Πανηγυρίζει ο ΛΑ.Ο.Σ. για το εκλογικό αποτέλεσμα και μαζί του χαμογελάνε και απορούν διάφοροι κρυφοακροδεξιοί κονδυλοφόροι σχετικά με το πώς κατόρθωσε να είναι το μόνο κόμμα που ανέβηκε και σε ψήφους και σε ποσοστά, πώς κατέλαβε την τρίτη θέση στις μισές περίπου περιφέρειες της Ελλάδας, πώς κέρδισε ψηλά ποσοστά ακόμα και σε εργατικές περιοχές κ.ο.κ. Με προσποιητή έκπληξη εμφανίζονται να απορούν όλοι αυτοί που φιλοξενούσαν και φιλοξενούν, τόσο κατά την προεκλογική περίοδο αλλά και πολύ πιο πριν από αυτή, με κάθε ευκαιρία, κάθε ώρα της ημέρας και σε εκπομπές ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές, πολιτικές ή κουτσομπολίστικες, εκπροσώπους αυτού του μορφώματος, όχι για να καταδικάσουν τον ανοικτό η συγκαλυμμένο ρατσισμό, τον ανοικτό εθνικισμό του και τον ακόμα πιο ανοικτό αντικομμουνισμό του, αλλά για να ανακαλύψουν ότι το μόρφωμα αυτό έχει θέσεις και απόψεις… που πιθανόν να δίνουν, ακραίες ίσως, αλλά ωστόσο λύσεις σε κυρίαρχα προβλήματα της εποχής μας. Κανάλια και κανόναρχος απέδειξαν έτσι ο καθένας για λογαριασμό του και όλοι μαζί ότι το πολιτικό παιχνίδι των αντιπαραθέσεων μερίδων και κέντρων εξουσίας του κεφαλαίου μπορεί και επιτρέπει τη «λελογισμένη» πριμοδότηση και τέτοιων ανοικτά φασιστικών αντιλήψεων.
Πόσο μάλλον στη σημερινή περίοδο που το σύστημα προβληματίζεται για τις διάδοχες πολιτικές λύσεις και για όσο τουλάχιστον διάστημα δεν έχει διαμορφωθεί ασφαλώς η διάδοχη σταθερή κυβερνητική και αντιπολιτευτική τάξη πραγμάτων. Δείγμα τέτοιας ακραίας πριμοδότησης ήταν και η απρόσκοπτη συμμετοχή, παρά μάλιστα και τις περί του αντιθέτου αποφάσεις του Αρείου Πάγου, του ταγματάρχη-δολοφόνου της χούντας Ντερτιλή σε άλλο ακροδεξιό ψηφοδέλτιο.
Αν μάλιστα συμπεριλάβει κανείς στον λογαριασμό και τις συνθήκες απαξίωσης κυρίως της κυβέρνησης και της πολιτικής της αλλά και των υπολοίπων πολιτικών κόμματων, δείγμα της κρίσης του συστήματος, απαξίωση που εκφράστηκε κύρια με την αποχή, που προεκλογικά μάλλον θα πρέπει να ήταν μεγαλύτερη από όση τελικά εκφράστηκε, τότε θα συμπεράνει κανείς ότι πάλι καλά που τμήμα μόνο των εκατομμυρίων ψηφοφόρων κύρια της ΝΔ αλλά και του ΠΑΣΟΚ ωθηθήκαν κυριολεκτικά προς το ΛΑ.Ο.Σ.
Από εκεί και πέρα, οι τακτικού χαρακτήρα επιλογές του ΛΑ.Ο.Σ. (η μεταγραφή της Τζαβέλα και η «επιδίωξη συγκατοίκησης στο ρετιρέ της ιδίας πολυκατοικίας με τη ΝΔ») αποτέλεσαν τις απαραίτητες γέφυρες με τους ψηφοφόρους της NΔ. Το πόσο μόνιμα βέβαια είναι ζητούμενο, ωστόσο δεν μπορεί παρά να έχει και μόνιμα χαρακτηριστικά αυτή η μετακίνηση.
Ωστόσο η πλευρά που έχει να κάνει με τον λαό μας είναι η κυρίαρχη. Για ένα κόμμα που έκανε σημαία της κίνησής του την εχθρότητα απέναντι στους μετανάστες, αποτελεί σοβαρό σημείο προβληματισμού η εξήγηση του μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ενίσχυσή του.
Το σοβαρότερο ζήτημα σε σχέση με αυτό δεν είναι ωστόσο η προπαγάνδα του ίδιου του κόμματος αλλά η απήχηση που έχουν οι θέσεις αυτές και οι συγκλίσεις που εμφανίζουν με τα προγράμματα και τις πρακτικές τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ. Πραγματικά πόσο απέχουν οι επιχειρήσεις-σκούπα της αστυνομίας στο κέντρο, η αντιμετώπιση του κάθε μετανάστη ως υπόπτου και εν δυνάμει εγκληματία, η διάκριση μεταξύ λαθραίας και νόμιμης μετανάστευσης, η όλο και πιο δύσκολη νομιμοποίηση και η μετατροπή τους έτσι σε παράνομους.
Πόσο απέχει άραγε η συζήτηση από πλευράς ΠΑΣΟΚ για λύση του προβλήματος της μετανάστευσης στο πλαίσιο συμφωνιών τόσο της ιδίας της ΕΕ όσο και με τρίτες χώρες .
Πολύ περισσότερο πόσο απέχουν οι πρόσφατες αποφάσεις της ΕΕ για την κράτηση επί 18 μήνες, την απέλαση και την απαγόρευση εισόδου στην ΕΕ για μία 5ετία, όσων μεταναστών δεν έχουν άδεια παραμονής. Για ποσοστώσεις μεταναστών, για αυστηρότερες προϋποθέσεις παραμονής κτλ.
Δεν συμπεραίνει κανείς εύκολα ότι η επικρατούσα πολιτική συναίνεση γύρω από το ζήτημα ουσιαστικά αφορά μέτρα και μεθόδους καταστολής, ότι οδηγεί σε πολιτικές γκετοποίησης και εξόντωσης. Ότι τελικά όλα αυτά δεν μπορεί παρά να ενισχύουν τον πιο ακραίο υποστηρικτή τέτοιων απόψεων. Ότι τελικά κανείς δεν του αντιπαρατίθεται, ίσα ίσα, το αντίθετο.
Δεν παραβλέπει βέβαια κανείς ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε συνθήκες εντεινόμενης κρίσης από τη μια και ανυπαρξίας από την άλλη ισχυρού εργατικού αλλά και ευρύτερα αριστερού προοδευτικού κινήματος. Ότι λαϊκά στρώματα μπροστά στην «αδυναμία άμεσων λύσεων» μπορεί να ωθούνται να «ανακαλύπτουν» αποδιοπομπαίους τράγους θεωρώντας ότι έτσι μπορεί να τη γλιτώσουν προσωρινά . Ότι παράγωγα της κρίσης όπως η εγκληματικότητα, γεννούν ανασφάλειες που δίνουν έδαφος έτσι σε μέτρα και μεθόδους καταστολής. Ότι και η Αριστερά όσο συνεχίζει να αντιμετωπίζει το φαινόμενο, είτε αγνοώντας το είτε με τη γνωστή λογική του «αντάρτικου», δεν βοηθά να απαντιούνται τέτοιες λογικές. Δεν διέφυγε της προσοχής μας καθόλου εξάλλου το ιδιαίτερο άνοιγμα Καρατζαφέρη στους οικοδόμους που τους καλεί ουσιαστικά να ξεκινήσουν νέο πογκρόμ. Κάτι γνωρίζουμε για ορισμένες από τις παραδόσεις του εν λόγω συνδικάτου.
Απλά είμαστε σίγουροι ότι στο μέτρο και στο βαθμό που η κρίση θα εντείνεται οι πολιτικές αφομοίωσης των αντιδράσεων θα ατονούν, η ανοικτή προώθηση φασιστικών απόψεων θα αποτελεί όλο και μεγαλύτερη ανάγκη για το σύστημα.
φ.621, 13/6/09
