Προφανώς και το Κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής του 37% του νησιού από την Τουρκία. Είναι λειψή όμως η διατύπωση, αν κάποιος ξεχνά το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας που προηγήθηκε του Αττίλα το 1974 και τον βρόμικο ρόλο σε όλα αυτά του Κίσινγκερ, των Άγγλων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών.
Αναγκαίο επίσης να μην ξεχνάμε τον σπουδαίο κοινό αγώνα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ενάντια στους Εγγλέζους αποικιοκράτες, καθώς επίσης και τον ολέθριο ρόλο του εθνοτικού διχασμού των κατοίκων του νησιού, πάνω στον οποίο πάτησαν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια αξιοποιώντας εθνικιστικοφασιστικές δυνάμεις σε Ελλάδα και Τουρκία καθώς και τις μωροφιλοδοξίες των αντίστοιχων αστικών τάξεων.
Σήμερα 40 χρόνια μετά την κυπριακή τραγωδία και 10 χρόνια μετά την απόρριψη από την πλειοψηφία των Κυπρίων του διχοτομικού σχεδίου Ανάν, οι εξελίξεις στο νησί γίνονται ξανά κρίσιμες, μια και εντάσσονται πλέον στο ρευστό και επικίνδυνα πυρακτωμένο πεδίο ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Στην πρόσφατη επίσκεψή του, ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Μπάιντεν δήλωσε: «Η σχέση μας με την Κύπρο είναι τώρα ένας πραγματικός και πολλά υποσχόμενος στρατηγικός συνεταιρισμός». Πάει καιρός από τότε που ο Χριστόφιας πανηγύριζε για την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων της Κύπρου με την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που θα ακουμπούσε σε ΗΠΑ-Ρωσία-ΕΕ και Ισραήλ.
Ο Αναστασιάδης σηματοδοτεί ήδη μια νέα φάση, σε μια πορεία της Κύπρου που ξεκόβει με τη Ρωσία, μπαίνει στα μνημόνια της ΕΕ και εξαρτά το μέλλον της κυπριακής αστικής τάξης από την εύνοια των Αμερικανονατοϊκών και τη συμμαχία με το Ισραήλ. Η πορεία των διαπραγματεύσεων Ελληνοκυπρίων – Τουρκοκυπρίων που ξεκίνησε με την κοινή δήλωση Αναστασιάδη – Έρογλου στο πνεύμα του σχεδίου Ανάν, παρά τις αρχικές εκτιμήσεις που έβλεπαν γρήγορο προχώρημα, προσκρούει ήδη σε σοβαρές διαφωνίες. Η αναζήτηση εναλλακτικών πηγών και δρόμων τροφοδότησης της Ευρώπης με αέριο και κάθε λογής ενεργειακό εφοδιασμό δημιουργεί κλίμα πίεσης για «λύση» του Κυπριακού, όμως το κρίσιμο ζήτημα είναι οι συνολικότερες γεωπολιτικές ισορροπίες.
Στον κύκλο Αιγύπτου-Ισραήλ-Λιβάνου-Τουρκίας-Κύπρου-Ελλάδας, οι ΗΠΑ θέλουν να αποκαταστήσουν τις ισορροπίες και κυρίως τον έλεγχό τους. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν είναι το πιο απλό πράγμα. Το κουβάρι στην ευρύτερη περιοχή είναι αρκετά μπλεγμένο και, όπως είπαμε, επικίνδυνα πυρακτωμένο. Η όξυνση της σύγκρουσης Δύσης – Ρωσίας κάνει τα πράγματα ακόμη πιο επικίνδυνα, ιδιαίτερα σε αυτή την περιοχή. Τα εγκλήματα των σιωνιστών στη Γάζα που ενθαρρύνονται από ΗΠΑ – ΕΕ αποκαλύπτουν ήδη πώς λογαριάζουν να επιβάλουν τον έλεγχό τους στην περιοχή οι ιμπεριαλιστές. Να γιατί απαιτείται σε κάθε χώρα της περιοχής η ενίσχυση του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου της πάλης των λαών.
Η τοποθέτηση και η πάλη του αριστερού κινήματος δεν μπορεί να βασίζεται σε αυταπάτες για τον ρόλο του ιμπεριαλισμού, όπως έκανε το ΑΚΕΛ στην Κύπρο και συνεχίζει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας. Ταυτόχρονα χρειάζεται κάθετος διαχωρισμός με εθνικιστικές κραυγές σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία. Όχι βέβαια αγνοώντας την υπόθεση της Κύπρου, που άλλωστε αφορά την υπόθεση της ειρήνης για τους λαούς και στις δυο μεριές του Αιγαίου. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να έχουμε ξεκάθαρο πως αυτό που θέλουν οι ιμπεριαλιστές δεν είναι η επίλυση του Κυπριακού. Αυτό που θέλουν είναι να αξιοποιούν τη διένεξη Ελληνοκυπρίων – Τουρκοκυπρίων και τις αντιθέσεις των αστικών τάξεων Ελλάδας – Τουρκίας για να ενισχύουν τη στρατιωτικοπολιτική παρουσία τους και τον ρόλο τους στα τεκταινόμενα. Γνωστή άλλωστε η πολιτική του διαίρει και βασίλευε.
Συχνά φαίνεται οι ΗΠΑ και η ΕΕ να στηρίζουν θέσεις της Τουρκίας. Με τον ίδιο τρόπο όμως μπορούν να αλλάξουν στάση, προκειμένου να στριμώξουν προς συμμόρφωσιν την Τουρκία. Η προσέγγιση Τουρκίας – Ισραήλ είναι ζητούμενο για τις ΗΠΑ και αυτό είναι κάτι που δοκιμάζεται έντονα με τη σφαγή στη Γάζα. Η ακριβής διαδρομή των ενεργειακών δρόμων, οι ανάλογες συμμαχίες και η όποια «λύση» του Κυπριακού θα συναρτάται με την προσπάθεια κυρίως των ΗΠΑ αλλά και της ΕΕ να τεθούν οι εξελίξεις στην περιοχή υπό τον έλεγχό τους. Η κυπριακή ηγεσία, και πολύ περισσότερο η ελληνική, εμφανίζεται πρόθυμη για όλα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ντε και καλά βαδίζουμε σε «λύση» και σε καμιά περίπτωση σε λύση δίκαιη και σταθερή. Αυτό φάνηκε και από τις δηλώσεις και τις επαφές του Αναστασιάδη με την πολιτική ηγεσία στην Αθήνα πριν από λίγες ημέρες.
Στα «αντιθετικά» κείμενα για το Κυπριακό που υπογράφονται από σειρά στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και κυκλοφορούν αλλά και στην κοινή δήλωση των 34 κομμουνιστικών, προοδευτικών και εργατικών κομμάτων που υπογράφουν και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΑΚΕΛ, απουσιάζει η εκτίμηση για τις σημερινές μεθοδεύσεις των ιμπεριαλιστών και απαιτούν την επίλυση του Κυπριακού στη βάση του διεθνούς δικαίου των ψηφισμάτων του ΣΑ του ΟΗΕ κ.λπ.
Ξεχνούν όλοι τους πως για να μη γίνουν τα πράγματα ακόμη χειρότερα για τους Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους και για όλους τους λαούς της περιοχής είναι ανάγκη οι λαοί, κόντρα στις αστικές ηγεσίες τους, κόντρα σε εθνικισμούς και αυταπάτες για τους ιμπεριαλιστές προστάτες, να συγκροτήσουν χωρίς καθυστέρηση την πάλη τους. Τα συμφέροντα των λαϊκών μαζών σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από τα συμφέροντα των αστικών τάξεων που παίζουν πλέον τις ίδιες τις χώρες τους στη ρουλέτα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.
Η συγκρότηση αντιιμπεριαλιστικού μετώπου των λαών, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, δεν προσκρούει στις αντικειμενικές συνθήκες, αλλά στην ατολμία της Αριστεράς της ήττας και της υποταγής. Να γιατί γίνεται αναγκαία για την ίδια τη ζωή των λαών η ένταση της προσπάθειας συγκρότησης ξανά του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος της εποχής μας.
