Μετά την 11/9 (του 2001), η 9/11 (του 2016). Η δύναμη που ηγείται του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος στέλνει παγκόσμιο σινιάλο για την ένταση των άγριων, αντιδραστικών, ακόμα και φασιστικών επιλογών. Και με τον Τραμπ στην προεδρία, επιδιώκει και αναζητά τη συνέχεια της πολιτικής των πολέμων και της σφαγής λαών της 8ετίας Ομπάμα, αλλά και την υπέρβαση -για λογαριασμό των δικών της συμφερόντων και του αμετακίνητου στόχου της παγκόσμιας κυριαρχίας- των περιπλοκών που έχουν συσσωρευτεί στο διεθνές πεδίο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Το στόχαστρο του σάπιου καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι σταθερά στραμμένο ενάντια στους λαούς και τους εργάτες. Ενάντια στα πιο βασικά δικαιώματά τους, την ειρήνη, την ανεξαρτησία, την ελευθερία, τη δουλειά.
Σαν «έτοιμη από καιρό», βυθισμένη στην ολόπλευρη εξάρτηση της από τους ιμπεριαλιστές της Δύσης, η άρχουσα τάξη της χώρας προσαρμόστηκε στο δυνάμωμα των αντιδραστικών ανέμων έγκαιρα και σύμφωνα με την αντιδραστική της φύση. Μέσω της κυβέρνησής της των Τσίπρα-Καμμένου, ανέπτυξε ένα ολόκληρο παραλήρημα ξενοδουλείας, στο οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ ο Ομπάμα ανακηρύσσεται σε «προοδευτικό ηγέτη, που η πορεία του συμβόλισε την αλλαγή για εκατομμύρια ανθρώπους» και με το οποίο η ομιλία του εκπροσώπου των φονιάδων των λαών στην Αθήνα χαρακτηρίζεται περίπου ως μνημείο «υπέρ των πανανθρώπινων ιδανικών της Δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης»… Ουσιαστικά η κυβέρνηση (της «αριστεράς»!) μεγιστοποιεί τις υπηρεσίες της στο σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, καλώντας τον λαό να δει στο πρόσωπο του εκπροσώπου της αμερικάνικης υπερδύναμης, που είναι η πρώτη υπεύθυνη για όλα τα δεινά αυτού του λαού εδώ και 70 χρόνια, την ελπίδα και τη σωτηρία! Να δει ο λαός στη δύναμη που έχει τη βασική ευθύνη της σημερινής βαρβαρότητας και προωθεί νέες λεηλασίες (μέσω του ΔΝΤ της), νέες υποδουλώσεις (στην Κύπρο), νέες επεμβάσεις στο σώμα της χώρας και βαθύτερη εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τη διέξοδο από τα βάσανά του.
Πρέπει να είναι σαφές ότι αυτή η υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα φουσκώνει τα πανιά των αντιδραστικών δυνάμεων και κατευθύνσεων, ανοίγει το δρόμο για μια πολύ πιο αντιδραστική πολιτική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα. Πάει χέρι-χέρι με την αντικατάσταση ακόμα και της κυβερνητικής γκρίνιας με την πλήρη υποταγή στην περίφημη «δεύτερη αξιολόγηση». Και ακόμα πιο σαφής είναι η αναγκαιότητα λαός και νεολαία να συγκροτήσουν τις δικές τους δυνάμεις απέναντι σε αυτή τη ρότα. Απέναντι στην πολιτική της εξάρτησης, της εργασιακής και κοινωνικής βαρβαρότητας, στην πολιτική της φασιστικοποίησης, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Να υψώσει –στην 43η επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη, αλλά και κάθε μέρα- τις δικές του σημαίες, τον δικό του ρεαλισμό. Ψωμί- δουλειά- ελευθερία- ανεξαρτησία. Αυτός είναι ο ρεαλισμός των λαϊκών συμφερόντων, ο ρεαλισμός των αγώνων αντίστασης και διεκδίκησης, της συγκρότησης των όρων για την αναμέτρηση με το σύστημα του εξαρτημένου καπιταλισμού.
Στοιχηθείτε επί… δεξιά!
Είναι προφανές, ότι όλο το τελευταίο διάστημα, το πρωθυπουργικό επιτελείο προωθεί επιλογές απάντησης στο στρίμωγμα της κυβέρνησης. Επιλογές που επιδιώκουν να άρουν τις αμφισβητήσεις που εκφράστηκαν απέναντι στην κυβέρνηση από ντόπια κέντρα, να διαχειριστούν τα αδιέξοδα της εξάρτησης για λογαριασμό συνολικά της μεγαλοαστικής τάξης και βέβαια να σταθεροποιήσουν την κυβερνητική πορεία. Σε όλες αυτές τις επιλογές το κυρίαρχο στοιχείο είναι το ίδιο. Ακόμα μεγαλύτερη προσαρμογή στις επιταγές των ιμπεριαλιστών και του ντόπιου κεφαλαίου και υποχώρηση από επιδιώξεις για έναν πιο κυρίαρχο ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ στα ντόπια πράγματα, μεγαλύτερη συμμόρφωση στις «υποδείξεις» των δυνάμεων του συστήματος.
Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης, με την ανάδειξη ανθρώπων των «δανειστών» στα νευραλγικά υπουργεία, ενόψει της ολοκλήρωσης της «αξιολόγησης» αλλά όχι μόνο για αυτήν, ήταν παραπάνω από σαφής στην κατεύθυνση αυτή. Η συμμόρφωση με τις ωμές και δημόσιες υποδείξεις της «Εκκλησίας» είναι επίσης χαρακτηριστική: Το επίδικο δεν ήταν καν κάποια αστική μεταρρύθμιση, παρά μόνο μια «φασαρία» που έπαιζε ρόλο αντιπερισπασμού για λογαριασμό μιας άγριας αντιδραστικής ταξικής πολιτικής στην Εκπαίδευση. Για την «Εκκλησία», όμως, δεν ήταν ούτε αυτό ανεκτό και ο Φίλης έκανε την επιλογή να μείνει στην «άκρη» ως παρακαταθήκη που θα χρησιμοποιηθεί στο μέλλον. Επίσης, φανερή ήταν η πορεία της κυβερνητικής οπισθοχώρησης στο ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών μετά την απόφαση του ΣτΕ που έκρινε αντισυνταγματικό τον νόμο Παπά. Η κατάληξη του ζητήματος στη «συναινετική» -με τη ΝΔ- διαμόρφωση του ΕΣΡ συνιστά μια πολιτική επιτυχία της τελευταίας και ένα φρένο στα κυβερνητικά σχέδια και φιλοδοξίες.
Με όλα αυτά δείχνουν όλοι «ευχαριστημένοι» αλλά η πολιτική πραγματικότητα για τα κόμματα του συστήματος και συνολικά για την άρχουσα τάξη δεν είναι ούτε σταθερή ούτε ανέφελη. Χαρακτηριστικό των (συνολικών) αδιεξόδων και στριμωγμάτων είναι ότι ο πρωθυπουργός και τα κυβερνητικά στελέχη εγκατέλειψαν την προπαγάνδα περί «άμεσης επίλυσης του χρέους» και έχουν κατεβάσει τον πήχη των αιτημάτων στα λεγόμενα βραχυπρόθεσμα μέτρα διαχείρισής του. Και αυτό, ενώ την ίδια ώρα εγκατέλειψαν κάθε γκρίνια σχετικά με τα υποτιθέμενα επίδικα της διαπραγμάτευσης και είναι έτοιμοι ακόμα και στις αρχές Δεκέμβρη να υπογράψουν ότι ζητηθεί. Η εκλογή Τραμπ είναι βέβαιο ότι προσθέτει στην κυβερνητική και συνολικά στη μεγαλοαστική ανασφάλεια, καθώς τουλάχιστον θα παρατείνει –αν δεν μεγαλώσει κιόλας- τις αποστάσεις Γερμανίας– ΔΝΤ. Αυτό σημαίνει πως θα δυσκολέψει και άλλο εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και θα γίνει πιο έντονο το ερώτημα της παρουσίας και με ποιους όρους του ΔΝΤ στο «πρόγραμμα» για τη χώρα. Η κυβέρνηση σπεύδει να αναζητήσει λύση σε αυτό το ζήτημα με την πιο κλασσική λογική της εξάρτησης: βαθαίνοντας τους «αυτοτελείς» δεσμούς εξάρτησης της με τις ΗΠΑ και για αυτό θριαμβολογεί για την επίσκεψη Ομπάμα. Μια επίσκεψη που μπορούσε να προωθήσει ένα «τέταρτο Μνημόνιο» με το ΔΝΤ, για να γεφυρωθεί και να εξισορροπηθεί η διπλή εξάρτηση. Αλλά βέβαια η επίσκεψη αυτή εμπεριείχε και εμπεριέχει έτσι και αλλιώς και όλες τις άλλες γεωπολιτικές επιδιώξεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη χώρα και την περιοχή. Από το Κυπριακό ως τη χρησιμοποίηση των ΑΟΖ της Ελλάδας και των χωρών της περιοχής σαν εργαλείο διάταξης των δυνάμεων σε αναφορά με τις επιδιώξεις των ΗΠΑ. Όλα αυτά και παραμένουν ως ζητήματα και τροποποιούνται μιας και ο διάδοχος του Ομπάμα είναι πλέον ο Τραμπ.
Κάπου εδώ συνοψίζεται το πρόβλημα της μεγαλοαστικής τάξης. Οι «εγγυήτριες» δυνάμεις (…της ασφάλειας και της ευημερίας) της χώρας βρίσκονται σε αναβρασμό. Τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ (αλλά και συνολικά το οικοδόμημά τους, που γνωρίζει έντονους τριγμούς) βρίσκονται σε μια πορεία περιπλοκών, εντάσεων, αντιθέσεων για τους δικούς τους ιμπεριαλιστικούς λογαριασμούς. Και γι’ αυτό η κυβέρνηση και συνολικά το αστικό πολιτικό προσωπικό βρίσκονται εν μέσω τρικυμίας, με άγνωστο το τι τους ξημερώνει. Και η συγκυρία αυτή σίγουρα είναι παράγοντας που υπαγόρευσε την «ωριμότητα» και την «ομοψυχία» που επέδειξαν για τη συγκρότηση του ΕΣΡ. Αλλά ωστόσο το ζήτημα της κυβερνητικής αστάθειας και συνολικότερα της πολιτικής αστάθειας και του αποδυναμωμένου αστικού πολιτικού σκηνικού δεν υπερβαίνεται. Αντίθετα οι ιμπεριαλιστικοί διχασμοί και εκβιασμοί το τροφοδοτούν και το αναζωπυρώνουν. Γι’ αυτό και παραμένουν στα «συρτάρια» ως πιθανές επιλογές του επόμενου διαστήματος και τα εκλογικά σενάρια αλλά και τα «παράλληλα σενάρια» των έκτακτων κυβερνητικών λύσεων.
Κόντρα στην αντιδραστική πορεία
Με όλα αυτά η κυβέρνηση κατατρώει και εξαντλεί τα υπολείμματα των αναφορών της στον λαό και ακόμα και το προφίλ της μετασχηματίζεται πια στο «παλιό- γνωστό» των… Σαμαροβενιζέλων. Για παράδειγμα, αμέσως μόλις ανέλαβε, η νέα υπουργός Εργασίας εμφάνισε τη «νέα» γραμμή, που είναι η ίδια με αυτή του Κατρούγκαλου αλλά απαλλαγμένη από τις τσιριμόνιες που αυτός «όφειλε» να κάνει. Ή, από την άλλη, η προετοιμασία της κρατικής-κυβερνητικής υποδοχής του Ομπάμα… «συνέπεσε» με την επίθεση στη γαλλική πρεσβεία, αποκτώντας έτσι κάθε «δικαιολογία» για την ανάπτυξη τερατωδών κρατικών μέτρων ενάντια στις λαϊκές διαδηλώσεις που καταγγέλλουν την εξάρτηση και την ιμπεριαλιστική υπερδύναμη.
Ωστόσο, είναι σαφές ότι η εξάντληση του «αριστερού κεφαλαίου» της κυβέρνησης δεν οδηγεί αυτόματα στην αγωνιστική και κινηματική απελευθέρωση του λαού και της νεολαίας. Γιατί εισπράττεται ως απογοήτευση και διάψευση ελπίδων, ακόμα και ως χρεοκοπία της Αριστεράς που υποτίθεται ότι εξέφραζε η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Γιατί οι αυταπάτες και οι απάτες του κυβερνητισμού είναι ενεργές και παρούσες σε δυνάμεις (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που αναφέρονται στο λαό και στην υπόθεσή του. Γιατί ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός στην άλλη του εκδοχή (ΚΚΕ) και ως πολιτική και ως πρακτική αποτελεί φραγμό στην «επιστροφή» ενός κόσμου στον δρόμο της αντίστασης και της διεκδίκησης και λειτουργεί συμπληρωματικά στις καθεστωτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ και στους σχεδιασμούς τους ενάντια σε κάθε ενδεχόμενο ανάπτυξης των εργατικών και λαϊκών αγώνων απέναντι στο τσουνάμι της αντεργατικής επίθεσης που είναι μπροστά μας.
Με την επίγνωση αυτών των πολιτικών ζητημάτων, χρειάζεται να παρέμβουμε και να αγωνιστούμε στα μέτωπα πάλης του αμέσως επόμενου θερμού διαστήματος. Με αποφασιστικότητα και κόντρα στην αντιδραστική πορεία αλλά και στην κυρίαρχη στην Αριστερά «μας» γραμμή της συμμόρφωσης στον αρνητικό συσχετισμό. Με πολιτική στήριξη της γραμμής της αντιιμπεριαλιστικής-αντικαπιταλιστικής-αντισυνδιαχειριστικής πάλης ως της μόνης δυνατής να αποσπά και να χειραφετεί τμήματα λαού και νεολαίας από την κυριαρχία και τους εκβιασμούς του συστήματος. Ως τη μόνη δυνατή να συγκροτεί δυνάμεις που θα στέκονται απέναντι στο σύστημα, θα κοιτάζουν στα μάτια τον εχθρό και θα διαμορφώνουν όρους μαζικών αγώνων και ορίζοντα αναμέτρησης με την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, το κεφάλαιο και τους υπηρέτες τους.
