Μετά το τέλος του πολέμου της Κορέας υπογράφηκε συνθήκη ανακωχής στις 27 Ιουλίου 1953. Η Β. Κορέα σε μια προσπάθεια να ανορθωθεί οικονομικά -αφού είχε καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς του πολέμου- επιδίωξε το πρώτο διάστημα να διατηρήσει καλές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση αλλά και με την Κίνα. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε θεαματική οικονομική άνοδο και στον τομέα της βιομηχανίας και στην οργάνωση της αγροτικής παραγωγής.
Το 1956 η Β. Κορέα διαφώνησε με τις θέσεις του 20ού Συνεδρίου της Σοβιετικής Ένωσης και τάχθηκε στο πλευρό της Κίνας. Όμως, μετά το 1966 προσπάθησε την επαναπροσέγγιση με την ΕΣΣΔ και τη διατήρηση ίσων αποστάσεων με αυτήν και την Κίνα.
Στη Ν. Κορέα το 1960 ανατράπηκε ο Σίνγκμαν Ρι μετά από φοιτητική εξέγερση, αλλά ένα χρόνο αργότερα κατέλαβε την εξουσία στη χώρα μια στρατιωτική χούντα. Το 1967 πραγματοποιήθηκε νέα εξέγερση του νοτιοκορεατικού λαού με αφορμή ευρεία νοθεία στις εκλογές.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 οι σχέσεις των δύο κορεατικών κρατών οξύνθηκαν, με πολλά επεισόδια μεταξύ τους, όπως η σύλληψη του πληρώματος του αμερικανικού κατασκοπευτικού πλοίου «Πουέμπλο» το 1968, η ανακάλυψη υπονόμων κάτω από την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη, η κατάρριψη αμερικανικού αναγνωριστικού αεροσκάφους το 1969 κ.ά.
Το 1972 ο Κιμ Ιλ Σουνγκ αναδείχτηκε πρόεδρος της Β. Κορέας και ξεκίνησε διάλογος μεταξύ των δύο κορεατικών κρατών, που κατέληξε σε συμφωνία τερματισμού της εμπόλεμης κατάστασης.
Το 1973, σε μια προσπάθεια ανοίγματος και στις δυτικές καπιταλιστικές χώρες, η Β. Κορέα κατάφερε να εκπροσωπηθεί στον ΟΗΕ και να προβάλει τις θέσεις της για επανένωση με τη Ν. Κορέα.
Τη δεκαετία του ’70 και του ’80 πραγματοποιήθηκαν στη Ν. Κορέα πολλές διαδηλώσεις με αιτήματα για παραχώρηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών όπως και για αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από τη χώρα. Καταστέλλονταν όμως βίαια από τις κυβερνήσεις που είτε έπαιρναν την εξουσία πραξικοπηματικά είτε κήρυσσαν τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 νέο πραξικόπημα έφερε νέες εξεγέρσεις του νοτιοκορεάτικου λαού. Ο αυταρχισμός του καθεστώτος συνεχίστηκε. Μόλις το 1982 έγινε άρση της νυχτερινής απαγόρευσης κυκλοφορίας που ίσχυε από τη δεκαετία του ’40.
Το Σεπτέμβρη του 1984 ψηφίστηκε νόμος στη Β. Κορέα που επέτρεπε επενδύσεις από καπιταλιστικές χώρες όπως και εμπορικές συναλλαγές μαζί τους. Το 1985 πραγματοποιήθηκε μια στροφή προς τη Σοβιετική Ένωση. Από τότε εντάθηκε ο εξοπλισμός της χώρας με την παροχή στρατιωτικής βοήθειας από τη ΣΕ. Τότε αποφασίστηκε και η δημιουργία του πρώτου εργοστασίου παραγωγής πυρηνικής ενέργειας.
Το καλοκαίρι του 1988, λίγες μέρες πριν από την Ολυμπιάδα στη Σεούλ, χιλιάδες Κορεατών από Βορρά και Νότο συγκεντρώθηκαν στα σύνορα των δύο χωρών απαιτώντας τη συμμετοχή των Βορειοκορεατών αθλητών στους Ολυμπιακούς καθώς και την επανένωση των δύο χωρών.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 πραγματοποιήθηκαν πολλές διμερείς συναντήσεις, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Τον Ιούνη του 1994 ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τζ. Κάρτερ επισκέφτηκε τη Β. Κορέα. Την ίδια χρονιά πέθανε ο Κιμ Ιλ Σουνγκ και λίγους μήνες μετά το θάνατό του η Β. Κορέα συμφώνησε με τις ΗΠΑ το πάγωμα του πυρηνικού της προγράμματος με αντάλλαγμα οικονομική βοήθεια και παροχή πετρελαίου στη χώρα. Επίσης συμφωνήθηκε να κατασκευάσει πυρηνικούς αντιδραστήρες για πολιτική χρήση.
Το 1998 η Β. Κορέα πραγματοποίησε δοκιμή του πρώτο πυραύλου μεγάλου βεληνεκούς που μπορεί να φέρει πυρηνικές κεφαλές. Οι ΗΠΑ επέβαλαν οικονομικές κυρώσεις. Το 1999, ο Κιμ Γιονγκ Ιλ κήρυξε μορατόριουμ στις πυραυλικές δοκιμές και η Ουάσινγκτον χαλάρωσε τις κυρώσεις. Μάλιστα τον Οκτώβριο του 2000 η αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ συναντήθηκε με τον Κιμ Γιονγκ Ιλ στην Πιονγκγιάνγκ.
Από το 2001 και μετά την εκλογή του Τζορτζ Μπους στις ΗΠΑ οι σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Β. Κορέας επιδεινώθηκαν. Οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν τη χώρα ως μέρος του «άξονα του κακού». Από τότε η Β. Κορέα ξεκίνησε τον πυρηνικό της εξοπλισμό και τις πυρηνικές δοκιμές και οι σχέσεις της με τις ΗΠΑ, τη Ν. Κορέα και την Ιαπωνία παραμένουν οξυμένες.
Τον Οκτώβριο του 2002 οι ΗΠΑ κατηγόρησαν τη Β. Κορέα ότι διεξάγει μυστικό πρόγραμμα εμπλουτισμού ουρανίου.
Το 2003 ξεκίνησαν εξαμερείς συνομιλίες σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα της Β. Κορέας στις οποίες συμμετείχαν και οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ν. Κορέα, η Κίνα, η Ιαπωνία και η Ρωσία. Στόχος της Β. Κορέας ήταν να δεσμευτούν οι ΗΠΑ ότι δεν θα της επιτεθούν. Στα επόμενα χρόνια πραγματοποιήθηκαν αυτές οι συνομιλίες, αλλά όχι με ομαλό τρόπο. Τον Αύγουστο του 2004 η Β. Κορέα ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις για το πυρηνικό της πρόγραμμα με τις ΗΠΑ. Ο λόγος ήταν η δέσμευση από τις ΗΠΑ των τραπεζικών λογαριασμών της σε άλλες χώρες. Το 2005 οι ΗΠΑ κατηγόρησαν τη Β. Κορέα ότι εξήγαγε πυρηνικό υλικό στη Λιβύη. Το 2006 η Β. Κορέα πραγματοποίησε την πρώτη πυρηνική της δοκιμή.
Οι συνομιλίες ξανάρχισαν το 2007 και συνεχίστηκαν μέχρι το 2009, οπότε η Β. Κορέα τις τερμάτισε θεωρώντας ότι είναι «άχρηστες». Ανακοίνωσε ότι θα θέσει ξανά σε λειτουργία τις πυρηνικές εγκαταστάσεις της και θα κατασκευάσει δικό της πυρηνικό αντιδραστήρα ελαφρού ύδατος.
Μετά την εκλογή Τραμπ οι απειλές για «φωτιά και οργή» προς τη Β. Κορέα εντάθηκαν. Η Πιονγκγιάνγκ συνέχισε τις δοκιμαστικές εκτοξεύσεις πυραύλων. Πρόσφατα επιβλήθηκαν από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ νέες κυρώσεις στη Β. Κορέα, που αφορούν περιορισμούς στον εφοδιασμό της με πετρέλαιο και αέριο, προϊόντα που κατά βάση προμηθεύεται από την Κίνα. Επίσης απαγορεύθηκαν οι εξαγωγές προϊόντων υφαντουργίας από την Β. Κορέα, προϊόντων που αποτελούν τη δεύτερη σημαντικότερη πηγή συναλλάγματος.
Στις αρχές Σεπτέμβρη του 2017 η Βόρεια Κορέα πραγματοποίησε την έκτη πυρηνική της δοκιμή, με βόμβα υδρογόνου.
