Οι πρώτες πράξεις του Ψυχρού Πολέμου
Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Περίοδος του Ψυχρού Πολέμου. Έχει προηγηθεί η λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (ΒΠΠ) με τη νίκη του Κόκκινου Στρατού επί των Γερμανών Ναζί και έχουν δημιουργηθεί στην Ανατολική Ευρώπη οι Λαϊκές Δημοκρατίες. Ένα χρόνο νωρίτερα, στα 1949, ο κινέζικος λαός ,βγαίνοντας νικητής, μετά από έναν μακροχρόνιο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, εγκαθίδρυσε σοσιαλιστικό καθεστώς. Σε πολλές περιοχές του πλανήτη εμφανίστηκαν δυναμικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που κλόνισαν τα θεμέλια του ιμπεριαλισμού.
Οι ΗΠΑ, παίρνοντας τη σκυτάλη στην πρωτοκαθεδρία του ιμπεριαλισμού από την Αγγλία, ανέλαβαν να σώσουν τον καπιταλισμό από τη σαρωτική επαναστατική έφοδο των λαών σε παγκόσμιο επίπεδο. Ανακοινώνουν το δόγμα Τρούμαν με το οποίο επισημοποιείται η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου. Εφαρμόζουν το σχέδιο Μάρσαλ ώστε να ενισχύσουν οικονομικά τις εξαρτημένες σ’ αυτούς χώρες της Ευρώπης, να υποτάξουν ακόμα περισσότερο τις αστικές τους τάξεις, να φρενάρουν την άνοδο του λαϊκού-επαναστατικού κινήματος και να σύρουν ολόκληρους λαούς πίσω από το άρμα τους στην αντισοσιαλιστική τους υστερία. Ιδρύουν το ΝΑΤΟ και ξεκινούν να φυτεύουν στρατιωτικές βάσεις και πυρηνικά σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Στο εσωτερικό τους επικρατεί ακραίος αντικομμουνισμός (μακαρθισμός).
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Τσόρτσιλ, που στα 1946 με την ομιλία του στο Φούλτον του Μιζούρι επισφραγίζει την έναρξη του «αγώνα» του «ελεύθερου κόσμου» ενάντια στο «σιδηρούν παραπέτασμα», υιοθετώντας έτσι τον όρο που χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ο Γκέμπελς σε ραδιοφωνική ομιλία του στο Βερολίνο στις αρχές του 1945, αναφερόμενος στην ΕΣΣΔ.
Η Κορέα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
Όπως ήταν φυσικό, η περιοχή της Άπω Ανατολής και πιο συγκεκριμένα η κορεατική χερσόνησος βρέθηκε πολύ γρήγορα στο μάτι του κυκλώνα. Πρώην ιαπωνική αποικία, μετά το τέλος του ΒΠΠ, τον Αύγουστο του 1945 απελευθερώνεται από τις επαναστατικές κορεατικές δυνάμεις της αντίστασης και τον Κόκκινο Στρατό. Η χώρα μοιράστηκε σε δύο ζώνες: βόρεια του 38ου παράλληλου η σοβιετική στρατιωτική ζώνη ευθύνης και νότια αυτού η αμερικανική. Με βάση τη Διάσκεψη του Πότσνταμ και τη συμφωνία ΕΣΣΔ, ΗΠΑ και Μ. Βρετανίας, οι δύο Κορέες έπρεπε να ενωθούν και να δημιουργηθεί ένα ενιαίο και ανεξάρτητο κράτος.
Στη ολόκληρη τη χώρα υπήρχε ένα μεγάλο κίνημα αντίστασης, κυρίως με κομμουνιστές και άλλες πατριωτικές δυνάμεις. Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1945 πραγματοποιήθηκε στη Σεούλ μια αντιπροσωπευτική συνέλευση Επιτροπών για την Εθνική Ανεξαρτησία. Αποφασίστηκε να σχηματιστεί μια ενιαία εθνική κυβέρνηση (Λαϊκή Δημοκρατία) για όλη την Κορέα. Η απόφαση αυτή απηχούσε και τις διαθέσεις του κορεατικού λαού.
Όμως δύο μέρες αργότερα αποβιβάστηκαν στη χώρα οι δυνάμεις κατοχής των Αμερικανών. Διόρισαν ένα Συμβούλιο που περιελάμβανε αρκετούς Ιάπωνες και Κορεάτες συνεργάτες τους. Στις 10 του Οκτώβρη του 1945 η αμερικανική στρατιωτική κυβέρνηση αυτοανακηρύχθηκε ως η μοναδική κυβέρνηση στη Ν. Κορέα, διχοτομώντας στην πράξη τη χώρα. Στις αρχές του 1946 σχημάτισαν νέα στρατιωτική κυβέρνηση με επικεφαλής το ανδρείκελο των ΗΠΑ, Σίνγκμαν Ρι, που ανήκε στη σκληροπυρηνική δεξιά.
Στη Β. Κορέα ιδρύθηκε το Δημοκρατικό Πατριωτικό Μέτωπο αποτελούμενο από το Κ.Κ. Κορέας και άλλα κόμματα. Δημιουργήθηκε η «Προσωρινή Λαϊκή Επιτροπή» με επικεφαλής τον Κιμ ιλ Σουνγκ και το Μάρτη του 1946 προχώρησε στην πρώτη μεγάλη αγροτική μεταρρύθμιση. Κατασχέθηκε η γη των Γιαπωνέζων και των ντόπιων συνεργατών τους και μοιράστηκε σε ακτήμονες. Εθνικοποιήθηκαν εργοστάσια και δημεύτηκαν περιουσίες που ανήκαν στους ιάπωνες αποικιοκράτες.
Τον Αύγουστο ενώθηκε το Κ.Κ. Κορέας και το Νέο Λαϊκό Κόμμα και ίδρυσαν το Κόμμα Εργασίας της Κορέας. Στόχος του ήταν η ειρηνική ενοποίηση της χώρας.
Με απόφαση του ΟΗΕ, χωρίς τη συμφωνία της ΕΣΣΔ, διενεργήθηκαν εκλογές μόνο στη Ν. Κορέα, στις 10 Μάη του 1948, μέσα σε συνθήκες ανοικτής τρομοκρατίας, με νικητή των εκλογών τον Ρι ο οποίος εμπλεκόταν άμεσα ή έμμεσα σε 600 δολοφονίες πολιτικών, ανάμεσα σ’ αυτούς και μετριοπαθών ηγετών. Στις εκλογές πήραν μέρος μόλις το 30% των ψηφοφόρων και σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο που είχε ψηφιστεί λίγο πριν αποκλείστηκε η μεγάλη μάζα των αναλφάβητων. Παρ” όλα αυτά, η Επιτροπή του ΟΗΕ που επιτηρούσε τις εκλογές έκανε δεκτά τα αποτελέσματα. Έτσι αναγνωρίζεται η κυβέρνηση της Ν. Κορέας από τον ΟΗΕ, στις 12 Δεκέμβρη του 1948.
Παράλληλα διενεργήθηκαν εκλογές και στη Β. Κορέα. Στις 9 Αυγούστου του 1948 συνήλθε η Λαϊκή Εθνοσυνέλευση της Κορέας στο Φενιάν και ανακηρύχθηκε η Λαϊκοκρατική Δημοκρατία (ΛΔ) της Κορέας. Ύστερα από αίτηση της λαϊκής εξουσίας ο σοβιετικός στρατός αποσύρθηκε από τη Βόρεια Κορέα στα τέλη του 1948. Έτσι καθιερώθηκαν οι δύο Κορέες και το πρόβλημα της ενοποίησης παρέμενε ανοιχτό.
Ποιος ξεκίνησε τον πόλεμο
Έχει κυριαρχήσει η άποψη ότι ο πόλεμος ξεκίνησε όταν στις 25 Ιουνίου του 1950 ο στρατός της Β. Κορέας εισέβαλε στη Νότια. Ας δούμε την πορεία των γεγονότων λίγο πριν από την έναρξη του πολέμου.
Στις 30 Μαΐου του 1950 γίνονται νέες εκλογές στη Ν. Κορέα και, παρ” όλο που το κόμμα του Ρι μειοψηφεί, αυτός παραμένει πρωθυπουργός! Στην προεκλογική περίοδο η τρομοκρατία ήταν και πάλι κυρίαρχη, με συλλήψεις υποψήφιων-αντιπάλων του και οπαδών τους. Υπολογίζεται πως εκείνη τη στιγμή υπήρχαν τουλάχιστον 14.000 πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές της Ν. Κορέας. Στις 11 Ιούνη η Β. Κορέα στέλνει αποστολή στη Σεούλ για να συζητήσουν το θέμα της ενοποίησης. Οι απεσταλμένοι συλλαμβάνονται και απειλούνται με εκτέλεση.
Στις 25 του Ιούνη ο στρατός της αμερικανοστήριχτης κυβέρνησης των Νοτίων επιτίθεται εναντίον νοτιοκορεατών ανταρτών, πάνω από τον 38ο παράλληλο, εισβάλλοντας έτσι στη Β. Κορέα. Έφτασαν μάλιστα να καταλάβουν την πόλη Haeju, αρκετά χιλιόμετρα μέσα στο βορειοκορεατικό έδαφος, γεγονός που παραδέχτηκαν και οι Δυτικοί. Και δεν ήταν η μοναδική φορά που έγινε κάτι τέτοιο. Τις δύο προηγούμενες μέρες υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις βομβαρδισμών βορειοκορεατικών στόχων από Νοτιοκορεάτες.
Έτσι, την ίδια μέρα (25 Ιούνη) η κυβέρνηση της Λ.Δ. της Κορέας δίνει διαταγή στο λαϊκό στρατό να περάσει σε αντεπίθεση.
Ακόμη και οι ίδιοι οι Αμερικανοί στις τότε δηλώσεις τους αμφισβήτησαν ότι οι Βορειοκορεάτες εισέβαλαν πρώτοι. Σύμφωνα με αμερικανό δημοσιογράφο, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ «ποτέ δεν σιγουρεύτηκε ότι ο Σίνγκμαν Ρι δεν ήταν εκείνος που προκάλεσε την επίθεση των ερυθρών» (Χόροβιτς). Μάλιστα αμερικανός αξιωματούχος αμφισβήτησε το ίδιο γεγονός, λέγοντας πως ο βορειοκορεατικός στρατός δεν ήταν έτοιμος κατά την έναρξη των εχθροπραξιών.
Αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο πρέσβης Philip C. Jessup, έλεγε πως από τον Απρίλιο του 1950 συνέβαιναν συνεχείς συγκρούσεις μεταξύ των δύο στρατών με πραγματικές μάχες και με αιχμαλώτους πολέμου. Στα σύνορα υπήρχαν συνεχείς κινήσεις στρατευμάτων και οχυρώσεις.
Η κυβέρνηση της Β. Κορέας είχε υποστηρίξει ότι μόνο το 1949 είχαν γίνει 2.617 ένοπλες επιδρομές του στρατού της Ν. Κορέας στο Βορρά, με δολοφονίες, απαγωγές, εμπρησμούς και λεηλασίες, με στόχο να δημιουργήσουν κοινωνική αναταραχή. Μόνο σε μία επίθεση Νοτιοκορεατών στις 4 Μάη του 1949 στο Kaesong σκοτώθηκαν 4.000 Βορειοκορεάτες. Ουσιαστικά ο εμφύλιος είχε ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα.
Την ίδια μέρα της επίθεσης οι ΗΠΑ συγκαλούν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με την απουσία της ΕΣΣΔ, που είχε δικαίωμα βέτο. Ο ΟΗΕ χαρακτηρίζει τη Β. Κορέα «επιδρομέα» και καλεί τα μέλη του να βοηθήσουν τον Ρι.
Η επέμβαση των ΗΠΑ
Στις 27 Ιούνη ο αμερικανός πρόεδρος Τρούμαν ανακοινώνει τη στρατιωτική επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο της Κορέας με διοικητή το στρατηγό Μακάρθουρ.
Στην αρχή ο στρατός της Β. Κορέας κατάφερε να απελευθερώσει πάνω από το 75% του εδάφους της χώρας και στις 28 Ιούνη κατέλαβε ακόμα και τη Σεούλ. Οι Αμερικανοί άρχισαν να σκέφτονται πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο χρήση της ατομικής βόμβας. «Στις 12 Ιούλη (εννοεί του 1950) η Βουλή των Αντιπροσώπων χειροκρότησε ένα βουλευτή που ζήτησε να χρησιμοποιηθούν ατομικές βόμβες εναντίον βορειοκορεατικών πόλεων…» (Χόροβιτς, σελ. 169).
Μπορεί οι Αμερικανοί να μη χρησιμοποίησαν την ατομική βόμβα, αλλά χρησιμοποίησαν εκατοντάδες βόμβες ναπάλμ στο έδαφος της Κορέας, καταστρέφοντας τεράστιες εκτάσεις και δολοφονώντας εκατομμύρια αθώους. Δεν γινόταν καμία διάκριση μεταξύ στρατιωτικών και μη στρατιωτικών στόχων. Η καταστροφή και ο ανθρώπινος πόνος που προκάλεσαν ήταν ανείπωτος. Μαζικές δολοφονίες αμάχων, ολοσχερώς καμένα χωριά και πόλεις, βασανιστήρια και κάθε είδους φρικαλεότητες ήταν η τακτική τους. Η βαρβαρότητα κυριαρχούσε παντού. Ακόμα και οι New York Times ανέφεραν σε δημοσιεύματά τους το Δεκέμβρη του 1950 πως η κυβέρνηση του Νότου εκτελούσε μαζικά αμάχους χωρίς δίκη μόνο με την κατηγορία ότι ήταν κομμουνιστές. Αμερικανός διπλωμάτης αναφέρει ότι εκτελέστηκαν περισσότεροι από 100.000 χωρίς δίκη.
Τέλος, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι παρά τη δυτική προπαγάνδα για τις χιλιάδες δολοφονίες αμερικανών αιχμαλώτων στη Β. Κορέα, αποδείχθηκε αργότερα πως οι κύριοι υπεύθυνοι και για αυτό ήταν οι ίδιοι οι Αμερικάνοι, που βομβάρδισαν ακόμα και τις φυλακές με τους δικούς τους κρατούμενους!
Σταδιακά προστέθηκαν στη δύναμη του ΟΗΕ και των ΗΠΑ στρατεύματα από 15 χώρες. Μέχρι και η Ελλάδα έστειλε εκστρατευτικό σώμα.
Η εμπλοκή της Κίνας και η ανακωχή
Μετά τις 15 Σεπτέμβρη πραγματοποιείται απόβαση ενός αμερικανικού σώματος στρατού στο Ίντσον πίσω από τα βορειοκορεάτικα στρατεύματα, πετυχαίνοντας νίκες. Στις 26 Σεπτέμβρη οι Νοτιοκορεάτες και οι Αμερικανοί ανακαταλαμβάνουν τη Σεούλ. Οι βόρειοι οπισθοχωρούν πέρα από τον 38ο παράλληλο και οι Αμερικανοί φτάνουν μέχρι τα σύνορα με την Κίνα. Μπροστά στον κίνδυνο καταστροφής όλης της Β. Κορέας και εισβολής των Αμερικανών στην Κίνα, στις 26 Νοέμβρη εκατοντάδες χιλιάδες κινέζοι εθελοντές θα κάνουν μαζική επίθεση και θα αλλάξουν το σκηνικό του πολέμου. Καταδιώκουν τους Αμερικανούς και τους αναγκάζουν να επιστρέψουν πολύ γρήγορα νότια του 38ου παραλλήλου. Οι Αμερικανοί καθώς υποχωρούσαν εφάρμοσαν την τακτική της καμένης γης, καταστρέφοντας καλλιέργειες, σπίτια και υποδομές, αφήνοντας εκατομμύρια Κορεατών άστεγους και πεινασμένους.
Ο πόλεμος στην Κορέα θα συνεχιστεί με μεγάλες απώλειες για τις ΗΠΑ και τους δυτικούς συμμάχους τους. Το Γενάρη του 1951 οι Κινέζοι περιόρισαν τις επιθέσεις. Τις ίδιες μέρες συζητήθηκε στον ΟΗΕ πρόταση για σταδιακή αποχώρηση των ξένων δυνάμεων και σύγκληση διάσκεψης. Οι συζητήσεις για ανακωχή συνεχίστηκαν -όπως και ο πόλεμος- ως τις 27 Ιουνίου 1953, οπότε και υπογράφηκε ανακωχή.
Υπολογίζεται πως οι Αμερικανοί έριξαν 635.000 τόνους βόμβες στην Κορέα (κυρίως στη Β. Κορέα), οι 30.000 από αυτούς ήταν βόμβες ναπάλμ. Αξίζει μια σύγκριση με τις 500.000 τόνους βόμβες που έριξαν συνολικά στον Β” ΠΠ! Καταστράφηκαν 8.700 εργοστάσια, 5.000 σχολεία, 1.000 νοσοκομεία και 600.000 κατοικίες. Μετά το τέλος του πολέμου, στη Β. Κορέα υπήρχαν μόνο 2 κτίρια που έμειναν ανέπαφα από τους βομβαρδισμούς. Ο πόλεμος στοίχισε τη ζωή σε 4 εκατομμύρια Κορεάτες, περίπου το 10% του πληθυσμού. Άλλοι τόσοι τραυματίστηκαν.
Ο πραγματικός στόχος των Αμερικανών δεν ήταν απλώς η διχοτόμηση της χώρας, αλλά η καταστροφή της ΛΔ της Β. Κορέας. Λέγεται ότι οι καταστροφές που υπέστη η χώρα αναλογικά ξεπερνούσαν ακόμα κι αυτές της ΕΣΣΔ στον Β” ΠΠ. Επίσης είναι σίγουρο πως μια εισβολή στην Κίνα από τα εδάφη της Κορέας δεν ήταν έξω από τα σχέδια των ΗΠΑ. Η πρόθεση αυτή των Αμερικανών επιβεβαιώνεται από μια μελέτη που έγινε κατ’ εντολή του Αρχηγείου της Αμερικανικής Αεροπορίας το 1960. Σ’ αυτή σημειώνεται ότι η Κίνα δεν είχε ανάμειξη στα σχέδια για την κορεατική εισβολή, αλλά αναγκάστηκε να επέμβει εξαιτίας των προθέσεων του Μακάρθουρ να εισβάλει στην Κίνα. Ο ίδιος δήλωσε πως αυτή ήταν η πρόθεσή του τότε (το 1950) και αυτό παραμένει μια ανεκπλήρωτη φιλοδοξία (το 1960). Και φυσικά απώτερος στόχος τους ήταν η ίδια η ΕΣΣΔ.
Το Σεπτέμβρη του 1953 οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ υπέγραψαν συνθήκη ειρήνης ως εγγυήτριες δυνάμεις.
Βιβλιογραφία - Σχετικές ιστοσελίδες
David Horowitz, «Από τη Γιάλτα στο Βιετνάμ», εκδ. Κάλβος
http://apjjf.org/-Charles-K.-Armstrong/3460/article.html
http://blogdelviejotopo.blogspot.gr/2017/04/corea-1945-1953-fue-todo-lo-que-parecio.html
