τους-διλήμματα μαζί με τις αστικές δυνάμεις.
Είναι σίγουρο πως όσο περνάει ο καιρός, τόσο θα φαίνεται και πιο καθαρά πως αυτός ο δρόμος που περπάτησε για δεκαετίες αυτή η Αριστερά, πλάθοντας κατεστημένες αντιλήψεις και συμπεριφορές, σπέρνοντας την σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό, υιοθετώντας τις δήθεν εύκολες και ανώδυνες λύσεις, αναγορεύοντας τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό και το συμβιβασμό σε επιστήμη, υποτιμώντας την σημασία της ταξικής πάλης και των καθημερινών μαχών, περιγελώντας την αντίσταση και τους αγώνες, αυτός ο δρόμος που αφόπλισε το λαϊκό και εργατικό κίνημα θα αποδείχνεται όλο και πιο αδιέξοδος. Η ίδια η ζωή θα αναδείχνει όλο και πιο πολύ επιτακτικά την ανάγκη για αληθινές και όχι προσχηματικές υπερβάσεις και αλλαγές στις αντιλήψεις και τις ιεραρχήσεις. Θα αναδείχνει την ανάγκη για μια αληθινή Αριστερά που θα χτίζεται μέσα στην καρδιά της ταξικής πάλης, δίπλα-δίπλα στην λαϊκή οργή, μαζί με τις καθημερινές αντιστάσεις, στην βάση, από τα κάτω εκεί όπου δοκιμάζονται οι λαϊκοί άνθρωποι, οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Σε αυτήν το πεδίο, στην βάση αυτής της επίμονης και στενής σχέσης θα αναδειχθούν αγωνιστές και φρέσκιες δυνάμεις, θα δημιουργηθούν και θα δοκιμαστούν σχήματα, συμμαχίες και πολιτικές γραμμές. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Γι αυτό επιμένουμε στην δημιουργία συσπειρώσεων στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, γι αυτό επιμένουμε στην κοινή δράση και αυτό-οργάνωση από τα κάτω, γι αυτό αρνούμαστε να ακολουθήσουμε τους δήθεν εύκολους δρόμους των μεγαλεπήβολων πολιτικών σχεδίων που απομακρύνουν αντί να φέρνουν πιο κοντά την ώρα της Αριστεράς. Είχα ολοκληρώσει σχεδόν αυτήν την ομιλία και μπήκε λίγο απρόσκλητα στο σημείο της αναφοράς στις καινούριες, φρέσκιας δυνάμεις που ήδη ξεπηδούν και θα συνεχίσουν να γεννιούνται ένα μικρό κείμενο, που διάβασα μόλις σήμερα το πρωί. Είναι γραμμένο από ένα μαθητή από τα Χανιά και περιγράφει, με την φυσιολογική ζωντάνια που αρμόζει στην ηλικία αλλά και στους καιρούς, αυτά που συνέβησαν στο κέντρο της πόλης, την ημέρα της 28ης του Οκτώβρη. Θα ήθελα να το μοιραστώ κυρίως γι αυτόν τον λόγο. Δηλαδή για το ότι σε αυτό μπορεί ο υποψιασμένος αναγνώστης να διακρίνει πίσω από τη περιγραφή αυτήν την διαρκή αναγέννηση των δυνατοτήτων που δημιουργεί η περίοδος.
Ως Μαθητές των Χανίων, αποφασίσαμε την πραγματοποίηση πορείας την ημέρα της εθνικής επετείου για τον εορτασμό του «ΟΧΙ», κατά την διάρκεια της παρέλασης των σχολείων και των τμημάτων στρατού. Μετά από την σύγκρουσή μας με τις δυνάμεις τις αστυνομίας, οι οποίες μας εμπόδισαν για την συνέχιση της πορείας έως την εξέδρα των επισήμων, η αστυνομία φρόντισε για την εκκένωση της εξέδρας και μετά καταφέραμε να σπάσουμε τον κλοιό των αστυνομικών.
Το Ιστορικό λέει Πέμπτη 28-10-10 και στις 11:00 αρχίζουν να συρρέουν μαθητές στην Βίλλα Κούνδουρου, σημείο συνάντησης. Μετά από πληροφορίες, ότι το μέρος και η ώρα συνάντησης έχει φτάσεις στις αστυνομικές αρχές των Χανίων, ετοιμάζεται μία επιχείρηση αντιπερισπασμού από τους μαθητές. Ασφαλίτες έκοβαν βόλτες στο πάρκο της Βίλλας Κούνδουρου και η απόφαση που πάρθηκε είναι η μεταφορά των μαθητών, ανά τμήματα 15 ατόμων, στο παλιό νοσοκομείο. Ομάδα 5 ατόμων ελέγχει την γύρω περιοχή για τυχόν αστυνομία και ασφάλεια, έως ότου και οι 600 περίπου μαθητές φτάνουν στο παλιό νοσοκομείο Χανίων. Το σύνθημα δίνεται και στις 12:15 αναχωρούμε με προορισμό την διασταύρωση Καλιτσουνίου και Παπανδρέου. Μέσα από στενά καταφέρνουμε και ξετρυπώνουμε. Αλυσίδες μεταξύ μας, με 7-8 άτομα ανά σειρά πιασμένοι αγκαζέ, στις 12:40 εισβάλλουμε στην παρέλαση, ανάμεσα από τα τμήματα του Εμπορικού Ναυτικού. Στα πρώτα 10 μέτρα, ΕΚΑΜίτες εμφανίζονται μπροστά μας για να μας σταματήσουν. η αποφασιστικότητά μας όμως σπρώχνει τα ΕΚΑΜ και συνεχίζουμε για άλλα 20 μέτρα όπου αναλαμβάνουν δράση και οι δυνάμεις των ΜΑΤ. Μαθητές και ΜΑΤ-ΕΚΑΜ έρχονται σε μία σύγκρουση για να σπάσει η αλυσίδα των δεύτερων. Μάταια όμως. Οι αστυνομικοί ζορίζονται και οι μαθητές σπάνε την αλυσίδα τους για λίγο, έως οι αστυνομική σπρώχνοντας βίαια τους μαθητές με τις ασπίδες στα στήθη μας ξανασταματάνε. Γονείς φωνάζουν από έξω απελπισμένοι «Αυτά είναι τα παιδιά μας» και καθηγητές μαζί με γονείς ρίχνονται στην μάχη ενάντια στον κλοιό των ΜΑΤ. Με βροχή χειροκροτημάτων και επιφωνημάτων, οι μαθητές προχωρούν σπρώχνοντας τους 35 αστυνομικούς με ευκολία. Ωστόσο έχουν απομακρυνθεί οι επίσημοι από την εξέδρα γιατί μας φοβήθηκαν. Μετά από πραγματική μάχη σώμα με σώμα, η αλυσίδα των αστυνομικών σπάει και οι μαθητές ξεχύνονται στον δρόμο ελεύθεροι φωνάζοντας συνθήματα. Κανένας δεν μπόρεσε να μας σταματήσει γιατί δεν φοβόμασταν, αλλά μας φοβόταν. Κατηφορίζοντας την Παπανδρέου, φτάνουμε στην αγορά, όπου τα τμήματα των παρελάσεων με τύμπανα μας υποδέχονται και πραγματοποιούμε καθιστική διαμαρτυρία. Εκεί λήγει και η επιτυχής πορεία της 28ης Οκτωβρίου. Αγώνας για τα δίκαια αιτήματά μας, που κανείς δεν ακούει. Ευχαριστούμε τους γονείς και τους καθηγητές οι οποίοι μας στήριξαν από την πρώτη στιγμή που αναλάβαμε δράση.
Σήμερα, ακόμα περιμένουμε το ενδιαφέρον της πολιτείας για τα αιτήματα που έχουμε εκφράσει τις τελευταίες δύο εβδομάδες και κανένα δεν έχει ικανοποιηθεί. Οι κινητοποιήσεις μας θα σταματήσουν για μικρό χρονικό διάστημα, με την προοπτική ότι θα ενταθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα, στην περίπτωση που δεν αρχίζουν να ικανοποιούνται τα αιτήματα.
Σε απάντηση όλων αυτών που κακώς θέλουν να μας κατηγορήσουν ότι, ότι κάνουμε, το κάνουμε προκειμένου να χάσουμε μάθημα, απαντάμε ότι σε καμία περίπτωση δεν επιζητούμε αιτήματα που αφορούν την παιδεία, και χάνουμε μάθημα για αυτό. Όλοι οι μαθητές είναι συνειδητοποιημένοι για αυτό που κάνουν και για ποιο πράγμα αγωνίζονται και δεν δεχόμαστε οποιαδήποτε άποψη που μόνο σκοπό έχει την υποβάθμιση των αγώνων μας για μια καλύτερη και πάνω από όλα δωρεάν παιδεία.

Μετά από πολλές αντιδράσεις εθνικιστών και εξωτερικών παραγόντων που ως μόνο σκοπό έχουν να σπιλώσουν την προσπάθειά μας, απαντάμε ότι σεβαστήκαμε πρώτα τους αγωνιστές του 1940 και με γνώμονα την θυσία τους, πράττουμε σήμερα. Ήταν εξ’ αρχής δύσκολο να αντιμετωπίσουμε την αστυνομία, αλλά εκείνη την στιγμή, η αποφασιστικότητα και τα όνειρα μα έδωσαν θάρρος και έτσι βγήκαμε νικητές.
Τα ΜΜΕ είναι ένας παράγοντας, που ποτέ δεν έδειξαν την αλήθεια. Αριθμούμε τις ανακρίβειες. Ο αστυνομικός έπεσε κάτω και απλά λέρωσε το σακάκι του, καθώς στην συνέχεια σηκώθηκε χωρίς κανένα πρόβλημα και γρατζουνιά. Η παρέλαση δεν σταμάτησε λόγω βροχής αλλά λόγω μαθητών οι οποίου πασχίζουν. Οι γονείς ήταν μαζί μας και φώναζαν «Μην τα χτυπάτε, είναι τα παιδιά μας» και κανένας δεν το ανέφερε.
Αισθανόμαστε μεγάλη ντροπή για τους επισήμους που μας γύρισαν την πλάτη τους φεύγοντας από την εξέδρα. Ωστόσο η συγκεκριμένη πράξη τους, τους φέρνει σε ακόμα πιο δύσκολη θέση. Οι μαθητές γνωρίζουν και ονειρεύονται.

«ΑΞΙΖΕΙ ΦΙΛΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ
ΚΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΑΨΕΙ»

Και επειδή αρκετοί τελευταία από την Αριστερά τους αρέσει και τους εμπνέει να χρησιμοποιούν ή να αναζητούν ιστορικές αναλογίες και υποδείγματα από παλιά, να σχεδιάζουν τα καινούρια ΕΑΜ, ας μας συγχωρεθεί να κάνουμε και εμείς ένα παραλληλισμό. Προβλήθηκε προχθές στο κρατικό κανάλι το ντοκιμαντέρ του Ψυλλάκη για τους παράνομους Χανιώτες κομμουνιστές. Το ντοκιμαντέρ έχει τίτλο, όπως ίσως αρκετοί ξέρεται « Άλλος δρόμος δεν υπήρχε» Για τους εκατοντάδες λοιπόν μαθητές στα Χανιά το πρωί της προηγούμενης Πέμπτης άλλος δρόμος δεν υπήρχε εκτός από εκείνον που του οδηγούσε στο κέντρο για να διαδηλώσουν υποδειγματικά την οργή και τα αιτήματα τους. Και αυτός ο δρόμος είναι κάτι σαν μονόδρομος, η μοναδική λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας για να φτάσουμε και στα σύγχρονα ΕΑΜ, το αληθινό και πιο σίγουρο φαστ-τρακ που έχει ο λαός μας και η νεολαία για να οικοδομήσουν ένα ρωμαλέο κίνημα αντίστασης και ανατροπής.
Ο Παπανδρέου στην στημένη διακαναλική με τα δημοσιογραφικά πρωτοπαλίκαρα του απείλησε με εκλογές νουθετώντας τον απείθαρχο λαό να ψηφίσει υπέρ του Μνημονίου. Ξέρει καλύτερα από όλους –και αυτό φάνηκε στην ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής- πως θα βρεθεί κάτω από ασφυκτική πίεση για να πάρει και άλλα πιο σκληρά μέτρα, τέτοια που τα σημερινά θα μοιάζουν με χάδια. Και ξέρει επίσης πως για να τα πάρει θα πρέπει να χορέψει πάνω στα αναμμένα κάρβουνα της λαϊκής οργής. Και αυτός και πολλοί παράγοντες του συστήματος καταλαβαίνουν πως θα χρειαστούν εφεδρείες για να τα εφαρμόσουν. Αυτές οι ανάγκες και τα αδιέξοδα θα κρίνουν την πορεία των μελλοντικών πολιτικών εξελίξεων και λιγότερο το εκλογικό αποτέλεσμα που σε άλλες συνθήκες –ακόμη και το χειρότερο για την κυβέρνηση- θα ήταν απολύτως διαχειρίσιμο.
Στο έδαφος αυτών των αδιεξόδων τους, τα διάφορα αστικά επιτελεία στο παρασκήνιο έχουν αρχίσει από καιρό να αναζητούν πιο στέρεες πολιτικές λύσεις, λύσεις για να εμποδιστεί η λαϊκή αφύπνιση και να υποστηριχτούν τα μέτρα που πήραν ή θα πάρουν στο άμεσα προσεχές διάστημα. Αν προλάβατε να ρίξετε μια ματιά στον σημερινό κυριακάτικο τύπο, θα είδατε πολλά σενάρια και λύσεις απελπισίας. Εδώ είμαστε για να δούμε τι από όλα αυτά είναι αέρας κοπανιστός και τι πράγματι θα γίνει. Την δουλειά τους και την δουλειά μας. Κυρίως όμως θα πρέπει να είμαστε εκτός των άλλων έτοιμοι να πολεμήσουμε νέες αυταπάτες, νέους πολιτικούς ελιγμούς και όσους σαν έτοιμοι από καιρό θα σπεύσουν να γίνουν αιμοδότες του αστικού πολιτικού σκηνικού και καθεστώτος.
Οι εργαζόμενοι και ευρύτερες λαϊκές μάζες έδωσαν την Άνοιξη μια μάχη για να αποτρέψουν τις επερχόμενες εξελίξεις και την εξαπόλυση της βάρβαρης αντικοινωνικής επίθεσης. Κορύφωση αυτής της μάχης ήταν η γενική απεργία της 5ης του Μάη. Χρησιμοποίησαν όσα καύσιμα υπήρχαν από την προηγούμενη περίοδο και κανείς –πολύ περισσότερο οι διάφοροι της καθεστωτικής Αριστεράς- δεν έχει το δικαίωμα να ζητά παραπάνω. Η μάχη ήταν άνιση, δίχως ηγεσία, δίχως προετοιμασία και εσωτερικά υπονομευόμενη. Ο λαός μας δεν ηττήθηκε. Δεν μπόρεσε να αγωνιστεί, να ξεδιπλώσει την δύναμη του, να νιώσει πως μπορεί να κερδίσει νίκες. Είμαστε σίγουροι πως οι πραγματικές μάχες είναι μπροστά μας, πως οι λαϊκές δυνάμεις δεν έχουν πει την τελευταία λέξη και πως γρήγορα θα φανεί πως αυτοί που υπολογίζουν πως ο λαός θα μείνει με σκυμμένο το κεφάλι – όπως και άλλες φορές στην ιστορία- θα διαψευστούν οικτρά. Βλέποντας από αυτήν την σκοπιά τα πράγματα, και αισιόδοξοι πρέπει να είμαστε, και να προετοιμαζόμαστε για αυτά που έρχονται και κουράγιο να μοιράζουμε και αυτοπεποίθηση πρέπει να εμπνέουμε. Και κυρίως να προσπαθήσουμε να οργανώσουμε σε μια κοινή γροθιά τους πρωτοπόρους αγωνιστές, να βρούμε δρόμους για να συναντήσουμε την λαϊκή οργή, να σχεδιάσουμε τις μάχες της επόμενης ημέρας.