Σήμερα υποτίθεται ότι μεταξύ των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς υπάρχουν αρκετά κοινά σημεία όσον αφορά στο ζήτημα του χαρακτήρα του θεσμού της «Τοπικής Αυτοδιοίκησης» (ΤΑ).
Με λιγότερες ή περισσότερες αποκλίσεις, ένα ολόκληρο φάσμα δυνάμεων διατυπώνει στα κείμενά του ότι γενικά η ΤΑ είναι θεσμός που έχει εξελιχθεί σε προέκταση του κράτους, λειτουργεί σε ασφυκτικά πολιτικά, διοικητικά και οικονομικά πλαίσια, όπως αυτά ορίζονται από το σύστημα και τις επιδιώξεις του, και παρά τις όποιες αντιφάσεις δεν αποτελεί πεδίο συμμετοχής και έκφρασης των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους.
Είναι επίσης γεγονός ότι γενικά η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, στο σύνολό της, δεν έχει αναδείξει με χρήσιμο για το κίνημα τρόπο μια σειρά πλευρές και χαρακτηριστικά της σημερινής λειτουργίας της ΤΑ. Πρέπει να διανυθεί δρόμος για να γίνει συνείδηση ότι η υπόθεση μιας λαϊκής αυτοδιοίκησης είναι διαλεκτικά δεμένη με το ζήτημα της ανασυγκρότησης του κινήματος.
Η λεγόμενη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση(!) είναι φρούτο των τελευταίων χρόνων. Δεν χωράει αμφιβολία ότι είναι ένας κρατικός θεσμός, ένα κρατικό όργανο που δεν έχει την ιστορική καταγωγή των δήμων.
Οι νομαρχίες, οι πιο πρόσφατες υπερνομαρχίες, είναι κατά βάση ανεπιτυχείς προσπάθειες για να διαμορφωθεί ένα μοντέλο διοίκησης του κράτους που να εξυπηρετεί:
Α. Πολιτικές και κομματικές ανάγκες της εκάστοτε κυβέρνησης, και φυσικά στην κατεύθυνση της συγκέντρωσης-συγκεντροποίησης, και
Β. Ανάγκες που αφορούν τη συμμετοχή στα διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα.
Δημιουργήθηκαν, έτσι, υδροκέφαλοι μηχανισμοί διοίκησης που ελέγχονταν αποτελεσματικότερα από την κεντρική εξουσία.
Οι υπερνομαρχίες και οι νομαρχίες είναι διοικητικές μονάδες που έχουν τεράστια ανομοιογένεια και γεωγραφική και κοινωνική και, βέβαια, ταξική.
Είναι κάτι παραπάνω από ανέκδοτο να θεωρούνται θεσμοί αυτοδιοίκησης και το κυριότερο αποτελούν μοχλό προώθησης της αντιδραστικής πολιτικής, γι’ αυτό και δεν απέκτησαν ποτέ, σαν τέτοιοι που είναι, το παραμικρό κύρος στη λαϊκή συνείδηση.
Ο θόρυβος γύρω από τις εκλογές ιδιαίτερα για τις υπερνομαρχίες είναι μια άλλη όψη της πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των κυρίαρχων αστικών κομμάτων που αφορά κύρια την κεντρική πολιτική σκηνή. Η κυριαρχία τα Φώφης (ΠΑΣΟΚ) στην υπερνομαρχία της Αθήνας χρησιμοποιήθηκε σαν αντίβαρο της κυριαρχίας της ΝΔ στο δήμο της Αθήνας.
Η νομαρχιακή λεγόμενη αυτοδιοίκηση, με καμιά φιλότιμη ρεφορμιστική θεώρηση, δεν μπορεί να συνδεθεί με το λαϊκό κίνημα στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον.
Μπροστά σε αυτή την εκτίμηση, που θεωρητικά ασπάζονται οι περισσότερες εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, αν όχι το σύνολό τους, εκδηλώνεται η πρόθεση-επιδίωξη συμμετοχής στις νομαρχιακές εκλογές!
Από μόνο του αυτό αποτελεί παράδοξο, ένα από τα πολλά που χαρακτηρίζει δυνάμεις του χώρου αυτού.
Στο κοινό κείμενο των οργανώσεων για την πρόθεση συγκρότησης ψηφοδελτίου για την υπερνομαρχία της Αθήνας προσπερνιέται με χαρακτηριστική άνεση το ζήτημα του χαρακτήρα αυτού του θεσμού.
Δεν ταλαιπώρησε τους γράφοντες, καθόλου, το ερώτημα του τι σημαίνει να αναδεικνύεις εκλογικά έναν τέτοιο αντιδραστικό θεσμό.
Η άνεση να ξεπερνιούνται αυτά τα θέματα αναδεικνύει μια εκλογική φρενίτιδα.
Που, στη ζάλη που δημιουργεί, ωθεί δυνάμεις σε εκλογικά κόλπα φτηνού εντυπωσιασμού, γιατί δήθεν «βρέχει ψήφους» και εμείς δεν πρέπει να κρατάμε ομπρέλα.
Δεν διαβάσαμε στο κείμενο ούτε ένα πολιτικό επιχείρημα υπέρ της συμμετοχής στις νομαρχιακές εκλογές.
Ταυτόχρονα για να υπερασπιστούν αυτές οι απόψεις την επιλογή τους καταφεύγουν σε πολιτικές ακροβασίες που εντείνουν τη σύγχυση:
«Συμμετέχουμε στις νομαρχιακές εκλογές όπως το κάνουμε στις βουλευτικές εκλογές ή στις ευρωεκλογές ή στις δημοτικές εκλογές». Είναι πραγματικά μια εξίσωση που πρέπει να βρει τη λύση της…
Είναι γνωστή η τοποθέτηση και στάση (ΑΠΟΧΗ) του ΚΚΕ(μ-λ) για τις ευρωεκλογές. Εχουμε την κλασική θεώρηση για το ζήτημα των βουλευτικών εκλογών (τακτικό ζήτημα) που τη συναρτά με τη δεδομένη, κάθε φορά, φάση του κινήματος.
Πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει καμία σχέση και σύγκριση ανάμεσα σε μια εκλογική παρέμβαση σε ένα δήμο από μια αγωνιστική συλλογικότητα που ζει και δρα σε αυτόν και στην εκλογική παρέμβαση σε μια νομαρχία και στην υπερνομαρχία.
Ακόμα και η εκλογική παρέμβαση σ” ένα μεγάλο δήμο (Αθήνας, Θεσσαλονίκης), με τα χαρακτηριστικά κεντρικής πολιτικής παρέμβασης που έχει, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για τη συμμετοχή στις νομαρχιακές εκλογές. Επιπρόσθετα και σε αυτούς τους δήμους υπάρχουν σήμερα δυνάμεις, σχήματα, κινήσεις, ανένταχτοι αγωνιστές που ζουν και παρεμβαίνουν και έχουν συμβολή στην υπόθεση της ανεξάρτητης λαϊκής οργάνωσης του λαού. Συνεπώς η παρέμβαση και στους μεγάλους δήμους αποκτά και νέα δεδομένα και χαρακτηριστικά.
Αυτό λοιπόν που χαρακτηρίζουμε εκλογική φρενίτιδα είναι η επιδίωξη εξωκοινοβουλευτικές αριστερές δυνάμεις να επιδιώκουν εκλογική συμμετοχή σε κάθε νέο «φρούτο» που σερβίρει το αστικό κράτος και το σύστημα.
Πρέπει ή όχι οι αριστερές-επαναστατικές δυνάμεις να είναι συνεπείς απέναντι στο λαό και η στάση τους να εμπεριέχει στοιχεία επαναστατικής διαπαιδαγώγησης του δυναμικού τους και του περιγύρου τους και μάλιστα σήμερα πιο πολύ αφού ζούμε σε συνθήκες όξυνσης της αντιδραστικής πολιτικής και των αντιδημοκρατικών κατευθύνσεων;
Η πρωτοβουλία οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς να μετέχουν στις νομαρχιακές εκλογές θα κριθεί όχι από τους ψήφους που θα πάρει, αλλά από το ότι στο όνομα αυτών των ψήφων αποδέχεται και νομιμοποιεί μια αστική πολιτική-διοικητική επιλογή η οποία ντύνεται με δημοκρατικό μανδύα και περιτυλίγεται με αυτοδιοικητική φιλολογία.
Να θυμίσουμε ότι σε μια δυο βδομάδες έσβησε ο απόηχος -χωρίς περαιτέρω θετικές επιδράσεις…- των μερικών χιλιάδων ψήφων που η ΚΟΕ πήρε στις προηγούμενες νομαρχιακές εκλογές στη Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα. Να θυμίσουμε την αντιπαράθεση (εκλογικίστικος οπορτουνισμός) σε αυτή την επιλογή από άλλες οργανώσεις που τώρα επιχειρούν να συγκροτήσουν ψηφοδέλτιο για την υπερνομαρχία της Αθήνας και όχι μόνο. Τι άλλαξε; Πάντως όχι ο χαρακτήρας του θεσμού…
Στο κείμενο-πρόταση των οργανώσεων αναφέρεται ότι «δεν επιδιώκουμε μια απλή εκλογική καταγραφή, ένα ‘ψηφοδέλτιο’, αλλά μια ζωντανή συλλογικότητα, με δημοκρατικές διαδικασίες (συνελεύσεις, εκλεγμένη και ανακλητή συντονιστική επιτροπή, ομάδες εργασίας, τοπικές επιτροπές), που θα μείνει και θα δίνει μάχες πριν, κατά και μετά τις εκλογές».
Καλά, αυτά που γράφονται τα έχουν θέσει σε όσους αναζητούν δρόμους αγωνιστικής διεξόδου απέναντι σε μια πραγματικότητα που προσβάλλει καθημερινά τις ανάγκες τους; Και αισθάνθηκαν ότι υπάρχει σε αυτό το δυναμικό και μπροστά στα ερωτήματα και στις αγωνίες του η απαίτηση για συμμετοχή στις εκλογές για την υπερνομαρχία της Αθήνας;
Ή εδώ μιλάμε απλά για μια απόπειρα ευκαιριακής εκλογικής σύμπλευσης που θέλει να επιβληθεί σε σχήματα και επιτροπές αγώνα που μόνο το κατέβασμα στην υπερνομαρχία δεν τους απασχολεί;
Από το ίδιο διαβάζουμε: «Πιστεύουμε ότι μια τέτοια κίνηση συμβάλλει αντικειμενικά στην προσπάθεια για τη συγκρότηση μιας άλλης Αριστεράς».
Εδώ τώρα τι να πούμε;
Οι δυνάμεις που επιχειρούν να συγκροτήσουν το ψηφοδέλτιο στην υπερνομαρχία με αυτή τους την κίνηση αντικειμενικά δεν λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Προσπερνάμε ότι το ζήτημα της ανασυγκρότησης της Αριστεράς ήταν πάντα και θα είναι υποκειμενικό και σε αναφορά πάντα με την ταξική πάλη και το λαϊκό κίνημα και όχι αντικειμενικό ζήτημα.
Η ΚΟΕ ψηφίζει ΣΥΝ στο δήμο της Αθήνας και συμμετέχει σε τούτο το εγχείρημα. Τι από τα δυο συμβάλλει καλύτερα στην ανασυγκρότηση που επικαλούνται;
Οταν οι δυνάμεις ΕΕΚ, ΕΚΚΕ, ΚΚΕ(μ-λ), ΝΑΡ συγκρότησαν τη Διεθνή Αντικαπιταλιστική Αντιιμπεριαλιστική Συνάντηση (ΔΑΑΣ), οι σύντροφοι της ΑΡΑΣ, της ΑΡΑΝ, της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος και η ΚΟΕ φυσικά ανασυγκροτούσαν την Αριστερά συμμετέχοντας στο Φόρουμ.
Πολλά τα παραδείγματα που μπορεί να επικαλεστείς για να καταδειχθεί το εξής απλό:
Είναι προφανές ότι η ανάγκη οικοδόμησης μιας διαφορετικής Αριστεράς από αυτήν την κυρίαρχη και χρεοκοπημένη δεν θα υπηρετηθεί μέσα από ευκαιριακές εκλογικίστικες συμπράξεις απροσδιόριστου χαρακτήρα. Και μάλιστα μεταξύ οργανώσεων που σε αυτή τη φάση έχουν τεράστιες πολιτικές διαφορές. Είναι εντιμότερο να προσδώσουν στο εγχείρημά τους την πραγματική του αξία, που αφορά σε ιδιαίτερες κομματικές τους επιδιώξεις, αδιέξοδα, συγκρούσεις και διαγκωνισμούς στο πλαίσιο του μικρόκοσμού τους και μακριά από τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες.
Κλείνοντας, το κύριο που έχουμε να προσάψουμε σε όλες αυτές τις δυνάμεις και με αφορμή τη στάση τους στις νομαρχιακές εκλογές είναι ακριβώς αυτό: η υπόκλιση στη λογική του «κόλπου» της αναζήτησης του γρήγορου και εύκολου τρόπου, του οπορτουνισμού προς άγρα ψήφων, σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές δείχνουν να ξεχνούν ποιο είναι το ζητούμενο και ο στόχος. Οτι η κοινή δράση, η συμμετοχή σε μια εκλογική διαδικασία πρέπει να υπηρετεί τις πραγματικές απαιτήσεις της πάλης όπως αυτές διαμορφώνονται από τη φάση του κινήματος και την πολιτική περίοδο που διανύουμε.
Το εγχείρημα της συμμετοχής στις εκλογές για την υπερνομαρχία της Αθήνας, επιπρόσθετα, δημιουργεί προβλήματα πολιτικά και οργανωτικά, καταναλώνει άσκοπα δυνάμεις, μπερδεύει αγωνιστές όσον αφορά στις προτεραιότητες, που θα μπορούσαν με καλύτερο και αποτελεσματικότερο τρόπο να αφιερωθούν και να δράσουν στην προώθηση της πρωτοβουλίας για την συμμετοχή στις εκλογές για το δήμο της Αθήνας και άλλες περιοχές, εκεί δηλαδή που παρεμβαίνουν και συνδέονται με τους κατοίκους και τα προβλήματά τους. Εκεί όπου οι αγώνες της προηγούμενης περιόδου πρέπει να βάλουν σε όλους μας το καθήκον να προσανατολίσουμε την κοινή μας δράση στην κατεύθυνση της υπηρέτησης της ανεξάρτητης λαϊκής οργάνωσης των κατοίκων της Αθήνας και των άλλων δήμων.
Αιωρείται και θα αιωρείται μέχρι να απαντηθεί το ερώτημα γιατί κατά τα λεγόμενα της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ δεν υπάρχουν όροι για εκλογική παρέμβαση στο δήμο της Αθήνας και με τα χαρακτηριστικά που πιο πάνω αναφέραμε, ενώ αυτοί οι όροι πληρούνται στην περίπτωση της υπερνομαρχίας της Αθήνας.
Η στάση μας στις νομαρχιακές εκλογές θέλουμε να αντιστοιχεί στην άποψή μας. Επιλέγουμε το λευκό-άκυρο στις νομαρχιακές εκλογές γιατί θεωρούμε ότι αυτή η στάση υπηρετεί καλύτερα, σε αυτή τη φάση, την ανάγκη πολιτικής αποκάλυψης και αμφισβήτησης αυτών των κρατικών οργάνων.
φ.551, 24/06/06
