Η επίσκεψη Μπάιντεν
Ιστορικής σημασίας χαρακτηρίστηκε από την κυπριακή κυβέρνηση και τον τύπο του νησιού η επίσκεψη του Μπάιντεν, που είναι η δεύτερη επίσκεψη αντιπροέδρου των ΗΠΑ, 52 χρόνια μετά την προηγούμενη.
Η επίσκεψη ήταν προετοιμασμένη από καιρό και η σημασία της ενισχύθηκε από τις εξελίξεις στην Ουκρανία και την προσπάθεια των ΗΠΑ να συμπτύξουν παγκόσμια αντιρωσικό μέτωπο, στριμώχνοντας έτσι και τους ευρωπαίους «συμμάχους» τους.
Ένα μέτωπο που ξεκινά από τη Βαλτική και φτάνει στη Μέση Ανατολή επικεντρώνεται σήμερα στην Ουκρανία, όμως κρίσιμα και επίμαχα σημεία του υπάρχουν και σ’ άλλα σημεία του τόξου. Ένα απ’ αυτά είναι η γεωπολιτική περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Αυτό ακριβώς εννοεί ο αμερικανός αντιπρόεδρος Μπάιντεν, όταν λέει ότι τόσο ο ίδιος αλλά και ο Ομπάμα «πιστεύουν ότι η Κύπρος είναι εταίρος κλειδί σε μια περιοχή με πολλές προκλήσεις». Την επίσκεψη Μπάιντεν στην Κύπρο ακολούθησε, τις αμέσως επόμενες μέρες, η επίσκεψη του ρώσου αναπληρωτή ΥΠΕΞ Αλεξέι Μισίροφ.
Δε μπορούμε να ξέρουμε πόσο συνεχίζει να είναι αληθινή η διπλωματική δήλωση της κυπριακής κυβέρνησης ότι οι σχέσεις Ρωσίας – Κύπρου παραμένουν εξαίρετες. Το σίγουρο είναι πως έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι του βαθέματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της Κύπρου από τη Δύση και το αντίστοιχο άδειασμα της Ρωσίας μετά την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., το κούρεμα των ρώσικων καταθέσεων, τα μνημόνια, την εκλογή Αναστασιάδη και το γνωστό νταλαβέρι με το Ισραήλ που ξεκίνησε άλλωστε από τον «κομμουνιστή» Χριστόφια. Παρόλα αυτά, η Μέρκελ από την πλευρά της κάλυψε την κυπριακή κυβέρνηση και την απελευθέρωσε σ’ ότι αφορά το ζήτημα των κυρώσεων στη Ρωσία.
Ο ρώσικος ιμπεριαλισμός έχει κάθε λόγο να αξιοποιεί αντιφάσεις – αντιθέσεις και προβλήματα των δυτικών για να μη χάσει τη δυνατότητα επιρροής του στην Κύπρο, για τον ίδιο λόγο που οι ΗΠΑ θέλουν να ενισχύσουν την παρουσία τους. Το κρίσιμο ζήτημα που αξιοποιούν ένθεν και ένθεν, πάντα για λογαριασμό τους, ήταν το λεγόμενο κυπριακό πρόβλημα. Η γεωστρατηγική σημασία του νησιού το έκανε πάντα μήλο της έριδος και γι’ αυτό η φράση «επίλυση του κυπριακού» έγινε παροιμιώδης με τραγικές συνέπειες για όλους τους κατοίκους του νησιού εδώ και δεκαετίες. Αν το χουντικό πραξικόπημα των ελληναράδων, ο Αττίλας και η τούρκικη κατοχή δημιούργησαν με τραγικό τρόπο τα τετελεσμένα του ’74, με τις εγκληματικές μηχανορραφίες του Κίσσινγκερ σήμερα, 40 χρόνια μετά, τα έργα και ημέρες του ιμπεριαλισμού σε μια σειρά χώρες ιδιαίτερα της γύρω περιοχής αποκαλύπτουν πως οι φονιάδες και ληστές των λαών όχι μόνο δε νοιάζονται να επιλύσουν ζητήματα χωρών και λαών, μα τα επιδεινώνουν και τα αξιοποιούν φτάνοντας να ρημάζουν, να καταστρέφουν και να διαλύουν χώρες, να ξεριζώνουν από τον τόπο τους και να δολοφονούν λαούς. Αυτά που υπέστησαν οι Κύπριοι το ‘74 υφίστανται σήμερα μια σειρά λαοί. Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία, Λιβύη, Ουκρανία και ο κατάλογος όχι μόνο δε φαίνεται να έχει τελειωμό, μα τα μαύρα σύννεφα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και των πολέμων πυκνώνουν όλο και πιο απειλητικά για τους λαούς.
Είναι προκλητική επομένως η υποκρισία και επικίνδυνη η δουλικότητα της κυβέρνησης Αναστασιάδη που καμαρώνει για την ένταση της δραστηριότητας του αμερικάνικου παράγοντα στο κυπριακό. Η πιθανότατα όντως ιστορική επίσκεψη Μπάιντεν που θα τη διαδεχτεί τους επόμενους μήνες η επίσκεψη Κέρι σε Λευκωσία αλλά και Αθήνα, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως θέλει να εμπλέξει τους λαούς της Κύπρου αλλά και της Ελλάδας- Τουρκίας σε επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια και κάθε άλλο παρά θα συμβάλλει στην επίλυση υπαρκτών προβλημάτων σαν το κυπριακό.
Είναι ακριβώς η ιμπεριαλιστική παρέμβαση που συνειδητά χώρισε το νησί και δημιούργησε με τη διαιώνιση και τα τετελεσμένα της κατοχής ένα πράγματι δυσεπίλυτο πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που απαιτεί άλλα δεδομένα και συσχετισμούς στο επίπεδο των λαών της περιοχής για να επιλυθεί από τους λαούς και για τους λαούς. Σήμερα όλοι αυτοί που μεθοδεύουν νέα σχέδια ΑΝΑΝ για το μόνο που νοιάζονται είναι για την ενίσχυση της γεωπολιτικής τους παρουσίας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, παίζοντας με τις αγωνίες όλων των Κυπρίων και μανουβράροντας τις αντιθέσεις των μωροφιλόδοξων ηγεσιών στο νησί αλλά και μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας.
Το φυσικό αέριο και η γεωπολιτική της νοτιοανατολικής Μεσογείου
Σίγουρα έχει ιδιαίτερη σημασία για τις εξελίξεις η ανακάλυψη αξιόλογων ποσοτήτων αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ στο οικόπεδο 12. Όμως, στη σχετική φιλολογία υπερτονίζεται η σημασία του συχνά με βάση το κλίμα τεχνικού φουσκώματος των ελληνικών αποθεμάτων, που γίνεται για να ενισχυθεί το ελληνικό success story, όπως σωστά νομίζουμε εξηγεί ο Λ. Βατικιώτης στο περιοδικό Επίκαιρα (22-5-2014). Ο υπουργός ενέργειας της Κύπρου, Λακοτρύπης, δηλώνει «η επίσκεψη Μπάιντεν στέλνει τρανταχτά μηνύματα. Οι ΗΠΑ βλέπουν τώρα την Κύπρο όχι μόνο ως εναλλακτική πηγή τροφοδοσίας αλλά ενδεχομένως και ως εναλλακτικό διάδρομο τροφοδοσίας με αέριο της Ευρώπης» και ο ΥΠΕΞ, Κασουλίδης, μιλώντας για γέφυρα για την εξαγωγή αερίου χωρών της ανατολικής Μεσογείου, διευκρινίζει «χωρίς να αποκλείονται εναλλακτικές (βλέπε αγωγός μέσω Τουρκίας), σταθερή μας επιλογή η κύρια μέθοδος εξαγωγής αερίου να είναι με δημιουργία τερματικού υγροποίησης στο Βασιλικό. Μέχρι στιγμής οι ποσότητες της Αφροδίτης το καθιστούν μη βιώσιμο».
Μη βιώσιμος είναι λοιπόν ο σταθμός μεταφοράς υγροποιημένου αερίου LNG μέσω πλοίων, αν πρόκειται μόνο για το αέριο της Κύπρου. Κάτι τέτοιο που είναι γνωστό σε όλους δίνει το μέτρο των σημαντικών αλλά όχι μυθικών αποθεμάτων αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ. Όσο για τα ελληνικά, μάλλον είναι άνθρακας ο θησαυρός, ειδικά για τα κέρδη του δημοσίου και ειδικά αν πέσουν οι τιμές… Αποκτά όμως όντως μεγάλη σημασία στο συνολικότερο σχεδιασμό των ΗΠΑ το πλάνο σήμερα που θέλει την Κύπρο γέφυρα μεταφοράς αερίου από την ευρύτερη περιοχή προς την Ευρώπη, αλλά και προς την Τουρκία που και αυτή η δεύτερη πρέπει να απεξαρτηθεί ενεργειακά από τη Ρωσία.
Ο σχεδιασμός συμπεριλαμβάνει το Λίβανο, την Ιορδανία, το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Τουρκία και προσδοκά ότι στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν και άλλα μη εξακριβωμένα ακόμη αποθέματα. Στα σχετικά πλάνα συμπεριλαμβάνονται διάφοροι αγωγοί, σταθμοί LNG και τάνκερ, αλλά και καλώδια μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος. Πλάνα που επιδιώκεται να γίνουν ανταγωνιστικά και από οικονομική άποψη κόντρα σε άλλα πλάνα σαφώς πιο ρεαλιστικά και οικονομικά που ήδη κινεί η Ρωσία προς Ευρώπη (south stream μέσω Βουλγαρίας) αλλά και προς Τουρκία, παρά την κατακραυγή της και παρά τις μεγάλες δουλειές που η ίδια έχει έτσι κι αλλιώς συμφωνήσει πρόσφατα με την Κίνα.
Σίγουρα το παιχνίδι στον παγκόσμιο ενεργειακό ανταγωνισμό ξανά αγριεύει και αυτό είναι ένα κρίσιμο επίδικο του συνολικότερου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Σ’ αυτή τη βάση, ο Μπράιζα ξαναπιάνει δουλειά στην περιοχή, αυτή τη φορά σε Τουρκία – Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Όμως, κατά την άποψή μας, ούτε στην γεωπολιτική σύγκρουση της Ουκρανίας το κύριο είναι το ενεργειακό, ούτε αντίστοιχα στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και αντίστοιχα στην Κύπρο.
Η κρίσιμη γεωπολιτική περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου αναδείχτηκε τελευταία όχι στη βάση των όποιων ενεργειακών αποθεμάτων που στους παροικούντες άλλωστε ήταν γνωστά από χρόνια. Στην περιοχή δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ανέκαθεν συγκατοικούσαν οι στόλοι ΗΠΑ- ΡΩΣΙΑΣ. Όμως ας δούμε τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων: Τις ανατροπές στην Αίγυπτο των 70 εκατομμυρίων με το τεράστιο πολιτικό βάρος στον αραβικό κόσμο και τον έλεγχο του Σουέζ. Του Σουέζ μέσω του οποίου διακινείται το 1/3 των παγκόσμιων εμπορευμάτων. Την επέμβαση στη Λιβύη και την ιδιότυπη επέμβαση μακελειό στη Συρία που συνεχίζεται… Την προσπάθεια ακύρωσης της ρώσικης βάσης στην Ταρσού της Συρίας και το φράξιμο του δρόμου για ανάλογη βάση στην Κύπρο. Τη σύγκρουση Ισραήλ – Τουρκίας, το τράβηγμα του χαλιού από τις ΗΠΑ στον Ερντογάν και την προσπάθεια επανασυγκόλλησης με τα δεδομένα του σήμερα στον άξονα Αίγυπτο- Ισραήλ- Τουρκία- Κύπρου- Ελλάδας, που είναι η βασική επιδίωξη της γεωπολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή στη συγκυρία που διανύουμε.
Μέσα σ’ όλα αυτά υπάρχει καθεαυτό και το ενεργειακό που επίσης αποκτά κρίσιμο ρόλο στη συγκυρία, όμως όχι μόνο δεν είναι το κύριο αλλά ουσιαστικά περισσότερο αξιοποιείται από τις ΗΠΑ για να ρυθμίσουν το συνολικότερο γεωπολιτικό ζήτημα. Κάπως έτσι τίθενται τα ζητήματα και στην Κύπρο, όπου το αέριο, στο πλαίσιο της γενικότερης κατάστασης, σε κάθε περίπτωση σε μπελά θα βάλει το λαό της και σε καμιά περίπτωση δεν θα τον λυτρώσει από την φτώχεια και την ανεργία που και εκεί απλώνονται απειλητικά.
Ελλάδα- Κύπρος και Τουρκία εμπρός για ανεξαρτησία
Ο λαός μας έχει ακούσει πολλές φορές να διακηρύσσεται η Ελλάδα σε γέφυρα ανάπτυξης, στρατηγικό εταίρο, χώρα σταθερότητας και άλλα εύηχα από μεριάς ΗΠΑ- Δύσης. Όλα αυτά τον τελευταίο καιρό άλλωστε συνδυάζονται με το success story και δίνουν και παίρνουν. Μόνο που ο λαός μένει να ζει και θα ζει πολλά χρόνια ακόμη στη φτώχεια και την ανεργία. Άλλωστε όρος για το όποιο success story της αστικής τάξης είναι το παραπέρα ξεζούμισμα του λαού με μόνιμο τρόπο, η αποδοχή των αλυσίδων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, η αποδοχή της φασιστικοποίησης, των χημικών, αλλά και η μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο.
Αλήθεια τι διαφορετικό σημαίνει για τον κυπριακό λαό η δήλωση Μπάιντεν περί εταίρου κλειδί σε μια περιοχή με πολλές προκλήσεις….
Ο κάθε λαός έχει τη δικιά του ιστορία που μπορεί και να τον διδάξει αλλά και να τον εμπνεύσει. Ταυτόχρονα οι λαοί της περιοχής έχουν πολλά κοινά και σαν ιστορία και στο παρόν και μαζί θα φτιάξουν το μέλλον τους σε σύγκρουση με δυνάστες και εκμεταλλευτές. Αν οι φονιάδες και ληστές του πλανήτη τη γη ξαναμοιράζουν με το αίμα των λαών, οι ντόπιοι δυνάστες τους στρώνουν το δρόμο. Όσο κι αν εμφανίζονται τσαμπουκάδες σαν τον Ερντογάν, καλοί διπλωμάτες σαν τον Αναστασιάδη, ή ρεαλιστές σαν τους ανεκδιήγητους Σαμαρά – Βενιζέλο, με κάθε τρόπο δίνουν τους λαούς τους βορά στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό.
Όσο κι αν οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί για τους λαούς η αλήθεια δεν αλλάζει. Δεν υπάρχει κανένας εύκολος δρόμος για κανένα λαό. Η συγκρότηση της εργατικής τάξης και του κόσμου της δουλειάς ενάντια στην εκμετάλλευση, το φασισμό, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, είναι μονόδρομος. Σ’ Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία οι λαοί δε μπορούν να περιμένουν για να δουν αν θα ευοδώσουν αυτά ή εκείνα τα σχέδια αυτών ή των άλλων ιμπεριαλιστών και των ντόπιων υποτακτικών τους. Η αστική τάξη στη χώρα μας συζητά τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα και μέσα σ’ αυτά και το κυπριακό ερήμην του λαού. Καλλιεργεί τον εθνικισμό με γειτονικούς λαούς την ίδια ώρα που εμπλέκεται σε βρώμικους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς με άλλες αστικές τάξεις της περιοχής και δίνει γη και ύδωρ στους φονιάδες των λαών.
Ο λαός μας μέσα από την ανάπτυξη κινήματος αντίστασης και ξανά διεκδίκησης της ζωής του πρέπει να έρθει σε ρήξη και σύγκρουση μ’ αυτή την πολιτική. Η υποστήριξη που παρέχει η ελληνική κυβέρνηση στη δουλική πολιτική Αναστασιάδη είναι πολιτική υπηρέτησης των ιμπεριαλιστικών σχεδίων των ΗΠΑ και της Δύσης. Σχεδίων που είναι σε βάρος όλων των λαών της περιοχής. Είναι ολέθριο που η ίδια η αριστερά αφήνει το ζήτημα της Κύπρου σε διάφορους τουρκοφάγους, στους φασίστες και στην ομερτά του επίσημου πολιτικού προσωπικού.
Η υπηρέτηση της κοινής πάλης των λαών Ελλάδας – Κύπρου και Τουρκίας απαιτεί τοποθέτηση στα ζητήματα της Κύπρου και εναντίωση στα νέα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή. Γιατί οι ιμπεριαλιστές όχι μόνο δεν πρόκειται να επιλύσουν κανένα κυπριακό, μα θα συνεχίσουν να καταστρέφουν και να λεηλατούν χώρες και λαούς και να σωρεύουν στις πλάτες των λαών νέα ακόμη πιο δυσεπίλυτα προβλήματα.
