Ταραχή στην πΓΔΜ, στα Βαλκάνια και θέρμανση στην Ν.Α. Μεσόγειο, παρ’ όλο που η κυβέρνηση προωθεί πολιτική «ειρήνης και σταθερότητας» στην περιοχή. Ταραχή και στις τράπεζες που ξεπουλιούνται μαζικά οι μετοχές τους, αν και, πάλι κατά την κυβέρνηση, μπήκαμε σε περίοδο «ανάκαμψης και ανάπτυξης». Διπλό (!) σχέδιο προϋπολογισμού και πολλαπλά παρακάλια στην Κομισιόν και το ΔΝΤ για να ακυρωθεί η χαριστική βολή στους συνταξιούχους που δεν τους πρόλαβε ο Κατρούγκαλος, ενώ ο Τσίπρας διαβεβαίωσε ότι η χώρα «ανέκτησε την ανεξαρτησία της»!
Τα κυβερνητικά παραμύθια βρίσκονται απέναντι από την πραγματικότητα. Οι γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή καθορίζονται από τις ολοένα πιο ωμές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τις αντιθέσεις τους. Η αστική τάξη από τη μια τρέχει να προλάβει τις αμερικάνικες απαιτήσεις αλλά και να ανταποκριθεί στις βαριές δεσμεύσεις της και εξαρτήσεις από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές ενώ από την άλλη παραμένει φρακαρισμένη οικονομικά σε ένα περιβάλλον γεμάτο από τους σπινθήρες της κρίσης. Όλα αυτά μαζί κρατάνε σφιχτά τη μέγγενη της εξαθλίωσης και της ανεργίας για τον λαό, προετοιμάζουν νέα κύματα επίθεσης και φέρνουν μεγάλους κινδύνους για όλους τους λαούς της περιοχής.
Το κοινωνικό καζάνι βράζει κάτω από το βάρος αυτής της κατάστασης και πολλαπλές και αντιφατικές διεργασίες εξελίσσονται μέσα στους εργάτες και τον λαό αλλά και σε παραπάνω στρώματα. Ωστόσο, πολιτικός «ατμός» δεν βγαίνει! Αν εξαιρέσουμε τη σχετικά αθόρυβη πορεία απορρόφησης-διάλυσης των μικρότερων κομμάτων του συστήματος (Ποτάμι, Λεβέντης, ΑΝΕΛ), το πολιτικό σκηνικό δείχνει «ατάραχο» και τα κατακρημνίσματα του 2012-14 φαίνονται πολύ μακρινά. Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές έχουν πολλούς λόγους, ευθείς και ανάποδους, ώστε να… ευλογούν καθημερινά τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ εμφανίζεται σαν η βέβαιη εναλλακτική αλλά σε αυτό το πλαίσιο αναπαράγονται οι δυσκολίες της και οι αντιφάσεις της.
Ο βρασμός πρέπει να βρει διέξοδο! Η καύση των δικαιωμάτων και των όρων ζωής των λαϊκών μαζών είναι ανάγκη να βρει μαζική αντίσταση και βέβαια δεν πρέπει να ωσμωθεί με τη δηλητηριώδη διαρκή δεξιά στροφή του πολιτικού συστήματος. Χρειάζεται να συναντήσει την αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και να βγει στο πεδίο του κινήματος, στον δρόμο του μαζικού αγώνα!
«Κερδοσκόποι» και δημοσιεύματα
Η βασική «εξήγηση» που δίνει η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της για το ξεπούλημα των τραπεζικών μετοχών και την κατακόρυφη πτώση τους, την οποία επιχειρεί να παρουσιάσει ως συγκυριακή, είναι η δράση των λεγόμενων «κερδοσκόπων». Όταν δηλαδή οι μεγάλοι παίχτες (fund κ.α.) της χρηματιστηριακής αγοράς πουλάνε μαζικά μετοχές και οι δείκτες πέφτουν στα κόκκινα, είναι «κερδοσκόποι». Όταν οι –ίδιοι- παίκτες αγοράζουν μαζικά και οι χρηματιστηριακοί δείκτες κάνουν ράλι ανόδου, τότε δεν το κάνουν με σκοπό το κέρδος, τότε δεν είναι κερδοσκόποι, αλλά… επενδυτές! Με αυτές τις φτηνές διαστρεβλώσεις, η κυβέρνηση και όλες οι δυνάμεις του συστήματος επιχειρούν να αποφύγουν και να συσκοτίσουν τις βασικές αλήθειες. Για έναν ολόκληρο πλανήτη, στον οποίο αλωνίζουν αυτοί οι «μεγάλοι παίκτες», δηλαδή οι ιμπεριαλιστές, ληστεύοντας καθημερινά αμύθητα ποσά από τις παραγμένες αξίες αλλά και από αυτές που μέλλεται να παραχθούν, δημιουργώντας έτσι ένα χρέος που είναι πολλαπλάσιο του παγκόσμιου ΑΕΠ! Για τη που χώρα ζούμε, όπου οι «συστημικές της τράπεζες», δηλαδή οι πυλώνες της οικονομίας της, είναι φτερό στον άνεμο της «κακιάς συγκυρίας» στην οποία θα βρουν να χτυπήσουν οι «κερδοσκόποι»! Για το ότι η ηγέτιδα δύναμη (λέμε τώρα…) αυτής της χώρας, δηλαδή η αστική της τάξη, είναι δεμένη χειροπόδαρα στις απαιτήσεις αυτών των «κερδοσκόπων» και παρακαλάει από αυτούς χρηματοδότηση και… ανάπτυξη!
Όχι, λοιπόν! Το χρηματιστηριακό γκρέμισμα των τραπεζών, που πανικόβαλε το επιτελείο του Μαξίμου, δεν ήταν αποτέλεσμα της κακιάς στιγμής που πάει και πέρασε. Ήταν έκφραση της ξετιναγμένης κατάστασης των εγχώριων τραπεζών, που περίπου το 45% των δανείων τους (88,6 δις ευρώ) είναι κόκκινα και τα οποία οι «ελεγκτικοί», δηλαδή ιμπεριαλιστικοί, μηχανισμοί απαιτούν να μειωθούν σχεδόν στο μισό μέσα σε μερικούς μήνες! Ήταν, δηλαδή, έκφραση του γεγονότος, ότι η θεωρούμενη ως ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας είναι γεμάτη σκελετούς και δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει το κεφάλαιο. Και αυτό, σε συνδυασμό με το ζήτημα του χρέους, είναι που ονομάσαμε φρακάρισμα της αστικής τάξης, που μέσα στις συγκεκριμένες ευρωπαϊκές και διεθνείς συνθήκες της κρίσης και της έντασης των ανταγωνισμών δεν βρίσκει βοήθεια και διέξοδο. Κάτω από το βάρος αυτού του αδιεξόδου, η κυβέρνηση παριστάνει ότι… δεν τρέχει τίποτε και το πιο παραδοσιακό κόμμα της αμερικανοδουλείας και της εξάρτησης στους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές υποχρεώνεται να παίζει και να ξαναπαίζει τις δηλώσεις Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, «δεν θα επιτρέψουμε ποτέ ξανά η Ελλάδα να μπει σε πρόγραμμα, να γίνει Αργεντινή…». Αυτό έχει την ανάγκη να λέει τουλάχιστον, μέχρι να λυθούν τα χέρια του, όταν, όπως επιδιώκει, έρθει στην κυβερνητική εξουσία.
Ως ερμηνεία του τραπεζικού «ατυχήματος», οι πιο… ριψοκίνδυνοι –και μικρόμυαλοι- αναλυτές επικαλούνται και την ανακοίνωση του αμερικάνικου πρακτορείου Bloomberg ως αυτή που έδωσε το σήμα και έστρωσε το έδαφος στους «σορτάκηδες». Το αμερικάνικο πρακτορείο εξέδωσε πράγματι στοχευμένη ανακοίνωση εναντίον μιας από τις τέσσερις -της περισσότερο πληγείσας- τράπεζες. Όμως, αν θυμηθούμε ότι το Bloomberg δεν είναι ένας ουδέτερος οργανισμός αλλά ένα πολιτικό κομμάτι του αμερικάνικου κατεστημένου (ο πρόεδρός του ήταν εκτός των άλλων υποψήφιος για υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ στις εκλογές του 2016), μόνο πολιτικά μπορεί να αναρωτηθούμε για τον στόχο αυτής της αμερικάνικης παρέμβασης. Η οποία γίνεται ενώ στον ορίζοντα υπάρχει η αναζήτηση συνάντησης Τσίπρα- Πούτιν για μια κάποια αποκατάσταση των ελληνορωσικών σχέσεων. Μια αποκατάσταση που για τις ΗΠΑ δεν είναι καθόλου επιθυμητή και ενώ στην πΓΔΜ, στα Βαλκάνια, στην Ιντλιμπ, στη Ν.Α. Μεσόγειο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ο αμερικανορώσικος ανταγωνισμός. Εξάλλου (για τους Αμερικάνους), τα «καλά παιδιά», όπως ο Τσίπρας, στα δύσκολα φαίνονται. Και υπάρχουν πάντα τρόποι να το απαιτήσουν αυτό!
Αγριεύουν οι φουρτούνες στην περιοχή
Οι όροι διεξαγωγής και βέβαια τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος στην πΓΔΜ ανέδειξαν και τα μεγάλα ζητήματα που αντιμετωπίζει ο λαός αυτής της χώρας αλλά και τους κινδύνους που απειλούν όλες τις χώρες της περιοχής. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί το αποτέλεσμα να προσεγγιστεί μονομερώς και να αγνοηθεί η μια ή η άλλη πλευρά του. Η αποχή ήταν αναμφισβήτητα μεγάλη, όποιος και αν είναι ο αριθμός των εγγεγραμμένων. Ωστόσο, η κύρια τουλάχιστον πολιτική πλευρά της αποχής δεν είναι μια αντι-ΝΑΤΟ και αντι-ΕΕ κατεύθυνση και σε αντιιμπεριαλιστική βάση και δεν εκφράστηκε σαν τέτοια στους πανηγυρισμούς που ακολούθησαν. Η κύρια πολιτική της πλευρά, που στηρίχτηκε από αντιδραστικές δυνάμεις του καθεστώτος, έκφραζε την άρνησή της στην υποβάθμιση του «μακεδονικού αφηγήματος» και έχει σαφείς αναφορές στις πλάτες του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Ταυτόχρονα, είναι ασφαλώς ενισχυμένος ο Ζάεφ και συνολικά οι δυνάμεις που προσβλέπουν στην πλήρη πρόσδεση της χώρας σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ. Αυτές οι δυνάμεις είχαν την πολιτική πρωτοβουλία και επέβαλαν το δημοψήφισμα με το γνωστό ερώτημα και θα συνεχίσουν με την κάθε είδους στήριξη, πριν από όλα των Αμερικάνων, στην ίδια κατεύθυνση για την ολοκλήρωση της συμφωνίας των Πρεσπών. Οι αντιθέσεις εντός των κυρίαρχων δυνάμεων θα οξυνθούν ακριβώς επειδή έχουν βάση και αναφορά στις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Έτσι, η γειτονική χώρα γίνεται ξανά άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των ωμών επεμβάσεων, των «κοινοβουλευτικών πραξικοπημάτων» που βιώνουν οι λαοί της Βαλκανικής. Το έδαφος -στη χώρα αυτή αλλά και σε όλη τη χερσόνησο- στρώθηκε ήδη από το κομμάτιασμα της Γιουγκοσλαβίας και όλες τις αιματηρές επεμβάσεις που όξυναν όλα τα εθνικά ζητήματα που τάχα ήρθαν να λύσουν οι ιμπεριαλιστές. Τα προτεκτοράτα που δημιούργησαν και οι ξενόδουλες και εθνικιστικές αστικές δυνάμεις είναι τα καλύτερα εργαλεία στα χέρια των ιμπεριαλιστών στη νέα φάση της όξυνσης των ανταγωνισμών τους, που ζούμε σήμερα. Και βέβαια, αυτές οι ωμές επεμβάσεις δεν είναι παρά ο πρόλογος αυτών που έχουν να αντιμετωπίσουν οι λαοί, αν πάρουμε υπόψη μας τις διεργασίες και τις εξελίξεις σε ολόκληρη τη Βαλκανική και την ευρύτερη περιοχή.
Παράλληλα, η κυβέρνηση στη χώρα μας, σφιχτά δεμένη στο άρμα των αμερικάνικων επιδιώξεων, χαιρετίζει τον συνεργάτη της Ζαεφ και δηλώνει έτοιμη να συνταχθεί σε κάθε επόμενο βήμα της επιχείρησης που εξελίσσεται για να δεθεί η πΓΔΜ στα αμερικάνικα σχέδια. Ενώ για τη ΝΔ, όσο και αν επιχειρεί να παριστάνει τη «δικαιωμένη» από την αποχή (!), οξύνονται οι αντιφάσεις και εντείνονται οι πιέσεις από τη μεριά των ιμπεριαλιστών ακόμα και με δημόσιες «αποκαλύψεις». Με δεδομένο, λοιπόν, ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι τέτοιο που δεν επιτρέπει μια σύντομη ολοκλήρωση της συμφωνίας των Πρεσπών, το ζήτημα αυτό θα μπλεχτεί ακόμα περισσότερο στο πολιτικό ζήτημα της χώρας και στη μακριά προεκλογική περίοδο που ήδη διανύουμε. Η αναμενόμενη ένταση των εξελίξεων στη γειτονική χώρα θα αντανακλάται και θα μεταφέρεται άμεσα στο εδώ πολιτικό σκηνικό, όπου ούτε η στάση της ΝΔ, ούτε πολύ περισσότερο των άλλων μικρότερων κομμάτων του συστήματος μπορεί να θεωρείται δεδομένη. Εξάλλου και στο «κύριο μέτωπο» της αστικής τάξης, αυτό του αντιδραστικού ανταγωνισμού της με την αντίστοιχη της Τουρκίας, συσσωρεύονται δεδομένα στη Ν.Α. Μεσόγειο και η προγραμματισμένη συνάντηση Κοτζιά με τον Αμερικάνο ΥΠΕΞ προμηνύει εξελίξεις και σε αυτό το πεδίο.
Συνωστισμός προς τα δεξιά!
Με τον λαό να βρίσκεται εκτός του πεδίου της μαζικής πάλης και τον ΣΥΡΙΖΑ να πρωτοπορεί στην προώθηση των πολιτικών της εξαθλίωσης, της εκμετάλλευσης και της υποτέλειας, δεν είναι δύσκολα εξηγήσιμο το φαινόμενο του συνωστισμού των πολιτικών δυνάμεων ολοένα και πιο δεξιά και αντιδραστικά. Η φασιστικοποίηση κερδίζει έδαφος, όπως φάνηκε και με τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, και διαρκώς τροφοδοτείται από τη βιομηχανία των δικών ενάντια σε διαδηλωτές και με τις αποφάσεις ενάντια σε απεργίες. Κυβέρνηση και ΝΔ και κάτω από τους νέους ευρωπαϊκούς εκβιασμούς, χρησιμοποιούν η κάθε μια με τον τρόπο της το προσφυγικό ζήτημα ως μοχλό υπηρέτησης αυτής της κατεύθυνσης. Ιδιαίτερα για τα νησιά του Β.Α. Αιγαίου αλλά και για όλη τη χώρα, τόσο η κυβερνητική πολιτική όσο και η «αντιπολίτευση» της ΝΔ κατατείνουν στην εξίσωση «πρόσφυγας= εχθρός του λαού» τροφοδοτώντας τις πιο εθνικιστικές και φασιστικές δυνάμεις και απόψεις. Στα πλαίσια της γενικότερης ευθυγράμμισής της με το σύστημα και ενόψει εκλογών, η ηγεσία του ΚΚΕ είναι απέναντι στην κατεύθυνση της αναγκαίας κοινής πάλης λαού και προσφύγων για τα κοινά δικαιώματά τους, προβάλλοντας το «αίτημα» του απεγκλωβισμού τους από τη χώρα!
Η απάντηση σε αυτή την κατάσταση, που είναι αναγκαία για τον λαό και τη νεολαία δεν μπορεί να δοθεί με πολιτικούς όρους που θα είναι συμβατοί και συμπληρωματικοί με τις κυρίαρχες πολιτικές. Για παράδειγμα, όλα όσα κυριάρχησαν στο λόγο της μεγάλης πλειοψηφίας των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά όλους τους προηγούμενους μήνες για το ζήτημα με την πΓΔΜ (από τον «αλυτρωτισμό» ως το κύριο πρόβλημα της συμφωνίας, μέχρι τις ελαφρότητες που θεωρούσαν ότι με την ευκαιρία της συμφωνίας κρίνεται το ζήτημα της αυτοδιάθεσης του γειτονικού λαού) όχι μόνο δεν συγκροτούν πολιτικό μέτωπο για τον λαό απέναντι στην αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό αλλά τον κάνουν ακόλουθό τους! Η απάντηση, επίσης, δεν μπορεί να δοθεί στη βάση προεκλογικών σχεδιασμών που επιχειρούνται με εικονικές κινητοποιήσεις και απεργίες με έτοιμα πλαίσια, που προβάλλουν έναν «άλλο σχεδιασμό», μια «άλλη κυβερνητική πολιτική» και όχι στόχους πάλης και αγώνα για τους εργαζόμενους.
Η απάντηση βρίσκεται και οικοδομείται με την πολιτική κατεύθυνση που είναι απέναντι στην πολιτική του συστήματος και σε όσα οι δυνάμεις του υπηρετούν. Με την πολιτική κατεύθυνση που παλεύει μέσα στο λαό και με τον λαό να οικοδομήσει εστίες αντίστασης και όρους μαζικής πάλης ενάντια στην επίθεση, την εξάρτηση, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό.
