Η λαϊκή πάλη μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα!
Το παλιό γνωστό σκηνικό είναι πια για τα καλά πάλι στερεωμένο: «Χρειαζόμαστε -κατεπειγόντως- τη δόση, πρέπει να κάνουμε συμφωνία». Στη στερέωση του συμβάλλουν βέβαια τα παλιά και «νέα» κόμματα του συστήματος και της υποτέλειας, ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ – αξιοποιώντας και στηριζόμενα στους ιμπεριαλιστικούς εκβιασμούς, πιέζουν και «επιχειρηματολογούν», νύχτα μέρα, πως τα ιμπεριαλιστικά δεσμά πρέπει να μείνουν και να προστεθούν και άλλα, πως πρέπει να σφαγιαστούν και άλλο τα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας, αλλιώς… η χώρα δεν έχει προοπτική! Όμως την κούρσα προς τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, τον δρόμο της ανανέωσης και του βαθέματος της υποταγής την οδηγεί και τον έχει ανοίξει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Αυτή είναι που στο όνομα της «ελπίδας» για τον λαό, εδώ και πάνω από τρεις μήνες, με λόγια και έργα έχει χτίσει ξανά τον «τοίχο», το «αδιέξοδο» που μοιάζει ανυπέρβλητο. Αυτή είναι που στο όνομα της διαπραγμάτευσης επιχειρεί να πείσει λαό και νεολαία πως πρέπει να παραιτηθούν από τα δικαιώματά τους και τις κατακτήσεις τους και να υποταχθούν στο πλαίσιο της βαρβαρότητας. Ξέχασαν πως μαζί με την Ελλάδα «θα άλλαζε» και η Ευρώπη, άφησαν στην άκρη τα αφηγήματα των «νέων ανέμων» και των νέων συσχετισμών εντός των κυρίαρχων δυνάμεων στην ΕΕ (ξεθώριασαν και τα Podemos) και έχουν μόνο μια έγνοια: να παραλύσουν τον λαό, να τον βάλουν να προσκυνήσει τη νέα υποταγή, τον νέο σφαγιασμό του, με αυτούς στο κυβερνητικό τιμόνι και χωρίς σημαντικούς τριγμούς στο δικό τους πολιτικό μπλοκ. Για να περάσουν έτσι στην επόμενη φάση τους, εδραιωμένοι ως δύναμη του συστήματος και ως φορέας της επίθεσής του.
Καθόλου δεν πρέπει βέβαια να συμμεριστεί ο λαός το σχέδιο αυτό, να ανεχθεί και να στηρίξει τη νέα εκκόλαψη για λογαριασμό του συστήματος. Γιατί αν το σχέδιο ευοδωθεί, κάθε φιλολαϊκή κορόνα θα ξεπληρωθεί με άγρια επίθεση. Και γιατί οι δικαιώσεις που «προσφέρει» η κυβέρνηση (όπως με τις καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ) δεν είναι κυβερνητικό έργο, αλλά έργο του αγώνα που υπήρξε! Και για να μην είναι έωλες και αντιστρέψιμες αυτές οι «προσφορές», ο λαός πρέπει να στραφεί σε αυτό το έργο! Στο έργο της ενίσχυσης από τη δική του πλευρά της ταξικής πάλης, που στις σημερινές ιδιαίτερες συνθήκες έχει ισχυρές προϋποθέσεις να τροποποιήσει τα δεδομένα και να δείξει πως κάθε άλλο παρά αντικειμενικό είναι το «αδιέξοδο» που το σύστημα, οι υπηρέτες του αλλά και με τον τρόπο τους οι ρεφορμιστικές δυνάμεις εμφανίζουν απέναντι στον λαό.
Ας δούμε όμως κάποια βασικά στοιχεία της πολιτικής κατάστασης όπως έχει ως τώρα διαμορφωθεί.
Σε πορεία κορύφωσης οι ιμπεριαλιστικοί εκβιασμοί
Ακατάπαυστη είναι στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αλλά και στην άλλη όχθη του Ατλαντικού η παραγωγή δημοσιευμάτων και σεναρίων που εκτιμούν ή και προεξοφλούν σε διάφορες μορφές μια «ανατροπή» των σημερινών όρων σύνδεσης της χώρας με τη δυτική συμμαχία (και ιδιαίτερα με την ΕΕ/ΟΝΕ) και μια -ως εκ τούτου- δραματική κατάρρευσή της. Από το Grexit ως τη χρεοκοπία εντός ευρώ και το λεγόμενο διπλό νόμισμα πάνε και έρχονται οι απειλές και η δημιουργία συνθηκών… τρόμου. Αυτή η επιχείρηση που είναι αναμενόμενο να ενταθεί το αμέσως επόμενο διάστημα καθώς πρέπει να αποφασιστεί λύση για το ελληνικό ζήτημα, και εννοείται σύμφωνα με τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις και ανάγκες, απηχεί ακόμα και πραγματικές σκέψεις κέντρων και δυνάμεων. Ωστόσο και ανεξάρτητα από εκτιμήσεις για τις πιθανότητες τέτοιων εξελίξεων η καταιγίδα αυτών των σεναρίων προωθεί έτσι κι αλλιώς συγκεκριμένους στόχους και έχει συγκεκριμένους αποδέκτες.
Πρώτον, αποτελεί βοήθεια στην κυβέρνηση και συνολικά στις δυνάμεις του συστήματος στον βαθμό που «δικαιολογεί» έναντι του λαού την ανάγκη αποδοχής όλων των ιμπεριαλιστικών απαιτήσεων, γιατί χωρίς αυτήν την αποδοχή η χώρα οδηγείται στο «χάος», χωρίς την «αναγκαία» πρόσδεση με τους μεγάλους «συμμάχους και εταίρους».
Δεύτερον, και βέβαια σε συνδυασμό με τη χρηματοδοτική ασφυξία και το μαρτύριο της σταγόνας που οι ιμπεριαλιστές έχουν επιβάλει, στοχεύει στην επιτάχυνση και στο βάθεμα της υποταγής της κυβέρνησης στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις. Στον βαθμό που η κυβέρνηση διαπραγματεύεται σήμερα για λογαριασμό της αστικής τάξης αιτούμενη περιθώρια κίνησης, ελαφρύνσεις και κουρέματα, η στόχευση αυτή αφορά ταυτόχρονα συνολικά την αστική τάξη.
Τρίτον, η επιχείρηση αυτή επιδιώκει να δημιουργήσει τις απαιτούμενες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες με βάση τις οποίες θα προκύψει η απαιτούμενη για το σύστημα αναμόρφωση συνολικά του πολιτικού συστήματος και της κυβερνητικής του σύνθεσης συμπεριλαμβανομένης. Μάλιστα και σχετικά με αυτόν τον στόχο έχουν ήδη υπάρξει πολλές ανοιχτές και κυνικές παρεμβάσεις εκπροσώπων των ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Για όλους αυτούς τους στόχους υπάρχουν βασικές συμφωνίες αλλά και αντιθέσεις-διαφοροποιήσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Έχουν κοινό τόπο την ένταση της λεηλασίας της χώρας και το χτύπημα των εργατών και του λαού, αλλά διαγκωνισμούς για το ποιος θα αρπάξει τα φιλέτα και την «ιδιοκτησία» των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών που θέλουν να προωθήσουν. Έχουν κοινό τόπο το γεωπολιτικό-γεωστρατηγικό (να μείνει η Ελλάδα «αεροπλανοφόρο» της Δύσης), ιδιαίτερα στις συνθήκες ανάφλεξης σε Β. Αφρική, Μ. Ανατολή, Αν. Μεσόγειο και κυρίως στην Ουκρανία, αλλά και ταυτόχρονα αντιθέσεις για το ποια «ειδικότερα» δυτικά συμφέροντα θα υπηρετεί το «αεροπλανοφόρο». Σε πιο «δυσχερή» θέση σε σχέση με αυτό το πλέγμα των αντιθέσεων βρίσκονται οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ που ο καθένας πρέπει να λογαριάσει, εκτός από τις ΗΠΑ (και την κλιμάκωση της έντασης με τη Ρωσία που οι Αμερικάνοι τους έχουν ουσιαστικά επιβάλει) και τους υπόλοιπους της Ευρώπης!
Τα τελευταία θερμά και αιματηρά γεγονότα στο Κουμάνοβο της πΓΔΜ και συνολικά η κατάσταση αυτής της χώρας αναδεικνύουν ξανά πολλές πλευρές αυτής της διάστασης. Γιατί αναδεικνύουν συνολικά τον βαρύνοντα ρόλο των ΗΠΑ στην εύφλεκτη ευρωπαϊκή «γειτονιά» των Βαλκανίων. Γιατί αν η περίπτωση (υπόθεση) του αγωγού φυσικού αερίου Turkish Stream, που από την Ελλάδα θα συνέχιζε σε πΓΔΜ – Σερβία για να βγει στην κεντρική Ευρώπη, ήταν έστω σιωπηλά επιθυμητή από τους Ευρωπαίους, η κατάσταση που δημιουργεί στις χώρες αυτές των Βαλκανίων η αμερικανική παρέμβαση και παρουσία δείχνει πως η υπόθεση αυτή είναι το λιγότερο έωλη!
Σε αυτό το κουβάρι των αντιθέσεων βρίσκεται μπλεγμένο και το αποκαλούμενο ελληνικό ζήτημα και ακριβώς γι’ αυτό έχει τραβήξει ήδη αρκετά η απάντησή του και η διευθέτησή του από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που είναι ταυτόχρονα αντιμέτωπες με σειρά ζητημάτων. Και από την άλλη, και ιδιαίτερα οι ιμπεριαλιστές της Ευρώπης, εξαιτίας των πολλών ανοιχτών ζητημάτων που αντιμετωπίζουν μέσα στην ήπειρό τους, έχουν πολύ περιορισμένη τη δυνατότητα «ευρύχωρων» πολιτικών αποφάσεων σαν αυτές που πήραν π.χ. με την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ ή στην ΟΝΕ. Και επιδιώκουν ασκώντας τη μέγιστη πίεση και τους εκβιασμούς να υπερασπιστούν και να ενισχύσουν τα κάθε είδους ερείσματα που έχουν διαμορφώσει στη χώρα.
Σημείο καμπής των κυβερνητικών επιλογών
Αν για κάτι δεν πρέπει να κατηγορηθεί το κυβερνητικό κέντρο είναι πως δεν έχει επίγνωση των πραγματικών όρων του ζητήματος που διαχειρίζεται, παρ’ όλο που συνολικά η κυβέρνηση και τα δύο κόμματα που τη στηρίζουν θυμίζουν κάποιες φορές άτακτο γαϊτανάκι με την πληθώρα προτάσεων και δηλώσεων που θέτουν σε κυκλοφορία. Ωστόσο το κυβερνητικό κέντρο ξέρει, γι’ αυτό και όλα τα στοιχεία της πραγματικής πολιτικής του τείνουν και επιδιώκουν να διαμορφώσουν σχέσεις και να βρουν στηρίγματα στα βασικά κέντρα εξουσίας. Αυτό είναι ιδιαίτερα φανερό στα λεγόμενα εθνικά θέματα και στα ζητήματα του ρόλου της χώρας στην περιοχή, όπου οι πραγματικές κυβερνητικές επιλογές (άξονας με Αίγυπτο και Ισραήλ, στάση στο Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά, η «συμβολική» κίνηση για την αναβάθμιση των αμερικανικών αεροσκαφών, η στάση στα συμβούλια του ΝΑΤΟ…) είναι επιλογές που υπηρετούν και στηρίζονται στις αμερικανονατοϊκές επιλογές και κατευθύνσεις. Πρόκειται για όρο «εκ των ων ουκ άνευ» για μια κυβέρνηση στην Ελλάδα της ιμπεριαλιστικής δυτικής εξάρτησης, πόσο μάλλον για τη σημερινή με τις «ανορθογραφίες» της και την επιδίωξη να τις ξεπεράσει και να συνδεθεί οργανικά με τους αφέντες, ντόπιους και ξένους. Παράλληλα με αυτά βέβαια και ενώ οι δυνάμεις των BRICS έχουν την ανάγκη να προπαγανδίσουν την επιδίωξη διαμόρφωσης της δικιάς τους διεθνούς αυλής, κάποιοι κυβερνητικοί αρέσκονται να φαντασιώνονται διέξοδο στην «προοπτική» σύνδεσης της Ελλάδας με την τράπεζα των BRICS, περίπου όπως ο λαγός τα «βάζει» με την τίγρη στο γνωστό ανέκδοτο.
Ωστόσο όλα αυτά (και άλλες ανάλογες κινήσεις στο εσωτερικό, όπως η διαγραφή εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ σε μεγαλόσχημους παράγοντες με τη διαδικασία των 100 δόσεων) είναι αναγκαία αλλά όχι αρκετά. Το κρίσιμο ήταν και παραμένει να γίνει συγκεκριμένη πολιτική πράξη η απόφαση της 20ής Φεβρουαρίου. Να υπάρξει συγκεκριμένη απόφαση-συμφωνία με ΕΕ και ΔΝΤ για τη συνέχιση της επίθεσης στον λαό και στην εργατική τάξη, για τη συνέχιση της έντασης των ροών καταλήστευσης της χώρας. Επί του θέματος αυτού λένε -και η κυβέρνηση και οι «θεσμοί» των ιμπεριαλιστών και των μηχανισμών τους- ότι υπάρχει μεγάλη πρόοδος! Γράφονται και κυκλοφορούν ένα σωρό στοιχεία αυτής της προόδου: από την εκποίηση των λιμανιών Πειραιά και Θεσσαλονίκης και την κατάργηση των «πρόωρων» (ποιος αλήθεια ορίζει τη «σωστή» ώρα;) συντάξεων και το πετσόκομμα των επικουρικών, μέχρι μια νέα άγρια φοροεπιδρομή πολλαπλών μορφών στο εναπομείναν λαϊκό εισόδημα. Η δε κοινή δήλωση Τσίπρα – Γιουνκέρ, που θέλει οι εργασιακές σχέσεις να ακολουθήσουν τα «μοντέρνα ευρωπαϊκά πρότυπα» ξεσηκώνει ακόμα περισσότερες ανησυχίες, μια και είναι γνωστό πως στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις είναι πολλά τα εκατομμύρια των επισφαλώς και ελαστικά απασχολουμένων!
Παρ’ όλα αυτά η «πρόοδος δεν είναι αρκετή», λένε οι θεσμοί, το αδιέξοδο επιτείνεται και το κυβερνητικό κέντρο αναζητεί το επόμενο βήμα υποταγής που μπορεί να κάνει. Κυκλοφορούν ήδη την «ιδέα» να αρχίσουν να νομοθετούν τα μέχρι τώρα συμφωνηθέντα μέτρα -χωρίς να έχει υπάρξει συνολική συμφωνία- σαν έκφραση και απόδειξη της «καλής τους θέλησης», για να ζητήσουν με βάση αυτά μερική έστω άρση της πιστωτικής ασφυξίας. Το μόνο που -προς το παρόν- τους «κρατάει», είναι ο -βάσιμος- φόβος ότι τα μέτρα θα ψηφιστούν αλλά θα κριθούν «ανεπαρκή» από τους «συμμάχους και εταίρους» και έτσι θα βρεθούν σε ακόμα πιο δύσκολη θέση!
Παράλληλα γυροφέρνουν γύρω από την ιδέα του δημοψηφίσματος ή των εκλογών, ως μια διέξοδο και με στόχο όχι βέβαια την αποτροπή μιας επώδυνης συμφωνίας, αλλά με τη λογική που το «υιοθέτησε» ο Σόιμπλε και όχι μόνο αυτός: μια πολιτική μανούβρα που θα «δικαιολογήσει» την ανάγκη της συμφωνίας και που θα αναδιατάξει τις πολιτικές δυνάμεις και θα συγκροτήσει εκ νέου το κυβερνητικό όχημα και το μέτωπο που θα προωθήσει και θα στηρίξει την επίθεση στον λαό.
Αν «έλειπε» ο λαός…
…θα είχε ήδη ψηφιστεί η συμφωνία με τα πιο άγρια μέτρα! Καταφεύγουμε σε αυτή την «αφαίρεση» για να τονίσουμε όσο πιο έντονα τον ρόλο, τις δυνατότητες που έχει και ιδιαίτερα στις παρούσες συνθήκες ο λαός και η πάλη του. Με τους ιμπεριαλιστές να έχουν πολλαπλά μέτωπα και οξυμένες τις μεταξύ τους αντιθέσεις. Με τα «παραδοσιακά» και κλασικά κόμματα του συστήματος σε μεγάλο βαθμό αποδυναμωμένα. Με τη μεγαλοαστική τάξη να έχει «χάσει» τους μεσαίους κοινωνικούς συμμάχους της, τουλάχιστον από τη θέση της ενεργητικής συστράτευσης μαζί της. Με μια κυβέρνηση που -τουλάχιστον ακόμα- δεν μπορεί να παίξει αποφασιστικά τον ρόλο που της αντιστοιχεί για λογαριασμό του συστήματος.
Όλα αυτά επιχειρηματολογούν για τις αυξημένες δυνατότητες που έχει σήμερα μια μαζική παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα να τροποποιήσει τα δεδομένα, να ανοίξει ρήγματα στην επίθεση, να βραχυκυκλώσει ακόμα περισσότερο την εξέλιξή της αλλά και τα πολιτικά σχέδια του συστήματος που επείγεται να «ωριμάσει» τις συνθήκες για να δώσει και άλλα χτυπήματα στον λαό. Εξάλλου το «αργόσυρτο» των διαδικασιών για τη συμφωνία, τα «ορόσημα» που μετατίθενται από τον Απρίλη στον Μάη και τον Ιούνη και από τα Γιούρογκρουπ στις Συνόδους Κορυφής κοκ, αλλά και ο τρόπος που -όλως αιφνιδίως!- «βρέθηκαν τα λεφτά» για τη δόση του Μάη στο ΔΝΤ, μαρτυρούν από τη μεριά τους το ίδιο πράγμα: τις δυσκολίες, τις τριβές, τις αντιθέσεις και αντιφάσεις που υπάρχουν εντός των δυνάμεων του συστήματος μέσα και έξω από τη χώρα. Αλλά και τα ψέματα -που καθόλου δεν πρέπει να τα παίρνει τοις μετρητοίς ο λαός- για τους «λογαριασμούς» που μας εμφανίζουν κάθε μέρα για να μας βεβαιώσουν πως «δεν πάει άλλο», «δεν βγαίνουμε» και άρα «πρέπει να συμμορφωθούμε»!
Μπορούν λοιπόν και πρέπει οι εργαζόμενοι και η νεολαία να «περιπλέξουν» παραπέρα την κατάσταση, βάζοντας στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο τη μόνη φωνή που λείπει. Τη δική τους! Τη φωνή που διαδηλώνει, απεργεί και διεκδικεί! Δουλειά, μισθούς, αυξήσεις, ασφάλιση, περίθαλψη, σπουδές, ειρήνη, ελευθερίες!
Έχουμε επίγνωση ότι ενάντια σε αυτήν την προοπτική μάχονται λυσσασμένα με πολλούς τρόπους οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου. Η κυβέρνηση που απαιτεί και καλλιεργεί την παράλυση του λαού. Που τον θέλει να «προσεύχεται» για τη διάσωση των λειψάνων που έχουν απομείνει από τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του, διάσωση μάλιστα που θα επιτευχθεί με την ευλογία των αρχιερέων της βαρβαρότητας, των ιμπεριαλιστών!
Έχουμε επίσης επίγνωση ότι απέναντι σε αυτή την αναγκαιότητα να βγει ο λαός στους δρόμους του αγώνα και της μαζικής διεκδίκησης, βρίσκονται και δυνάμεις που καταχωρούνται στην αριστερά! Η ηγεσία του ΚΚΕ που με τη γραμμή των προτάσεων νομοσχεδίων, των δημάρχων, των διοικήσεων των ΑΕΙ κ.λπ. που «πρέπει να αρνηθούν» τη δέσμευση των ταμειακών διαθέσιμων που επέβαλε η τελευταία ΠΝΠ, κλείνει και κόβει τον δρόμο του κινήματος για τον λαό και τη νεολαία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που με διαδηλώσεις για το «χρέος» υιοθετεί αυτούσιο τον εκβιασμό του συστήματος και επιμένει να αναζητεί μια «αντιφατική κυβέρνηση» που θα υλοποιήσει το μεταβατικό της πρόγραμμα, παραιτούμενη και αυτή από κάθε προσπάθεια να βγει ο λαός από τη γωνία.
Παρ’ όλα αυτά και κόντρα σε όλα αυτά επιμένουμε! Γιατί με τον λαό στην άκρη, είτε έτσι είτε αλλιώς, θα προχωρήσει η επίθεση, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με νέα σκληρά μέτρα. Γιατί δεν είμαστε καθόλου πρόθυμοι να ενταχθούμε στην αριστερά που κατηγορεί τον λαό ότι «δεν καταλαβαίνει», για να δικαιολογήσει γιατί η ίδια (καταλαβαίνει ή δεν καταλαβαίνει) δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της στο πεδίο της ταξικής πάλης. Γιατί καμιά ανάλυση της κατάστασης, όσο διεισδυτική και αν θεωρεί ότι είναι, είναι κουτσή και τελικά άχρηστη για τη λαϊκή υπόθεση αν δεν βάζει στη συγκεκριμένη κατάσταση τον ρόλο που πρέπει και μπορεί να αναλάβουν οι μάζες των εργατών, του λαού και της νεολαίας!
