Πάνε δέκα χρόνια από την αποτυχία των Αμερικανοεγγλέζων και των υπόλοιπων δυτικών ιμπεριαλιστών να επιβάλλουν στον κυπριακό λαό το κακόφημο και επικίνδυνο για την ειρήνη και την όποια κρατική υπόσταση της Κύπρου, διχοτομικό σχέδιο Ανάν.
Αυτό τον καιρό φουλάρουν ξανά τις μηχανές με νέες μεθοδεύσεις και ήδη μετά από μήνες διεργασιών και ανταλλαγή 48(!) προσχεδίων, το περίφημο κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη- Έρογλου, είναι γεγονός. Γεγονός που προέκυψε με σαφή ανάμειξη των ΗΠΑ, όπως άλλωστε ευθέως δήλωσε ο Αναστασιάδης τη Δευτέρα 17/2 στο Associated Press. Το κοινό ανακοινωθέν που έμπαινε από την ελληνοκυπριακή μεριά σαν προϋπόθεση για την έναρξη των διαπραγματεύσεων, παρά τη σκόπιμη ασάφεια, δε ξεφεύγει από το πνεύμα του σχεδίου Ανάν, ενώ ταυτόχρονα η ιμπεριαλιστική κηδεμονία είναι ακόμη πιο σαφής και πολύ πιο ασφυκτική η πίεση για συγκεκριμένα βήματα «επίλυσης» του κυπριακού.
Επικίνδυνες εξελίξεις σε άσχημη για τους λαούς συγκυρία στην Κύπρο και την ευρύτερη περιοχή
Η Κύπρος είναι πλέον σε βαθιά ύφεση μετά την ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση της Δύσης με το κούρεμα των καταθέσεων που στόχευε στην απώθηση της ισχυρής ρώσικης παρουσίας στο νησί. Η δυτικόδουλη κυβέρνηση Αναστασιάδη, παρότι αντιμετωπίζει ήδη τη λαϊκή οργή, ωστόσο απολαμβάνει ουσιαστικά την ανοχή της Αριστεράς του ΑΚΕΛ ιδιαίτερα στο κρίσιμο ζήτημα των διαπραγματεύσεων, παρότι όπως είπαμε φανερά πρόκειται για υλοποίηση ιμπεριαλιστικών υπαγορεύσεων.
Το ΑΚΕΛ της «πολυδιάστατης» πολιτικής του Χριστόφια που προκαλούσε ενθουσιασμό ή τουλάχιστον αφωνία και στην αριστερά στη χώρα μας όταν πανηγύριζε για το αέριο, ποντάροντας την προοπτική του κυπριακού λαού στις πλάτες των σιωνιστών του Ισραήλ και σε κάθε λογής ιμπεριαλιστές, είναι σήμερα στη γωνία. Αν κάποιοι αντιδρούν στους νέους επικίνδυνους ακροβατισμούς του Αναστασιάδη, είναι οι κεντρώοι του Λιλήκα και του ΔΗΚΟ του Νίκου Παπαδόπουλου. Και αυτοί με κριτική στη βιασύνη και στην ταχτική που δε περιμένει να έρθει η ώρα της κυπριακής ισχύος μετά την εξαγωγή αερίου. Εξαγωγή βέβαια που ουσιαστικά οι ΗΠΑ την παγώνουν και βάζουν προϋπόθεση για το προχώρημά της την πρόοδο των διαπραγματεύσεων και του οδικού χάρτη που σχεδιάζουν.
Το πιο άσχημο για τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους κατοίκους του νησιού είναι πως σ’ ολόκληρη την περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου όχι μόνο βρωμά ξανά μπαρούτι, μα πως στη συγκυρία οι συσχετισμοί για τους λαούς είναι ιδιαίτερα άσχημοι.
Το 2004 οι Κύπριοι έπαιρναν κουράγιο από την ιρακινή αντίσταση και από την ίδια τη νίκη των Λιβανέζων μαχητών κατά του σιωνιστικού Ισραήλ. Σήμερα και ενώ έχουν υπάρξει οι σπουδαίες αραβικές εξεγέρσεις, ωστόσο οι αντιδραστικές δυνάμεις της περιοχής και οι ιμπεριαλιστές είτε τις έχουν καταστείλει με αιματηρό τρόπο (Αίγυπτος), ή με άμεση ή έμμεση ιμπεριαλιστική επέμβαση, σφαγή και καταστροφή (Λιβύη, Συρία).
Θα αναφερθούμε παρακάτω γιατί αφορά άμεσα πλέον και τους λαούς Ελλάδας, Κύπρου και Τουρκίας στη σημασία της ταξικής αντιιμπεριαλιστικής συγκρότησης του λαϊκού παράγοντα. Ωστόσο, περιγράφοντας την πολιτική συγκυρία στη νοτιοανατολική Μεσόγειο δε πρέπει να ξεχνάμε πως η λαϊκή οργή σ’ όλη την περιοχή αντικειμενικά βαθαίνει, διευρύνεται και παραμένει παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς πάντα ένας δύσκολα ελεγχόμενος παράγοντας για τους ιμπεριαλιστές. Ωστόσο, στη φάση αυτή, εναγώνια Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία και στιβαρά και αποφασιστικά ΗΠΑ και Ρωσία συγκρούονται συμμαχώντας και διαπραγματευόμενοι ή συμμαχούν συγκρουόμενοι για τον έλεγχο μιας περιοχής ασταθούς και γεωπολιτικά σπουδαίας όχι μόνο λόγω ενεργειακών πηγών. Και είναι αλήθεια πως αυτή η ιμπεριαλιστική σύγκρουση καθορίζει στη φάση αυτή τις εξελίξεις με βάση την αδυναμία των λαών να χειραφετηθούν από αστικές, αντιδραστικές και κάθε λογής ιμπεριαλιστικές επιρροές.
Πιο συγκεκριμένα σ’ ότι αφορά την Κύπρο, οι ΗΠΑ δεν κρύβουν την κατεύθυνσή τους να διαχειριστούν στη βάση της γεωπολιτικής ισχύος το σκόπιμα άλυτο εδώ και δεκαετίες κουβάρι του κυπριακού. Για την ιστορία, να θυμίσουμε πως το διαίρει και βασίλευε των πρώην αποικιοκρατών της Αγγλίας εφαρμόστηκε στη Κύπρο σαν βασική γραμμή αντιμετώπισης του κοινού αγώνα όλων των κυπρίων για ανεξαρτησία. Πολύ αίμα έχει χυθεί και πολλά βάσανα έχουν υποστεί οι κάτοικοι του μαρτυρικού νησιού. Όμως τίποτα δεν έχει αλλάξει ως προς την αντιμετώπιση των ιμπεριαλιστών. Από τη δεκαετία του ‘50 ακόμη, μια σειρά σχέδια αγγλοαμερικανών στόχευαν συστηματικά στην καλλιέργεια αντιθέσεων και διχασμού στο νησί, αξιοποιώντας και τις μωροφιλοδοξίες και αντιδραστικές βλέψεις των πάντα εξαρτημένων αστικών τάξεων σε Ελλάδα και Τουρκία.
Σήμερα στην ίδια την Κύπρο υπάρχει κατοχή και στρατεύματα κατοχής από την Τουρκία (ΤΟΥΡΔΥΚ), στρατός της Ελλάδας (ΕΛΔΥΚ), στρατός του ΟΗΕ και ισχυρές εγγλέζικες βάσεις σε μεγάλη έκταση του νησιού. Υπάρχει ακόμη μια κυπριακή αστική τάξη έντονα αεριτζίδικη σε τράπεζες-υπηρεσίες-τουρισμό και ιδιαίτερα ασπόνδυλη στις ιμπεριαλιστικές υπαγορεύσεις. Και η επικράτηση τελικά του Αναστασιάδη και η χρόνια προσαρμογή του ΑΚΕΛ στις απαιτήσεις αυτής της τάξης έχουν σαν αποτέλεσμα τη διευκόλυνση των ιμπεριαλιστών να χειρίζονται το κυπριακό στους ευρύτερους σχεδιασμούς τους.
Στην ίδια συνέντευξη που αναφερθήκαμε, ο Αναστασιάδης λέει «η συμφωνία θα επέτρεπε στην Τουρκία να προμηθευτεί αέριο από τις καινούριες γεωτρήσεις Κύπρου – Ισραήλ. Αυτό θα συνέβαλε στην εξομάλυνση των σχέσεων Τουρκίας- Ισραήλ. Το Ισραήλ θα εξήγαγε το δικό του αέριο μέσω ενωμένης Κύπρου(…)»
Ναι, όπως ευρέως σχολιάστηκε στον τύπο, ο έλεγχος της ανατολικής Μεσογείου με μια ελεγχόμενη ζώνη Τουρκίας-Ισραήλ-Κύπρου είναι στα άμεσα ζητούμενα της γεωπολιτικής των ΗΠΑ. Να γιατί σχεδιάζεται, σύμφωνα με το Έθνος της 16/2, η στράτευση του Τζον Κέρι με επίσκεψη στην Κύπρο το Μάρτη εκτός απροόπτου και στη συνέχεια του βαρύ πυροβολικού της κυβέρνησης Ομπάμα, Τζον Μπάιντεν…
Και σίγουρα η μεταφορά του αερίου Κύπρου – Ισραήλ προς την Ευρώπη είναι μια ενδιαφέρουσα υπόθεση για τον Μπράιζα και τις ΗΠΑ που από τη Βαλτική και την Ουκρανία μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, τη νοτιοανατολική Μεσόγειο και το Ιράκ – Ιράν, φροντίζουν να απεξαρτούν ενεργειακά την Ευρώπη από τη Ρωσία και όσο το δυνατόν να την εξαρτούν οι ίδιοι μέσα από τη γεωπολιτική επιρροή τους.
Όπως στο ίδιο πλαίσιο τα προηγούμενα χρόνια σχεδιάζονταν υποθαλάσσιοι αγωγοί και ανάλογες συμμαχίες Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας, έτσι σήμερα αποκαλύπτεται ότι ο αγωγός για το αέριο Κύπρου-Ισραήλ μέσω Τουρκίας θα είναι οκτώ φορές πιο οικονομικός. Τι άλλαξε; Μα φυσικά οι συνολικότεροι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί και ιεραρχήσεις των ΗΠΑ στη βάση των σημερινών δεδομένων.
Επιγραμματικά, τα σημερινά δεδομένα διαμορφώνονται ως εξής: πρώτα- πρώτα ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός ΗΠΑ – Ρωσίας αγριεύει όπως φάνηκε με την ψυχροπολεμική στάση των ΗΠΑ στους ολυμπιακούς του Σότσι, την υποκλοπή και δημοσίευση των «Γαλλικών» της Νούλαντ και φυσικά στο κρίσιμο και δραματικά επικίνδυνο μέτωπο της Ουκρανίας.
Αν αυτό το πεδίο, ας πούμε της Ουκρανίας, είναι αυτή τη στιγμή το κεντρικό, δεν είναι ούτε άσχετο ούτε ασήμαντο το Συριακό που ξανά αναφλέγεται και ήδη έχει απλωθεί στο Λίβανο, στο Ιράκ και βεβαίως άμεση εμπλοκή σ’ αυτό, συμφέροντα, βλέψεις και ενδιαφέρον (βλέπε κουρδικό) έχει και η Τουρκία.
Η Γενεύη 2 απέτυχε να διευθετήσει κάπως το χάος στη Συρία. Η διαπραγμάτευση και η «ανίερη» συμμαχία ΗΠΑ- ΙΡΑΝ είναι στην ημερήσια διάταξη και στο Λίβανο σκάνε βόμβες της Αλ Κάιντα (βλέπε Σαουδάραβες) σε βάρος της φιλο-ιρανικής Χεζμπολάχ.
Ο ενδο-ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός παροξύνεται με κρίσιμα επίδικα στην Ευρώπη, στην Αφρική, στην Ασία, στη Λατινική Αμερική και σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Σ’ αυτό το πλαίσιο, στην περιοχή της νοτιο-ανατολικής Μεσογείου στη φάση που διανύουμε είναι σίγουρο πως θα παιχτούν και άλλα κρίσιμα και ακόμη πιο επικίνδυνα για τους λαούς επεισόδια…
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας εμπλέκεται στα ιμπεριαλιστικά σχέδια
Οι εξελίξεις στο κυπριακό και συγκεκριμένα οι προθέσεις και οι απαιτήσεις των ΗΠΑ τέθηκαν από τη Νούλαντ στην πρόσφατη συνάντησή της με τον Βενιζέλο. Έτσι κι αλλιώς η ελληνική κυβέρνηση κάθεται σ’ αναμμένα κάρβουνα με βάση ενδεχόμενες απρόβλεπτες αναταράξεις στις εξελίξεις στο κυπριακό. Προς τα έξω τηρεί σιγή ιχθύος ανεχόμενη τις διευθετήσεις των ΗΠΑ παρότι ήδη με το κοινό ανακοινωθέν δημιουργούνται προηγούμενα…. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα αξιοποιούνται και τα συμφωνημένα Χριστόφια – Ταλάτ που σκόπιμα διέρρευσε ο Ντάουνερ, ο οποίος μεθοδικά σήμερα αποσύρεται μετά τις προκλητικές του παρεμβάσεις.
Σήμερα οι ΗΠΑ αφήνουν στην άκρη τον ΟΗΕ του Ανάν και του Ντάουνερ και δημιουργούν άμεσα δεδομένα με την παρέμβασή τους. Έχουν δοσμένη την υποτέλεια του Αναστασιάδη, ακόμη πιο δοσμένη την ανοχή της ελληνικής κυβέρνησης να κάνουν ό,τι νομίζουν και τέλος ποντάρουν στα στριμώγματα και τα ζόρια του Ερντογάν. Άλλωστε, όπως και σ’ όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, οι ιμπεριαλιστές κάθε άλλο παρά νοιάζονται για επίλυση του κυπριακού. Νοιάζονται να δημιουργήσουν δεδομένα ελέγχου των εξελίξεων αξιοποιώντας τοπικούς ανταγωνισμούς, στριμώγματα και ανιστόρητες κατά βάση αστικές μωροφιλοδοξίες. Ουσιαστικά, οι λαοί θα τους βρουν απέναντι όπως και στο παρελθόν, όταν αρχίσουν να διαμορφώνουν όρους πραγματικής επίλυσης του κυπριακού δράματος.
Ανάλογη σιωπή με την κυβέρνηση στην Ελλάδα τηρεί και η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ πάντα στην ίδια γραμμή με το συντροφικό ΑΚΕΛ. Άφησαν έτσι τον υπέργηρο Παπούλια στα στερνά του να ψελλίσει δυο λέξεις που δε δεσμεύουν κανέναν από το πολιτικό προσωπικό. Δε θα μπορούσαν να πράξουν διαφορετικά αυτοί που θέλουν να εκφράζουν μια αστική τάξη στην Ελλάδα που παρότι η ιμπεριαλιστική εξάρτησή της καταστρέφει τη χώρα, ωστόσο η τάξη αυτή για να συνεχίσει να κάθεται στο σβέρκο του λαού βαθαίνει την εξάρτηση και ουσιαστικά και την καταστροφή.
Η ελληνική κυβέρνηση του Αντ. Σαμαρά υποδέχεται τον Τουρκοκύπριο διαπραγματευτή Κούντρετ Οζαρσάι και αντίστοιχα ο Ελληνοκύπριος διαπραγματευτής Μαυραγιάννης θα γίνει δεκτός στην Άγκυρα.
Η τετραμερής των εγγυητριών δυνάμεων των κακόφημων συμφωνιών του ‘60 της Ζυρίχης και του Λονδίνου αναβιώνει. Ταυτόχρονα αναβιώνουν και μια σειρά άλλες εκφράσεις βαθέματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης σε επικίνδυνα επίπεδα. Την ίδια ώρα που η χώρα γίνεται πεδίο βολής για κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση και στέλνει στρατό μέχρι την υπο-σαχάρια Αφρική και πολεμικό πλοίο στη Σομαλία, οι ΗΠΑ αποφασίζουν στο πλαίσιο του ΟΗΕ να χρησιμοποιήσουν τις θάλασσες της περιοχής σαν χαβούζα για τα επικίνδυνα χημικά που οι ίδιοι είχαν προμηθεύσει στη Συρία. Οι ιμπεριαλιστές έχουν ήδη αποδείξει σε μια σειρά λαούς της περιοχής μα και στο λαό μας και ιδιαίτερα στο λαό της Κύπρου, πως είναι αδίστακτοι. Αυτή η πραγματικότητα είναι απαράδεκτο, βρώμικο και ανιστόρητο να αποκρύπτεται από τους λαούς.
Το Κυπριακό κρίσιμο ζήτημα για τις σχέσεις των λαών Ελλάδα–Κύπρου και Τουρκίας
Δυστυχώς οι υπαρκτοί κίνδυνοι από τις εξελίξεις που εξυφαίνονται στις πλάτες των λαών της περιοχής δεν αποκρύπτονται μονάχα από τις ανοιχτά αστικές δυνάμεις. Ούτε μονάχα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που δίνει τις γνωστές εξετάσεις συμμόρφωσης και καταλληλότητας…
Συνολικά η Αριστερά μας αρνείται να εμπιστευτεί το λαό και την πάλη του και συμμορφώνεται στη γραμμή «η εξωτερική πολιτική είναι υπόθεση των ειδικών. Οι εικονικές λαϊκές εξουσίες που περιγράφουν και οι ευφάνταστες δυαδικές εξουσίες δεν αντιμετωπίζουν καν με σοβαρό τρόπο το ζήτημα της πραγματικότητας της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και των συνεπειών της. Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και να μη κοροϊδεύουμε, οφείλουμε να δούμε με τόλμη τόσο τους αρνητικούς συσχετισμούς, όσο και τα δύσκολα, απαιτητικά μα αναγκαία βήματα ταξικής αντιιμπεριαλιστικής συγκρότησης που έχει ανάγκη ο λαός μας. Δε δείχνει εμπιστοσύνη στο λαό και στην προοπτική της πάλης του να ζητά το ΚΚΕ συζήτηση για το Κυπριακό στη Βουλή και εκεί να εξαντλείται η καταγγελία του.
Άλλοι βέβαια στην Αριστερά μας και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ δε τολμούν καν να καταγγείλουν τα νέα σχέδια Ανάν που εξυφαίνονται, μην τυχόν και οι δυνάμεις του συστήματος τους χαρακτηρίσουν εθνικιστές. Βαφτίζουν μια σειρά «αριστεροί» διεθνισμό την άρνηση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και άλλοι με ευκολία αρκούνται και στηρίζουν τις αντιδράσεις αστικών δυνάμεων στην Κύπρο που τάχα αντιπολιτεύονται την υποτέλεια του Αναστασιάδη. Είπαμε ήδη πως το κοινό ανακοινωθέν έχει άρωμα νομιμοποίησης της ντε φάκτο διχοτόμησης της κατοχής, όπως και το σχέδιο Ανάν. Δε θέλει και δε μπορεί να αποτελεί βάση λύσης του κυπριακού αλλά αντικειμενικά αναγνωρίζει και διαιωνίζει την κατοχή. Δεν είναι απλά υπαγόρευση των ΗΠΑ αλλά απαίτησή τους στην προσπάθειά τους να ενισχύσουν την παρουσία τους σε βάρος των ρώσων αλλά και των «συμμάχων» τους στην Κύπρο και στην ευρύτερη περιοχή. Για όλους αυτούς τους λόγους, το αριστερό λαϊκό κίνημα στη χώρα μας οφείλει να σταθεί στο πλάι του κυπριακού λαού με όρους λαϊκής αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης και κοινής δράσης ενάντια στους φονιάδες και ληστές ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Ε.Ε..
Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο παρά τις δυσκολίες πρέπει να επιδιωχθεί ο κοινός αγώνας Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων στο νησί. Αγώνας κρίσιμος για το μέλλον της Κύπρου αλλά και για τη διασφάλιση της ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή. Τα όποια μικρά έστω βήματα στην κατεύθυνση συγκρότησης αντιιμπεριαλιστικού μετώπου των λαών Ελλάδας-Κύπρου-Τουρκίας γίνονται σημαντικά. Οι αστικές τάξεις πολεμούν πλέον από κοινού τους εχθρούς λαούς. Το ίδιο οφείλουν και οι λαοί. Και αυτό θα μπορέσει να πάρει σάρκα και οστά όταν κάποιοι της αριστεράς τολμήσουν να παλέψουν ανοικτά και αποφασιστικά στο λαό την άποψη πως στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. δεν υπάρχει ούτε εξασφάλιση ούτε μέλλον για τους λαούς. Υπάρχει μόνο πόνος, δάκρυα και αίμα. Αντίθετα υπάρχει μέλλον ζωής και προόδου μέσα από τον κοινό αγώνα των λαών ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλισμό.
