Αφορμή για μια ακόμη τοποθέτησή μας στο ζήτημα της κοινής δράσης είναι οι προσπάθειες που έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερα γύρω από το προσφυγικό (9-10/4 και 20/10) αλλά με αποκορύφωμα τις διεργασίες ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα. Πράγματι, πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για την κοινή δράση. Όλοι αναγνωρίζουν την αναγκαιότητά της. Όλοι, λίγο πολύ, πίνουν νερό στο όνομά της. Όμως, να σημειώσουμε, ότι ο καθένας που χρησιμοποιεί τον όρο «κοινή δράση» δεν εννοεί, δεν περιγράφει και δεν προσδιορίζει το ίδιο πράγμα. Αυτό είναι αποτέλεσμα της πολιτικής άποψης της κάθε δύναμης, που διαμορφώνεται από ένα σύνολο εκτιμήσεων και αναλύσεων. Έτσι, η κοινή δράση χρησιμοποιείται, προωθείται και αξιοποιείται από την κάθε δύναμη ως εργαλείο που θα υπηρετήσει τις κατευθύνσεις και τους στόχους της.
Η δική μας άποψη, η όποια επανειλημμένως έχει διατυπωθεί τεκμηριωμένα, μέσα από μια σειρά πολιτικών επιχειρημάτων, ασχέτως κατά πόσο συμφωνεί ο καθένας, είναι εντελώς διακριτή. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι με συνέπεια προωθείται και δοκιμάζεται στην πράξη, εδώ και 35 σχεδόν χρόνια. Προωθείται με αυτή τη σταθερότητα, ακριβώς γιατί δεν έχουν διαφοροποιηθεί-τροποποιηθεί οι βασικές μας εκτιμήσεις για τη φάση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος από τη μια και από την άλλη για την κατάσταση του εργατικού-λαϊκού και κατά βάση του κομμουνιστικού κινήματος και τα γενικά καθήκοντα των κομμουνιστών. Αυτό που αλλάζει είναι οι πολιτικές συνθήκες μέσα στις οποίες προωθείται, το πολιτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται (κατά βάση από το σύστημα και την επίθεσή του) σε κάθε φάση ή περίοδο, οι δυνάμεις στις οποίες τίθεται προς υλοποίηση, γενικά οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες. Το αν λοιπόν θα προχωρεί και θα αναπτύσσεται η κοινή δράση δεν εξαρτάται μόνο από το τι θέλει το ΚΚΕ(μ-λ) αλλά από ένα σύνολο παραγόντων. Αρκετά άλλωστε είναι τα παραδείγματα διαφόρων καλεσμάτων κοινής δράσης σε πολύ σοβαρά ζητήματα για τον λαό που έπεφταν στο κενό, είτε γιατί δεν ήταν στις ιεραρχήσεις των άλλων δυνάμεων είτε γιατί φάνταζαν μικρά μπροστά στα μεγαλεπήβολα εκλογικίστικα σχέδια τους, με τις «εφόδους» στα κοινοβουλευτικά έδρανα.
Να υπογραμμίσουμε εδώ, ότι, τη χρονική περίοδο από τον Δεκέμβρη του 2008 ως τη «πρώτη φορά Αριστερά», από τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ η κοινή δράση χρησιμοποιήθηκε με έναν εντελώς στρεβλό τρόπο, υποτασσόμενη στους εκλογικούς σχεδιασμούς τους. Για τον λόγο αυτό έθεταν ως προϋπόθεση για «κοινή δράση» το «μεταβατικό πρόγραμμα» που διαπραγματεύονταν μεταξύ τους, συνυπάρχοντας σε κοινές εκδηλώσεις στελεχών αλλά και σε κοινά σχήματα, συλλογικότητες, συντονισμούς. Απογειώνεται μάλιστα, έξω από κάθε αριστερή ηθική, το εμπόριο ενότητας και από τις δυο πλευρές, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει ο καθένας για λογαριασμό του ευνοϊκότερους συσχετισμούς, πατώντας και εκμεταλλευόμενος τις πραγματικές αγωνίες του κόσμου.
Αν και ως σήμερα εκφράστηκαν ορισμένες δυνατότητες για κοινή δράση, πρέπει να συνυπολογίσουμε τα δεδομένα που πρώτον αφορούν το χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και δεύτερον αυτά που ήδη έχουν προκύψει από τις όποιες προσπάθειες έχουν γίνει. Όσον αφορά το πρώτο, ήδη ο χώρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς έχει υποστεί μια σοβαρή μετάλλαξη τα τελευταία δέκα χρόνια, έχει αλλάξει ο «χάρτης» των οργανώσεων. Συνολικά έχει υποστεί μια δεξιά μετατόπιση, με βάση το «μεταβατικό πρόγραμμα» και τη δορυφοριοποίηση γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, που απογυμνώνει τον όρο «εξωκοινοβουλευτική» από κάθε πολιτικό προσδιορισμό. Παρά τη συντριβή των ρεφορμιστικών σχεδίων και αυταπατών, συνεχίζεται και εξελίσσεται η ίδια διαδικασία, με κορμό τώρα τη ΛΑΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ ξεπλένουν τους βουλευτές της «πρώτη φορά Αριστεράς» και δίνουν κινηματική υπόσταση στη ΛΑΕ, ενώ από την άλλη αποχωρούν συνιστώσες και ταυτόχρονα δεν έχει κοπεί ο ομφάλιος λώρος με τον ΣΥΡΙΖΑ (εργασιακά, περιφέρειες κ.α.).Επίσης, στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει ξεσπάσει σοβαρή δημόσια αντιπαράθεση μεταξύ ΝΑΡ και ΣΕΚ (εκλογές ΤΕΕ και συνεργασία ΣΕΚ με ΛΑΕ σε κοινό σχήμα ενώ το ΝΑΡ σε ξεχωριστό, Ξάνθη και κοινή πορεία ΣΕΚ με ΣΥΡΙΖΑ, επέτειος της δολοφονίας του Π. Φύσσα με ξεχωριστές πορείες ΣΕΚ και ΝΑΡ, συμμετοχή του ΣΕΚ στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ με πανό ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προσφυγικό κ.ά). Αυτά τα δεδομένα αποτυπώνουν μια ιδιαιτέρως ρευστή κατάσταση, που δεν επιτρέπει στις δυνάμεις αυτές «ολοκληρωμένα» σχέδια τακτικής, επιδιώκοντας η κάθε μια να διαμορφώσει όρους και συσχετισμό απέναντι στην άλλη. Από τη μια «επιθέσεις ενότητας» και από την άλλη οξυμένες αντιπαραθέσεις (π.χ. κόντρα ΛΑΕ με ΝΑΡ για το ποιος θα μπει μπροστά στη πορεία ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα). Σε αυτό το πλαίσιο θα χρησιμοποιηθεί και η κοινή δράση από αυτές τις δυνάμεις, επιδιώκοντας να εμφανιστεί η κάθε μια ως εκείνη που μπορεί να παίρνει πρωτοβουλίες, να τις καθορίζει και να συσπειρώνει ευρύτερες δυνάμεις στον δρόμο, αποκτώντας επιπλέον διαπραγματευτικό χαρτί.
Όσον αφορά το δεύτερο, ως ένα βαθμό καθορίζεται και από το πρώτο, έχοντας σαν αποτέλεσμα οι προσπάθειες που έχουν προηγηθεί να μην αποκτούν χαρακτηριστικά κοινής δράσης. Κυρίως προσεγγίζουν τη συμπόρευση με έντονα τα στοιχεία ηγεμονισμού από τη πλευρά του ΝΑΡ, σε μια επίμονη προσπάθεια να καπελώσει την όποια διαδικασία. Αποκορύφωμα η στάση του στις συσκέψεις ενάντια στην επίσκεψη Όμπαμα, όπου επιδίωξε εξ αρχής να ακυρώσει την «Πρωτοβουλία οργανώσεων-συλλογικοτήτων ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα», στην οποία συμμετείχε καθώς και το κάλεσμά της, το οποίο συνδιαμόρφωσε, με παράλληλες κλειστές συνεννοήσεις με άλλες δυνάμεις. Ταυτόχρονα, έβγαλε μπροστά τη δοκιμασμένη συνταγή, τον «Συντονισμό για το προσφυγικό» και την «Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων για Συντονισμό», για να μπορέσει να διαμορφώσει τη δική του κατάσταση, οχυρωμένο πίσω από το «μαζικό κίνημα».
Μετά από τρεις συσκέψεις της Πρωτοβουλίας, όλα τα ζητήματα της διαδήλωσης έμειναν ανοιχτά, αφού το ΝΑΡ απέρριψε σχεδόν όλες τις προτάσεις της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ αλλά και χωρίς να τηρεί τελικά τίποτε από τα συμφωνηθέντα. Η αντιπαράθεσή του με τη ΛΑΕ και για άλλους λόγους με τη Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ το οδήγησε να εμφανίζει δυο διαφορετικές διαδηλώσεις στην ανταπόκρισή του στο κομματικό site (http://www.narnet.gr). «Στην κεφαλή το κοινό πανό με το σύνθημα “Όχι στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο-Ομπάμα Ανεπιθύμητος” και υπογραφή Σωματεία-Σύλλογοι-Συλλογικότητες», για να μας ενημερώσει παρακάτω ότι «Νωρίτερα επίσης, στην οδό Σταδίου, είχαν πορευθεί μπλοκ της ΛΑ.Ε και της Λαϊκής Αντίστασης». Ενώ, με πιο κομψό τρόπο, προσπάθησε να μπερδέψει το Πριν (21/11/2016) στη δική του ανταπόκριση (http://prin.gr/?p=12484).
Τα παραπάνω καθιστούν αυτές τις δυνάμεις αναξιόπιστες και αφερέγγυες. Συνυπολογίζοντας και τον καιροσκοπισμό που τις διακρίνει, που θυμούνται τον ιμπεριαλισμό κάθε 17 Νοέμβρη ή κάθε που θα έρθει αμερικανός πρόεδρος στη χώρα, αφού έχουν συμβάλει στη μείωση των αντιιμπεριαλιστικών αντανακλαστικών του λαού μας (εδώ έχουν εφεύρει και λανσάρουν τον νέο προσδιορισμό «αντιΕΕ Αριστερά»), θεωρούμε ότι έχουν σοβαρό μερίδιο ευθύνης. Ωστόσο, οι συνθήκες μας αναγκάζουν και μας υποχρεώνουν να κινηθούμε στην κατεύθυνση της κοινής δράσης. Εκτιμώντας παράλληλα ότι όταν τεθεί ζήτημα εκλογών, οι όποιες χαραμάδες θα κλείσουν αμέσως.
Άλλωστε, μόνο θετικό απολογισμό κάνουμε για τη κίνηση της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ σε πανελλαδικό επίπεδο, τόσο για τις διαδηλώσεις στις 20/10 και πολύ περισσότερο για τις διαδηλώσεις ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα. Συνέβαλε καθοριστικά και πρωτοστάτησε ώστε να πραγματοποιηθούν διαδηλώσεις, πέρα από την Αθήνα, σε Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Λάρισα, Καρδίτσα, Ηγουμενίτσα, Χανιά, Ηράκλειο, Σέρρες, Σάμο, Πάτρα. Αυτό είναι αποτέλεσμα πρωτίστως της πολιτικής άποψης και της πολιτικής της υπεροχής. Αυτό υποδηλώνει, εκτός των άλλων, ότι παρά την περιορισμένη δυναμική που σήμερα έχει κατακτήσει, αφετηρία της είναι η πολιτική για τις μάζες και όχι η πολιτική για τον μικρόκοσμο και τα εκλογικά τερτίπια. Η ισχυροποίησή της θα περάσει και μέσα από αυτή την κατεύθυνση, αρκεί με συστηματικό και επίμονο τρόπο να την υπηρετήσει. Να προετοιμάζει τις πρωτοβουλίες της με καλύτερους όρους, να ανοίγει τη δημόσια αντιπαράθεση πάνω στα επίδικα ζητήματα, τόσο σε επίπεδο συσκέψεων όσο και στον δημόσιο διάλογο.
Για να ισχυροποιηθεί σήμερα στον κόσμο του αγώνα και αύριο στις λαϊκές μάζες η αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική- αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση. Για να γαλουχηθεί ο κόσμος αυτός με την κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος, που δεν είναι «εικόνα στις ειδήσεις» και «εικονικά-συμβολικά πεσίματα», αλλά οικοδόμηση όρων για την αναμέτρηση με το σύστημα, για να σπάει ο λαός στην πράξη τις απαγορεύσεις και την κρατική τρομοκρατία. Για να κατανοήσει ότι το «να πάρει την υπόθεση στα χέρια του» σημαίνει να φτιάξει ξανά τα δικά του εργαλεία, τα σωματεία και τους φοιτητικούς συλλόγους, να τα μετατρέψει σε πραγματικά όργανα πάλης που θα υπηρετούν την υπόθεσή του και όχι τους μικροκομματικούς σχεδιασμούς. Για να αντιληφθεί ότι τα διάφορα «μέτωπα» και οι κάθε λογής «συντονισμοί» στήνονται για να περιχαρακώσουν και να ελέγξουν την πάλη του, να δυσκολέψουν την κοινή δράση και τον πραγματικό από τα πάνω και τα κάτω συντονισμό.
