Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 893)
Σταθερά προσηλωμένη στην εξυπηρέτηση των σχεδίων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και με το βλέμμα στον αντιδραστικό της ανταγωνισμό με την τουρκική αστική τάξη, η κυβέρνηση της ΝΔ για λογαριασμό της ντόπιας άρχουσας τάξης έχει πυκνώσει τις κινήσεις, τις εκδουλεύσεις και τις πρωτοβουλίες (ή και «πρωτοβουλίες») στην περιοχή. Αναμφίβολα οι κίνδυνοι για τη νεολαία και το λαό περισσεύουν, η κατάσταση τροχιοδρομείται σε ολοένα και πιο φιλοπόλεμα μονοπάτια.
Η χώρα μετατρέπεται γοργά σε μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟϊκή βάση και οι στρατιωτικές ασκήσεις των δολοφόνων του ΝΑΤΟ διαδέχονται η μία την άλλη. Βλέπετε, η συριζαίικη διακυβέρνηση με τα πολλά φιλοαμερικάνικα κλικ έστρωσε για τα καλά το δρόμο της αμερικανικής επέλασης στη χώρα. Έτσι η αστική τάξη της χώρας ευθυγραμμίζεται πλήρως και χωρίς αστερίσκους με τις στρατηγικές στοχεύσεις της Ουάσιγκτον για την ευρύτερη περιοχή. Αυτές αφορούν κατά πρώτο και κύριο λόγο την περικύκλωση-περίσφυξη της Ρωσίας και το χτύπημα της επιρροής και των επιτυχιών της σε Βαλκάνια και Μέση Ανατολή αντίστοιχα. Κατά δεύτερο, τον περιορισμό της κινέζικης διείσδυσης. Συνάμα και σε συνδυασμό με αυτές, κρίσιμη στόχευση αποτελεί η στοίχιση των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στην αμερικανική επιθετική πολιτική έναντι Ρωσίας αλλά και Κίνας, ενώ αιχμές τής όλης κίνησης αποτελούν η δημιουργία προβλημάτων έως και η πρόκληση ρήξης στη στρατηγική ενεργειακή σχέση Ρωσίας-Γερμανίας αλλά και στην «ανάρμοστη» τακτική σχέση της Ρωσίας με την Τουρκία.
«Ηνίοχος 21»
Καθόλου τυχαία λοιπόν σε μια φάση που η προεδρία Μπάιντεν «ξεπάγωνε» το ουκρανικό μέτωπο, την προηγούμενη εβδομάδα ολοκληρωνόνταν η Πολυεθνική Διακλαδική Άσκηση Μεσαίας Κλίμακας «Ηνίοχος 21» που διοργάνωσε το ΓΕΕΘΑ με συμμετοχή των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Ισπανίας, του Καναδά, της Κύπρου, του Ισραήλ και των Ενωμένων Αραβικών Εμιράτων (ΕΑΕ), με παρατηρητές από Αυστρία, Ρουμανία, Σλοβενία, Αίγυπτο και Ιορδανία. Συμμετείχαν 25 μοίρες και περίπου 100 μαχητικά αεροσκάφη (τα 60 από τις άλλες χώρες). Η άσκηση αυτή, με τη συγκέντρωση μιας μεγάλης δύναμης πυρός και με πεδίο που έφτανε ώς τα Δαρδανέλια, από στρατιωτική και πολιτική άποψη συνδέθηκε με την μεγάλης κλίμακας και διάρκειας αμερικανοΝΑΤΟϊκή άσκηση «DefenderEurope 21». Τη μεγαλύτερη δηλαδή από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο άσκηση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, πραγματική «πρόβα πολέμου» που διεξάγεται αυτό το διάστημα σε δώδεκα χώρες της περιμέτρου των δυτικών συνόρων της Ρωσίας και των κοντινών «μετόπισθεν» (π.χ. Αλβανία). Να θυμίσουμε εδώ πως σ΄ αυτή συμμετέχουν πάνω από 30 χιλιάδες στρατιώτες και με το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης να έχει παίξει κομβικό ρόλο στη μεταφορά των στρατιωτών και του πολεμικού εξοπλισμού για την πραγματοποίησή της.
Στον ίδιο καμβά συνεχίζονται, επεκτείνονται και πληθαίνουν οι διευκολύνσεις της ελληνικής κυβέρνησης προς τους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς στα κρίσιμα «μέτωπα» της Ουκρανίας, της Μαύρης Θάλασσας και των Βαλκανίων. Είτε πρόκειται για συνοδεία στα αμερικανικά στρατηγικά βομβαρδιστικά που κάνουν υπερπτήσεις στην περιοχή για «επίδειξη ισχύος και αποφασιστικότητας», είτε για βρετανικά φορτηγά υποστήριξης της «DefenderEurope 21» που προσδένονται στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, είτε για αεροσκάφη που σηκώνονται από τη Σούδα ή τη Λήμνο για την κατασκόπευση της ρωσικής δραστηριότητας στη Μαύρη Θάλασσα.
Patriot στη Σαουδική Αραβία και τριμερείς σε εξέλιξη
Παράλληλα με τα προηγούμενα βαθαίνει η εμπλοκή της χώρας στους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς για την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, με την άρχουσα τάξη να κλιμακώνει τις πρωτοβουλίες δημιουργίας τριμερών και «αμυντικών» συμφωνιών με τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα.
Ο γύρος επαφών ξεκίνησε από τη Λιβύη με προφανή στόχο της αστικής τάξης της Ελλάδας να πιέσει για «πάγωμα» των διαδικασιών έγκρισης του τουρκολιβυκού συμφώνου μέχρι τις εκλογές και το σχηματισμό νέας κυβέρνησης. Από κει και πέρα έχουμε την πραγματοποίηση, λίγο πριν από την επεισοδιακή επίσκεψη Δένδια στην Άγκυρα, της τριμερούς Ελλάδας-Κύπρου και Λιβάνου, ενώ την επομένη της επίσκεψης, της τετραμερούς Ελλάδας – Κύπρου - Ισραήλ και Εμιράτων στην Πάφο. Στη συνέχεια και μετά την επίσκεψη του Δένδια στο Κάιρο είχαμε, σύμφωνα με τα γραφόμενα του ισραηλινού Τύπου, τη «μεγαλύτερη αμυντική διακρατική συμφωνία» Ισραήλ-Ελλάδας. Επιστέγασμα όλης αυτής της «κινητικότητας» αποτέλεσε η υπογραφή συμφωνίας, από τους Δένδια-Παναγιωτόπουλο, με τη Σαουδική Αραβία. Η συμφωνία περιλαμβάνει την εδώ και καιρό πολυδιαφημιζόμενη αποστολή μιας συστοιχίας αντιπυραυλικών συστημάτων τύπου Patriot μαζί με προσωπικό εκμάθησής τους στη χώρα των Σαούντ. Αυτή θα αντικαταστήσει την αποσυρθείσα από τις ΗΠΑ συστοιχία που μεταφέρθηκε ανατολικότερα (προς Ασία -Ειρηνικό) και με σκοπό «την ασφάλεια των ενεργειακών πηγών της Δύσης».
Αφορμή έχουν σταθεί οι επιθέσεις σε πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της Σαουδικής Αραβίας από τους αντάρτες Χούτις της Υεμένης (που στηρίζονται από το Ιράν). Ουσιαστικά γίνεται από μεριάς της ελληνικής κυβέρνησης μια εκδούλευση προς τις ΗΠΑ που αν από τη μια μεριά έχουν μπει σε μια προσπάθεια επαναπροσέγγισης -με ακόμα πιο σκληρούς όμως όρους- με το Ιράν, από την άλλη θέλουν να στηρίξουν το σαουαδαραβικό καθεστώς αλλά και να το χρησιμοποιούν ως φόβητρο έναντι της ιρανικής ηγεσίας.
Από την πλευρά της, η άρχουσα τάξη της χώρας επιχειρεί μέσω των διμερών «αμυντικών» συμφωνιών και των τριμερών και πολυμερών αξόνων να ανταποκριθεί στον αντιδραστικό της ανταγωνισμό με την αστική τάξη της Τουρκίας. Αν και γνωρίζουν ότι ο ΗΠΑ, που έχουν πρωτοστατήσει φανερά και παρασκηνιακά στη δημιουργία αυτών των συμφωνιών και αξόνων, στόχο δεν έχουν την εκδίωξη αλλά τη ρυμούλκηση της Τουρκίας μέσω μιας διττής προσέγγισης άσκησης εκβιασμών και προβολής κινήτρων, ωστόσο θεωρούν ότι τους «παίρνει» στο περιθώριο των αμερικανικών στοχεύσεων να τις εκμεταλλεύονται για να δημιουργούν αίσθημα «απομόνωσης» στην Άγκυρα. Πολύ περισσότερο τώρα που η κινήσεις της προεδρίας Μπάιντεν δείχνουν πως η υπομονή για τις «ατασθαλίες» της ηγεσίας της Τουρκίας έχουν εξαντληθεί και απαιτούν πολύ περισσότερα και πολύ πιο γρήγορα από αυτήν.
Αντί επιλόγου
Ίσως αυτή η αίσθηση ότι η ηγεσία της Τουρκίας είναι στριμωγμένη από τη συντονισμένη πίεση ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις δονήσεις της οικονομικής κρίσης και την πολιτική της αποδυνάμωση αποτέλεσε το έδαφος για αυτή την επίδειξη «αποφασιστικότητας» από τον Δένδια κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Άγκυρα. Στα προηγούμενα πρέπει να προσμετρηθεί και το ίδιο το γεγονός πως η τουρκική ηγεσία έχει ανάγκη τις ελληνοτουρκικές συνομιλίες στα πλαίσια καλυτέρευσης των ευρωτουρκικών σχέσεων και με ορίζοντα την επικείμενη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ (τον Ιούνιο). Ερωτηματικό αποτελεί το αν αυτές οι δηλώσεις απηχούν και φόβους της άρχουσας τάξης για το τι μπορεί να απαιτήσουν από αυτήν οι ιμπεριαλιστές εάν -πράγμα πολύ δύσκολο και καθόλου στον ορίζοντα- οι ελληνοτουρκικές συνομιλίες προχωρήσουν απρόσκοπτα και διαφανεί η προοπτική κάποιου είδους συμβιβασμού.
Βέβαια οι μετέπειτα δηλώσεις του Δένδια από το Ριάντ, που ούτε λίγο ούτε πολύ διέγραψε μέσα σε μια φράση όλα τα αστικά φληναφήματα της τελευταίας δεκαετίας (και βάλε) περί των φοβερών και τρομερών εξορύξεων υδρογονανθράκων, διαγράφοντάς τα -εμμέσως πλην σαφώς- και ως επίδικα της ελληνοτουρκικής διένεξης, παραξένεψε. Όχι γιατί ομολόγησε κάτι που εδώ και πολύ καιρό έχουμε επισημάνει -κόντρα σε διάφορες αναλύσεις του συρμού- ότι οι ελληνοτουρκικές αντιθέσεις θίγουν ζητήματα κυριαρχίας και πολύ λίγο αφορούν τους… υδρογονάνθρακες και μάλιστα με τον τρόπο που το εννοούν οι διάφορες οικονομίστικες αναλύσεις (είτε καταλήγουν στον ανταγωνισμό είτε στη… συνεκμετάλλευση!). Αναλύσεις που - σημειωτέον - κοινό τους στοιχείο είναι η ηθελημένη τυφλότητα έναντι της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας.
Έτσι κρατήσαμε τις «αποστάσεις» μας από όλη αυτήν την «κοσμογονία» που τάχα θα μετέτρεπε την Ελλάδα κα την Κύπρο σε ενεργειακά Ελ Ντοράντο. Αλλά και υπογραμμίσαμε ότι οι ΑΟΖ ήταν πρώτα και κύρια ένα εργαλείο των ιμπεριαλιστών και δη των ΗΠΑ για να εκβιάσουν και να ευθυγραμμίσουν τις αστικές τάξεις της περιοχής στους σχεδιασμούς τους. Μας παραξένεψε λοιπόν όχι για τα προηγούμενα αλλά για τον χρόνο που επιλέχθηκε αυτή η «εξομολόγηση». Ήταν άραγε μια «επιβεβλημένη» γενικά διόρθωση με το βλέμμα στη Δύση και τις ΗΠΑ και μήνυμα ότι δεν θα το παρατραβήξουμε; Ήταν ένα κλείσιμο του ματιού στη σφόδρα δυσαρεστημένη -από τις «βαριές» δηλώσεις Δένδια στην Άγκυρα και τη συνεχιζόμενη φιλοαμερικάνικη πορεία- Γερμανία; Κάτι άλλο και ποιο;
