Στις ευρωεκλογές όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα δήλωσαν κερδισμένα. Ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή ήρθε πρώτος, η ΝΔ επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήρε ποσοστό που θα αποσταθεροποιήσει τη χώρα, το ΠΑΣΟΚ-Ελιά επειδή αύξησε τα ποσοστά του πάνω από των δημοσκοπήσεων, το ΚΚΕ γιατί μπόρεσε να πάρει κι αυτό ένα μέρος απ’ ό,τι έχασε στις προηγούμενες και η φασιστική Χρυσή Αυγή επειδή αύξησε τη δύναμή της. Χαμένα, λοιπόν, είναι το κόμμα του Καμένου, κατά 50%, και η ΔΗΜΑΡ η οποία έπεσε κοντά στο 2%.
Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να έχει το ίδιο πρόβλημα, αυτό δηλαδή που το οδήγησε στις εκλογές του 2012 να πέσει από το 8,5% στο 4,5%. Να χάσει 259.000 ψήφους και να πέσει από τις 536.105 ψήφους, που πήρε στις βουλευτικές του Μάη, στις 277.227 τον Ιούνη της ίδιας χρονιάς. Σε αυτές τις ευρωεκλογές, με βάση τα αποτελέσματα του Ιούνη, κέρδισε 70.000 ψήφους. Αυτή είναι μια αναμφισβήτητη επιτυχία του, όχι όμως τέτοια που να του δίνει ελπίδες για κάτι καλύτερο στη συνέχεια. Αυτό το κατανοεί και το ίδιο το ΚΚΕ, όταν περιορίζεται στην εκτίμηση ότι «υπάρχει μια τάση επανασυσπείρωσης στο ΚΚΕ» (Δ. Κουτσούμπας). Γνωρίζει πολύ καλά η ηγεσία του ΚΚΕ ότι στις επόμενες εκλογές δεν θα υπάρχει χαλαρή ψήφος, αφού τα διλήμματα θα είναι πρωτόγνωρα και θα πάρουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος μεταξύ των δύο πρώτων. Και τότε το ΚΚΕ θα βρεθεί στην ίδια θέση με τις εκλογές του Ιούνη. Η θεωρία της «χαμένης ψήφου», που κάποτε την καθιέρωσε και το ΚΚΕ, θα την υποστεί και το ίδιο δεύτερη φορά.
Βέβαια, το κυριότερο είναι η σημασία που δίνει το ΚΚΕ στις εκλογές, στον ρόλο που μπορούν να παίξουν για το κίνημα. Για το ΚΚΕ, οι εκλογές, όποιες κι αν είναι αυτές, παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση συσχετισμών δύναμης. Είναι η γραμμή του λεγόμενου ειρηνικού δρόμου. Η ηγεσία του ΚΚΕ παραμένει δέσμια του κοινοβουλευτικού δρόμου. Για το ΚΚΕ, οι εκλογές είναι το παν. Να τι λέει η ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές: «Η διάχυτη λαϊκή αντίθεση στην ΕΕ (…) που εκφράστηκε και με μαζική αποχή από τις ευρωεκλογές σε πολλά κράτη-μέλη (…) αντί να αποκτά αντιμονοπωλιακό και αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, παγιδεύεται σε συντηρητικά, αντιδραστικά κόμματα, σε εθνικιστικές και ρατσιστικές δυνάμεις, φασιστικές οργανώσεις, του λεγόμενου ‘ευρωσκεπτικισμού’, τα οποία υπηρετούν επιδιώξεις τμημάτων του κεφαλαίου» («Ριζοσπάστης» 26/5/2014). Εδώ η επιλογή της αποχής τσουβαλιάζεται σαν επιζήμια μαζί με τις ψήφους σε αντιδραστικά και φασιστικά κόμματα.
Κατά το ΚΚΕ «η αντίθεση στην ΕΕ, στην πολιτική και στους θεσμούς της» πρέπει να εκφράζεται μέσα στους θεσμούς της και όχι με την αποχή από αυτούς. Οι ευρωεκλογές, το Ευρωκοινοβούλιο, έχουν συγκεκριμένη αποστολή. Πρώτον, είναι μέρος του μηχανισμού των ιμπεριαλιστών της ΕΕ. Μηχανισμοί με κυρίαρχο στόχο να υπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο και τα μονοπώλια της ΕΕ. Να εκμεταλλεύονται τους λαούς των εξαρτημένων χωρών, αλλά και τους εργαζόμενους των ιμπεριαλιστικών χωρών. Να υποστηρίζουν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους. Η ηγεσία του ΚΚΕ γνωρίζει πολύ καλά ότι το Ευρωκοινοβούλιο είναι όργανο που, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, έχει ψηφίσει μια σειρά από αντικομμουνιστικά μνημόνια. Χρηματοδοτεί ΜΚΟ που συλλέγουν πληροφορίες για τα «θύματα του φασισμού και του κομμουνισμού» σε περισσότερες από 7 χώρες της ΕΕ, προς το παρόν. Όλα τα παραπάνω, για την ηγεσία του ΚΚΕ έχουν δευτερεύουσα σημασία γιατί οι εκλογές είναι το παν. Βεβαίως το ΚΚΕ είναι ενάντια σε όλα τα παραπάνω, ασκεί κριτική, τα καταδικάζει κ.λπ. Ωστόσο νομιμοποιεί με τη συμμετοχή του σε αυτούς τους θεσμούς την εγκληματική δράση τους. Το ΚΚΕ σε όλες τις ευρωεκλογές, επειδή η αποχή είναι τεράστια, θεωρεί σημαντική την υποχρέωση να ασκήσει κριτική στην επιλογή της αποχής. «Η αποχή για μας, χωρίς να υποτιμούμε το πολιτικό της υπόβαθρο, ως στάση και ως επιλογή, εμποδίζει πριν απ’ όλα την ανάκαμψη και την αναγέννηση του κινήματος που σήμερα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ» (Αλ. Παπαρήγα, «Ριζοσπάστης» 8 Ιουνίου 2009). Μπορεί βέβαια η ηγεσία του ΚΚΕ να δίνει τεράστια σημασία στις εκλογές και πολύ περισσότερο στις εθνικές εκλογές, ωστόσο όταν το αποτέλεσμα των εκλογών δεν είναι ικανοποιητικό για το ΚΚΕ, όπως έγινε στις τελευταίες εκλογές του Ιούνη 2012, τότε η εκτίμηση για τον χαρακτήρα των εκλογών αλλάζει. Όταν στις εκλογές εκείνες το ΚΚΕ έχασε το 50% της εκλογικής του δύναμης, ο «Ριζοσπάστης» έγραψε: «Οι εκλογές είναι διαδικασία που από τη φύση της δεν κάνει τίποτα διαφορετικό από το να εκφράζει τον εκλογικό συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων» (18 Ιούνη 2012, β΄ έκδοση). Αυτή είναι μια σωστή άποψη, την οποία είχε υπογραμμίσει ο Λένιν για να εξηγήσει τι εκφράζουν πραγματικά οι εκλογές. Στην περίπτωση του ΚΚΕ βέβαια έρχεται να υποβαθμίσει το εκλογικό στραπάτσο που υπέστη. Να σημειώσουμε κιόλας τη δήλωση Κουτσούμπα στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» μία εβδομάδα πριν από τις ευρωεκλογές: «Το βασικό που χαρακτηρίζει το ψηφοδέλτιο για τις ευρωεκλογές είναι ότι σε αυτό υπάρχουν έμπειροι αγωνιστές από την εργατική τάξη, επαγγελματίες, αγρότες, επιστήμονες, καθηγητές πανεπιστημίου, διανοούμενοι, επίσης από τον χώρο των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων ασφαλείας, πολλοί νέοι και γυναίκες. Το ότι ανάμεσα σε αυτούς που συνεργάζονται με το ΚΚΕ υπάρχουν υποψήφιοι από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ ή άλλα κόμματα, έχοντας και τις διαφορετικές τους οπτικές, αποδεικνύει ότι μέσα στο κίνημα ο καθένας έχει τη δυνατότητα να βγάλει συμπεράσματα και να δει ποιος είναι μαζί του και ποιος απέναντι, με ποιον χρειάζεται να συνεργαστεί, να συστρατευτεί, ακόμα και αν δεν συμφωνεί σε όλα μαζί του».
Δεν γνωρίζουμε ποιοι είναι οι συγκεκριμένοι για τους οποίους γίνεται λόγος, αφού έτσι και αλλιώς ο οπορτουνισμός δεν έχει αρχές. Αυτό όμως που αξίζει να σημειωθεί είναι αυτό που δηλώνει ο Δ.Κ. σχετικά με τους «έμπειρους αγωνιστές» που προέρχονται από τις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας, δηλαδή από τους βασικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους. Ο οπορτουνισμός τελικά μπορεί να ενώσει όλους όσοι μπορούν να ενωθούν.
Προλεταριακή Σημαία 735, 7/6/2014
