Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη. Ούτε δυο βδομάδες δε συμπληρώθηκαν από τις πρώτες απολύσεις εκπαιδευτικών-δημοσίων υπαλλήλων και κυβέρνηση-υπουργείο παιδείας επελαύνουν. Κηρύσσουν ολοκληρωτικό πόλεμο στον χώρο της εκπαίδευσης επιχειρώντας να τον ερημώσουν από όσα εργασιακά, μορφωτικά και δημοκρατικά δικαιώματα έχουν παραμείνει.
Αποζημιώσεις, ταμείο ανεργίας και σεμινάρια κατάρτισης νομοθετεί ο Μητσοτάκης για να επισημοποιήσει το τέλος της μονιμότητας. «Επιστράτευση» των εκπαιδευτικών με «εντέλλεσθε» για να εφαρμοσθεί η αυτοαξιολόγηση. Για να ακολουθήσει η αξιολόγηση μετά το Πάσχα, ώστε να συνδεθεί με αυτή το νέο μισθολόγιο που συμφωνήθηκε με την τρόικα. Μπροστά μας οι υποχρεωτικές μεταθέσεις του Ιουνίου, τα μαθήματα-τιμωρίες μαθητών και καθηγητών στις πασχαλιάτικες διακοπές, η νέα αύξηση του ωραρίου και του σχολικού έτους (κατά 50 ώρες). Τόσοι μηχανισμοί στήνονται για να χαρακτηρισθεί ο εκπαιδευτικός «επίορκος», «ανεπαρκής», «υπεράριθμος» «ωρομίσθιος», για να «συνεισφέρει» στις νέες δεξαμενές απολυμένων και σε κάθε περίπτωση να είναι σκυφτός, φοβισμένος και πειθαρχημένος.
Είναι ολοφάνερο ότι οι εκπαιδευτικοί θα εργάζονται (όσοι δεν απολυθούν στη συνέχεια) σε ένα «άλλο» σχολείο (αν βέβαια αυτό εξακολουθεί να υφίσταται μετά το νέο γύρο συγχωνεύσεων-κλεισιμάτων), αυτό της απόρριψης και της τρομοκρατίας, κάνοντας μια «άλλη» δουλειά από αυτή που γνώριζαν.
Ο Μπρεχτ λέει ότι μόνο η πραγματικότητα μπορεί να πει πώς να την αλλάξουμε και αυτή σήμερα κραυγάζει «ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ με αυτή την πολιτική». Ποιοι δεν ακούνε αυτή τη φωνή;
ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, με αριστερή πλειοψηφία ή μειοψηφία (ΣΥΝΕΚ-ΠΑΜΕ-Παρεμβάσεις), κάνουν πως δεν ακούν (οι κυβερνητικοί πράκτορες ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ απλά ακούν τη φωνή των αφεντικών τους). Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι η κατάσταση αυτή δεν αντιμετωπίζεται με νομικές γνωμοδοτήσεις, φαεινές και κόλπα. Κάνουν πως δεν βλέπουν τον δρόμο που έχει ανοιχτεί μπροστά μας για να πορευτεί το κίνημα των εκπαιδευτικών. Τον δύσκολο δρόμο της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΠΑΛΗΣ αλλά και τον μόνο που μπορεί να οδηγήσει στη νίκη.
Αυτά που διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες για το ζήτημα της αυτοαξιολόγησης είναι η συνέχεια των «όρων και προϋποθέσεων» του περσινού Μάη της επιστράτευσης, της «κλιμάκωσης» των 5μερων απεργιών του Σεπτέμβρη με 48ωρες. Αποτελούν «εξέλιξη» της υπονόμευσης του αγώνα ενάντια στις απολύσεις με τις ΚΚΕδικες (ν)τροπολογίες και τις ΣΥΡΙΖΑίικες εξαγγελίες επαναπρόσληψης. Είναι το πρόσφατο επεισόδιο του άθλιου έργου παράλυσης-υποταγής-διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος των εκπαιδευτικών.
Σκληρά λόγια; Άδικα; Ποιοι είναι άραγε οι κατάλληλοι χαρακτηρισμοί για αριστερές ηγεσίες που οι αποφάσεις που συνδιαμορφώνουν στα ΔΣ των ομοσπονδιών αλλά και οι παραταξιακές τους ανακοινώσεις θυμίζουν δικηγορικά γραφεία παροχής νομικών συμβουλών; Που στα κείμενα τους οι λέξεις και οι έννοιες ΚΙΝΗΜΑ- ΜΑΖΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ- ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ είναι απαγορευμένες. Είναι η θλιβερή κατάληξη ηγεσιών που ουσιαστικά έχουν παραιτηθεί από την υπόθεση, περιμένοντας άβουλοι και μοιραίοι το «θαύμα» της κάλπης.
Στις 11/1, οι ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ έγραφαν σε ανακοίνωση τους: “(…) Η κυβέρνηση δε θα κάνει πίσω, επειδή, ακόμα και αν οι σύλλογοι διδασκόντων δεν προχωρήσουν σε ορισμό ομάδων εργασίας, ακόμα κι αν διαλυθούν τα σεμινάρια, aκόμα και αν επαναληφθεί το (ηθικό) χαστούκι που έφαγε όταν κάλεσε σε εθελοντική εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης και δε βρήκε πρόθυμους (αν και το περιβάλλον σήμερα είναι πολύ πιο δυσμενές και τρομοκρατικό), θα προχωρήσει σήμερα παρακάμπτοντας τον… εθελοντισμό και εφαρμόζοντας την πρακτική του «εντέλλεσθε» (…)”.
Αυτό ακριβώς έκανε η κυβέρνηση. Η θετική στάση των εκπαιδευτικών -της άρνησης της αυτοαξιολόγησης μέσα στους συλλόγους διδασκόντων-, για να εξακολουθήσει να υφίσταται, απαιτούσε κινηματική στήριξη-ενίσχυση, μεταφορά της αντιπαράθεσης από το γήπεδο του αντιπάλου σ’ αυτό των σωματείων-ομοσπονδιών, που θα έδινε στην αντιπαράθεση χαρακτήρα κεντρικής σύγκρουσης μαζί με τα ζητήματα των απολύσεων και του νέου λυκείου. Αντίθετα, αναζητήθηκε υποστήριξη στις δικηγορικές γνωμοδοτήσεις και στα νομικίστικα τερτίπια.
Η ΟΛΜΕ βγάζει απόφαση το απόλυτο τίποτα-μνημείο υποταγής, πάει στα Γιάννενα στο εκπαιδευτικό συνέδριο, συνεχίζει μετά βαφτίζοντας «πρακτικά(!) μέτρα ενάντια την αυτοαξιολόγηση» έναν κατάλογο από διοικητικές πράξεις και στέλνει εξώδικο στον υπουργό παιδείας. Αντίστοιχα η ΔΟΕ καλεί σε εικονική παραίτηση των διευθυντών που θα συγκροτούν ομάδες εργασίες, διαμαρτυρόμενοι βέβαια, ενώ οι εκπαιδευτικοί θα το αποδέχονται δηλώνοντας ότι το κάνουν παρά τη θέλησή τους! Κοινός τόπος και των δυο να μη γίνουν συνελεύσεις προέδρων ενώ οι ΓΣ των σωματείων να ασχοληθούν με την επιτυχία της απεργίας της 9/4, ή και με αυτή της ΔΟΕ στις 4/4, και τη ματαίωση των σεμιναρίων των στελεχών της εκπαίδευσης. Πραγματικά, τους ταράξαμε …στη νομιμότητα!
Είναι σαφές ότι είναι εκτός των σχεδιασμών ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ η κατεύθυνση ανάπτυξης απεργιακού αγώνα και μέσα στην προεκλογική περίοδο. Αντιστρατεύονται αυτή την προοπτική, εχθρεύονται οποιαδήποτε απόπειρα επιχειρεί να ξεφύγει από το πλαίσιο ακινησίας και διάλυσης που επέβαλαν ρίχνοντας ουσιαστικά τίτλους τέλους για φέτος.
«Φταίει όμως (και;) ο κόσμος…». Είναι η χυδαία προπαγάνδα που εκπορεύεται από αυτές τις ηγεσίες για να ελαφρύνουν την άθλια στάση τους. Η γνωστή μαύρη προπαγάνδα που, μαζί με την άλλη της συνιστώσα «οι αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα», εναλλάσσονται σε ρόλου αίτιου και αιτιατού για να διαιωνίζεται η υποταγή και παράλληλα η αναπαραγωγή τους. Τι καλείται ακριβώς ο κόσμος της εκπαίδευσης να υλοποιήσει; Γιατί, όταν υπήρξε -όπως υπήρξε- αγωνιστικό σχέδιο σύγκρουσης, θυμόμαστε όλοι πώς συμπεριφέρθηκε ο κόσμος αυτός και πώς αυτές οι ηγεσίες. Οι οποίες μ’ αυτά που κάνουν πελεκάνε τα ίδια τους τα πόδια, βάζοντας οι ίδιες καρφιά στο φέρετρο ενός συνδικαλισμού που δεν μπορεί να «προστατεύσει» τα μέλη του, υποχωρώντας συνεχώς, μη δίνοντας πραγματικές μάχες, εξαντλούμενο στη σαπίλα της συνδιοίκησης, των εικονικών αγώνων και των συναντήσεων με τους κυβερνητικούς παράγοντες. (Σημείωση: η ΟΛΜΕ επιδιώκει συνάντηση με τον Αρβανιτόπουλο για το ζήτημα των πινάκων της διαθεσιμότητας αποδεχόμενη τις απολύσεις και έχοντας τι ακριβώς ως μέσο πίεσης;)
Το κίνημα των εκπαιδευτικών βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Κόβοντας τα δεσμά του με τη διοίκηση (σχολικοί σύμβουλοι, διευθυντές, αιρετοί στα ΠΥΣΔΕ) πρέπει να τραβήξει το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα για την ανατροπή του θεσμικού πλαισίου αυτοαξιολόγησης – αξιολόγησης, για την ανατροπή των απολύσεων και το «νέο» λύκειο. Σ’ αυτό το δρόμο συνοδοιπόροι θα γίνουν όσα στελέχη παραιτηθούν από τη θέση τους, αλλιώς τάσσονται από την άλλη πλευρά. Σ’ αυτό το σημερινό βασικό καθήκον απαιτείται ΑΜΕΣΑ να συμβάλλουν συντονισμένοι, δρώντας από κοινού, σωματεία, παρατάξεις, σχήματα, αγωνιστές εκπαιδευτικοί. Για να στηριχθεί και ένα δυναμικό που οδηγείται «σπασμένο» στην παραίτηση. Για να κοπεί η φόρα της κυβέρνησης, για να ανασυνταχθεί το κίνημα ανοίγοντας ένα νέο κύκλο αγώνων. Το δίλημμα έχει τεθεί: Ή ΘΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ Ή ΘΑ ΜΑΣ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΝ!
