Το ξεπούλημα βασικών μονάδων δημόσιου πλούτου πέρασε σχεδόν στα βουβά ακόμα και από ειδησεογραφική άποψη! Με το πολυνομοσχέδιο που ψήφισε η κυβέρνηση, στις 27/9, πέρασαν, μεταξύ άλλων, στα χέρια του Υπερταμείου των Ιδιωτικοποιήσεων -που ελέγχουν πρώην στελέχη του ΔΝΤ και των άλλων «θεσμών»-ληστών της χώρας- οι ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ, ΕΛΒΟ, Αττικό Μετρό… Πρόκειται για ένα γιγάντιο ξεπούλημα, που διαμορφώνει εφιαλτικούς κοινωνικούς και εργασιακούς όρους, και μια χώρα ξέφραγο αμπέλι και υποχείριο των διεθνών αρπακτικών. Ωστόσο, ακόμα και ως είδηση περιορίστηκε στα πλαίσια των «προαπαιτούμενων μέτρων της υποδόσης της πρώτης αξιολόγησης», κάτι σαν μια ακόμα κυβερνητική επιτυχία! Επιτυχία που υπογραμμίστηκε από το ρεσιτάλ πολιτικής εξαχρείωσης των Οικολόγων (και τέτοιους έχει…) της κυβέρνησης! Ενώ στο πεδίο των κινητοποιήσεων, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της υποταγής αρκέστηκαν σε ένα απογευματινό κάλεσμα (προφανώς χωρίς απεργία) κυριολεκτικά της τελευταίας στιγμής, για να βγουν από την υποχρέωση.
Πάει, πέρασε και αυτό και πάμε… «παρακάτω», λοιπόν; Ποιο είναι αυτό το «παρακάτω»; Από τη μια, η μεγαλοαστική τάξη, περίπου αμήχανη, βρίσκεται να παρακολουθεί τον διαρκή περιορισμό των πεδίων δράσης της ακόμα και εντός του -τυπικά- δικού της πεδίου. Και αν αυτό δεν είναι –και σίγουρα δεν είναι- πρόβλημα του κινήματος, είναι ωστόσο χαρακτηριστικό της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί. Από την άλλη -και αυτό είναι οπωσδήποτε το ζήτημα του κινήματος- ο λαός στη γωνία φορτώνεται ολοένα περισσότερα δεινά, γκρεμίζεται η ζωή του, ξεπουλιέται το μέλλον του. Διασκεδάζεται άραγε η κατάσταση με τα… σαλπίσματα «αντεπίθεσης» (!) που κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ, όταν την ίδια ώρα δεν επιχειρεί καν να συγκροτήσει όρους πάλης απέναντι στην εξελισσόμενη λαίλαπα; Ή μήπως δημιουργούνται όροι απάντησης στη βαρβαρότητα με την προετοιμασία ενός «συνολικού προγράμματος» που διαρκώς ετοιμάζει ενόψει των επόμενων εκλογών η δεύτερη πλευρά της Αριστεράς «μας» (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ);
Για να βρει διέξοδο στη μαζική πάλη ο λαός, για να γίνουν βήματα στην κατεύθυνση του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης, δεν αρκεί βέβαια η αντιπαράθεση και η κριτική στις ρεφορμιστικές αντιλήψεις και δυνάμεις. Ωστόσο, είναι αναγκαία! Ο απεγκλωβισμός ενός δυναμικού και ευρύτερα τμημάτων νεολαίας και εργαζομένων από τις συνθήκες απογοήτευσης και υποταγής απαιτεί τη ρήξη με τον κοινοβουλευτικό-εκλογικό κρετινισμό, με το εικονικό κίνημα και τις ανανεούμενες εκδοχές του κυβερνητισμού. Γιατί πρέπει να είναι φανερό ότι διαμορφώνεται μια κατάσταση πλήρους διαστροφής, ακόμα και πολιτικού εξοβελισμού των όρων «πάλη», «αγώνας», «διεκδίκηση» και όχι μόνο από την κυβέρνηση και το σύστημα. Και γι’ αυτό είναι απολύτως αναγκαία η πολιτική υπεράσπισή τους!
Πληθώρα «αντισυστημικών» στον πλανήτη!
Οι στρατηγικές συμμαχίες που καθυστερούν και δεν διαφαίνονται, οι ιμπεριαλιστικές επιλογές που βαλτώνουν και μπλοκάρουν, τα οικοδομήματα (σαν την ΕΕ) που τρίζουν, οι συγκρούσεις (έως και στρατιωτικές, έστω και δια αντιπροσώπων) που δεν σταματούν να αναπαράγονται είναι εκδηλώσεις ενός καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κόσμου, που παρόλο που δεν απειλείται άμεσα από τους λαούς και τους εργάτες, βρίσκεται σε αναβρασμό και αδιέξοδα. Βρίσκεται σε ένα είδος μετάβασης στην οποία είναι δεδομένη η κατεύθυνση μιας νέας, πιο βάρβαρης κυριαρχίας του – η «Νέα Τάξη» όπως την είχε αποκαλέσει ο Μπους. Αλλά ωστόσο είναι υπό διαμόρφωση και αναζήτηση τα μερτικά αυτής της κυριαρχίας στον «νέο χάρτη» του πλανήτη, το σύνολο των νέων σχέσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ακόμα και των ταξικών σχέσεων εντός των ιμπεριαλιστικών και των εξαρτημένων χωρών. Αυτή η «αναζήτηση» δεν είναι βέβαια ακαδημαϊκή-πολιτική άσκηση. Γίνεται με όρους αντιπαράθεσης και σύγκρουσης δυνάμεων και ως τώρα έχει διαμορφώσει την εικόνα «χάους» που παραπάνω, αλλά και σε προηγούμενα φύλλα, έχουμε περιγράψει.
Σε αυτό ακριβώς το φόντο και σαν έκφραση στο πολιτικό πεδίο των μπλοκαρισμάτων και των αδιεξόδων κάθε δύναμης χωριστά και συνολικά του συστήματος, έχουν προκύψει οι ανά τον κόσμο πολιτικές δυνάμεις που εμφανίζονται ως «αντισυστημικές». Στη σχετική λίστα θα μπορούσαν να καταγραφούν πολλοί. Θα μπορούσε να ξεκινά από τον Τραμπ στις ΗΠΑ, τον Φάρατζ της Βρετανίας, τον Πέπε Γκρίλο της Ιταλίας, το AfD της Γερμανίας, μέχρι εθνικιστικές-ακροδεξιές δυνάμεις στην Κεντρική και τη Βόρεια Ευρώπη. Και βέβαια η λίστα μπορεί να περιλαμβάνει τη Χ.Α. και τους περί αυτήν (Μπαλτάκους κλπ) στην Ελλάδα. Ακόμα, η λίστα θα μπορούσε να διευρυνθεί και από την «άλλη» χροιά με την οποία εμφανίζονται διάφοροι «αντισυστημικοί». Όπως τον Σάντερς στις ΗΠΑ, ή για να δώσουμε ένα ας πούμε ανάλογο ελληνικό παράδειγμα, τον Θεοδωράκη από το Ποτάμι, που και αυτός ξεκίνησε για να «συγκρουστεί με το κατεστημένο», παρόλο που σήμερα δεν το θυμάται ούτε ο ίδιος.
Προφανώς όλοι οι παραπάνω αποτελούν μια ποικιλία καταστάσεων, καθώς ο καθένας συναρτάται με τα συγκεκριμένα μεγέθη και χαρακτηριστικά της χώρας του και τα πολύ διαφορετικά ζητήματα που η κάθε μία από τις άρχουσες τάξεις αυτών των χωρών αντιμετωπίζει. Ωστόσο, όλες αυτές οι δυνάμεις εμφανίζονται να τα βάζουν με το «παλιό σύστημα», με τις ισορροπίες, τις σχέσεις (ή και τις «αδικίες») που αυτό είχε διαμορφώσει. Από μια άποψη και μετρώντας το πολιτικό έρμα που (δεν) έχουν όλοι αυτοί και ο καθένας τους χωριστά, δεν θα άξιζε καν να ασχοληθούμε με το ζήτημα. Ωστόσο, από την άλλη, και μόνο η περίπτωση Τραμπ -που είναι υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ και εμφανώς η περίπτωση του απασχολεί στα σοβαρά (με αυτόν ή τον άλλο τρόπο) την ηγέτιδα δύναμη του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κόσμου- είναι αρκετή για να ανησυχήσουμε! Να ανησυχήσουμε και να αντιληφθούμε πως όλος αυτός ο αντιδραστικός συρφετός, με τις διαβαθμίσεις του και τις ιδιαιτερότητες της κάθε περίπτωσης, είναι ότι έχει παράξει το ίδιο το σύστημα στο πολιτικό επίπεδο, καθώς βρίσκεται στη φάση της μετάβασης που προηγούμενα αναφέραμε. Οι δυνάμεις αυτές, δηλαδή, είναι πολιτικό μέτρο του αντιδραστικού χαραχτήρα των εξελίξεων παγκόσμια, και ανοίγουν το δρόμο σε μια παραπέρα αντιδραστική επέλαση.
Με αυτή τη θεώρηση εξάλλου προσεγγίσαμε από την αρχή την περίπτωση της Χ.Α. στη χώρα μας, ως δύναμη με πλάτες από το σύστημα και στην υπηρεσία του συστήματος, παρόλο που δεν μπορούν να λείπουν οι αντιφάσεις σε αυτή τη σχέση. Με την ίδια θεώρηση οφείλουμε να προσεγγίσουμε και όλες τις τελευταίες αντιδραστικές «πρωτοβουλίες παραγόντων» που εμφανίζονται ανά την Ελλάδα απέναντι στο ζήτημα των προσφύγων. Πρωτοβουλίες που δεν πρέπει να υποτιμηθούν και να θεωρηθούν ως περιθωριακές καταστάσεις, γιατί αντικειμενικά τουλάχιστον δεν είναι καθόλου τέτοιες από πολιτική άποψη. Εκφράζουν πραγματικές αγωνίες και αντιδραστικές επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, που βρέθηκε να είναι φορτωμένη από τους ιμπεριαλιστές προστάτες της και από τον «βραχνά» της ανάθεσης του ρόλου φύλαξης-αποθήκευσης δεκάδων χιλιάδων κατατρεγμένων. Αγωνίες και επιδιώξεις που δεν της απαντά καθησυχαστικά για την άρχουσα τάξη ούτε η αντιδραστική κυβερνητική πολιτική ούτε η επίσημη πολιτική της ΝΔ. Σε αυτή τη βάση, μπορούν όλες αυτές οι κινήσεις που πατάνε στο έδαφος που τους έχει στρώσει η κυβέρνηση και διακηρύσσουν ως στόχο τους να «καθαρίσουν την Ελλάδα από τους πρόσφυγες», αν δεν συναντήσουν απέναντι τους την απαιτούμενη λαϊκή πάλη, μπορούν να διαμορφώσουν νέα, ακόμα πιο αντιδραστικά δεδομένα στο ζήτημα αλλά και να αξιοποιηθούν στο συνολικό πολιτικό επίπεδο στην ίδια αντιδραστική κατεύθυνση. Εξάλλου, όπως φαίνεται σε μια σειρά περιπτώσεις, η ΝΔ ήδη, έστω ανεπίσημα, σπεύδει πίσω τους και πλάι τους.
Η υποτέλεια και τα αδιέξοδά της
Από μια άποψη, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η κυβέρνηση κινδυνεύει από… τις πολλές επιτυχίες της! Δεν εννοούμε φυσικά το ότι ως τώρα έχει κατορθώσει -με πολλές βοήθειες από την κυρίαρχη αριστερά- να κρατήσει τον λαό στη γωνία ενώ χτυπάει ξανά και ξανά βασικά δικαιώματα και κατακτήσεις του με όσα ψηφίζει και προωθεί, είτε με τα «μεγάλα νομοσχέδια» στη Βουλή, είτε με τις σαλαμωτές ρυθμίσεις που προωθεί ανά Υπουργείο. Αυτή η πλευρά παραμένει το βασικό πλεονέκτημά της για τα κέντρα του συστήματος που υπηρετεί, αν και δεν μπορεί βέβαια να προεξοφληθεί για μακρό χρονικό διάστημα η στάση του λαού και της νεολαίας.
Ο «κίνδυνος» που αναφέραμε ότι αντιμετωπίζει η κυβερνητική σταθερότητα αφορά στις ανησυχίες και στα ερωτήματα των ντόπιων κέντρων, καθώς σωρηδόν ψηφίζονται όλες οι απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών, ενώ ταυτόχρονα δεν διαφαίνεται καμιά απάντηση στα ζητήματα που απασχολούν τη μεγαλοαστική τάξη. Δηλαδή όχι μόνο δεν έρχονται απαντήσεις για το ζήτημα του χρέους και μια κάποια «επιστροφή στις αγορές», αλλά συνεχίζεται ο εγκλωβισμός και η ομηρεία. Μάλιστα, επιπλέον με τα μέτρα «ξεπουλήματος και των ασημικών», σαν το τελευταίο πολυνομοσχέδιο, περιορίζονται ακόμα περισσότερο οι όροι και τα πεδία δράσης της ντόπιας πλουτοκρατίας. Από την άλλη, είναι πολύ μακριά οι εποχές που το ντόπιο κεφάλαιο «εξορμούσε» και έβρισκε διεξόδους στα Βαλκάνια και στη Μ.Ανατολή. Αντί για αυτό, σήμερα τους έχει προκύψει η ανησυχία κατά πόσο ορίζουν –πάντα στο πλαίσιο της εξάρτησης- την ίδια την κυριαρχία της χώρας «τους», τη βάση της υπόστασής τους.
Όλες αυτές τις ανησυχίες τις συμμερίζεται βέβαια ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του, που ωστόσο με βάση και τα χαρακτηριστικά της ανορθογραφίας που έχει, είναι υποχρεωμένος να τηρεί με ευλάβεια τη γραμμή της υποτέλειας, το κυριότερο θεμέλιο της «νομιμοποίησής» του. Αυτό που του μένει να κάνει απέναντι στους ιμπεριαλιστές είναι να διακηρύττει όπου σταθεί και βρεθεί πως χρειάζεται λύση για το χρέος, αλλά τώρα πια δεν μπορεί να επαναλάβει τις παλιότερες «απειλές» του, ούτε βέβαια να χρησιμοποιήσει τον λαό ως διαπραγματευτικό στοιχείο. Στο εσωτερικό πεδίο ετοιμάζει ανασχηματισμό για να ικανοποιήσει ντόπιες απαιτήσεις και με την κίνηση απέναντι στον Στουρνάρα, διατύπωσε την απαίτησή του συνολικά προς το τραπεζικό κεφάλαιο να μην τον αμφισβητεί.
Αυτές οι ανησυχίες και τα ερωτηματικά ντόπιων δυνάμεων αποτελούν και τη βάση της ολοένα πιο επιθετικής και αντιδραστικής πολιτικής της ΝΔ. Παρόλο που δεν έχει βέβαια απαντήσεις στα αδιέξοδα της εξάρτησης που και η ίδια υπηρετεί, με την πολιτική της απαιτεί σε όλους τους τόνους να αναλάβει τον ρόλο της, ως ο αυθεντικός και από τα σπλάχνα του συστήματος εκφραστής της αντιδραστικής επίθεσης. Διακηρύσσει σε κάθε πεδίο –όπως στο ζήτημα της Παιδείας- το πλεονέκτημά της έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή η ίδια δεν έχει την ανάγκη να εμφανίζει μια δεξιά πολιτική ως «αριστερή». Έτσι αξιοποιεί το έδαφος που της έστρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα διαμορφώνει ένα ακόμα πιο αντιδραστικό πολιτικό κλίμα.
Δεν «θάβονται» τα λαϊκά ζητήματα
Το αν τα σημάδια πολιτικής αβεβαιότητας που εμφανίζονται στη βάση όλων των παραπάνω θα ενταθούν και θα προκαλέσουν εξελίξεις μένει να το δούμε. Αυτό για το οποίο δεν χρειάζεται να περιμένουμε είναι τι σημαίνει αυτή η ρότα των εξελίξεων για τον λαό. Ο ενδοαστικός καυγάς που εξελίσσεται αφορά πραγματικά ζητήματα, αλλά ζητήματα της άρχουσας τάξης και όχι του λαού! Σήμερα αξιοποιείται και για να επικαλύπτει τα λαϊκά ζητήματα, ενώ ο κοινός του παρανομαστής είναι η ένταση της βαρβαρότητας και το βάθεμα της εξάρτησης. Ο λαός κάθε μέρα που περνά καλείται να ζει σε μια χώρα πιο λεηλατημένη, σε μια οικονομία–παράρτημα των ιμπεριαλιστών, σε μια κοινωνία όπου ακόμα και το δικαίωμα στο νερό θα τελεί υπό τον δικό τους έλεγχο. Και βέβαια σε μια χώρα αλυσοδεμένη στο πολεμικό άρμα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που βρίσκονται σε παρατεταμένη εκστρατεία στην ευρύτερη περιοχή.
Με αυτή την τροχιά των εξελίξεων, ο λαός έχει ανάγκη να αρνηθεί να θαφτούν τα δικά του άμεσα και γενικότερα ζητήματα προς χάριν του αντιδραστικού ενδοαστικού καυγά. Να αρνηθεί τον ρόλο του θεατή της συντριβής των δικαιωμάτων του και του μέλλοντός του, να αρνηθεί να χρησιμοποιηθεί από τις κάθε λογής αντιδραστικές δυνάμεις ενάντια στους ξεριζωμένους των ιμπεριαλιστικών πολέμων, βοηθώντας έτσι και το παραπέρα δικό του χτύπημα. Να τα αρνηθεί όλα αυτά και να διεκδικήσει τα δίκια του και τη ζωή του με την πάλη και τον αγώνα. Χωρίς πάλη, χωρίς αγώνα, κανένα βήμα δεν μπορεί να γίνει για όσα χρειάζεται και δικαιούται να κατακτήσει ο λαός και η νεολαία.
