Από τη Βιοκαρπέτ του 1996 στα σημερινά μπλόκα
20 χρόνια πριν, η αγροτιά με τον τότε ξεσηκωμό της έκοψε την Ελλάδα στα δύο και πολύ περισσότερο επέβαλε στον καθένα να πάρει θέση υπέρ ή ενάντια στην πολιτική του συστήματος που ήθελε το ξεκλήρισμά της, στο πλαίσιο των απαιτήσεων της τότε Κ.Α.Π. (Κοινή Αγροτική Πολιτική) της Ε.Ε. αλλά και της συνολικότερης αντιλαϊκής επίθεσης.
Σήμερα το τοπίο είναι διαφορετικό από πολλές απόψεις, όμως ο ξεσηκωμός είναι ανάλογος και μάλιστα με πιο κρίσιμα επίδικα. Τότε ο αγροτικός πληθυσμός ήταν ακόμη γύρω στο 18% και από πλευράς Ε.Ε. έμπαινε ο στόχος για μονοψήφιο νούμερο. Οι αντιστάσεις των αγροτών τα επόμενα χρόνια καθυστέρησαν τους ρυθμούς ξεκληρίσματος της φτωχομεσαίας αγροτιάς, παρότι μια σειρά καλλιέργειες είναι ήδη παρελθόν και χιλιάδες χωριά έχουν ερημώσει. Τα τελευταία 5-6 χρόνια, με βάση τη σφοδρότητα της αντιλαϊκής επίθεσης με τα μνημόνια και την εκτίναξη της ανεργίας στις πόλεις, ανακόπηκε ο ρυθμός εγκατάλειψης της υπαίθρου. Χιλιάδες φτωχοί αγρότες παρέμειναν στο χωριό παλεύοντας όπως – όπως για την επιβίωση. Στήθηκε μάλιστα μια ολόκληρη επιχείρηση εξαπάτησης προκειμένου το σύστημα να εμφανίσει την επιστροφή στην ύπαιθρο σαν διέξοδο στα αδιέξοδα που δημιούργησε ιδιαίτερα στη νέα γενιά.
Το τρίτο και πιο βάρβαρο αντιλαϊκό μνημόνιο ήρθε από το καλοκαίρι ν’ αποκαλύψει τις πραγματικές επιλογές των ιμπεριαλιστών που το σύνολο του αστικού πολιτικού προσωπικού αποδέχτηκε και με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ ν’ αναλαμβάνει το βρώμικο ρόλο. Μετά από κάποιους μήνες χαριεντισμού, με τον Αποστόλου να μιλάει για αντισταθμιστικά μέτρα στη φοροληστεία, ήρθε το ασφαλιστικό για ν’ αποκαλύψει την πραγματικότητα. Μετά το χαράτσι για τα ακίνητα, το φόρο επιτηδεύματος, την εισφορά αλληλεγγύης και το φόρο εισοδήματος με 26% από το πρώτο ευρώ όπως εξαγγέλθηκε, η δραματική αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών ήρθε για να ξεχειλίσει το ποτήρι.
Φορολογικό – ασφαλιστικό αφανίζουν την πλειοψηφία των αγροτών
Σύμφωνα με υπολογισμούς, την ίδια ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία των αγροτών, αν δεν είναι καταχρεωμένοι, είναι στα όρια της επιβίωσης, τα νέα μέτρα θέλουν το 75% του εισοδήματός τους να πηγαίνει σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές. Ταυτόχρονα ξεκινάνε κατασχέσεις των οφειλών στον ΟΓΑ, μιας και σχεδόν το 50% των αγροτών δε μπορούσε ούτε στο προηγούμενο ύψος των εισφορών ν’ ανταποκριθεί. Μ’ αυτά που συνοπτικά αναφέραμε γίνεται ξεκάθαρο στη μεγάλη πλειοψηφία των αγροτών (που είναι φτωχομεσαίοι και όχι μεγαλοαγρότες, όπως άθλια προπαγανδίζει το σύστημα) πως το ξεκλήρισμα είναι άμεσα μπροστά τους. Γίνεται σαφές από τα πράγματα πως εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες που ζουν αποκλειστικά από το αγροτικό τους εισόδημα ή αυτό συμβάλλει καθοριστικά στην επιβίωσή τους, σύντομα θα βρεθούν χωρίς αυτό, συχνά μάλιστα καταχρεωμένοι και σε πλήρες αδιέξοδο.
Η συνολικότερη βαρβαρότητα του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού απέναντι στους λαούς δείχνει πως το σύστημα δεν αστειεύεται. Παρότι το τελευταίο λειτουργεί τρομοκρατικά, ωστόσο η ωμότητα που τίθενται τα ζητήματα δεν αφήνει στον αγροτόκοσμο άλλη επιλογή από τα να επιλέξει το δρόμο του αγώνα. Η επιμονή χιλιάδων αγροτών μέρες τώρα στις εθνικές οδούς, παρά την αφόρητη παγωνιά, αποδείχνει πως οι αγρότες όχι μόνο δε βγήκαν εθιμοτυπικά στο δρόμο (όπως επίσης άθλια διακηρύσσει η κυβέρνηση) αλλά και πως δε θα δεχτούν την εξόντωσή τους αμαχητί. Σίγουρα, τόσο με βάση τη γενικότερη κατάσταση, όσο και στη βάση των προβλημάτων στο κίνημα των αγροτών, οι προβλέψεις για την έκβαση της αναμέτρησης είναι δύσκολες. Όμως θα τολμήσουμε να πούμε πως σ’ αυτή τη συγκυρία, αυτό το κομμάτι του λαού είναι ικανό να δημιουργήσει σοβαρούς πονοκεφάλους όχι μόνο στην κυβέρνηση μα συνολικά στο σύστημα και στο πολιτικό του προσωπικό.
Οι όροι της αναμέτρησης
Είναι σίγουρο πως το επίπεδο συγκρότησης της εργατικής τάξης βάζει όρια στο επίπεδο των μαχών που μπορούν να δώσουν σήμερα άλλα κομμάτια του λαού. Ακόμη μεγαλύτερα όρια βάζει η αδυναμία του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος να στηρίξει αγώνες τέτοιας κλίμακας. Όμως η ταξική πάλη διεξάγεται κάθε φορά με τους δικούς της όρους και μέσα από την ταξική πάλη ανατρέπονται τα κάθε λογής όρια.
Σήμερα η αναμέτρηση και η σύγκρουση είναι ανάμεσα στη μεγαλοαστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό με τις δυνάμεις της εργασίας στο σύνολό τους. Είναι πολύ φτηνή η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ που μιλάει για «κίνημα γραβάτας» όταν μιλάει για τον αγώνα των αυτοαπασχολούμενων, ή για «μεγαλοαγρότες» όταν αναφέρεται στα αγροτικά μπλόκα. Είναι φτηνή, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του με τον Καμμένο είναι ξεκάθαρο πια πως είναι υπηρέτες της μεγαλοαστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού μέσα από την υπηρέτηση των μνημονίων.
Από την πλευρά μας, επιμένοντας στην προοπτική της επανάστασης και του σοσιαλισμού (όχι του χρουστσοφικού , ούτε του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα του Τσάβες), θεωρούμε κρίσιμο ζήτημα, σ’ όποιο κομμάτι του λαού και αν παρεμβαίνουμε, την αναφορά μας στην εργατική τάξη και το ρόλο της. Σ’ αυτό δε θέλουμε διδαχές από τον Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ και μόνο μειδίαμα μας προκαλούν οι αναφορές τους στην ταξική μεροληψία της πολιτικής τους.
Οι αυξήσεις στα βασικά είδη κατανάλωσης μέσα από την αύξηση του ΦΠΑ και ο νέος τρόπος υπολογισμού της σύνταξης με δοσμένη την ανεργία και τους μισθούς πείνας, φτάνουν για ν’ αποδείξουν το ταξικό πρόσημο της πολιτικής τους. Της πολιτικής της φτώχειας και της εξαθλίωσης που εξοντώνουν συστηματικά τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα. Από την άλλη μεριά, η αναφορά των κομμουνιστών στην εργατική τάξη δεν υπάρχει για να δικαιολογεί το σεχταρισμό, την περιχαράκωση και την αναχώρηση από τις πραγματικές ταξικές συγκρούσεις αναμένοντας τάχα την καθαρή ταξική σύγκρουση.
Σήμερα η φτωχομεσαία αγροτιά, που στη χώρα μας εξακολουθεί ν’ αποτελεί τη μεγάλη πλειοψηφία σε σχέση με τις λίγες καπιταλιστικές αγροτικές επιχειρήσεις, όσο παλεύει ενάντια στον αφανισμό της, αντικειμενικά συγκρούεται με τις πολιτικές της Ε.Ε., τα μνημόνια και τη συνολικότερη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στον κόσμο της δουλειάς. Στο πλαίσιο του αγροτικού ξεσηκωμού συνεχίζουν να έχουν λόγο κατά βάση συστημικοί έως και αντιδραστικοί αγροτοπατέρες στη βάση των συνολικότερων αρνητικών συσχετισμών. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει μονάχα στο χώρο των αγροτών, ούτε είναι κάτι καινούριο. Το καινούριο είναι ότι τα μέτρα που εξαγγέλλονται (φορολογικό- ασφαλιστικό) εξοντώνουν τους αγρότες και τους βγάζουν μαζικά στους δρόμους.
Το μέτωπο των δυνάμεων της εργασίας και η Αριστερά
Η σφοδρότητα της επίθεσης σ’ αυτή τη φάση στην αγροτιά αλλά και στους αυτοαπασχολούμενους, αντικειμενικά δημιουργεί όρους κοινού μετώπου με την εργατική τάξη και ευρύτερα με τους εργαζόμενους. Όμως μια σειρά ιδεολογήματα, προκαταλήψεις και ατολμίες στην αριστερά ακυρώνουν τη δυνατότητά της να συμβάλλει στη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου.
Το ΚΚΕ συσπειρώνει ένα δυναμικό, όμως κάθε άλλο παρά επενδύει αυτή του τη δυνατότητα στη συγκρότηση ενός πραγματικού και όχι εικονικού μετώπου του κόσμου της δουλειάς, με όρους κινητοποίησης μαζών στην κατεύθυνση μπλοκαρίσματος της πολιτικής του συστήματος. Επικεντρώνεται στο αδιαμφισβήτητα σπουδαίο μπλόκο της Νίκαιας και σε μπλόκα που ελέγχει (τα περισσότερα άμαζα) και αδιαφορεί για την έκβαση συνολικά του αγώνα και για το κρίσιμο ζήτημα μεταφοράς αγωνιστικού κλίματος από την επαρχία στα μεγάλα αστικά κέντρα. Για άλλη μια φορά, δε ρισκάρει να αναλάβει την πολιτική ευθύνη της ουσιαστικής στήριξης ενός αγώνα που αντικειμενικά, με κάποιες προϋποθέσεις θα μπορούσε να πετύχει κάτι πολύ σπουδαίο για το κίνημα. Να μπλοκάρει την αντιασφαλιστική επιδρομή, να βραχυκυκλώσει την αντιλαϊκή επίθεση. Ευρύτερα στην Αριστερά, η συνδιαχειριστική λογική στα αιτήματα, σε συνδυασμό με ακτιβισμούς και σεχταρισμούς, κυριαρχούν και έτσι διευκολύνεται αφάνταστα η δυνατότητα του συστήματος να χειρίζεται καταστάσεις αντικειμενικά δύσκολες.
Η μαζική κινητοποίηση των αγροτών επέβαλε κάποια στιγμή το αίτημα να μην περάσει η νέα αντιασφαλιστική επιδρομή και να αποσυρθεί το νομοσχέδιο. Όμως η λογική της προτασεολογίας, της συνδιαχείρισης και των υπεύθυνων προτάσεων για τα ταμεία, διευκολύνει τις μανούβρες του Τσίπρα και την απάτη του διαλόγου…
4 Φλεβάρη όλοι στους δρόμους
Όπως και να έχει, η απεργία στις 4 Φλεβάρη είναι μια ευκαιρία που μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί από τις εργαζόμενες λαϊκές μάζες, τους αυτοαπασχολούμενους και την αγροτιά. Σε κάθε περίπτωση, η νέα αντιασφαλιστική επιδρομή της κυβέρνησης δε φαίνεται να περνάει αμαχητί και τίποτα δεν έχει τελειώσει.
Ήδη οι αγρότες συνέβαλαν να σπάσει η κινηματική αδράνεια των τελευταίων χρόνων και ν’ ανοίξει ένας νέος κύκλος στην αναμέτρηση των λαϊκών δυνάμεων με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Ήδη ο αγώνας της αγροτιάς διδάσκει και εμπνέει ευρύτερα το λαό και ο ξεσηκωμός του, όπου κι αν καταφέρει να φτάσει, πρέπει να αξιοποιηθεί για συμπεράσματα από νέους αγωνιστές που αγωνιούν για την υπόθεση του κινήματος και της Αριστεράς, έξω από μικροαστικούς ελιτισμούς, σεχταρισμούς και λογικές εικονικών κινημάτων και ακτιβισμών. Η δύναμη βρίσκεται στην πάλη των μαζών, και αυτοί που θέλουν να την υπηρετήσουν έχουν μπροστά τους πεδίο δόξης λαμπρό!
