Ο κακόφημος «κόφτης», που ενσωματώθηκε ως τροπολογία στο άκρως αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε στη Βουλή από την κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, το απόγευμα της Κυριακής 22 Μάη, αποτελεί μια τομή στην εξελισσόμενη και κλιμακούμενη επίθεση κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ. Ο λεγόμενος και αυτόματος μηχανισμός δημοσιονομικής προσαρμογής -κατά την προσφιλή μέθοδο ονοματοδοσίας με τεχνοκρατικούς όρους των πλέον αντιδραστικών επινοήσεων κι εφαρμογών- ήρθε για να μείνει πάνω από τα κεφάλια των λαϊκών μαζών, ως μόνιμος καταπέλτης έμπρακτης κατάργησης κάθε δικαιώματος και κατάκτησής τους.
Οι πάντες γνωρίζουν ότι πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ (δηλαδή 6,3 δισεκατομμύρια ευρώ) είναι αδύνατον να υπάρξουν σε μια χώρα σαν την Ελλάδα και μάλιστα εις το διηνεκές. Το ΔΝΤ επισήμως θεωρεί αυτό το στόχο εξωπραγματικό, κάνοντας λόγο για δυσκολία επίτευξης ακόμη και αυτού του 1,5% που προτείνει! Επομένως, ο «κόφτης» αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο με μόνιμα χαρακτηριστικά αυτόματης περικοπής μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών κλπ, ότι δηλαδή επιστρέφεται από το σύστημα στον κόσμο της δουλειάς.
Οι «ευαίσθητοι» κωδικοί του προϋπολογισμού που εξαιρούνται του «κόφτη» (π.χ. πολεμικές δαπάνες) είναι χαρακτηριστικοί για το τι πρόκειται να συμβαίνει αναφορικά με το λαό. Έτσι θα αποφεύγεται η «βάσανος» της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, που προκαλεί εκτός των άλλων και κινητοποιήσεις των εργαζομένων, αφού με μια πράξη των αρμόδιων υπουργών θα επέρχεται το επιθυμητό για τους εκτός κι εντός της χώρας κρατούντες. Με την ανακοίνωση των οικονομικών αποτελεσμάτων της προηγούμενης χρονιάς, τον Μάιο κάθε έτους, από τα ευρωπαϊκά επιτελεία θα μπαίνει αυτόματα σε εφαρμογή ο «κόφτης». Οι συνειρμοί είναι κάτι παραπάνω από προφανείς…
Στο σημείο αυτό πάνε περίπατο με τελεσίδικο τρόπο όλα εκείνα τα βαρύγδουπα της συριζέικης ηγεσίας περί αποκαταστάσεων, διασφαλίσεων, εγγυήσεων κλπ. Με πολύ πρακτικό, άμεσο και αυτόματο τρόπο δηλώνεται με το γράμμα και το πνεύμα του νόμου η βεβαιότητα υλοποίησης σε μακροχρόνια βάση της πολιτικής της συρρίκνωσης, των περικοπών και ουσιαστικά της κατάργησης κάθε δικλείδας προστασίας των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα, ο λαός γίνεται έρμαιο στα σχέδια των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, που θα διαμορφώνουν κατά το δοκούν τους δείκτες και το γενικότερο περιβάλλον, με στόχο τη διαχρονική περαιτέρω αφαίμαξή του, έχοντας τα χέρια λυμένα -όπως ευελπιστούν.
Ακόμη περισσότερο σήμερα ηχούν ως κακόγουστο αστείο οι προεκλογικές υποσχέσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ περί επαναφοράς του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, 13ης σύνταξης κλπ. Όταν κι αυτός ο μεικτός μισθός των 586 ευρώ, που τυπικά ισχύει, στην πράξη καταστρατηγείται βάναυσα από την εργοδοσία, ο καθένας καταλαβαίνει ότι ο «κόφτης» δίνει το πράσινο φως όχι μόνο για περικοπές στις μισθολογικές και συνταξιοδοτικές δαπάνες του κράτους, αλλά ενθαρρύνει τους εργοδότες με πολύ χειροπιαστό τρόπο. Ο αυτόματος τρόπος που οι βιομήχανοι μέσω του ΣΕΒ έθεσαν ανοιχτά θέμα κατάργησης του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα (Δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα κι Επίδομα Αδείας) είναι απόλυτα συμβατός με το όλο πλαίσιο που φρόντισαν να διαμορφώσουν οι «θεσμοί» με την κυβέρνηση.
Στην ίδια αντεργατική κατεύθυνση κινείται το πλαίσιο που διαμορφώνεται για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και κατ’ επέκταση τις συλλογικές συμβάσεις. Ουσιαστικά καταργούνται προϊδεάζοντας για το τι πρόκειται να ακολουθήσει στο επόμενο πακέτο μέτρων, που θα αφορούν τα εργασιακά, τις απολύσεις, τα συνδικαλιστικά-απεργιακά δικαιώματα των εργαζομένων. Η όποια έννοια ελεύθερης συλλογικής διαπραγμάτευσης επιχειρείται να μην έχει καμία υπόσταση και στην ουσία οι σχέσεις εργασίας και ως προς όλες τους τις πλευρές να διαμορφώνονται μονομερώς από το κεφάλαιο.
Μετά απ΄ όλα αυτά, αντιλαμβάνεται καθένας ότι ο «κόφτης» δεν είναι μια επί μέρους παρέμβαση που έχει δυσμενή για το λαό αποτελέσματα σε κάποια θέματα. Πρόκειται για τη θεσμοθετημένη επισημοποίηση της κατάργησης κάθε έννοιας σταθερότητας σε αμοιβή, παροχή, δικαιώματα. Αποτελεί την έμπρακτη απάντηση των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ-ΕΕ και της άρχουσας τάξης στο διαμορφούμενο τοπίο ελαστικότητας, αβεβαιότητας και ανασφάλειας. Ταυτόχρονα, δείχνει προθέσεις στο βαθμό που κι αυτή η υπάρχουσα σημερινή «κοινωνική ισορροπία», στη βάση των δοσμένων κοινωνικών-ταξικών συσχετισμών δύναμης, θα αποτελέσει από τη μεριά τους τη βάση μιας νέας επίθεσης.
Με μια έννοια, επιχειρούν να επαναφέρουν και να επιβάλουν πρακτικά την «κατάργηση της πάλης των τάξεων», διακαή πόθο της παγκόσμιας αντίδρασης δεκαετίες τώρα, φέρνοντας στη μνήμη ανάλογες δηλώσεις του ανεκδιήγητου Λάσκαρη, υπουργού εργασίας της πρώτης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης της ΝΔ. Μόνο που κι αυτές, μαζί με ανάλογες παγκόσμιων αστέρων-υμνητών του συστήματος, δεν επιβεβαιώθηκαν…
Όσο κι αν η κατάσταση στους κόλπους της εργατικής τάξης και γενικότερα των εργαζομένων δεν είναι καλή, η υπεροψία-επίδειξη δύναμης που χαρακτηρίζει τους φορείς της αντιλαϊκής επέλασης δεν συνάδει με τα μηνύματα που έρχονται, όταν κανείς βλέπει «ολόκληρη την εικόνα». Τα γεγονότα σε Γαλλία-Βέλγιο, με τη μαζική αντίσταση των εργαζομένων σε μέτρα ανάλογου αν όχι ταυτόσημου χαρακτήρα, θέτουν σε ανοιχτή αμφισβήτηση τη «σιγουριά» των από πάνω. Θα πει κάποιος ότι αυτοί το γνωρίζουν καλύτερα απ’ τον καθένα μας, αφού έχουν αναπτύξει ανάλογα αντανακλαστικά στη μακρόχρονη εξουσία τους. Με μια διαφορά, αυτήν της συνειδητοποίησης των από κάτω του πόσο κυνικός και αδίστακτος είναι ο αντίπαλος.
Δεν μας φαίνεται πιθανό η εφαρμογή στην πράξη του «κόφτη», στο βαθμό που άπτεται της υλικής υπόστασης του εργαζόμενου λαού, να περνάει σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Οι προθέσεις άλλωστε δεν ταυτίζονται πάντα με το αποτέλεσμα. Από αυτή την άποψη, όσο κι αν αποτελεί μια σοβαρή αντιλαϊκή-αντεργατική επιτυχία κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, μένει ν’ αποδειχτεί, αν πέρα από την ολοφάνερη γενική λαϊκή δυσφορία, μπορεί να αποτελέσει αφορμή για μαζικές αντιδράσεις κινηματικού χαρακτήρα. Εμείς πάντως σκοπεύουμε να συμβάλουμε σε αυτές, μ’ όλες μας τις δυνάμεις.
