Μια ματιά στον χάρτη και βασική γνώση της ιστορίας και των σημερινών δεδομένων στην Κύπρο και στην ευρύτερη φλεγόμενη περιοχή, αρκεί για να διαισθανθεί ο καθένας ότι οι εξελίξεις στο νησί – ίσως πολύ σύντομα- να φέρουν και στην Κύπρο την αστάθεια, ακόμη και χειρότερους κινδύνους. Κάτι τέτοιο γίνεται ξεκάθαρο από το γεγονός πως η ιμπεριαλιστική επέμβαση, ανεξάρτητα από εκεχειρίες που τηρούνται ή δε τηρούνται, διαμορφώνει, μέσα και από ένα ασταμάτητο μακελειό, όρους αστάθειας που επεκτείνονται και βαθαίνουν συνεχώς.
Οπωσδήποτε το εκλογικό αποτέλεσμα στις ΗΠΑ θα επιδράσει, αλλά όσο μπορούμε να υποψιαστούμε, μάλλον θα ενισχύσει την τροχιά της έντασης και των συγκρούσεων παρά θα ανοίξει δρόμους ειρήνευσης και σταθερότητας. Η επιδίωξη επιτάχυνσης μιας σειράς εξελίξεων στην περιοχή, κυρίως στο Συριακό και στις περιφερειακές του απολήξεις, στη βάση της «συνεννόησης» ΗΠΑ- Ρωσίας, μέχρι στιγμής δεν έχει αποτελέσματα στην κατεύθυνση κλεισίματος μετώπων. Καθώς φαίνεται, θα απαιτηθεί έτσι κι αλλιώς η συνέχεια του ιμπεριαλιστικού κράτους των ΗΠΑ, προκειμένου, και πάντα με το αίμα των λαών, να δηλώσει στο όποιο συνολικότερο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού τον παγκόσμιο ρόλο του και σε αναφορά με τις εξελίξεις στην πολύπαθη Μέση Ανατολή. Στο ίδιο πλαίσιο κινούνται ήδη και θα κινηθούν και στη συνέχεια οι εξελίξεις στην Κύπρο.
Οι ΗΠΑ πιέζουν μέσω ΟΗΕ για επιτάχυνση των διαπραγματεύσεων. Η κυβέρνηση Τσίπρα- Καμένου- Κοτζιά και όλο πλέον το ντόπιο αστικό πολιτικό προσωπικό πιέζουν επίσης την κυπριακή ηγεσία με τον τρόπο τους να υποταχθεί τελεσίδικα στις απαιτήσεις των υπερατλαντικών κυρίως αφεντικών. Όπως δήλωσε πρόσφατα ο Τσίπρας, η «λύση» του κυπριακού είναι ένας λόγος για να βάλει τη γραβάτα του ενώ ένας άλλος θα ήταν η επίλυση του χρέους…
Για την κυπριακή ηγεσία, ωστόσο, παρότι επίσης ασπόνδυλη απέναντι στους Δυτικούς ιμπεριαλιστές, τα πράγματα δεν είναι απλά. Πόσο μάλλον όταν αυτή τη φορά η επαναφορά ουσιαστικά του σχεδίου Ανάν επιδιώκεται να είναι ιδιοκτησίας Τουρκοκυπρίων – Ελληνοκυπρίων μετά από ατέρμονες διαπραγματεύσεις που λέγεται ότι προχωρούν. Επιδιώκεται, μάλιστα, από πλευράς ΗΠΑ, όπως τονίστηκε στις συναντήσεις Τσίπρα – Αναστασιάδη με τον Μπάιντεν πρόσφατα, στη σύνοδο του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, να επιταχυνθούν και να υπάρξει λύση πριν την αναχώρηση Ομπάμα από το Λευκό Οίκο εντός του 2016, άντε μέχρι το Φλεβάρη του 2017 και τα σχετικά δημοψηφίσματα την Άνοιξη του 2017.
Χρονικά υποτίθεται πιέζει και το ζήτημα αλλαγής του Γ.Γ. του ΟΗΕ, που έχει πάρει πάνω του μαζί με τον Άιντε τη μεθόδευση επιβολής των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Από την πλευρά τους, οι ΗΠΑ, έτσι κι αλλιώς, χρόνια τώρα επιδιώκουν την επιβολή μιας «λύσης» στο κυπριακό που θα καθιστά την παρέμβασή τους καθοριστική, για να λειτουργήσει, στον όποιο βαθμό, στο πολύπαθο νησί. Πριν προχωρήσουμε, έχει αξία να πούμε πως οι διαπραγματεύσεις σκαλώνουν κυρίως στο εδαφικό και στο ζήτημα ασφάλειας εγγυήσεων, ως αποτέλεσμα των ανταγωνισμών των αστικών τάξεων και των κυρίαρχων ελίτ του βορά και του νότου στο νησί. Επίσης, είναι ένα ζήτημα αυτό που προβλήθηκε στον ελληνικό τύπο, κυρίως με τη συνέντευξη Κοτζιά από τη Νέα Υόρκη στην Καθημερινή, και αφορά την επιδίωξη της Τουρκίας να κρατήσει όσο μπορεί στρατεύματα στο νησί. Είναι αλήθεια πως στο σημείο αυτό η Τουρκία δυστροπεί στις ΗΠΑ, που θέλουν να πάψει το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων (Ελλάδα-Τουρκία-Αγγλία) και να γίνουν οι ΗΠΑ, μέσω της δυτικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στο νησί, οι σχεδόν απόλυτοι ρυθμιστές του αβύθιστου αεροπλανοφόρου. Πρόκειται για μια συγκυρία μάλιστα που ο ανταγωνισμός με τη Ρωσία και οι συνολικές ανάγκες της ιμπεριαλιστικής τους επέμβασης το απαιτούν.
Η εξέλιξη της συμπεριφοράς της Τουρκίας και κατά συνέπεια του Ακιντζί, που είναι άνθρωπος του Ερντογάν, θα εξαρτηθεί επομένως από την πορεία της σχέσης ΗΠΑ-Τουρκίας στο κουβάρι της ευρύτερης περιοχής. Ίδωμεν… Όμως, από την πλευρά των λαών και των δύο εθνοτήτων στην Κύπρο, το πιο σημαντικό είναι πως αυτό που επιδιώκει η ιμπεριαλιστική επέμβαση είναι η συγκόλληση ανταγωνιστικών οντοτήτων που έχουν προκύψει από τη χρόνια διαίρεση του νησιού στις οποίες κυριαρχούν οι αστικές τάξεις και όχι οι λαοί. Και μάλιστα αστικές τάξεις ασπόνδυλες και εύκολα υποχείρια του ιμπεριαλισμού που αξιοποιεί και θα αξιοποιεί θαυμάσια το διαίρει και βασίλευε, ιδιαίτερα όσο ο λαϊκός παράγοντας σ’ όλο το νησί βρίσκεται στο περιθώριο των εξελίξεων.
Αυτό που λέγαμε από την πλευρά μας το 2004 και γινόταν και ευρύτερα κατανοητό, σήμερα υποκρύπτεται συστηματικά. Κρύβεται το γεγονός πως το επιδιωκόμενο κρατικό μόρφωμα που επιδιώκει η ιμπεριαλιστική λύση δε θα είναι ούτε ενιαίο, ούτε φυσικά ανεξάρτητο, ούτε καν κράτος. Η ξενόδουλη αστική τάξη του νησιού που συχνά κατοικοεδρεύει στα Λονδίνα, έχει να ρισκάρει τα λιγότερα και σίγουρα επιδιώκει και ελπίζει και σε κέρδη από τη «λύση», παρότι οι πιέσεις των ιμπεριαλιστών και οι ανάγκες της δράσης τους στην περιοχή πιθανότατα να κάψουν τη γούνα της. Όμως αυτοί που είναι ανάγκη ν’ αντισταθούν αποφασιστικά ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση είναι οι λαϊκές δυνάμεις από τον βορά μέχρι τον νότο και από τον νότο μέχρι τον βορά του νησιού. Ν’ αντισταθούν από τώρα, για να μη ξαναγίνουν πρόσφυγες όπως στο παρελθόν ή όπως οι γείτονές τους στην απέναντι όχθη, τη Συρία. Τα όποια λαϊκά στοιχεία που ποθούν επανένωση του νησιού πρέπει να διαχωριστούν από τις εκμεταλλεύτριες τάξεις, που πέρα από τις φιλοδοξίες ή μωροφιλοφοξίες τους ταυτόχρονα είναι υποχείρια του ιμπεριαλισμού και των βρώμικων και φονικών για τους λαούς σχεδίων τους.
Οι λαϊκές δυνάμεις σ’ όλη την Κύπρο πρέπει να διδαχτούν από την ιστορία τους. Οι κοινοί αγώνες και ο αντικαπιταλιστικός – αντιιμπεριαλιστικός προσανατολισμός τους έδωσαν δύναμη στο παρελθόν και πέτυχαν νίκες απέναντι στους Άγγλους αποικιοκράτες. Ο διχασμός, ο αντιδραστικός εθνικισμός και η πολιτική του διαίρει και βασίλευε έδωσαν το πάνω χέρι στις εκμεταλλεύτριες τάξεις σ’ Ελλάδα- Κύπρο –Τουρκία και κυρίως στους ιμπεριαλιστές και έφεραν τη γνωστή τραγωδία στον κυπριακό λαό. Τα πράγματα σήμερα είναι δύσκολα, κυρίως από την πλευρά των αρνητικών συσχετισμών που έχει επιφέρει παγκόσμια η αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και του κομμουνιστικού κινήματος. Άλλο τόσο όμως οι τεράστιοι κίνδυνοι από τις εξελίξεις που αναφερόμαστε απειλούν τους λαούς και όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και σε Ελλάδα και Τουρκία. Οι εξελίξεις στην Κύπρο είναι σε κάθε περίπτωση ανησυχητικές, ανεξάρτητα από το κλίμα εφησυχασμού που καλλιεργούν η κυβέρνηση, το αστικό πολιτικό προσωπικό και τα ΜΜΕ στη χώρα μας. Όλοι τους άλλωστε κατάφεραν να εμφανίσουν το κυπριακό σαν ένα βαρετό θέμα που δεν πουλάει για να κινούνται ανενόχλητοι. Οι λαοί σ’ Ελλάδα – Κύπρο και Τουρκία πρέπει να ξέρουν άλλωστε πως οι αστικές τάξεις της Τουρκίας και της Ελλάδας, είτε με την υποταγή τους και την υπηρέτηση του ιμπεριαλισμού είτε με τους τυχοδιωκτισμούς τους που πάλι εκμεταλλεύεται ο ιμπεριαλισμός, ιστορικά έχουν τεράστιες ευθύνες για τραγωδίες των λαών αλλά και για τη μόνιμη ψυχροπολεμική κατάσταση που αναζωπυρώνεται επικίνδυνα ξανά από τη Θράκη και το Αιγαίο μέχρι την Κύπρο.
Η διατεταγμένη από τον ιμπεριαλισμό ελληνοτουρκική φιλία όταν προτάσσεται μπορεί να ενισχύει κάποιες μπίζνες αλλά κάθε άλλο παρά ανατρέπει την προηγούμενη πραγματικότητα. Και οι συμφωνίες της Ζυρίχης του Καραμανλή και τα πραξικοπήματα του Σαμψών της ελληνικής χούντας, σχεδιάστηκαν, υπαγορεύτηκαν και υπηρέτησαν ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς σε βάρος των λαών. Αυτά οδήγησαν στην πολεμική τραγωδία του 1974. Οι πολεμικοί κίνδυνοι πάλι απειλούν τους λαούς της περιοχής μας, που βρίσκεται ήδη στη διακεκαυμένη ζώνη του λυσσαλέου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Και βεβαίως οι κίνδυνοι δε θα λείψουν, αν και εφόσον τελικά η «λύση» που προσπαθούν να επιβάλλουν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές και κυρίως οι ΗΠΑ δεν προχωρήσουν. Όσο οι ιμπεριαλιστές δεν έχουν απέναντί τους λαϊκές αντιστάσεις και όσο οι αστικές τάξεις έχουν την πολυτέλεια από την υποχώρηση του κινήματος να μωροφιλοδοξούν και να διεκδικούν ρόλους σε αντιδραστικές συμμαχίες και βρώμικα ιμπεριαλιστικά σχέδια, τα πράγματα θα γίνονται εξόχως επικίνδυνα. Οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί δε ξεκινάνε ούτε τελειώνουν στη «λύση» του κυπριακού. Στο πλαίσιο τέτοιων σχεδιασμών προσπαθούν να ενταχθούν οι τριμερείς συμμαχίες Ελλάδας- Κύπρου – Ισραήλ και παράλληλα Ελλάδας- Κύπρου– Αιγύπτου, αλλά και ευρύτερες τελευταία που συχνά ο Τσίπρας, ο Κοτζιάς και ο Καμένος τις εμφανίζουν σαν πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική με στόχο την ειρήνη και την οικονομική συνεργασία.
Το στοιχείο της μπίζνας είναι σημαντικό και ιδιαίτερα σ’ ότι αφορά ενεργειακούς σχεδιασμούς για αγωγούς μεταφοράς αερίου, αυτή τη φορά από τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, είναι ισχυρό. Ήδη ο Σκουρλέτης συναντήθηκε με τους υπουργούς ενέργειας της Κύπρου και του Ισραήλ και μίλησαν σε συνέχεια προηγούμενων συναντήσεων κορυφής για ενεργειακά δίκτυα και πιο συγκεκριμένα για το υποθαλάσσιο καλώδιο και τον αγωγό EAST MED. Και τα δύο έργα σχεδιάζονται για τη μεταφορά ηλεκτρικής ενέργειας αλλά και αερίου της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, μέσω Κύπρου- Κρήτης- Πελοποννήσου και από κει στην Ιταλία. Άλλοι βέβαια σχεδιασμοί βλέπουν την ανάλογη διαδρομή μέσω Κύπρου και προς Τουρκία. Ευρύτερα ενεργειακά σχέδια, από τη Γερμανία και τη Βόρεια Θάλασσα και την Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή, φτιάχνουν ή χαλάνε, ανάλογα με τις εξελίξεις στον συνολικότερο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και τις γεωπολιτικές αναδιατάξεις. Και το σίγουρο είναι πως, ανεξάρτητα από το πώς συμπλέκονται οι σχεδιασμοί των αγωγών με τα συνολικότερα ιμπεριαλιστικά σχέδια, τα τελευταία ποτίζονται ακατάπαυτα με το αίμα των λαών. Οι αντιδραστικές συμμαχίες, επομένως, στην περιοχή, που επιδιώκουν να ενταχθούν στα «σχέδια ασφάλειας» των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, κάθε άλλο παρά υπηρετούν την Ειρήνη και την πρόοδο των λαών.
Ένας λόγος που υπάρχει βιασύνη για «λύση» όπως- όπως του Κυπριακού είναι πως σε περίπου έναν χρόνο ξεκινά η αξιοποίηση των κοιτασμάτων αερίου. Τα κοιτάσματα αερίου αλλά και η πορεία των αγωγών κάθε άλλο παρά μπορούν να γίνουν συγκολλητική ουσία για πραγματική λύση του κυπριακού, όπως είχε ειπωθεί παλιότερα. Κανένας εφησυχασμός δε δικαιολογείται, αντίθετα πρέπει να αποκαλύψουμε από ποιους καλλιεργείται, ποιοι και γιατί θέλουν τους λαούς στο περιθώριο.
