Οταν παρουσιάστηκε το σχέδιο Ανάν (μεταξύ 2002 και 2004) ο λαός της Κύπρου είχε καταγγείλει τη «λύση» των ιμπεριαλιστών με διάφορες εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις και με αποκορύφωμα την απόρριψη του σχεδίου στο δημοψήφισμα του Μάρτη του 2004.
Σήμερα, οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη και προετοιμάζεται μια νέα, αντίστοιχη «λύση» από τους ιμπεριαλιστές. Κι όμως, αυτή τη φορά, παρότι το ξεπούλημα είναι το ίδιο, δεν έχουμε κινητοποιήσεις, δεν έχουμε αντιδράσεις, δε βλέπουμε καμιά αντίσταση…
Το σύνολο του πολιτικού κόσμου, τόσο στο βορά όσο και στο νότο έχει αποδεχθεί τη διαδικασία και η όποια κριτική περιορίζεται στο πώς διαπραγματεύεται ο Αναστασιάδης, τι τακτική πρέπει να ακολουθήσει κ.λπ. Χαρακτηριστικά το ΑΚΕΛ σε ανακοίνωσή του στις 15/12 αναφέρει: «Το ζητούμενο πλέον είναι να αξιοποιηθεί η διαδικασία κατά τρόπο που να έχει απτά αποτελέσματα προς όφελος της λύσης».
Εν τω μεταξύ στις 21 Νοέμβρη (δεύτερη μέρα των διαπραγματεύσεων στο Μοντ Πελεράν) έγινε στην Πράσινη Γραμμή συγκέντρωση για την ειρήνη, με πρωτοβουλία 120 συνδικαλιστικών, πολιτικών, πολιτιστικών οργανώσεων και από τις δύο κοινότητες, με συμμετοχή 3.000 κόσμου. Η κοινή διακήρυξη των οργανώσεων ανέφερε: «Στηρίζουμε τις προσπάθειες για συμφωνημένη λύση και καλούμε τους δύο ηγέτες να διαπραγματευτούν σοβαρά και να καταλήξουν σε συμφωνία που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του Κυπριακού λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων (…) θα συναντηθούμε όλοι μαζί (…) για να τους στείλουμε ενωμένοι (…) το μήνυμα ότι τους στηρίζουμε και τους ενθαρρύνουμε και ότι αναμένουμε να επιστρέψουν στην Κύπρο με καλά νέα για την υπόθεση της ειρήνης και της επανένωσης της χώρας και του λαού μας».
Προφανώς, με τέτοια πολιτική ηγεσία τι να σου κάνει κι ο λαός… Και να ήθελε, κανείς δεν του δίνει τη δυνατότητα καν να κινητοποιηθεί σε μια άλλη βάση, πέρα και έξω από τα παζάρια και των ιμπεριαλιστών και των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας. Να διεκδικήσει τον τόπο του για τον εαυτό του, χωρίς στρατούς κατοχής, χωρίς βάσεις και χωρίς μνημόνια…
Αλλωστε, πέρασαν και πολλά χρόνια, στα οποία σιγά σιγά διαμορφώνονταν συνειδήσεις και προετοιμαζόταν το έδαφος για να γίνει δεκτή μια ιμπεριαλιστική «λύση» χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Είναι και η κούραση από δήθεν ηγέτες και πρωτοπόρους που έταζαν και όχι μόνο λύση δεν έφερναν, αλλά δυσκόλευαν ολοένα τη ζωή του λαού σε όλα τα επίπεδα…
Η υποχώρηση του κινήματος για άλλη μια φορά αφήνει το στίγμα της… Αν αυτή η «λύση» δεν προχωρήσει θα οφείλεται στις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών και των υποτακτικών τους, στις αντιφάσεις της πολιτικής τους και στις δυσκολίες της περιόδου και όχι στις αντιστάσεις του κυπριακού λαού. Αυτές είναι το μεγάλο ζητούμενο για το επόμενο διάστημα…
