Στους αγώνες και την πάλη θα βρει τη δύναμή του ο λαός!
Με φόντο τον ασταθή ιμπεριαλιστικό συμβιβασμό της 13ης Ιουλίου και με τα γεωπολιτικά ζητήματα της περιοχής σε αναβρασμό, εντείνεται το πηγαινέλα κηδεμόνων, επιτρόπων και επικυρίαρχων στη χώρα αλλά και την περιοχή. Μετά την επιβράβευση Ομπάμα σε Τσίπρα ήρθε -η γνωστή και από την Ουκρανία- Νούλαντ για να επεξεργαστεί παραπέρα την ενεργειακή και γεωπολιτική προσαρμογή της πολιτικής Τσίπρα στα αμερικάνικα πλαίσια. Αμέσως μετά έσπευσε ο Ολάντ (ο άλλος «σύμμαχος που μας γλίτωσε από το grexit») στην Αθήνα να ισορροπήσει τη μοιρασιά της λείας (και τα 14 αεροδρόμια στους Γερμανούς πήγαν!) αλλά και να δώσει τις κατευθύνσεις που θέλει ο γαλλικός ιμπεριαλισμός για την κατάσταση στην περιοχή. Ακολουθεί ο Λετονός επίτροπος της ΕΕ Ντομπρόβσκι- αποκαλείται και τοποτηρητής της Μέρκελ- για να επιβεβαιώσει την τήρηση των συμφωνιών. Λίγο μετά προγραμματίζεται επίσκεψη του Αμερικανού ΥΠΕΞ Κέρι στην Αθήνα και ανάμεσα σε όλα αυτά ευρωπαϊκές και αμερικανο-βρετανικές πηγές ολοένα δημοσιεύουν «αποκαλύψεις» (διάβαζε μπηχτές όλων εναντίον όλων) για το παρασκήνιο του δραματικού 48ωρου της 12-13 Ιουλίου του 2015. Για παράδειγμα, ο Σόιμπλε σε συνέντευξή του δήλωσε πως οι 15 (από τους 19!) υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης «συμφωνούσαν στην πρόταση για προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ» δίνοντας έτσι μια απάντηση με τη μορφή επίδειξης δύναμης στις αμερικάνικες αλλά και γαλλικές κινήσεις και επιδιώξεις σχετικά με την Ελλάδα. Εν τω μεταξύ, η Ρωσία αποσύρθηκε από διαγωνισμούς για τις λεγόμενες αποκρατικοποιήσεις στη χώρα (τελείωσε, φαίνεται, πριν αρχίσει η … πολυδιάστατη εξάρτηση) και βέβαια οι «θεσμικές εργασίες» με την τρόικα ή κουαρτέτο καλά κρατούν.
Όμως, αν κάτι πρέπει να επισημανθεί με βάση όλα αυτά, είναι πως οι «θεσμικές συναντήσεις» δεν αρκούν. Η λεγόμενη τρόικα είναι λιγότερο από κάθε άλλη προηγούμενη περίοδο ενιαία γιατί τα μέρη της (εκπρόσωποι των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων) διεκδικούν ο καθένας για λογαριασμό της δύναμης που εκπροσωπεί όρους και επικυριαρχία σε βάρος των άλλων μερών. Έτσι η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου θέλει να είναι βέβαια υπηρέτης της όλης ιμπεριαλιστικής δύσης αλλά για την ακρίβεια είναι υπηρέτης πολλών (αντιτιθέμενων) αφεντάδων. Και είναι βέβαιο πως αυτή η διελκυστίνδα στην οποία βρίσκεται θα είναι καθοριστικός παράγοντας για την πορεία της.
Αναζητείται σταθερότητα και «νέα τζάκια»
Αυτές οι πολλαπλές και εντεινόμενες ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις στη χώρα (Αμερικανών, Γερμανών και Γάλλων) εκδηλώνονται καταρχήν μέσα στη χώρα και σε όλα τα πεδία: οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό. Διεκδικούνται υποδομές και πηγές πλούτου, επιδιώκεται ακόμα μεγαλύτερος έλεγχος των τραπεζών, υποβάλλονται-επιβάλλονται αποφάσεις σχετικά με την ενέργεια και τους αγωγούς, ζητούνται νέες βάσεις και νέοι όροι λειτουργίας για τις παλιές, ενισχύονται τα εξοπλιστικά προγράμματα και μέσω αυτών οι δίαυλοι ελέγχου του στρατού, εξελίσσονται παρεμβάσεις μέσα σε όλα τα κόμματα του συστήματος, με χαρακτηριστική τη μεγάλη αναταραχή στη ΝΔ αλλά και τα προβλήματα σε ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι.
Ωστόσο, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις για την παραπέρα προσαρμογή της χώρας στα σχέδιά τους και στα συμφέροντά τους δεν εξαντλούνται στο εσωτερικό της χώρας. Γίνονται και έξω και γύρω από αυτήν (Βαλκάνια, Τουρκία, Μ. Ανατολή) δημιουργώντας –ανάλογα με τους όρους που διαθέτει η κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη- εκβιασμούς και όρους υποταγής στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς τους. Η επίσκεψη της Μέρκελ στην Τουρκία με αφορμή το προσφυγικό ζήτημα σε αυτή τη βάση δεν αφορούσε τις λεγόμενες διμερείς σχέσεις αυτών των δύο χωρών, αλλά συνολικότερα την προσπάθεια του γερμανικού ιμπεριαλισμού να καλύψει κάποια από τη σημαντική απόσταση που τον χωρίζει στους όρους ελέγχου της περιοχής από τους Αμερικάνους.
Αναφορικά με αυτό το δεύτερο -αλλά καθοριστικό- πεδίο των γεωπολιτικών εκβιασμών (και) η κυβέρνηση Τσίπρα αυτό που βασικά μπορεί και έχει επιλέξει να κάνει είναι να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της κυρίαρχης κατεύθυνσης. Ενεργειακό (σε όλες του τις πτυχές), Κυπριακό, το ζήτημα με την πΓΔΜ και συνολικά η πολιτική της χώρας στα Βαλκάνια, ο άξονας με Ισραήλ-Αίγυπτο, σε όλα αυτά επικρατεί ο ατλαντισμός. Γι αυτό και τα αμερικάνικα εύσημα -που τα ανανέωσε στην επίσκεψη της η Νούλαντ- αλλά και για αυτό η ένταση των ανησυχιών και των παρεμβάσεων από την πλευρά του Βερολίνου.
Όσο αφορά το –ας πούμε- εσωτερικό πεδίο, η κυβέρνηση επιχειρεί να συγκροτήσει κάποιους δικούς της όρους, και πάλι βέβαια μέσα στο πλαίσιο που ορίζει η ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Διαχειριζόμενη τα ευρωπαϊκά πακέτα, την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, φιλοδοξώντας να επιτύχει μια κάποια ρύθμιση για το χρέος, είναι ο βασικός συνομιλητής και συνεργάτης της ντόπιας πλουτοκρατίας (αυτής που θα «χτυπούσε» όπως έλεγε προεκλογικά ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ). Η κυβέρνηση, και ως φρέσκια δύναμη στο στρατόπεδο της αστικής τάξης και των υπηρετών του ιμπεριαλισμού, επιδιώκει λοιπόν να βάλει τους όρους της στην ντόπια ολιγαρχία, όπως φάνηκε και με το υπό ψήφιση νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες. Η πραγματική επιδίωξη της δεν είναι κυρίως να συγκροτήσει «νέα τζάκια» όπως την καταγγέλλουν εκπρόσωποι και συγκροτήματα των παλιών τζακιών. Εξάλλου, αυτά τα παλιά τζάκια, οι «5-10 οικογένειες» της μεγαλοαστικής τάξης δεν πρόκειται να… εξαλειφθούν. Ο κύριος στόχος της κυβέρνησης είναι αυτά τα παλιά τζάκια να «υπαχθούν» στην εξουσία της, να την «αναγνωρίσουν» ως οργανικό εκφραστή τους. Η κυβερνητική αυτή επιδίωξη έχει αντικειμενικό όριο το πλαίσιο που ορίζουν οι ιμπεριαλιστές και ο ανταγωνισμός τους. Δηλαδή, το αν και πόσο θα «σταθεροποιηθεί» η κατάσταση, αν θα υπάρξουν οι λεγόμενες επενδύσεις (σαν αυτές που υπόσχεται και ο Ολάντ με την κουστωδία του), στις οποίες θα βρουν έδαφος να συμπράξουν τα ντόπια αρπακτικά στις κάθε είδους Ειδικές οικονομικές ζώνες, τις περίφημες ΕΟΖ, στις οποίες βλέπουν το μέλλον τους. Αυτός ακριβώς είναι και ο στόχος που ο Τσίπρας υπόσχεται στην ντόπια ολιγαρχία (και όχι στο λαό!), όταν διατυμπανίζει πως «στο επόμενο κρίσιμο 20μηνο, θα βγούμε από την κρίση και θα επιστρέψει η χώρα στις αγορές».
Η επίθεση στο λαό φουντώνει!
Υπάρχει ένας -και μόνο ένας- κοινός τόπος όλων των ιμπεριαλιστών και όλων των δυνάμεων του κεφαλαίου ντόπιου και ξένου. Να συντριβούν όλες οι κατακτήσεις των εργατών, να γίνει πάμφθηνη και απολύτως «ελαστική» η εργατική δύναμη. Να τσαλαπατηθούν όλα τα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας, να γίνει ακόμα πιο μαύρος ο κοινωνικός μεσαίωνας. Να μπουν στο «γύψο» οι ελευθερίες και το δικαίωμα στην πάλη για σωματεία, εργαζόμενους, φτωχούς αγρότες και νεολαία, συνολικά για όλο το λαό.
Αυτός ο κοινός τόπος προωθήθηκε με ραγδαίους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια των μνημονίων. Αυτός προωθείται και τώρα με το τρίτο Μνημόνιο, τα μέτρα που ήδη ψηφίστηκαν και τα αλλεπάλληλα πακέτα που ακολουθούν. Και πρέπει να είναι σαφές ότι όσο περισσότερο οξύνονται οι αντιθέσεις των από πάνω -όπως συμβαίνει στην περίοδο που βρισκόμαστε- τόσο πιο οξυμένες και βάρβαρες γίνονται οι πολιτικές ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό. Γιατί είναι αυτοί που καλούνται να επωμιστούν ολοένα και περισσότερο τις συνέπειες της κρίσης και των ανταγωνισμών, τα αδιέξοδα του συστήματος. Για να γίνουν ακόμα πιο ελκτικά τα ξεπουλήματα και να αποφασίσει να «ψωνίσει», όπως λέγεται, το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο τα κομμάτια της χώρας μας, πρέπει να γίνουν νόμος οι ομαδικές απολύσεις, καθολικός κανόνας οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η κατάργηση των συντάξεων και της περίθαλψης, η ισοπέδωση των μορφωτικών δικαιωμάτων της νεολαίας. Για να διευρύνει το πεδίο κερδοφορίας του το μεγάλο κεφάλαιο και για να συγκεντρωθεί και άλλος πλούτος σε λίγα χέρια, πρέπει να καταβυθιστούν και να εξαθλιωθούν όλα τα μικρομεσαία τμήματα, να ξεκληριστεί η φτωχομεσαία αγροτιά, να διαλυθούν τα ψήγματα σε δωρεάν περίθαλψη και εκπαίδευση που έχουν απομείνει.
Αυτό ζούμε και αυτό αντιμετωπίζουμε. Και αυτό είναι το κύριο και βασικό έργο που έχει αναλάβει η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου, που όπως η ίδια δηλώνει επιδιώκει να αξιοποιήσει τη «φρέσκια λαϊκή εντολή», ώστε στους πρώτους μήνες της θητείας της να πετύχει τα πιο πολλά και βασικά χτυπήματα ενάντια στο λαό και τους εργάτες! Και ως κυβέρνηση που ο βασικός της κορμός έχει πολύχρονη θητεία στο ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό, δηλαδή στη πολιτική γραμμή της συμμόρφωσης και της υποταγής στο σύστημα, δεν θα είναι καθόλου περίεργο η προπαγάνδα της να ξεπεράσει σε κυνισμό και διαστροφή της πραγματικότητας όλους τους προκατόχους της. Όπως ήδη κάνει για παράδειγμα ο υπουργός Εργασίας Κατρούγκαλος, που παρουσιάζει το «σχέδιο των σοφών» για το Ασφαλιστικό, που ισοπεδώνει τις συντάξεις ως «αριστερή και κοινωνικά δίκαιη πολιτική». Ή όπως ο Υπουργός Παιδείας –σε ρόλο νέου Πάγκαλου- που ομνύει στην υπεράσπιση της Δωρεάν Δημόσιας Παιδείας, την ίδια στιγμή που χιλιάδες σχολεία στη χώρα είναι κλειστά ή υπολειτουργούν.
Βέβαια, οι στόχοι του «προγράμματος» παρουσιάζουν εγγενείς αντιφάσεις. Όπως το ότι η γιγάντια φοροληστεία που έχει δρομολογηθεί από την κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν πρόκειται να αποδώσει τους ονομαστικούς στόχους που έχει βάλει, γιατί ο λαός μας δεν έχει να πληρώσει όλη αυτή την φοροκαταιγίδα. Όμως και επειδή στο σύστημα της βαρβαρότητας και της ιμπεριαλιστικής επιτροπείας… «δεν υπάρχουν αδιέξοδα», ήδη καλλιεργείται δημόσια η κατεύθυνση ότι στο νέο μεσοπρόθεσμο θα μπουν μέτρα που θα υπερβαίνουν ακόμα και τις προβλέψεις του τρίτου Μνημονίου!
Τοπίο οργής και απογοήτευσης!
Με τις εξελίξεις των τελευταίων τριών χρόνων και ιδιαίτερα από τον περασμένο Γενάρη, το τοπίο από τη μεριά του λαού και της νεολαίας δίνει την εικόνα του αφοπλισμού και της αδυναμίας απάντησης απέναντι στην επίθεση και τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει. Η βασική δύναμη (ΣΥΡΙΖΑ), που στην προηγούμενη φάση εμφανιζόταν ως ο «κινητήρας» των αντιστάσεών του και της πάλης του, ολοκλήρωσε την πορεία της προσαρμογής της στο σύστημα και ηγείται πια της αντιλαϊκής-αντεργατικής επίθεσης. Μαζί με αυτήν και οι δυνάμεις που αποτελούσαν υποτίθεται την «αριστερή εγγύηση» της κυβερνητικής πορείας (ΛΑΕ) ή προσέβλεπαν στους δρόμους που (εκτιμούσαν ότι…) θα άνοιγε για το κίνημα αυτή η κυβερνητική πορεία (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), εκτέθηκαν, και βρίσκονται σε προσπάθεια αναπροσαρμογής (ή ανακατασκευής) της πολιτικής τους. Παράλληλα, η ηγεσία του ΚΚΕ όλο αυτό το διάστημα ενέτεινε τη γραμμή απόσυρσης από κάθε προσπάθεια ανάπτυξης της μαζικής πάλης καιροφυλακτώντας για μια εκλογική δικαίωση που δεν ήρθε για να αναπαραχθούν πιο έντονα τα πολιτικά της αδιέξοδα. Όλα αυτά είχαν σοβαρές αρνητικές συνέπειες στα σωματεία και στο συνδικαλιστικό κίνημα, συνολικά στο λαϊκό κίνημα και στο λαό. Σήμερα είναι έκδηλες οι συνέπειες αυτές σε πολιτικό ακόμα και σε οργανωτικό επίπεδο και καταγράφονται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο ακόμα και σε κεντρικές κινητοποιήσεις όπως αυτή της 16/10 στην Αθήνα απέναντι στην ψήφιση του πρώτου κυβερνητικού πακέτου μέτρων. Έτσι και ενώ η επίθεση φουντώνει, και ενώ η ισοπέδωση του Ασφαλιστικού επίκειται, τη… σκυτάλη της συμμόρφωσης πήρε ξανά η ΓΣΣΕ που επανεμφανίστηκε -μετά τη θέση για ΝΑΙ στο δημοψήφισμα- με τη γραμμή της εθιμοτυπικής 24ωρης απεργίας!
Ουσιαστικά, όλα αυτά σημαίνουν πως το ζήτημα της αντίστασης, της διεκδίκησης και της σύγκρουσης με την πολιτική του συστήματος και της κυβέρνησής του μπαίνει για το λαό συνολικά στις πραγματικές του διαστάσεις. Χωρίς δηλαδή την αίσθηση έστω των εύκολων και γρήγορων «λύσεων», μαζί με την αναγκαιότητα να συγκροτηθεί «από την αρχή» πολιτικά ιδεολογικά και οργανωτικά η μαζική πάλη σε όλη την κλίμακα. Από τα σωματεία και τους συλλόγους ως τις γειτονιές και από τις αναγκαίες πολιτικοσυνδικαλιστικές συγκροτήσεις εργατών, εργαζομένων και νεολαίας ως το επίπεδο της πολιτικής συγκρότησης της επαναστατικής κομμουνιστικής Αριστεράς «που δεν υπάρχει». Όλα αυτά βέβαια επίσης σημαίνουν πως γίνονται βαρύτερα τα καθήκοντα που οφείλουν να επωμιστούν δυνάμεις που, όπως το ΚΚΕ(μ-λ), πάλεψαν ενάντια σε αυτές τις εξελίξεις και παλεύουν στη γραμμή της αντιιμπεριαλιστικής-αντικαπιταλιστικής συγκρότησης του λαού και του κινήματος. Ανάλογα σημαντικό μερίδιο ανάληψης ευθυνών για το κίνημα αντιστοιχεί και στην Λαϊκή Αντίσταση- ΑΑΣ, που κάνει ήδη βήματα στην κατεύθυνση αυτή.
Αναμφίβολα, οι απαντήσεις σε όλα αυτά δεν θα δοθούν γρήγορα και εύκολα και κυρίως δεν μπορούν να δοθούν παρά μόνο μέσα στο πεδίο της ταξικής πάλης, μέσα στο κίνημα, αυτό που πρέπει να συμβάλλουμε να υπάρξει και να συγκροτηθεί, με τολμηρές πρωτοβουλίες για αγώνες και συγκρότηση εστιών πάλης. Η κατεύθυνση αυτή μοιάζει και είναι δύσκολη, καθώς σήμερα επικρατεί το κλίμα της απογοήτευσης, της υποχώρησης, παρόλο που συνυπάρχει η οργή, η οποία και θα φουντώνει όσο φουντώνει η επίθεση. Το αντιφατικό αυτό μείγμα της οργής και της απογοήτευσης είναι προφανές ότι μπορεί να δώσει αποτελέσματα προς πολλές και πολύ διαφορετικές κατευθύνσεις.
Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει ένα μειοψηφικό αλλά σημαντικό τμήμα λαού και νεολαίας που έχει κάνει πολιτικά βήματα χειραφέτησης και από το σύστημα και από τις αυταπάτες που σωρηδόν σερβιρίστηκαν αυτά τα τελευταία άγρια χρόνια. Η σύνδεσή μας μαζί του, στην κατεύθυνση του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης, αποτελεί βασικό όρο για να τραβηχτεί η πλατιά λαϊκή οργή στο δρόμο του αγώνα. Του αγώνα στου οποίου τα πλαίσια θα παλεύεται κάθε στιγμή η πολιτική κατεύθυνση της αντιιμπεριαλιστικής αντικαπιταλιστικής πάλης, της οργάνωσης και της συγκρότησης του λαού και της νεολαίας σε δύναμη που θα μπορεί να συγκρούεται με τους δυνάστες και τους πολιτικούς υπηρέτες τους.
Σε αυτή τη βάση χρειάζεται να παλευτεί και η απεργία του Νοέμβρη και να αξιοποιηθεί σε κάθε χώρο δουλειάς και νεολαίας, σε κάθε γειτονιά, ως βήμα συγκρότησης και προετοιμασίας των αντιστάσεων και των αγώνων που χρειαζόμαστε.
