Συμπληρώθηκαν 47 χρόνια από την ημέρα που ξεκίνησε η τουρκική στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο με την επιχείρηση «Αττίλας Ι», που συνεχίστηκε λίγο αργότερα με τον «Αττίλα ΙΙ» και είχε σαν αποτέλεσμα την κατοχή του 36,2% του νησιού, 200.000 πρόσφυγες, άγνωστο αριθμό νεκρών και αγνοούμενων και ένα νησί κομματιασμένο και ρημαγμένο.
Είχε προηγηθεί, στις 15 Ιούλη, το πραξικόπημα του δικτάτορα Ιωαννίδη για τη ανατροπή και δολοφονία του Μακάριου, με την προτροπή των αμερικάνων ιμπεριαλιστών σε κόντρα με την ενεργή ανάμιξη του σοσιαλιμπεριαλισμού της ΕΣΣΔ και της στήριξής του στον Μακάριο, και σαν έκφραση της επιθυμίας της αστικής τάξης της χώρας μας να κερδίσει, από τους υπερατλαντικούς προστάτες της, πρόσθετο ρόλο στη μεγαλόνησο.
Ήταν η κατάληξη μιας δραματικής ιστορίας δεκαετιών, η οποία γράφτηκε με τη ματωμένη γραφίδα των ιμπεριαλιστών, των Εγγλέζων αποικιοκρατών στην αρχή και της Αμερικάνικης υπερδύναμης στη συνέχεια, που χρησιμοποίησαν το μίγμα εξάρτησης και τυχοδιωκτισμού των αστικών τάξεων σε Ελλάδα και Τουρκία για να μετατρέψουν την Κύπρο σε δικό τους αβύθιστο αεροπλανοφόρο.
Ήταν η αρχή μιας νέας δραματικής πορείας για τον κυπριακό λαό (τους ελληνοκύπριους και τους τουρκοκύπριους) πάντα με τους ίδιους πρωταγωνιστές και για τους ίδιους στόχους. Μιας πορείας ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και επιδιώξεων, αλλά και αστικών μεγαλοϊδεατισμών σε Ελλάδα και Τουρκία, που πίσω από τα ψεύτικα λόγια για «μια δίκαιη και βιώσιμη λύση» διαιώνιζαν τη διχοτόμηση.
Το τουρκικό καθεστώς γιορτάζει τη επέτειο της εισβολής με νέες προκλητικές ανακοινώσεις για νομιμοποίηση και παγίωση της διχοτόμησης, και μονιμοποίησης της κατοχής. Είναι και η Κύπρος άλλωστε μέσα στις «απαιτήσεις» που προβάλλει προς τη Δύση, προκειμένου να κατοχυρώσει διευρυμένο περιφερειακό ρόλο με «αντάλλαγμα» την πλήρη επανένταξη στους στρατηγικούς σχεδιασμούς κυρίως των ΗΠΑ αλλά και της ΕΕ.
Η άρχουσα τάξη της χώρας μας και το πολιτικό της προσωπικό, που επί 47 χρόνια προσπαθεί να ανατρέψει τα αποτελέσματα της ήττας του 1974, ευελπιστεί να πετύχει τις δικές της βλέψεις για αναβάθμιση ρόλου στην περιοχή και στην Κύπρο, σαν μέλος της ΕΕ, αλλά και σαν ο πιο πιστός «στρατηγικός εταίρος» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, στον οποίο έχει εκχωρήσει τη γη, τον αέρα και τη θάλασσα της χώρας.
Για τον κυπριακό λαό, είναι ιστορικά και πολιτικά εδώ και πολλά χρόνια πλέον επιβεβαιωμένο, ότι ούτε τα «ψηφίσματα του ΟΗΕ», ούτε οι «καλές υπηρεσίες» των ιμπεριαλιστών, ούτε το «ενδιαφέρον της μητέρας πατρίδας» (και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου), ούτε οι μωροφιλοδοξίες της «δικιάς» του αστικής ελίτ, μπορεί να δώσει λύση σύμφωνη με τα δικά του συμφέροντα.
Μόνο ο ίδιος ο λαός, οι ελληνοκύπριοι και οι τουρκοκύπριοι, με τον κοινό αγώνα τους μπορούν να ξαναενώσουν το νησί και να βαδίσουν μαζί το μέλλον τους. Κρίσιμο ζήτημα αποτελεί η ανάπτυξη αντιπολεμικού - αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στις δύο κοινότητες του νησιού, στην χώρα μας και στην Τουρκία, που θα βάλει στο στόχαστρο την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, το ιμπεριαλιστικό «διαίρει και βασίλευε» και θα αναπτύξει την από κοινού πάλη του, για μια Κύπρο Ενιαία, Κυρίαρχη και Ανεξάρτητη, έξω από κάθε ιμπεριαλιστικό συνασπισμό και πατρωνία, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα. Ένα κίνημα που θα βροντοφωνάξει αλλά προπαντός θα παλέψει στην πράξη το σύνθημα: ΕΛΛΑΔΑ, ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ - ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ!
