Ήταν ο Λένιν με τα ΛΟΑΤ+ κινήματα; Φυλάκιζε ο Στάλιν, ως ομοφοβικός, τους ομοφυλόφιλους (ή ομοερωτικούς, σύμφωνα με την «correct» ορολογία); Ο Τρότσκι είχε πρόβλημα με τις επεμβάσεις αλλαγής φύλου; Η Ρόζα Λούξεμπουργκ επικροτούσε τον γάμο και την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια; Με αυτά το υποθετικά ερωτήματα αντιμετωπίζει η «νέα αριστερά» το θέμα των δικαιωμάτων των ζευγαριών του ίδιου φύλου και τη στήριξη στις ΛΟΑΤ+ κοινότητες.
Ευτυχώς, δεν θα χρειαστεί να απαντήσουμε σε αυτά τα άκρως επικοινωνιακά αλλά εξαιρετικά ανούσια ερωτήματα. Για όσους νομίζουν ότι πρόκειται για διαχρονικά και «αιώνια» ζητήματα ηθικής, διακρίσεων και δικαιωμάτων (ατομικών ή κοινωνικών), που απασχολούσαν πάντα και με τον ίδιο τρόπο την αριστερά και την κοινωνία, οπότε πρέπει από θέση αρχής να έχουμε μια σταθερή απάντηση, αρμόδιοι να απαντήσουν είναι η εκκλησία και οι παπάδες. Αλλά όχι μονάχα αυτοί. Αρμόδιος είναι και ο «προοδευτικός νεοφιλελευθερισμός», που πάντα έδινε βάρος στις «αιώνιες» ατομικές αξίες και ελευθερίες. Που αναζητούσε πάντα στα «γονίδια και τη ψυχή» τον αυθεντικό «ελεύθερο και κυρίαρχο άνθρωπο-αστό» και τα ατομικά του «θέλω» σε αντίθεση με τα κοινωνικά «πρέπει».
Για τους υπόλοιπους, που καθόλου δεν ισχυριζόμαστε ότι είμαστε απαλλαγμένοι από στερεότυπα, μοιάζει να ισορροπούμε σε τεντωμένο σκοινί μπροστά σε αυτήν την «ανθρωπιστική επίθεση» που εξαπολύει ο ιμπεριαλισμός-καπιταλισμός των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Από όποια μεριά και να τραβήξεις το σκοινί, κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς είτε ως φιλελές είτε, πράγμα πολύ χειρότερο για ορισμένους, ρατσιστής, ομοφοβικός και τρανζφοβικός φασίστας. Πρέπει λοιπόν να βαδίζεις με βήματα προσεκτικά και με μόνιμο κίνδυνο να σε σπρώξουν και να πέσεις.
Το κύριο θέμα δεν είναι αν διεκδικούμε ίσα δικαιώματα στη δουλειά, την παιδεία, την υγεία, τον γάμο και την υιοθεσία για τα ομόφυλα ζευγάρια. Δεν θα μπορούσε αυτό από μόνο του να ξεσηκώσει «θύελλα διαφωνιών» στην αριστερά και την κοινωνία. Το θέμα δεν είναι καθόλου η «σεξουαλική απελευθέρωση» που διεκδικεί μια έστω… οργιαστική κυρίαρχη τάξη για να «απελευθερώσει» τους καταπιεσμένους. Το θέμα είναι η χειραγώγηση και ο έλεγχος των καταπιεσμένων μέσω της «κοινωνικής κατασκευής» του φύλου με πρωτοβουλία πάντα της κυρίαρχης τάξης των εκμεταλλευτών. Γι’ αυτό εμφανίζεται σαν μια ιδεολογική μάχη που δίνει μια «προοδευτική ελίτ» απέναντι σε μια «συντηρητική κοινωνία» που αντιστέκεται. Με μια μάχη απέναντι σε έναν «όχλο», που εμφανίζεται πολύ πιο συντηρητικός από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.
Δεν είναι μόνο το «Athens Pride» που, καθώς απολαμβάνει τη στήριξη και χορηγία του κράτους και της κυβέρνησης, των πρεσβειών των κρατών της ΕΕ και των ΗΠΑ, έχει μετατραπεί, ιδίως στο εξωτερικό, σε μια αμφιλεγόμενη σεξιστική πασαρέλα και ένα καρναβάλι καλλιστείων, εγωπάθειας και ναρκισσισμού (κι ας μην έχουμε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα με τα καρναβάλια). Είναι και οι «πολύχρωμες ΜΚΟ» της διαφθοράς και της χειραγώγησης, οι «θεματικές εβδομάδες» του υπουργείου Παιδείας, που ενώ διαλύει τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση… μοιράζει έμφυλες ταυτότητες κατά το δοκούν. Είναι τα διάφορα ευρωπαϊκά και συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα που με μια διαδικασία «προοδευτικού ψεκασμού» υπόσχονται να απομακρύνουν κάθε «συντηρητικό ζιζάνιο» που βρωμίζει το κοινό «προοδευτικό σπίτι των λαών».
Θέλουν προφανώς να «εκπολιτίσουν τους ιθαγενείς», στο πλαίσιο πάντα των «εκπολιτιστικών εκστρατειών» που αναλάμβανε ο ιμπεριαλισμός για να ενταχθούμε ομαλά στη δούλεψή του. Η δήθεν εναντίωση σε στερεότυπα και προκαταλήψεις είναι το πρόσχημα της αντικατάστασης με «αντι-στερεότυπα» και «αντι-προκαταλήψεις» του νεοφιλελευθερισμού. Δεν πρόκειται από τη μεριά τους παρά για ένα νέο αντιδραστικό ιδεολογικό-κοινωνικό «εμφύτευμα» που εξυπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες του συστήματος των πολέμων και της εκμετάλλευσης, που υποτάσσει τη σεξουαλικότητα στα νέα καπιταλιστικά πρότυπα.
Μια «ηρωική έξοδος» απαιτείται από αυτή την περικύκλωση των προοδευτικών απόψεων από «ελευθεριάζουσες» και ψευδεπίγραφές απόψεις περί «ελευθερίας και αυτοδιάθεσης του σώματος και της συνείδησης» των ανθρώπων. Γιατί με αυτά τα επιχειρήματα μπορούν να υποστηριχθούν σχεδόν τα πάντα. Από την «εθελοντική» πορνεία, τη χρήση ναρκωτικών μέχρι και την αυτοκτονία. Και μια ελευθερία «just do it» και «παντός καιρού», που κρίνεται και λογίζεται έξω από το ιστορικό και το κοινωνικό πλαίσιό της δεν μπορεί να είναι το πρόσταγμα της εποχής, πόσο μάλλον το όραμα για την αριστερά. Μπορεί η «ΛΟΑΤ+ ταυτότητα και κουλτούρα», που δεν είναι ταυτόσημη με τα ομόφυλα άτομα, να είναι προϊόν της ιστορίας όπως οτιδήποτε άλλο. Όπως άλλωστε και η «κουλτούρα του θέλω να δείχνω άντρακλας, γκόμενα, μάγκας». Κριτήριο όμως για κάθε κίνημα δεν είναι «τι θα θέλαμε» αλλά πού πολιτικογραφείται αντικειμενικά αυτό. Μπορούν όλα αυτά να αλωθούν από «ταξική-επαναστατική» σκοπιά; Με δεδομένο ότι οι ΗΠΑ ηγούνται της εκστρατείας του «ΛΟΑΤ+ κινήματος» παγκοσμίως, μάλλον αυτή η απαίτηση μοιάζει σαν να θέλουμε να πετάξουμε έξω τους Αμερικανούς από το ΝΑΤΟ.
Πάμε λοιπόν από μια κοινωνία των αναγκών σε μια κοινωνία των επιθυμιών, αλλοτριωμένων έστω; Ο Μίλτον Φρίντμαν το ήθελε διακαώς εδώ και πολλές δεκαετίες, όταν έλεγε ότι ευημερία δεν είναι να έχεις αγαθά, αλλά να είσαι ελεύθερος να ζεις έτσι όπως σου αρέσει, αποδομώντας κάθε ιστορική και κοινωνική έννοια του ανθρώπου, του φύλου, των σχέσεων μεταξύ τους, της συλλογικότητας, της σεξουαλικότητας, των συμπεριφορών.
Οι ταξικές διαφορές όμως δεν εξαφανίζονται επειδή κάποιος έχει διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις. Μπορεί η «νέα αριστερά» να θεωρεί ότι οι στρέιτ είναι «προνομιούχοι» έναντι των LGBTQ, αλλά οπωσδήποτε ένας ομοφυλόφιλος αστός παραμένει προνομιούχος έναντι ενός ομοφυλόφιλου εργάτη. Μπορεί η κοινωνία να μη διαιρείται μόνο σε τάξεις (υπάρχουν τα διαφορετικά φύλα, τα έθνη και το… ποδόσφαιρο) αλλά η κυρίαρχη αστική τάξη έχει κάθε συμφέρον να υπερτονίζει αυτές τις διαιρέσεις (σύμφωνα με το δόγμα «διαίρει και βασίλευε»). Είναι πάντως αξιοπερίεργο πώς οι κατά τα άλλα «κοσμοπολίτικη και διεθνιστική» αριστερά θυμήθηκε ξαφνικά τα έθνη.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που θεωρητικά ρεύματα προσπάθησαν να αναγάγουν, να ερμηνεύσουν και να επιλύσουν τα κοινωνικά και ανθρώπινα προβλήματα με το σεξουαλικό (σχολές ψυχανάλυσης, φροϋδισμός κ.λπ.). Μόνο που λόγω του προοδευτικού αέρα της εποχής, αυτές οι προσπάθειες είχαν και προοδευτικές πλευρές. Στο σημερινό αντιδραστικό περιβάλλον, αυτή η επαναφορά της «σεξουαλικής αναγωγής» έχει απολέσει κάθε ίχνος προοδευτικότητας. Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρήθηκε να αντικατασταθεί το «εκφυλισμένο» εργατικό κίνημα με κοινωνικά κινήματα ως νέο επαναστατικό υποκείμενο. Εξάλλου, η «προοδευτική διανόηση» αρέσκεται σε εποχές γενικευμένης κρίσης να αυτοθαυμάζεται με επιχειρήματα περί «διαφορετικότητας», κατά των διακρίσεων, με φεμινιστικές, αντιρατσιστικές γενικολογίες. Αρκεί να μην βάλλουν ευθέως στον πυρήνα της καπιταλιστικής παραγωγής.
Η αναγόρευση της σεξουαλικότητας αλλά και της ναρκισσιστικής-εγωιστικής ατομικότητας ως βασικό, αν όχι αποκλειστικό, χαρακτηριστικό της ανθρώπινης (συν)ύπαρξης αποτελεί στοιχείο αλλοτρίωσης. Κι όπως η αγορά απαιτεί «ποικιλία» ομοιόμορφων προϊόντων, απαιτεί επίσης και «ποικιλία» ομοιόμορφων ομάδων με πρόσχημα τη διαφορετικότητα. Έτσι, μπορεί κάποιος να θέλει ένα παιδί, όπως π.χ. θέλει να έχει αυτοκίνητο.
